Odłączenie się od reszty grupy, którą traktowała jak rodzinę, bolało. Przeżyła już parę dni w samotności i bardzo brakowało jej obecności innych kotów, brak kontaktu, możliwości porozmawiania o swoich snach czy o tym, co się zdarzyło na łowach... Była zdana sama na siebie. Miała wrażenie, że za niedługo zacznie rozmawiać do czy do martwej zwierzyny, którą upolowała! Co prawda nie była to taka... W całości pełna rozmowa, której pragnęła, ale zawsze miała się komu wygadać. Śnieg utrudniał jej poruszanie się, a dodatkowo niezbyt udawało jej się upolować, chociaż była dość dobrą łowczynią! Była głodna i bolały ją łapy od ciągłego chodzenia, dodatkowo nie było nikogo, kto by mógł przy niej czuwać. Idąc przez las, natrafiła na strome góry, na które zdecydowanie nie chciała wchodzić, gdy nieznany teren był pokryty warstwą chłodnego puchu, który krył pod sobą różne tajemnice. W pewnym momencie poczuła inny zapach, który zmienił się trochę za gwałtownie, ale jakoś nie zwróciła na niego uwagi, wędrując po lesie i... Trochę się w nim gubiąc. W pewnym momencie przystanęła, rozglądając się dookoła, gdzie żadne z drzew nie wyglądało jakoś znajomo i ciężko westchnęła, opuszczając lekko głowę.
- No pięknie - mruknęła sama do siebie, lekko zaciskając szczęki. Nie podobała jej się sytuacja, w jakiej się znalazła. Była na obcym terenie, głodna, trochę zmęczona i do tego jeszcze się zgubiła! I nieświadomie przekroczyła granice, ale tego akurat nie wiedziała. No i co miała teraz zrobić?

A Pąk była na patrolu. Nie sama, bo teren nieco niebezpieczny - była z nią jeszcze Mżawka i Nurt, ale koty rozdzieliły się, by szybciej wszystko sprawdzić, jednocześnie będąc w bezpiecznej odległości, by krzyknąć w razie niebezpieczeństwa. Dla Pąk to lepiej, bo nieco już dzisiaj spędziła czasu z innymi i potrzebowała samotności, by odpocząć. Bycie żartobliwym i figlarnym było dobrą zabawą, ale strażniczka wolała to z siebie zdjąć, chociaż na chwilę.
Najwyraźniej jej samotność nie potrwała długo, bo poczuła zapach kota, ale zdecydowanie nie był to zapach jej znany, czy w ogóle plemienny. Nie przypominał jej też klanowego zapaszku, jaki poczuła od Szałwiowego Życzenia, więc albo był to ten drugi klan, Pioruna, czy innej Rzeki, albo zwyczajny samotnik. Podążyła tropem nieznanego, a niedługo jej oczom ukazała się całkiem ładna, czarno-rudo-biała koteczka, która wyglądała na nieco zdezorientowaną. Hm.
— Cześć — mruknęła spokojnie, wynurzając się z krzaków obok. Nieco ją kusiło na żart o krwiożerczym Plemieniu składającym ofiary z kotów, jak to miało miejsce z wichrzaczką, ale nie chciała odgrzewać kotleta, a i tak już niekoniecznie miała humor na podchody z kotami.

Kózka nie czuła się najlepiej. Czuła, że chciała trochę pomarudzić, ale nawet nie miała do kogo! Była głodna, zmęczona i do tego było zimno, przed czym trochę chroniło ją długie futerko, ale to i tak nie wystarczało. Nagle usłyszała obok siebie głos, na który podskoczyła, przyglądając się krzakom obok. A to ci dopiero! Mówiący krzew! Nigdy takiego nie widziała i pewno by z nim sobie ucięła pogawędkę, jak tam mu zima mija czy coś, ale z niego wynurzył się... Kot! To znacznie lepiej, niż jakiś krzew!
- O, cześć! Nie sądziłam, że kogoś spotkał. O rany, ale mnie wystraszyłaś, na początku myślałam, że ta okolica ma jakieś super krzewy, które mówią... Albo że zwariowałam, ale na szczęście nie! - powiedziała na przywitanie z szerokim uśmiechem, podchodząc do niebieskiej kotki i witając się za pomocą otarcia policzkiem o policzek, co było jej standardowym gestem powitalnym! Jak miło spotkać kogoś, do kogo można otworzyć pysk.
- A tak w ogóle to jestem Kózka. Jestem tu od niedawna, od... Bardzo niedawna. Może trzy dni. Ale bardzo ładną tu macie okolice, ładne góry i ładne pokryte śniegiem tereny! - dodała, przedstawiając się przy okazji i posyłając nieznajomej promienny uśmiech, lekko wyszczerzając przy tym zęby.

Pani Zagubiona Samotniczka...cóż, zalała ją falą słów, do tego zdawała się bardzo przyjacielska. Niekoniecznie częsty temperament u samotników, ale dobra - przynajmniej nie sprawia problemów, czy coś. Pytanie tylko, czy cały ten charakter był prawdziwy, i czy tak naprawdę szylkretowa nie planowała czegoś brudnego. Czujność Bratek pozostawała, na wszelki wypadek, jednak długowłosa...po prostu nie miała tego fałszywego odczucia i Pąk czuła, że jej intencje są szczere.
Nieco wykrzywiła się, gdy samotniczka otarła się o jej polik. Dziwne powitanie, ale po chwili nieprzyjemny wyraz zniknął z jej twarzy, bo w sumie nic jej nie szkodził ani nie przeszkadzał fizyczny dotyk...w przeciwieństwie do Królika. Ale to nie o nim.
— Hah. Kto wie, może nadal jestem gadającym krzewem, a ty dostajesz kocich halucynacji? — mruknęła tajemniczo, ciekawa, czy to mogłoby ją troszkę...wystraszyć. Na pewno byłoby to śmieszne dla Pąk, dla Kózki - bo tak się przedstawiła - pewnie mniej.
— Dzięki. Jak na moje, bez śniegu są jeszcze ładniejsze. Czemu tędy przechodzisz? Szukasz czegoś, kogoś, miejsca? — nie chciała jej tak, hop siup, wyganiać. Nawet im pochwaliła tereny, ohoho, niemiło tak z nich wypraszać, skoro się podobają.

I ruszyli, nie wiadomo gdzie (przynajmniej dla Cienia), nie wiadomo na jak długo - nie ważne. Młody od razu zaczął nalegać, aby to on przejął prowadzenie w ich podróży, a Huragan by jedynie podpowiadała mu gdzie iść, aby to czasem nie wywędrował tak daleko, że jakimś cudem będą poza terenami Plemienia.
- Byłaś tu kiedyś! - krzyknął to, co miało być pytaniem. Na pewno była, nie wierzył że nie, a mimo to - wolał dopytać. - Bo ja nie pamiętam, czy ja tak! Chyba nie. A może jednak? Nie wiem. Wiesz, że to pierwszy raz bez Robak?
Uśmiechnął się w jej kierunku. To osiągnięcie!

Huragan bez problemu się zgodziła, bo czemu miałaby zabronić Cieniowi prowadzić? Miała zamiar jedynie pilnować, by nie wyszli poza granice, a tak to poza tym czuła się całkiem bezpiecznie. Czujnie obserwowała otoczenie, nasłuchiwała i badała zapachy, by w razie czego móc szybko zareagować i obronić, w końcu kocurek szkolił się na łowcę, a to ona była strażnikiem. Więc po prostu... Czuła się odpowiedzialna!
- Mhm! Wszędzie już byłam, jak tylko poznałam tereny, to nie mogłam powstrzymać się przed zwiedzaniem. I przez pewien moment w życiu dużo się włóczyłam - odparła. - Tak? No widzisz! Nawet jak tu byłeś, to przecież i tak fajnie jest drugi raz odwiedzić pewne miejsca. I na pewno będziesz tu jeszcze wiele razy. Ale na pewno nie samemu! Jest tu dużo drapieżnych ptaków i trzeba uważać - ostrzegła.

Tym razem wywiało go dalej niż przypuszczał. Kierowała nim ciekawość i jakoś tak zachciało mu się odwiedzić mieszkających w Międzyrzeczu Lilię i jej partnerkę, ale okazało się, że nie został kocic w Gęstym Lesie i okolicach, przez co postanowił ruszyć dalej. Później nieco zabłądził, przenocował przy rozpadlinie, a następnego ranka zaobserwował przedziwną, szarą chmurę, która kształtem przypominała... ptaka! Nie wiedział jakiego, ale wyglądał groźnie. Orzeł? Może jastrząb? Po dłuższym rozmyślaniu i rozglądaniu po okolicy, w oczy Fasoli rzuciły się szczyty Sokolich Gór. Tak, to zdecydowanie był znak aby udał się właśnie tam! W taki oto sposób po dwóch, jak nie trzech wschodach słońca, Fasola dotarł prosto pod granicę Plemienia, chociaż nie bardzo o tym wiedział. Bardziej zaaferował go fakt, że otaczają go małe, strome szczyty, a pod łapami ma ostre kamienie.
— Ale jazda, nigdy tu nie byłem! EEEEEEEEOOOOOOOOOO! — zawołał wesoło licząc, że echo poniesie się jego głos daleko, daleko za góry. Nadstawił uszy i... cóż, coś się poniosło, ale wątpił czy aby na pewno tak daleko jakby chciał. Już się napinał i nabrał powietrza w płuca by wrzasnąć jeszcze głośniej, kiedy to kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Odwrócił łeb i przejechał spojrzeniem po okolicy. — Mam towarzystwo? Wyjdź, wyjdź! Nie gryzę! No chyba, że siebie w język, ale staram się uważać... wiesz jak ciężko doleczyć taki język? Boli przy każdym jedzeniu, ałć! — jeszcze dobrze nie widział swojego rozmówcy, a już paplał. Nawet jeżeli był to jakiś drapieżny ptak strzegący gniazda czy członek mistycznego Plemienia, Fasola paplał jej najęty.

/Mysz

Samotne wędrówki nie były czymś, co Mysz praktykowała często, tym bardziej w taką pogodę, jednak musiała kilka rzeczy sobie przemyśleć, a nie było na to lepszego sposobu niż ruch i przechadzka po terenach. W momencie zamyślenia oddaliła się za bardzo. Zdawała sobie sprawę z tego, gdzie jest i chciała zawracać, dopóki nie usłyszała, jak ktoś wydziera się w niebogłosy. Uniosła się i przeklęła Promyk w myślach, że nie nauczyła jej chociaż trochę, jak się bronić. Z drugiej strony, w tym czasie mogła poprosić kogoś innego, ale łatwiej było zwalać winę na kogoś, nie?
Była bez nikogo, jak na złość, nie powinna w ogóle zbliżać się do miejsca, z którego słyszała krzyk, ale nie mogła powstrzymać myśli, że to kot, który potrzebuje pomocy.
Zbliżała się powoli, ostrożnie, cicho, żeby jakieś wstrętne ptaszysko jej nie zauważyło. Zamiast tego usłyszał ją nieznajomy kot. Gadał jakieś... głupoty o języku?
- Życie ci niemiłe? - syknęła na tyle, by białofutry ją usłyszał. Wychyliła się, jednak nie miała zamiaru wychodzić z kryjówki.
- Zaraz cie porwie jakieś ptaszystko -

Kotka czuła się bardzo... zmieszana tym, co usłyszała. Kot przed nią zupełnie zignorował to, co powiedziała i na początku kompletnie nie wiedziała, jak ma zareagować na to, co jej powiedział. Miała złe przeczucia co do tego wszystkiego. Tego, że tutaj przyszła i rozmowy z kimś spoza Plemienia, w końcu nie powinna. Dziwny kolor oczu białofutrego też wskazywał na to, że coś było nie tak. Chciała coś powiedzieć, ale zupełnie odebrało jej mowę. Zbaraniała wręcz, kiedy usłyszała cały monolog o tym, jak uznał chmurę za znak... Ten kot zdecydowanie był niespełna rozumu, a ona zaczęła z nim rozmowę! Nikt jej do tego nie zmusił! Machnęła ogonem, nieco zestresowana, zwłaszcza w momencie, gdy naruszył jej przestrzeń osobistą. Mimowolnie odsunęła się, by dzieliła ich większa przestrzeń.
- Tak, jestem, ale sądząc po twoim zapachu, ty nie. Powinieneś wracać tam, skąd przyszedłeś - odpowiedziała w końcu, dopóki ptaki nie wracały - byli bezpieczni, ale ile jeszcze mogli mieć szczęścia? W każdym momencie drapieżnik mógł wrócić do swojego gniazda, a Mysz nie daruje mu, jeśli przez niego coś ją zabije i nie zostanie wieszczem. Wróci, choćby po to, żeby zabrać białofutrego ze sobą.

Machnęła ogonem nieznacznie. Samotnik zdecydowanie przypominał jej Błotko, może to dlatego, że też mówił dziwne rzeczy i mówił ich... dużo, zdecydowanie za dużo. Skąd u kotów bierze się taka chęć do rozmowy z obcymi? Czy właśnie tak wyglądały rozmowy Lilii ze Znikającą Łapą, czy jak jej tam było... prawdopodobnie nie, chociaż Mysz nie mogła być tego pewna. W końcu białofutra kotka nie koniecznie musiała być kotem klanowym.
Chwila, co? Tak po prostu stwierdziła, że jest kocurem. Mysz nie miała problemu z mówieniem do kotów w ten sposób, w jaki sami się o sobie wypowiadają - Błotko też miało swoje wybory i szanowała to, ale stwierdzenie kota już po raz kolejny ją skołowało.
- Co? Mówię do ciebie w ten sposób, bo sam...o sobie tak mówisz - z resztą, po co ona się tłumaczyła ze swoich wyborów, jak nazywać Żwir. Imię miało zwyczajne. Spodziewała się czegoś... innego. Nie do końca wiedziała czego, ale nie zwyczajnego imienia. Sama się jednak nie przedstawiła, nawet nie miała do końca kiedy, bo jej rozmówcy buzia się nie zamykała. Przez to wszystko i szybkość, z jaką toczyła się ta interakcja, Mysz totalnie nie wiedziała, co ma o tym wszystkim myśleć, było tego po prostu dużo. A w ogóle to powinna stąd odejść i wrócić do obozu, skoro Żwir na własne życzenie chciał zostać zwierzyną jakiegoś drapieżnego ptaka. Kolejny potok słów skończył się pytaniem, jak dostać się do Orlej Przełęczy i nie podpaść nikomu. Znała granice, mogła odprowadzić intruza i nikomu nic się nie stanie, nikt nawet nie musi o tym wszystkim, co tutaj zaszło, wiedzieć. Z drugiej strony, nic co mówił kot, nie musiało być prawdą. Westchnęła ostentacyjnie.
- Zaprowadzę cię do Orlej Przełęczy, wiem, gdzie to jest, a później pójdziesz w swoją stronę i po problemie - uśmiechnęła się dość sztucznie, na jej jedno słowo Żwir odpowiadał pięcioma, albo snuł jakieś swoje opowieści. Ruszyła w stronę Orlej Przełęczy, nie zwracając szczególnej uwagi na to, czy kot za nią idzie, czy też nie.

Przeniosła spojrzenie na kota, sama nie szła daleko od granicy, nie chciała, by Żwir niepotrzebnie się wydzierał i przez przypadek wpakował ich w tarapaty. Zainteresowała się tym, co powiedział. Życie samotnika wydawało się z jednej strony lekkie, to, że nie ma się przypisanego imienia, chyba że nie wszyscy zachowują się jak Żwir, Łąka, Obłok, Fasola czy Dziwnooka... jakkolwiek jej rozmówca chciał się nazywać. Było to w jakiś sposób dziwne.
- Przypominasz mi pewnego kota z Plemienia - pozwoliła sobie na lekki uśmiech, kiedy przywołała w swojej głowie obraz Błotko - wydaje mi się, że byście się dogadali - przyznała. W końcu oboje mieli zdecydowanie więcej pozytywnej energii niż całe Plemię razem wzięte. Była trochę zazdrosna, że nie potrafiła się tak rozluźnić i spojrzeć na świat inaczej. Nie potrafiła, było zbyt trudno.
- Och, um.. Nazywam się Cicha Mysz Czyhająca w Gęstwinie... ale w skrócie to Mysz - przedstawiła się w końcu, dość pewnie. Nie musiała mówić przecież o tym, że niedługo, podobnie jak i Żwir, zmieni swoje imię. Bardziej z przymusu, niż swojej własnej chęci, o tym też nie miała zamiaru wspominać. W przeciwieństwie do kotki chyba wolałaby mieć jedno. Wciąż chciała być Wieszczem, ale zanim do tego wszystkiego doszło, to nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo przywiązała się do swojego imienia.
- Cieszę się, że mogę cię podprowadzić gdzieś, gdzie żaden drapieżny ptak nie będzie chciał zrobić z ciebie przystawki - skwitowała spokojnie, idąc krok za krokiem. Cisza sprawiała, że Mysz się nieco uspokajała i rozluźniała, nie na tyle, by to po sobie pokazać, ale zdecydowanie czuła się bezpieczniej, kiedy odeszli już od gniazd drapieżników. Nie przeszkadzało jej to, że nie rozmawiały. W zasadzie miła odmiana od tego, że Żwir nie zamykał się pysk. Do czasu...
Znów spojrzała w stronę białofutrego.
- Aurę? - przekrzywiła łeb nieznacznie, nie do końca rozumiejąc, o co chodzi. W jakiś sposób zrobiło jej się miło, że kot ją polubił. Nie, żeby po tym jednym spotkaniu jeszcze kiedyś ich drogi się zeszły, ale było to miłe. I znów się zaczęło, zastanawiała się, jak można tak dużo słów wypowiadać w tak niewiele uderzeń serca.
- Nie jestem... - ale będę, zawahała się, nie powinna w ogóle rozmawiać z Obłokiem, a co dopiero o takich rzeczach.
- Czy pióro może być aż tak ciekawe? - uniosła brew do góry, nie będąc sobie w stanie wyobrazić zachwytu nad czymś takim.

Wydawało się, jakby Mysz faktycznie chwilę rozmyślała, czy Fasola dogadałby się z Błotko, ale nie widziała innej opcji. Miała wrażenie, że Błotko i tak dogadałoby się z każdym, tym bardziej z kimś tak żywiołowym, jak samotnik.
- Tak, po namyśle jestem wręcz pewna, że dobrze by wam się rozmawiało. Na pewno lepiej niż ze mną - zaśmiała się krótko. Nie nadawała na tych samych falach co białofutra ani Błotko. Nie żeby jakoś specjalnie się starała, ale nawet jeśli by chciała, to sama nie była pewna, czy coś takiego by jej odpowiadało. Nie byłaby wtedy sobą raczej, a co jej po byciu kimś innym? Może zmieni się z czasem i będzie weselsza, jej spojrzenie na świat stanie się inne, bardziej otwarte. W tym momencie była pewna tylko swoich treningów i tego, że imię, które nosi teraz, za jakiś czas będzie tylko wspomnieniem.
- Och, dziękuję - uśmiechnęła się na komplement, którego się nie spodziewała - Tak, wszyscy w Plemieniu mają takie imiona, składają się z trzech części minimum. Nadają je nam matki, podobno nazywają koty po pierwszej rzeczy, którą zobaczą po porodzie, ale o ile moja matka mogła zobaczyć mysz to już łabędzia raczej nie, a mój brat jest tak nazwany. Trzeba to brać z przymrużeniem oka - nie obawiała się dzielenia z kotem tą informacją, była to raczej śmieszna ciekawostka niż coś, co na dłuższą metę może zagrozić Plemieniu. Poza tym nikt raczej nie wykorzystałby tej informacji jakimkolwiek celu innym niż nadanie imienia swoim kociakom. Może i tak nie powinna się otwierać przed pierwszym lepszym kotem, który nie jest z Plemienia, ale i tak miał wrażenie, że zważała na swoje słowa. Większość i tak mówiła białofutra.
- Tak, w klanach kilka razy się zmienia imiona, chyba... u nas się tak nie dzieje - każdy ma jedno imię, no prawie każdy. Wieszczowie się swoich wyrzekają, co miała cały czas z tyłu głowy i gryzło ją to, jednak nie pozwalała sobie na zagłębianie tej myśli. Nie chciała zrezygnować ze względu na głupie imię.
Przysłuchiwała się wyjaśnieniom samotnika, znów z jego pyska poleciał słowotok, który rozumiała trzy po trzy, ale chyba to dla niej lepiej, bo nie namiesza jej to w głowie aż tak.
- I ty tą energię widzisz czy jak? Czujesz? Każdy to potrafi? - z jakiegoś powodu zainteresował ją ten temat tych całych aur. Nie żeby kiedykolwiek to się jej przydało do czegokolwiek, ale może lepiej wiedzieć? Może właśnie w tym szaleństwie jest jakaś metoda? Kto go tam wiedział. Zaraz za to pożałowała, że pytała o to pieprzone piórko, bo Fasola wciągnęła się w temat aż za bardzo, jak dla Myszy.
- No właśnie, o to chodzi, mieszkam w lesie i może dlatego mnie aż tak te pióra nie fascynują. Może jakbym mieszkała gdzieś, gdzie jest mniej piór to bardziej by mnie interesowały - albo może jakby nie była taka poważna - nie, wydaje mi się, że nie widziałam

- imię mojego brata to Łabędź Szybujący nad Taflą Jeziora, jest też Jeleń Przedzierający się przez Las, Lilia w Małym Stawie, Promyk Słońca Przebijający Chmury, Senne Echo Szepczącego Strumienia - powiedziała kilka, tych najbliższych kotów w jej rodzinie i... Echo. Uśmiechnęła się jakoś inaczej na ostatnie, ale wystarczyło jedno uderzenie serca, by jej pysk przybrał neutralny wyraz. Imiona w Plemieniu jej się podobały, miały charakter, którego koty z klanów raczej by nie zrozumiały.
- Mój brat no jest taki białokremowy, ale też trochę czarnego futra ma, głównie na łapach i ogonie, no i uszach. Nie przypomina aż tak łabędzia, jeśli o to chodzi... Chyba że jakiegoś chorego... albo młodego, młode łabędzie też nie są białe - zamyśliła się nad tym jakoś bardziej niż powinna. Fasola miał wpływ na Mysz i coraz bardziej ją to zaczynało drażnić, bo nie powinna zachowywać się miło do kotów spoza plemienia. Powinna ją odprowadzić i już nigdy na oczy nie widzieć białofutrego, o! Tak by było najlepiej.
Wyczuwa, to jakoś za bardzo nic nie tłumaczyło kotce. Poza tym, Fasola mówił jak potłuczony, czyli jak przez większość czasu i nie potrafiła wyłapać o co dokładnie może chodzić. I właśnie powiedział o tym, o czym ona myślała. Aż się jej głupio zrobiło.
- To, że patrzysz na świat inaczej niż większość nie oznacza od razu, że jesteś głupi - odezwała się po kolejnym uderzeniu serca - a to, że mówią, że gadasz od rzeczy, chyba zwyczajnie nie rozumieją, ja nie rozumiem - na ostatnie słowa zaśmiała się cicho, jak na jeden dzień, to czytanie aury było dla niej zdecydowanie za dużo. Poza tym, chyba nie potrzebowała tego rozumieć. Najważniejsze, że Fasoli było z tym dobrze i przy tym dobrze się bawił, nie? Wsłuchała się kolejny raz w słowa białofutrego towarzysza, mruknęła pozytywnie na wieść o prezencie na granicy, zrobiło jej się zwyczajnie... miło. Nie była pewna czy ktokolwiek dał jej kiedykolwiek prezent i myśl o tym jakoś nią poruszyła.
- Ja chyba... po prostu nie zwracam uwagi na takie rzeczy

Fasola słuchaj z coraz większa ciekawością, a w głowie powtarzał sobie każde kolejne imię ciekawsze od poprzedniego. Łabędź, Jeleń, Promyk, Lilia, Echo... wo! A to tylko kilka z całej MASY innych, które na pewno są i pojawią się w Plemieniu. — Niesamowite! Ale macie fajnie w tym plemieniu, nie powiem. Pośród samotnikiem wieje nuuuudą jak chodzi o imiona. Czasem trafi się coś ciekawego, nietypowego czy coś, ale głównie jest nudno. U was przykłada się do tego sporo wagi, szaaaacun! — zarechotał, szczerząc przy tym zęby. Tak, już postanowione! Komuś na pewno przedstawi się jakimś dłuższym, ciekawszym imieniem. W końcu co się stanie? Nic! Teraz tylko wymyślić takie, które chociaż odrobinkę będzie równie ładne co te, które wymieniła Mysz.
— Może był bialutki jak był mały? Niektóre koty zmieniają kolory z wiekiem, poza oznakami starości rzecz jasna. Patrząc po tobie to bym nie powiedział, że jesteś stara, więc twój brat tym bardziej! — mruknął, spoglądając na kocicę jakby szukając siwych włosków w jej burej sierści. Nie znalazł żadnego. — Ja mam szczęście, hehe, nie będzie po mnie widać oznak starości! Wieczna młodość, to dopiero coś. Ale białe futro jest nudne i niepraktyczne. Łatwo się brudzi, wszędzie je widać i... no masakra z nim. Wolałbym być ciemny, tak jak ty — jęknął teatralnie przewracając łbem, a jego biczowaty ogon opadł smętnie na uderzenie serca, by zaraz wystrzelić wesoło w górę. Fasola nie potrafił być długo smutny, nawet udawanie.
— O, nie martw się! Takie teksty mnie nie ruszają — zachichotał. — Jestem dziwny i mi to pasuje. Gdybym przejmował się każdym krzywym spojrzeniem czy brzydkim słowem to, hehe, wątpię abyśmy rozmawiali! Jestem przyzwyczajony. O, ale wracając do ptaków! Powinnaś poświęcać im więcej uwagi, Mysia. One są przydatnym drogowskazem. Gdzie kruki tam jedzenie, serio. O! Chyba jesteśmy na miejscu! — pisnął i podskoczył wesoło, wyprzedzając Mysz i zatrzymał się kawałek dalej, cofnął i odwrócił. — Miło się rozmawiało!! Mam nadzieję, że duchy pozwolą mi cię jeszcze spotkać. Paaa!! — machnął jej ogonem na pożegnanie, posłał uśmiech i... ruszył biegiem przed siebie, po chwili znikając jej z oczu. I tyle go widziała...

/zt