Robak w młodości bardzo lubiło gwarantowane bezpieczeństwo w randze Łowcy. Wcześniej bycie Strażnikiem bardzo no przerażało. W końcu, będąc na tej posadzie, było się gotowym na starcia z drapieżnikami i krzywdę. Ale teraz nie było tak strachliwe i wiedziało, że jeśli Wieszcz te wiele księżycy temu przydzieliłoby no do tej rangi, to dałoby sobie radę. Ale lubiło być Łowcą. Cieszyło się, że akurat ta ścieżka nu się trafiła.
- Jeszcze nie! Żeby łowić drapieżne ptaki trzeba wiedzieć trochę o walce, a nie ma tego na treningu Łowcy. Ale Robak nauczyło się ostatnio podstaw walki od Królika, więc będzie próbowało! Jest ciekawe jak sobie poradzi, to jest zawsze coś nowego!

Robak mogło się spodziewać takiego pytania od kocurka. Kocięta często się no pytały o to czemu tak mówi. A czemu tak właściwie musi się z tego zawsze tłumaczyć eh. To dawało takiego głębszego poczucia, bycia innym i dziwnym. No ale nic na to nie poradzi.
- Koty mówią różnie o sobie. Robak akurat lubi robić to w ten sposób, bo tak czuje się sobą - odpowiedziało z uprzejmym uśmieszkiem - a Królik jest wujkiem Robak, jest Strażnikiem. To ten srebrzysty kocur bez ogona.
Królika zawsze można było polecić każdemu. Był przykładnym Stlaznikiem, który zawsze służy wsparciem i pomocą.

Robak nie spotkało się nigdy z inną reakcją niż ta Dęba. Może ewentualnie kocięta zadawały nu jeszcze więcej pytań. Ale przyjmowały to spokojnie.
- W jakiejś walce. Robak nie pamięta dokładnie w jakiej, bo nie miał ogona, gdy się już urodziło. Ale w końcu jest Strażnikiem. Ma też parę innych blizn. Bronienie Plemienia czasem łączy się z takimi nieprzyjemnymi ranami, ale warto.
Ostatnio nawet trafił do lecznicy na jakiś czas, więc pewnie pozostaną mu kolejne ślady. Trochę przykre, ale Robak nigdy w sumie nie uważało blizny za jakąś skazę. Nie czułoby się źle, jakby miało jakąś permanentną rysę na grzbiecie chociażby. Po prostu w żaden sposób by to nu nie przeszkadzało.

Dąb zwinnie zmienił temat. Nie ważne z jakiego powodu, ale nie pytał się już o Królika. Nagle zainteresowało chłopaka z powrotem polowanie. No dobra, czemu nie. Robak nie widziało problemu w takim biegu wydarzeń. Nie go nauczyć co nieco. Przecież nie jest to wiedza tajemna i zakazana. Dobrze, że kocurek jest ciekawski.
- Pewnie. Trzeba zacząć od nauczenia się postawy ciała, jaką przyjmuje się podchodząc do zwierzyny. Ugina się łapki, pilnując, żeby bruch nie szurał po brzuchu i ogon wyrównuje się z linią grzebitu. Dąb może spróbować się przejść w taki sposób a Robak doradzi.
Uśmiechnęło się zachęcająco w stronę burego kociaka.

Czarne przyglądało się z pełną uwagą poczynaniom kociaka. Dąb zdawał się podchodzić do tego z pełnym skupieniem i ładnie przyjmował po jednej zasadzie pozycji po drugiej. Jeszcze miał co prawda wiele do wypracowania. Był małym kociakiem, długa droga przed nim.
- Dębowi idzie dobrze! Musi tylko pilnować grzbietu - mówiąc to Robak położyło łapę na grzbiecie młodzika, żeby trochę go wyprostować.
Buras pewnie miał przyzwyczajenie z kocięcych zabaw, żeby wykrzywiać do góry plecy.

Dąb wyglądał z pewnością bardzo, ale to bardzo śmiesznie. Ale, tak bardzo się starał, że nie można było się z niego śmiać. Robak siedziało z delikatnym, ciepłym uśmiechem przyglądając się maluchowi.
- Jest już na pewno lepiej! Dąb będzie ćwiczył i dojdzie w końcu do perfekcji - namawiał do nauki małego kocurka Robak - a teraz może nauczy się reszty teorii, albo zostawi to na kiedyindziej hm?
Syn Pajęczyny nie musiał od razu uczyć się całości. Był bardzo młodziutki i miał duuużo czasu na naukę. Niech na razie skupi się na zabawach.

Czyli kociak Pajęczyny jednak chciał dowiedzieć się reszty. No i okej, Robak go nauczy całości. Może coś ten ambitny, bury kotek zapamięta.
- Dobrze. W takim razie oprócz pozycji łowieckiej, trzeba wiedzieć, żeby iść pod wiatr. Powietrze musi ci dmuchać w pyszczek, gdy idziesz przed siebie. Należy także uważać pod łapki, żeby na nic nie stanąć.
Oczywiście nie było to wszystko, ale Robak wolało rozbić ilość informacji na parę razy, żeby dać Dębowi czas na przyswojenie informacji. Nie śpieszy im się.

Czarny kot uśmiechnął się widząc jak Dąb analizuje wszystkie nowe informacje. Bystry z niego chłopak. Będzie na pewno dobrym... kimkolwiek zostanie. O! Wyśmienitym członkiem Plemienia! Bo aktualnie Robak nie mogło rozgryźć do jakiej rangi nadawałby się Dąb. Był już dobry w ćwiczeniu polowania, ale wielkościowo był jednak bardzo duży. Chociaż. Czarne też było bardzo wysokie, więc kto wie.
- Podczas polowania trzeba zwrócić uwagę na to, na co się poluje. Są jakby hm, trzy rodzaje zwierzyny? Ptaki, króliki razem z zającami i piszczki, generalnie zwierzęta biegające po ziemi. Do każdego rodzaju zwierząt przyjmuje się dodatkową taktykę. Podczas skradania się do ptaka, trzeba się przed nim schować. Ukrywać się między krzewami, drzewami, generalnie rzeczami w pobliżu i iść po skosie w stronę celu. Można też zastygać w miejscu co jakiś czas.
Już prawie kończyli naukę polowania z Dębem. Robak czuło się w sumie radośnie z tego spotkania. Bardzo lubiło pomagać i edukować młodzież. Czuło się wtedy wartościowe, że komuś było potrzebne.

No i teraz pozostało im jedynie zakończyć temat, bo nie wiele teorii polowania zostało.
- Przy zającach i królikach należy ściszyć oddech, tak żeby nie usłyszały Dęba. Mają duże uszy, więc trzeba się pilnować. A co do reszty zwierząt to trzeba przenieść ciężar ciała na tylne łapy.
No i to by było wszystko! Na tym Robak też zamierzało zakończyć spotkanie bo było zmęczone i chciało posiedzieć trochę samo. Wstało więc i otrzepało futerko.
- Miłego dnia Dąb, Robak już będzie szło. Niech Dąb uważa na wodę.
Nie chciało, żeby bury kociak w międzyczasie się utopił w jeziorku na środku obozu. Ale wątpiło, że syn Pajęczyny będzie miał takie pomysły.
//Zt

Znowu to samo - wysłuchać, powtórzyć, zapamiętać. Z wypowiedzi Robaka wynikało, że w przypadku królików i zajęcy należało ściszyć oddech, a przy pozostałych zwierzętach trzeba przenieść ciężar ciała na tylne łapy. Po chwili milczenia Dąb ponownie skinął łbem, gotów na wysłuchanie kolejnej porcji informacji. Oh, to tyle? Zdawało mu się, że będzie tego więcej. W każdym razie wciąż był wdzięczny Robakowi za chwilę nauki.
– Dzienkujem i dofidzenia! – rzucił na pożegnanie. Przez chwilę obserwował, jak łowca powoli oddala się od niego, po czym powrócił do wpatrywania się w wodę. Oczywiście, nie zamierzał się utopić, czy coś, po prostu chciał trochę popatrzeć na swoje odbicie.

//zt

Nie wiedział, co ze sobą zrobić. Tym razem jednak, zamiast wybierać się na piesze wycieczki po terenach plemienia i okolicach, postanowił po prostu trochę... poegzystować w obozie. Z jednej strony dlatego, że nie miał ochoty na spacery, a z drugiej: bo słowa ojca wciąż odbijały się echem w jego głowie. Bolesne uświadomienie sobie, że to nie było normalne, że dorosły kot tak po prostu nie ma przyjaciół, nie ma nawet kogoś, kogo mógłby nazwać znajomym poza swoim własnym rodzeństwem... Nie było przyjemne.
Nawet nie wiedział, czy był gotowy na to, żeby już teraz mierzyć się z tym problemem. Mimo to zamierzał podjąć pierwszy krok, jakim było po prostu... istnienie w plemieniu. Dlatego też położył się na brzegu stawu, opierając głowę na przednich łapach. Westchnął cicho, kołysząc luźno końcówką ogona, która zaledwie dotykała tafli wody, a mimo to marszczyła jej powierzchnię w krótkich i delikatnych, ale rytmicznych ruchach.

Spacerowałam w okolicach obozu. W sensie. W obozie. Rozglądałam się dookoła, z zaciekawieniem zaglądając w każdy kąt, ale tak, aby nikomu nie przeszkadzać też. Po prostu chodziłam i patrzyłam, zatrzymując swój wzrok to na mniej lub bardziej interesujących kotach. W końcu dotarłam do brzegu stawu, a i też zauważyłam kogoś ciekawego! Kocur o ślicznym futrze siedział w okolicy i nic nie robił. Dlatego postanowiłam do niego podejść.
— Dzień dobry. Masz ładne futerko — zamruczałam z uprzejmością, kiwając delikatnie łbem, tak się witając.
— Ah, zapomniałam się. Można się przysiąść? Mam na imię Złoty Blask Wschodzącego Słońca — zapytałam, patrząc wyczekująco na kolorowego kota.