Wyczułam, że moja odpowiedź nie usatysfakcjonowała Wieszcza, bo po niej wyraźnie posmutniał. Mi również zrobiło się przykro. Było widać, że miał nadzieję odnaleźć wśród nas swojego następcę, a ja niestety musiałam go rozczarować swoimi szczerymi słowami. Naprawdę nie chciałam go urazić. Chyba powinnam się już powoli zbierać do wyjścia, zanim powiem coś jeszcze, co tylko pogorszy moją sytuację. Poza tym Wieszcz miał zapewne ważniejsze rzeczy do roboty, niż bezsensowne dyskusje z małym, głupiutkim kociątkiem. Pewnie wzywały go obowiązki i nie mógł dłużej tracić czasu na rozmowie ze mną. Zaczęłam więc powoli wycofywać się z jego legowiska, gotowa powrócić do własnego posłania w plemiennej kociarni.
- Pozwolisz, że wrócę już do siebie? Masz pewnie sprawy, którymi musisz się zająć, a ja nie zamierzam ci już dłużej przeszkadzać. Jeszcze raz dziękuję za pomoc, a co do wyboru twojego następcy, to jestem pewna, że gdy nadejdzie odpowiedni czas, to podejmiesz mądrą i słuszną decyzję. - rzuciłam na odchodne, żegnając się z kocurem pośpiesznymi ukłonami pełnymi szacunku.

/zt?

---

Zamrugał, zdziwiony nagłym wycofaniem się kotki. Ach, chyba za dużo paplał… sprawy, którymi musiał się zająć? Przeszkadzać? Cofnął uszy.
– Ale… ale nie przeszkadzasz – powiedział słabo, z lekkim przerażeniem obserwując, jak Promyk się jeszcze przed nim kłania. Nie chciał ukłonów, chciał… zwykłej rozmowy. Czuł się taki… mały, bezsilny w takich momentach. Chciał poznać klanowe kocięta lepiej, chciał… chciał przestać być taki oderwany od młodszej części Plemienia, co w dużej części wynikało z jego trzymania się rodziny i swoich znajomych w podobnym wieku przez zbyt długi czas, ale jak miał to zrobić, kiedy wszystkim wydawało się, że jest nie wiadomo jak zajęty? Może po prostu nie chcieli z nim rozmawiać. A przecież nie był tylko swoją rangą, tylko kotem z krwi i kości, takim jak inni… niemniej jednak, nie próbował kotki zatrzymywać, wszak to był jej wybór. Po prostu… sam nie wiedział, jak się teraz czuć, i co zrobić, żeby to zmienić. W końcu nie dlatego zaczynał z innymi rozmowy, że nie miał na nie czasu, i nie chciał być postrzegany jako ktoś, z kim rozmowa należała do jakichś… przywilejów, brr.

zt

No i... no i ch*j. Nie złapała Wieszcza po ostatniej ceremonii. Mówiąc szczerze czuła się coraz bardziej żałośnie. Jak trudne może być podejście do jakiegoś kota i zaczęcie rozmowy? No może nie do "jakiegoś" kota, ponieważ Wiatr zdawała sobie sprawę z tego o ile więcej, od przeciętnego członka Plemienia, Wieszcz ma obowiązków. Z resztą przez dość długi czas to ona sama odwlekała rozmowę z ojcem. Dlaczego? Odpowiedź była dość prosta: bała się. Nie wiedziała jak jej ojciec zareaguje. Czy da jej kolejną szansę? Czy w ogóle liliowa na takową zasłużyła? Jednakże nie mogła znać odpowiedzi na te pytania, skoro nawet nie próbowała porozmawiać z szylkretem. Finalnie poczucie winy wygrało ze strachem i kotka niemal od razu po obudzeniu się rano i ogarnięciu swojego futra, nawet nie tracąc czasu na jakiekolwiek śniadanie, udała się w stronę Szerokiego Wejścia. Parła przez obóz nawet się z nikim nie witając, bojąc się, że za chwilę ktoś weźmie ją na patrol czy po prostu zagada. A nie było opcji, żeby tym razem nie udało jej się porozmawiać z ojcem.
I dotarła. Stanęła dumnie przed Szerokim Wejściem starając się jakkolwiek uspokoić dudniące serce. Tylko... co teraz? Czuła jak wszystkie wcześniej przygotowane słowa, czy dialogi które przeprowadzała w głowie nagle całkowicie wyparowały z jej pamięci. Może... może jednak nie powinna dzisiaj się pytać? Przecież tylko się ośmieszy i-
- Hej tato, mogę wejść? - zapytała, zanim kolejne niechciane myśli zdążyły przepłynąć przez jej głowę. Dzięki temu nie miała wyjścia. No chyba, że jej ojciec spał. A co jeśli spał? Albo zajmował się jakimś bardzo chorym kotem? Przecież do takiego czegoś to potrzeba ciszy i skupienia. A ona jak zwykle mu musiała przerywać. Po kilku biciach serca usłyszała jednak znajomy głos, który zapraszał ją do środka. Wzięła ostatni głęboki oddech i zagłębiła się w legowisku ojca. Bywała tam ostatnio zdecydowanie za dużo razy.
Stanęła przed ojcem starając się znaleźć jakiekolwiek słowa, którymi mogłaby zacząć konwersację. Ale nie umiała. Z nerwów usiadła. I nadal pustka. Wstała ponownie, wzrok utkwiła w tak dobrze jej znanych, zielonkawych oczach. Ciekawe czy to jemu zawdzięcza swoje oczy? Na przodków. Przecież ona miała przeprosić a nie myśleć o oczach.
- Ja pszyszłam cię pszeprosić. - wydusiła z siebie w końcu, jednocześnie niemal od razu ganiąc siebie w myślach. Doprawdy świetnie jej szło. Może jednak urodziła się jako niemowa z jakiegoś powodu?
- Tafla opofiedziała mi o Lekkim Podmuchu Fiatru Poruszającym Liśćmi. - może i nie powinna tego mówić. Może powinna była ugryźć się w język. Ale teraz już nie było odwrotu.
- Ja naprafdę nie chciałam szeby to fszystko... się tak skończyło. - z każdym słowem czuła jakby z jej pyska wypływały coraz to głupsze słowa.
- Od safsze chciałam być... kimś. Bo pszeciesz skoro ty byłeś Fieszczem, to ja pofinnam być tak samo fielka. Mimo sze nigdy mi tego nie pofiedziałeś, ani nigdy tego nie wymagałeś. Bałam się sapomnienia. Bycia kolejnym szarym kotem, po którym nikt nie będzie płakał i sostanie sapomniany tak szybko jak umsze. A ja chciałam fięcej. Ja safsze chciałam jak najfięcej... Te snaki to pszes pefien czas była jedyna szecz, która fyznaczała moją fartość. Jakkolfiek głupio to nie brzmi. Bycie niedźfiedziem było dla mnie fszystkim. Jedynym aspketem mnie, który był idealny. To dlatego tak f nie parłam. Dlatego tak broniłam czegoś na co pofinno jusz dafno pszestać wyznaczać szycie innych. Nie chciałam szeby to fszystko... saszło tak daleko. Naprafdę. Pofinnam była jusz dafno się ogarnąć. Ale nie umiałam. - przez stres coraz gorzej mówiła. Jednak finalnie, kiedy dobrnęła do końca, czuła się nieco lepiej. Może nie w pełni. Ale trochę. Przynajmniej udało jej się to wszystko z siebie wyrzucić.
- Pszeplaszam. Jeszcze ras. Sa fszystko. Ja fiem sze dafałeś mi jusz tyle szans... I pofinnam ci sa nie dziękofać. A ja safsze je marnofałam. Ale chciałabym cię sapytać, obiecuje sze ostatni ras. Czy dasz mi jeszcze jedną szansę. Na nofy początek. Na sostanie córką jaką od safsze pofinnam być. -

Wypuściła z siebie drżący oddech, który jednak był spowodowany ulgą jaka ją napełniła, kiedy usłyszała słowa ojca. Nie umiała jednak pozbyć się sprzed oczu obrazu, który przedstawił jej szylkret. Czy naprawdę byłaby w stanie opuścić rodzinę i Plemię, które przecież tyle dla niej znaczy? Teraz odpowiedź była oczywista. Ale kiedyś... Wiatr musiała przyznać, że nie pamiętała dużo z okresu krótko po tym jak przodkowie zesłali jej sen. Jakby ktoś wyrwał w jej pamięci dziurę, żeby nigdy nie wracała do tamtego momentu w życiu. Czy czuła się wtedy aż tak źle, że mogłaby uciec? Skoro kocur tak mówił pewnie były tego pewne oznaki...
- Nigdy bym nie uciekła. Nie od fas. - wymamrotała tylko, po czym niepewnie przytuliła się do ojca. Nie wiedziała dlaczego to zrobiła. Ale czuła się jakby to właśnie było to czego w tamtym momencie potrzebowała.
- Sa nic nie musisz mnie pszeplaszać. Miałeś ostatnio sdecydofanie sa duszo stresu na głofie, a ja samiast ci pomóc... Ale nie chcę jusz do tego fracać. Do tych fszystkich poglądóf, oczekifań. Postaram się to sostafić sa sobą. - miauknęła finalnie odsuwając się od ojca i starając się przybrać uśmiech na pysk. Było to ciężkie, kiedy do oczu cisnęły jej się łzy, ale mimo że pojawiły się one ze szczęścia, zostały one tak szybko przełknięte jak każde inne.
Po pytaniu Wieszcza na chwilę nastała cisza. No właśnie. Co dalej? Co zamierzała zrobić Wiatr, skoro tak jak zapowiadała, zamierzała zacząć od nowa? Niby w głowie miała jakiś zarys planu, ale nie był on czymś pewnym.
- Ja... Polosmafiałam jusz s Niedźfiedź i Szyficą. Chciałabym jeszcze jakoś po drodze słapać Jeszyka. Chciałabym odbudfać te fszystkie relacje. Se Szczytem tesz fypadałoby porosmafiać, chociasz to akurat nie fiem czy taki dobry pomysł. Skończyć trening oczyfiście i... I po plostu szyć jako łofca. - miauknęła w końcu, specjalnie pomijając jedną z ważniejszych rzeczy, która za chwilę miała się w jej życiu wydarzyć. Chciała mimo wszystko ją jakoś wytłuszczyć, a nie po prostu wymienić jako jedna z rzeczy z listy "do zrobienia".
- No i jest jeszcze coś o czym pofinnam pofiedzieć ci jusz dafno... Ale to fszystko się tak strasznie pszeciągało i jakoś głupio mi było- Ale no. Organisujemy Głos Serca. S Robak. I chciałabym cię saprosić. Jeszcze nie fiem dokładnie kiedy, ale chcieliśmy srobić go przy brzegach stawu i kamiennej ziemi, taksze nie tszeba by było nigdzie chodzić. I jakbyś miał jakiegoś chorego to mógłbyś szybko do niego pójść i no... Myślę sze to to fłaśnie będzie dla mnie najlepszym śfieszym startem. Rospoczęciem nieco spokojniejszego szycia. - zaśmiała się na koniec, nie do końca wiedząc czy był to śmiech z tego co mówi, czy też najzwyczajniej ze stresu.

Nie chciała dłużej rozmyślać nad tym co naprawdę miał na myśli jej ojciec. Bo oprócz ucieczki pozostawały tylko dwie opcje, których w tym momencie nie chciała sobie wyobrażać. Chociaż wiedziała, że jedną z nich kiedyś rozważała. Ale nie chciała już wracać do tamtego momentu w jej życiu, a już tym bardziej do tego co w tamtym momencie czuła. I cieszyła się, że ojciec również już nie ciągnął tego tematu, tylko najzwyczajniej w świecie przyjął jej słowa. I chyba tego właśnie potrzebowała. Brak jakichkolwiek pytań czy podważania tego czy jej się uda. Ba, nawet nie chciała słyszeć jakichkolwiek słów zachęty. Wszystko miało wyjść od niej i tylko od niej. Jej bliscy już i tak poświęcili jej za dużo uwagi, kiedy już od dawna powinna być na tyle dojrzała aby samej rozwiązać wszystkie swoje problemy.
Na jej pyszczku pojawił się nieco szerszy uśmiech słysząc potwierdzenie odnośnie przyjściu na Głos Serca. Nie umiała sobie wyobrazić co by było gdyby szylkreta tam zabrakło. I niby wiedziała, że raczej na pewno się zgodzi pojawić, aczkolwiek zawsze była ta nutka niepewności.
- Dopiero saczęliśmy planofać... No bo jeszcze po drodze była ta moja choloba i f ogóle... Ale myśleliśmy nad czymś f stylu fieczornej kolacji? Moglibyśmy fyjść rasem na polofanie i pszy okasji fłaśnie słapać dla fas fszystkich sfieszynę. No bo jednak będzie duszo kotóf... Robak telas ma jeszcze młodsze rodzeństfo... i jeszcze Królika i Taflę i Cienowi podobno Robakofi obiecało... No i jeszcze oczyfiście fy i jeszcze bliszsza rodzina Robak i... Duszo tego... - z jej pyska wydobył się krótki nerwowy śmiech. Mimo tego jak cieszyła się na tę ceremonię, to jednak zdawało się ją to nieco przerastać. Chociaż... Niejako się z tego cieszyła. Chyba pierwszy raz od bardzo dawna pozwoliła sobie zaakceptować, że coś rzeczywiście jest dla niej za duże, zamiast uparcie brnąć w to, że jest ponad to wszystko.
- A jak fyglądał fasz Głos Serca? Niby fiem jak pofinien fyglądać taki tradycyjny... Ale jest tyle moszlifości... - mówiąc szczerze nie do końca nawet wiedziała od której strony się w ogóle za organizowanie Głosu Serca zabrać, złapanie dużej ilości zwierzyny wydawało się być wręcz najmniejszym problemem. Czy razem z Robakiem powinni przygotować jakieś przysięgi? A może jakieś zamienianie się piórami? Nie lubiła, kiedy nie mogła się trzymać schematu. Tak duża dowolność sprawiała, że Wiatr całkowicie się w niej gubiła. Miała więc nadzieję, że ojciec jakkolwiek nakieruje ją na to jak miałoby takie wydarzenie wyglądać. Oczywiście i tak chciałą porozmawiać jeszcze na ten temat z Robak i to z niem wszystko ustalić, ale dobrze by było mieć jakiekolwiek podstawy czy pomysły już teraz.

Uśmiechnęła się lekko na zapewnienia ojca o tym, że sam plan brzmi dobrze i na pewno wszystko się uda. Była wdzięczna za nawet tak drobne słowa otuchy, gdyż mówiąc szczerze, dość mocno sie tym wszystkim stresowała. Duża ilość kotów ostatnimi czasy raczej odchodziła od tradycji Głosu Serca. Wiatr, nawet gdyby mocno chciała, nie umiałaby przypomnieć sobie ani jednego, który wydarzyłby się za jej życia. Po za tym oprócz tego to jednak też będzie święto dla Robak i liliowa chciała aby wszystko było dla jeno idealnie. No i jeszcze będzie zaproszone tyle kotów i każdy pewnie będzie miał jakieś oczekiwania i... Gdzieś tam głęboko w środku wiedziała, że to święto ma być tylko dla niej i dla Robak, a nie organizowane pod innych, aczkolwiek nie umiała jakkolwiek ograniczyć swojego stresu.
Z uwagą słuchała opisu ojca, który brzmiał conajmnej uroczo. Sepia nie umiała powstrzymać lekkiego uśmiechu, który wpłynął na jej pysk, kiedy wyobrażała sobie Głos Serca właśnie w takiej formie. I mimo, iż chciała żeby wszyscy byli na tej ceremonii obecni, to przez chwilę zazdrościła rodzicom, że ci wybrali taką, raczej samotną formę tej ceremonii.
- Bszmi cudownie... Mam nadzieję sze i mój będzie chociasz kafałkiem tak udany jak ten fasz. Chociasz pszeciesz to nie o to f tym fszystkim chodzi, prafda? - zamyśliła się na chwilę, jednocześnie zdając sobie sprawę jak dużo ma do roboty.
- Ale to mi tylko pszypomniało sze muszę jeszcze polosmafiać o tym s Robak, bo chcemy go sorganisofać jak najszybciej. Taksze ja się będę sbielać, dziękuje sa fszystko. - miauknęła i skierowała swoje kroki w stronę wyjścia z Zębatego Ustronia.
- I jeszcze las pszeplaszam. Tym lasem jusz cię nie safiodę, obiecuje. - dodała po chwili, po czym, jeśli jej ojciec nie miał już nic do dodania, opuściła jego legowisko i skierowała się w stronę swojego, mając nadzieję, że znajdzie tam Robak.


//zt

W trakcie podróży do obozu jego myśli zdawały się dziwnie przyćmione i zamglone; może dlatego, że całą swoją siłę i energię musiał poświęcić temu, żeby w ogóle dojść. Jego kroki były ciężkie, ale dzięki pomocy Huragan udało mu się w końcu dotrzeć do legowiska Wieszcza, a gdy tylko przekroczył jego próg, raz jeszcze podziękował strażniczce, po czym zawołał delikatnie:
– Wieszczu! – i usiadł z boku, chcąc konserwować siłę. Wiedział, że poza tym, że się zmęczył, stracił dużo krwi, dlatego wolał się oszczędzać. Gdy tylko uzdrowiciel się zjawił, zaczął tłumaczyć słabym głosem:
– Na patrolu... spotkałem jakąś kupę lisiego łajna, która wtargnęła na nasze tereny... Samotnika, chyba w podobnym wieku. Nie chciał iść. Powiedział, że szuka jaskini... i opisał nasz obóz, ale na pewno nie był nigdy... z Plemienia. Nie chciał powiedzieć nic więcej, był prowokujący... walczyliśmy. Nie żyje – streścił mu od razu. Nagle w jego oczach dało się zauważyć błysk realizacji. Odwrócił głowę w stronę Huragan. – Patrol... ktoś powinien go dokończyć – powiedział. Czy miała to być sama Huragan, czy jakikolwiek inny strażnik – to było mu obojętne, ale ktoś powinien się znaleźć na zastępstwo. W końcu nie zdążył obejść całej granicy przez te gronostaje, żmiję i cholernego Kruka.

/• Rana 2 stopnia: gęste zadrapanie na prawym przednim barku
• Rana 3 stopnia: głębokie ugryzienie na prawej przedniej łapie
• Rana 2 stopnia: ugryzienie na ramieniu na lewej przedniej łapie
• Rana 1 stopnia: lekkie zadrapanie na lewym boku

Całą drogę uważnie sprawdzała, czy Królik dalej jest przytomny, czy jego stan się bardzo nie pogarsza... Może nie była słaba, ale jednak nie wiedziała, czy dałaby radę sama wystarczająco szybko go zanieść do Wieszcza. Na szczęście aż tak źle nie było, ku uciesze Huragan i pewnie samego Królika też. Udało im się dotrzeć do obozu, a Huragan została jeszcze na chwilę, by wysłuchać, co w ogóle się stało!
- A niech go... Tylko skąd on wiedział jak wygląda nasz obóz? To... To bardzo dziwne! - skoro nie był z plemienia, to jak to w ogóle było możliwe? Kto podał mu takie informacje? Jak? Nie podobało jej się to, jednak skoro kocur już nie żył, to raczej wielu rzeczy się nie dowiedzą.
- W takim razie ja pójdę. Zostawiam mistrza w twoich łapach, Wieszczu! - pożegnała się. Wiedziała, że Wieszcz sobie poradzi z tymi ranami, więc już była spokojna. Jeśli już jej obecność nie była wymagana, to od razu ruszyła, aby dokończyć ten patrol. Nie można było zostawić części granic bez sprawdzenia!

[zt]

---

Opis nie mówił mu zbyt wiele. Prawdę powiedziawszy, nie pamiętał już tak dobrze opisu dwóch klanowych kotów, które spotkał tamten patrol łowiecki wiele, wiele księżyców temu; dopiero kolejne słowa Królika przywołały mu to wspomnienie. Westchnął cicho.
– Może… może to tylko zbieg okoliczności. Może po drugiej stronie gór jest taka jaskinia, albo w innym paśmie, albo po prostu sobie to wymyślił i tak się… złożyło – wymamrotał. – Cóż, to przykre, że ktoś stracił życie, mimo wszystko… – dodał zaraz westchnięciem. Szanował każde życie – nawet kotów, które nie dość, że naruszały Plemienne granice, to jeszcze prowokowały innych i walczyły o tak naprawdę nic. Czy dobrze było umrzeć za nic, Kruku? – …ale wierzę, że Plemię będzie bezpieczniejsze. Poza tym, jeśli nie pachniał klanem… cóż, to mniej martwiące, niż gdyby jednak pachniał. No nic, Króliku… musisz teraz odpoczywać, pewnie dobrze sam wiesz, heh! Jeśli któraś rana będzie ci szczególnie doskwierać, to oczywiście mów. To my pójdziemy na ten patrol.

zt

Pokiwał wolno głową. To mógł być zbieg okoliczności. Ale fakt, że kocur nie chciał gadać, że właził w głąb ich terenów, że na dodatek bardzo przypominał tego, którego dawno temu spotkali Mżawka i Zając, a może nawet był tym samym kotem, martwił Królika, a poza tym...
– Taką... mam nadzieję. Ale powiedział dokładnie o... trzech stalagmitach wokół skały – powiedział. Jakie były szanse, że gdzieś była identyczna jaskinia albo po prostu zmyślił sobie tę liczbę i akurat przypadkiem trafił? Niewielkie. Ech. Na następne słowa Wieszcza kiwnął lekko głową, ale nic nie powiedział; i on, i Wieszcz na pewno zdawali sobie sprawę z tego, że gdyby było inne wyjście, Królik nie posuwałby się tak daleko... ale kocur nie wycofywał się z walki, był agresywny, celowo go podpuszczał i nie zamierzał sobie iść z terenów Plemienia ani nic powiedzieć, natomiast gdy strażnik dał szansę mu się wycofać, dostał w odpowiedzi jedynie "pie*dol się". Nawet jeśli szanował życie, tego konkretnego kocura nie było mu więc jakoś nie wiadomo jak szkoda. Sam zgotował sobie taki los, a poza tym zgadzał się z Wieszczem, że bez niego Plemię będzie bezpieczniejsze. Wysłuchał kocura do końca i ponownie skinął mu głową.
– Dziękuję – powiedział jeszcze cicho, po czym odprowadził wzrokiem Wieszcza i Huragan, a sam ułożył się na jakimś legowisku, ostrożnie, uważając na rany i niedługo potem zasnął. Wyczerpał się do granic możliwości i ten jeden raz nie zamierzał narzekać na bezczynność.

/zt

Ważka w tym czasie kręcił się bez celu po obozie. Właściwie to nie miał jak na razie niczego do roboty i czekał, aż coś ciekawego w końcu się mu przydarzy. W którejś chwili dojrzał w większości czarnego kociaka, przez co szybko przypomniał sobie o fakcie, że jedna kotka z Plemienia nie aż tak dawno urodziła, a on sam nie zdążył jeszcze poznać jej kociąt. Podszedł więc do kocięcia, chcąc się z nim poznać.
- Witaj - przywitał się, bo to pierwsze co należy zrobić.

Czarno biały zamrugał, szybko układając myśli - Właśnie... Chciałem zapytać, gdzie tak zmierzasz - odpowiedział. Po wyrazie pyska młodszego kocura chyba mógł się domyśleć, że raczej to nie jest odpowiedni czas na nowe znajomości i prędzej przeszkadza i irytuję mniejszego, niż się zaprzyjaźnia. 
- Ale już się dowiedziałem - dodał cicho i odchrząknął, próbując brzmieć pozytywnie, co niezbyt mu wychodziło - więc coś się stało, że do niego idziesz?