Początek powtórnej akomodacji w życiu plemiennym Ważka miał dość wyboisty, lecz musiał przyznać, że odkąd jego trening został przejęty przez brata i zaczął iść we własnym tempie, jego humor stał się bardziej jowialny, niż przedtem. Nie marnował już czasu na prowadzenie wymyślonych dyskursów w głowie, ani na próbach tłumaczenia własnej osobie istoty plemienia oraz jego miejsca w świecie, ponieważ jego potrzeby zwężyły się do rzeczywistości doczesnej. Skupiwszy się na trenignu i zaopatrywaniu stosu w zwierzynę mógł oddać się jego głębokiemu oddechowi i biciu serca jednocześnie nie kwestionując jego istoty. Najwyraźniej nadmierna introspekcja prowadziła do większego bólu, niż spokoju ducha.
Obecnie, Ważka przysiadł na uboczu Niedźwiedziej Groty i pielęgnował lekko zmierzwione przez wilgotne powietrze futro.

Było zbyt duszno. Po przyjściu z dworu, czując jak z jej futra unosi się ciepło, a ono samo jest nagrzane chyba do jakiejś zabójczej temperatury, z przyjemnością przywitała chłód jaskini, a zaraz potem i brzeg stawu, do którego podreptała by zamoczyć sobie w nim opuszki. Były suche i zmęczone, a ją zaczynała boleć głowa. Uhh, chyba zwymiotuje. Czemu los pokarał ją tym futrem? Tkwiąc tak przez jakiś czas w końcu usiadła, pozwalając by niski skrawek wody zamoczył jej zad, unosząc głowę do góry i zamykając oczy, by naładować w ten sposób swoje utracone przez nadmiar słońca baterie. Zimne kamyczki zdawały się być teraz błogosławieństwem, dla jej zmęczonych opuszek!

//Niedźwiedź

Chłodne dni sprawiały, że Myszy nie chciało się opuszczać obozu, nie pomagał chłód od kota, któremu oddała swoje serce. Czuła się dziwnie i niepewnie, na szczęście rodzina i treningi trzymały ją w jako-takim pionie. Mogła skupić się na nich, a nie na myślach o Echu. Jeż próbowała ją pouczać, chociaż bardziej wspominała po prostu swoje kłótnie z Czosnkiem. Mysz rozumiała, o co chodzi matce, nie chciała by jej córka popełniała te same "błędy", co ona. Tylko że bura nie uważała tego za błąd, bo serce nie wybiera. Westchnęła pod nosem, kiedy tak wpatrywała się w staw. Dobrze było mieć chwilę odpoczynku, Błotko miało rację. Jedynym problemem były natrętne myśli, nad którymi nie potrafiła zapanować.
Z tyłu usłyszała, że ktoś się zbliża, spojrzała za siebie i uśmiechnęła się do swojej siostry
- Lilia, hej - mruknęła radośnie na powitanie kotki.

//Lilia

Najchętniej skłamałaby siostrze, ale wiedziała, że jest to bez sensu. Lilia prawdopodobnie doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Mysz wzięła radę siostry do serca i wyjawiła swoje uczucia dymnemu. Z jakim skutkiem... prawdopodobnie tego też nie musiała mówić. Na pytanie westchnęła więc tylko, wzruszyła barkami i mruknęła coś niezrozumiale pod nosem. Dała sobie jeszcze chwilę.
- Sama wiesz, a czuję się dość dziwnie. Nie umiem chyba tego wyjaśnić dokładnie... Jak liść na drzewie? Ledwo się trzymam - zaśmiała się krótko, ale w sumie to nie było jej za bardzo do śmiechu. Przeniosła spojrzenie na taflę stawu i skrzywiła się lekko.
- Chyba nie chcę o tym rozmawiać, oprócz treningów, to jest to jedyne o czym myślę - westchnęła. Była z Lilią najbliżej z całego rodzeństwa i wiedziała, że może jej się wygadać, cokolwiek nie byłoby tematem do rozmowy, jednak tego akurat miała dość.
- A co u Ciebie? Gdzie tak znikasz co jakiś czas? Chętniej posłucham o tym - przeniosła na nią spojrzenie i uśmiechnęła się blado. Wszystko, byleby nie myśleć za dużo o sytuacji z Echem, chociaż na chwilę.

Przytulenie siostry wywołało w niej mieszane uczucia, przede wszystkim w jakiś sposób ją ukoiło i poczuła się zdecydowanie lepiej, nawet nie zdając sobie wcześniej sprawy, jak tęskniła za takim uczuciem. Bliskości. Będąc kociakiem, jakoś nie przepadała za czyszczeniem, przytulaniem, ale teraz... w jakiś sposób przyniosło to ulgę, której w momencie potrzebowała. Z drugiej strony chciała odsunąć od siebie tę myśl - bo to chwilowe, bo i tak nie będzie trwało, powinna sprowadzić się na ziemię.
- Wiem, dziękuję - mruknęła do siostry z wdzięcznością. Cieszyła się, że miała takie wsparcie. Kiedy Lilia przechyliła się w jej kierunku i wyjawiła to, gdzie tak ciągle znikała, na pysku Myszy było widać wiele emocji, ale nie było w tym wszystkim złości. Mysz nigdy nie poznała żadnego kota spoza Plemienia, więc ciężko było jej ocenić czy Lilia była zagrożona, dodatkowo ufała siostrze, że gdyby wyczuła niebezpieczeństwo, to wycofałaby się z interakcji. Nie wątpiła też w to, że Echo na pewno uczył ją walczyć - chociaż trochę, więc nie była całkiem bezbronna.
Mysz była zdziwiona, to na pewno. Miała być też wieszczem, ale jeszcze wiele brakowało, by faktycznie pełniła tę funkcję. Czy jednak wtedy zareagowałaby inaczej? Obejrzała Lilię z góry do dołu, jakby szukając choć jednego zadrapania na jej ciele.
Potrzepała głową, w niedowierzaniu. Na pewno jej się przesłyszało.
- Czekaj... co?

Lilia nie wydawała się ani smutna, ani zła... w zasadzie, to wydawała się radosna z poznania klanowego kota. I to było głównym powodem, dlaczego Mysz nie była zła ani nawet zirytowana. Owszem, zasady trzymania się z dala od kotów klanowych były jasne i znane wszystkim, wierzyła, że Lilia też o nich pamiętała, ale dla Myszy liczyło się przede wszystkim bezpieczeństwo siostry. Wzięła głębszy oddech. Nie będzie jej matkowała, bo siostra mogła robić to samo, w sytuacji z Echem, a byłą wspierająca i ufała Myszy. Dochodziła do tego sytuacja z pogrzebu Rogu i wyczyn Promyk. Nie miała zamiaru tak reagować. Na samo wspomnienie wzdrygnęło nią.
- Z tego, co widzę, to nic ci nie jest, więc się nie martwię aż tak - zaśmiała się pod nosem. W końcu w jakiś stopniu zawsze będzie się martwiła. Było to dla niej trudne, ale cieszyło ją, że Lilia otwarcie jej o tym powiedziała.
- Ciekawe imię... inne? - przekrzywiła łeb w bok, była nieco cichsza, niż głośniejsza - z częstotliwością jaką znikasz, podejrzewam, że wszystko idzie w dobrym kierunku? W sensie... wiesz, jest wobec ciebie okej i w ogóle - posłała uśmiech siostrze, zupełnie nie wiedziała jak zapytać o to, o co chciała, bez brzmienia jak Jeż czy Wieszcz, czy ktokolwiek inny. Była zainteresowana, ale nie wiedziała kompletnie jak ugryźć temat. Na wspomnienie o zbudowanie mięśni Mysz pokręciła tylko głową z rozbawieniem.

Na słowa Lilii, Mysz faktycznie trochę się uspokoiła, przecież siostra nie spędzałaby czasu z kimś, kto byłby aż tak nieprzyjemny, a na pewno nie spotkałaby się z tym kotem dwa razy.
- Zgubiłaś się na Orlej Przełęczy?! - odezwała się głośniej, nie kryjąc swojego zdziwienia, i to nie dlatego, że się zgubiła, ale raczej dlatego, że odeszła sama tak daleko od obozu! Tym bardziej że było to, zanim poznała granice, a przynajmniej tak wywnioskowała Mysz, skoro Lilia mówiła o zgubieniu się, Mysz zamiotła ziemię ogonem, ale wzięła głębszy oddech. Zirytowała się na Echo, w końcu jego zadaniem było pokazanie Lilii, gdzie są granice. Przez chwilę pomyślała, że mu wygarnie przy najbliższej okazji, ale w momencie przypomniało jej się, że dymny unikał jej jak ognia. Westchnęła i uśmiechnęła się do Lilii
- Cieszę się, że wyszło z tego jedynie coś dobrego - przyznała, zachowując spokój. Dobrze jej to wychodziło, aż sama była z siebie zadowolona. Czyli jednak nie wyraziła się jasno, ale już odpuściła temat, bo nie potrafiła wyrazić tego inaczej. Zaśmiała się pod nosem, kiedy kotka powiedziała, że nie ustaliły terminu spotkań i prawdopodobnie sporo się mijały. Dobrze, że udało im się złapać, bo mogło to trwać dłużej.
- Czemu nie? Jeśli wam obu to odpowiada, to nie widzę problemu, jako strażniczka też będziesz miała łatwiej - przyznała w zamyśleniu. W końcu strażnikowi łatwiej było się poruszać po granicach. Mysz czuła się jednak trochę dziwnie, bo nie powinna zachęcać Lilii do kontaktów z kotami spoza Plemienia.

Czując pacnięcie od Lilii, na pyszczku Myszy pojawił się uśmiech. Niech jej będzie, ale gdyby cokolwiek jej się stało, to chyba by nie wybaczyła dymnemu kocurowi i tyle by było z ich miłości, która i tak skończyła się szybciej, niż się zaczęła.
- Masz nauczkę na przyszłość... chociaż z drugiej strony wyszło ci to na dobre, więc nie wiem, czy powinnam tak mówić - zastanowiła się, może nie powinna tak mówić do siostry, bo jeszcze znów wpadnie na głupi pomysł opuszczania terenów plemienia. Nie sądziła, by faktycznie do tego doszło. Słysząc słowa Lilii na temat jej czucia się jak przestępca, bura wcale się nie zdziwiła, w końcu to, co robiła, faktycznie było niedozwolone. Nigdy za bardzo tego nie rozumiała, ale też nie kwestionowała, bo nie znała żadnych innych kotów, poza tymi z plemienia. Łatwo było jej zaakceptować tę regułę właśnie z tego powodu. Nawet nie zastanawiała się nad tym, co by zrobiła, gdyby poznała kogoś spoza plemienia i rozmawiałoby im się dobrze. Nie wiedziałaby co zrobić, gdyby była w podobnej sytuacji.
- Jeśli chodzi o mnie, w końcu niedługo będę wieszczem - westchnęła cicho - to nie masz się o co martwić - przyznała i otarła się o siostrę. Dopiero teraz do niej dotarło, że będzie musiała o tym porozmawiać z Dębem, nie dokładnie o sytuacji Lilii, ale o rozmowach z kotami z klanów. Musiała zastanowić się, jak to ugryźć.
- Spokojnie, ufam ci i twoim decyzjom, o dziwo też nie jestem przeciwna twojej znajomości, choć chyba powinnam być? - zaśmiała się - a pogratuluje ci, jak już będziesz mianowana, o![/b]

- Znaczy, może źle to ujęłam - zaśmiała się pod nosem - trochę mi jeszcze zostało, ale zdecydowanie jestem bliżej niż dalej - przyznała, zbieranie ziół bardzo jej się podobało, choć chwilami było zdecydowanie bardzo frustrujące. Zwłaszcza że jej nie wychodziło tak, jak tego chciała, ale no trudno. Wieszcz powiedział, że przychodzi to z czasem, więc Mysz postanowiła mu w to uwierzyć, a skoro nie było żadnego haczyka - to po prostu musiała ćwiczyć.
- I tak w ogóle to hej, jestem twoją siostrą. Najpierw cię wysłucham i ewentualnie potem nakrzyczę, jeśli będzie powód - zażartowała sobie.
Podniosła się z miejsca i przeciągnęła nieco, może powinna wziąć pod uwagę propozycję Błotko i przespać się, żeby było jej lepiej się uczyć?
- Chodźmy już może, skoro już kończysz trening, to wypadałoby się wyspać na ostatni

Uśmiechnęła się w rozbawieniu, gdy siostra się poprawiła i wyrozumiale pokiwała jej łbem w odpowiedzi. Cieszyła się, że trening jej siostry szedł sprawnie. Złapała się jakiś czas temu na tym, że obawiała się o zaangażowanie Wieszcza w treningi Myszy i Dęba. Ufała, że starszy kocur odpowiednio do nich podejdzie, ale jakoś nie mogła się pozbyć wątpliwości. Szybko jednak pozbyła się tych wątpliwości, a teraz tylko się upewniła, że wszystko szło po myśli jej siostry. Teraz większym problemem stała się świadomość, że już niedługo Mysz przestanie być jej siostrą Myszą, a stanie się Wieszczem Wschodzącego Księżyca. To chyba był dla niej znacznie większy problem niż możliwie przedłużający się trening jej siostry, ale nie mogła powiedzieć tego głośno. To był eden z tych racjonalnych lęków, które musiała przezwyciężyć samodzielnie. Mówienie o tym komukolwiek, tym bardziej Myszy, nie przyniosłoby nic dobrego.
— To jedna z twoich lepszych cech! — zażartowała, wytykając siostrze łagodnie język, a gdy ta zaproponowała drzemkę, Lilia również się podniosła i skinęła łbem z uśmiechem. — Zdecydowanie. Co powiesz na drzemkę w moim legowisku? Ostatnio wymieniłam mech — zaproponowała z uśmiechem wcale nie dlatego, że zapragnęła nagle wtulić się w długie i ciepłe futro siostry, gdyż noce i poranki w jaskini stawały się coraz chłodniejsze i mniej przyjemne. Jakąkolwiek Mysz podjęła decyzję, Lilia również udała się na odpoczynek.

/zt

Zaśmiała się pod nosem na słowa siostry i pokręciła łbem na boki. W tym momencie zdała sobie sprawę, że gdyby Lilia nie wyszła od wieszcza zdrowa, podobnie jak wiele kotów przed nią, to nie wiedziałaby, czy chciałaby pójść w te ślady. Możliwe, że znienawidziłaby wieszcza tak samo, jak niektóre koty w plemieniu. Nie wyobrażała sobie teraz, by jej nie było. Z nikim nie miała tak dobrego kontaktu, jak z nią, choć kochała całą swoją rodzinę. Uśmiechnęła się cieplej i jedynie mruknięciem odpowiedziała na propozycję Lilii. Poszła za nią nieco bardziej rozluźniona niż wtedy, gdy przyszła nad brzeg stawu.

z/t

Od jakiegoś czasu siedział na brzegu stawu i patrzył się w swoje odbicie, które od czasu do czasu wykrzywiało się i drżało, gdy ze stropu jaskini spadła pojedyncza kropla wody. Myślał.
Ostatnio trochę chorował, więc miał czas na myślenie o różnych sprawach, chociaż raczej nie był typem myśliciela. Zazwyczaj nie było to nic konkretnego i po prostu obracał w swojej głowie model jakiejś tłustej myszy, ale czasem faktycznie myślał trochę o sobie. O tym, czego chciał i czego oczekiwał od siebie, Plemienia, życia tak ogółem. Było to bardzo dziwne i nie rozumiał jeszcze do końca, o co w ogóle mu chodziło. Wolał nie zastanawiać się nad tym głębiej, bo im dłużej to robił, tym mniej rozumiał, a rodzice nie do końca byli kotami, ktorych chciał pytać o takie sprawy. Ech.
Włożył łapę do wody i zamieszał, całkowicie rozmywając swoje odbicie.

Kolejny dzień siedzenia w obozie, tak naprawdę; na zewnątrz pojawiało się coraz więcej światła, ale pamiętając jej ostatni występek, Szakal… bała się zaglądać poza niego. To nie tak, że zelżał jej wigor do bycia nowicjuszem czy w ogóle wyjścia - miała mniej więcej tyle samo mrówek w czterech literach, co wcześniej, może nawet więcej.
Zawsze gdy patrzyła jednak na miejsce, którym wchodziło się do ich Groty, w jej głowie rozbrzmiewał ryk Wodospada. Była zła. Była przestraszona… lecz zamiast się do tego przyznawać przed samą sobą, mówiła sobie, że jest w podziwie, że chciałaby móc krzyczeć z taką siłą i autorytetem, co jej ojciec. Myślała o tym, jak ryknie na własnego nowicjusza, gdy będzie już Łowcą. Wtedy nie będzie już malutkim kocięciem, które mogło się przed większym kotem jedynie skulić; wtedy to ona będzie rządzić.

Póki co rządzić mogła jednak tylko swoim podwórkiem (obozem), w którym zauważyła, jak jej brat żałośnie wpatruje się w wodę. Podeszła, sama dołączając do odbić, które zostały prędko rozmyte jego łapą.
— Co tam, pierwszy raz widzisz, jaki brzydki jesteś? — parsknęła podrażniająco, choć sama nie wiedziała, jaki miała w tym cel.

Zmarszczył brwi, gdy do jego rozmytego kształtu dołączył jeszcze jeden, smuklejszy, brązowo-beżowy. Sapnął przez nos.
- Przy tobie przecież każdy jest brzydki - odpowiedział mrukliwie, nawet nie patrząc na siostrę. Chwilę milczał, zastanawiając się, co w ogóle chciał osiągnąć w ten sposób. W końcu odwrócił głowę, wyjął łapę z wody i otrząsnął ją tak, by kilka kropel poleciało na Szakal.
- Czego chcesz.