Szerokie Wejście

Podirytowany tym, że starszy przeszkadza mu w realizacji jego celu, parska cicho i nie zaprząta sobie głowy tak kulturą, jak i specjalnym sileniem się na jakiś miło brzmiący głos – odpowiada bezceremonialnie, z nutą niezadowolenia w głosie, burkliwie wręcz.
– A po so ci to – mówi. Jego podbródek wysuwa się lekko w przód w wyrazie złości. – Nie. A musi się soś stać?

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

- Nie nie - powiedział szybko - Po prostu, większość kotów idzie do niego tylko wtedy, jak coś się stało - wytłumaczył się. Krzyczał na siebie w myślach, że "co on najlepszego zrobił", oraz słyszał inne tego typu zwrotki, a z drugiej strony żenadę, że poniża się przed kociakiem.
- Chciałem po prostu cię poznać, bo.. Nie miałem jeszcze okazji - powiedział już trochę upokorzony sobą, po czym strzepnął ogonem - ale możemy pogadać innym razem jeśli będziesz chciał.

_________________

the milk is sour with olives on my thumbs
and all that i have stuck to
and all that i have clung to
i've felt like a dog
this world that i had trusted
has been over and busted
and rusted by an arbitrary
sonogram

Większość kotów idzie do Wieszcza tylko wtedy, gdy coś się stało… dziwne, ale z drugiej strony, skoro Wieszcz jest taki, jaki jest, to może i zrozumiałe, chociaż Pajęczyna wspomniała mu już, że większość Plemienia nie podziela jej opinii na temat kocura i nie ma z nim większego problemu. Marszczy nos, milczy chwilę; wreszcie bez odpowiadania starszemu odwraca się i znowu rusza w stronę Zębatego Ustronia, do którego zostało zaledwie kilkanaście kroków (takich kroków, jak dla kociaka, rzecz jasna). Stanąwszy na progu, gniewny wyraz mordki kociaka się pogłębia.
– Nie ma go tu – mówi wkurzony, obrzucając nowopoznanego kocura spojrzeniem pełnym pretensji.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Ważka po prostu wzruszył ramionami, bo co innego mógł zrobić.
- Może poszedł rozprostować nogi albo coś zjeść - zasugerował - Możesz na niego tutaj poczekać, ale niewiem kiedy wróci - dodał, przeciągając językiem po klatce piersiowej, żeby wygładzić swoją sierść.
Ciekawiło go, jak potoczy się dalej interakcja z czarnym, miał nadzieję, że nagle ze złości nie rozerwie Ważce gardła, ponieważ uzna, że to przez niego minął się z Wieszczem. Byłaby to jednak ciekawa opowieść o śmierci.

_________________

the milk is sour with olives on my thumbs
and all that i have stuck to
and all that i have clung to
i've felt like a dog
this world that i had trusted
has been over and busted
and rusted by an arbitrary
sonogram

Wbija pełne pretensji i wyrzutów spojrzenie w czarno-białego kocura, zupełnie jakby to była jego wina, że Wieszcza nie ma w legowisku. Zresztą… może tenże przemknął niezauważenie w czasie, gdy Nowicjusz zawracał mu głowę? Gorzej! Może to była celowa dywersja? Parska ze złością.
– Moze gdybyś mi nie pseskazał, to bym zdązył – burczy wrogo, strosząc futro, boleśnie świadom tego, że seplenienie ujmuje mu powagi, ale nie mógł z tym wiele zrobić.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

No i oskarżenie poszło. Tak jak się spodziewał Ważka.
- Mm, raczej nie było go tu dłużej, bo by się z nami minął, ale no jak sądzisz - stwierdził patrząc na kociaka. Czarny był już przekonany, że młodszy od niego go nie polubi, ale wciąż z ciekawości kontynuował rozmowę. Może młody jednak zmieni zdanie na jego temat .. Albo będzie jeszcze gorzej.

_________________

the milk is sour with olives on my thumbs
and all that i have stuck to
and all that i have clung to
i've felt like a dog
this world that i had trusted
has been over and busted
and rusted by an arbitrary
sonogram

– Znajź go! – piszczy wreszcie w desperacji, gniewie i frustracji wywołanej rozmową z tym osobnikiem, który udziela takich nudnych, nic nie mówiących odpowiedzi. Ma dość! Chciał porozmawiać z Wieszczem, a dostał to!

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Czyli jednak było jeszcze gorzej. Kociak już zaczął się złościć i piszczeć z frustracji, w dodatku dawać Ważce rozkazy. Ta sytuacja prawdopodobnie, wybiję Ważce z głowy podchodzenie do małolatów raz na zawsze.
- Mm, nie - odpowiedział krótko - Po prostu na niego poczekaj, na pewno niedługo wróci.
Nowicjusz zastanawiał się, czy nie powinien już się stąd zmywać, ponieważ jedyne co na razie robił to drażnienie jednego z najmłodszych członków Plemienia.

_________________

the milk is sour with olives on my thumbs
and all that i have stuck to
and all that i have clung to
i've felt like a dog
this world that i had trusted
has been over and busted
and rusted by an arbitrary
sonogram

Nie? NIE?! Jedyne „nie”, jakie umiał akceptować Echo, pochodziły od jego matki, a i to czasem z trudem i po solidnej dawce argumentów, a nie od przypadkowego kretyna! Oj, tak to nie będziemy rozmawiać. Prycha ze złością, patrząc spod byka na kocura, który wydawał się być nieprzejęty powagą sytuacji.
– Tak? To wsysko mu powiem – syczy, odwracając się na pięcie i siadając w wejściu do Zębatego Ustronia, odwrócony tyłem do reszty obozu.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

- No dobrze - odpowiedział, patrząc na kocię, po czym przeciągnął się - To ja już będę szedł gdzieś indziej, do zobaczenia - rzucił ostatni raz spojrzenie na młodszego "kolegę", po czym zaczął odchodzić. Może kiedyś jeszcze się dogadają, jak młodziak podrośnie, jednak na razie nic nie jest pewne. Może znajdzie coś ciekawszego do roboty, ale raczej na parę dni, albo księżyców, da sobie spokój z zaprzyjaźnianiem się z innymi kotami.

_________________

the milk is sour with olives on my thumbs
and all that i have stuck to
and all that i have clung to
i've felt like a dog
this world that i had trusted
has been over and busted
and rusted by an arbitrary
sonogram

„No dobrze”? „Będę szedł”? „DO ZOBACZENIA”? Kociak parska. Czarno-biały ewidentnie nie wie, z kim rozmawia, i do czego jest zdolny Echo! Nawet nie obdarza starszego spojrzeniem, obrażony i skupiony na tym, by siedzieć i czekać na Wieszcza.
Szkoda, że Wieszcz Szepczących Kamieni jest na dłuższym spacerze… a nim wraca, Echo, chociaż dzielnie walczył z zamykającymi się powiekami i nie przyznawał sam przed sobą, że nie da rady, przewraca się wreszcie na boczek i zasypia. Zgarnia go później matka.

zt XDDD

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Tego dnia Dąb nie czuł się za dobrze. Miał problemy z brzuchem i do tego okropny żar. Nie chciał o tym nikomu mówić, ale nie mógł przy tym kompletnie skryć swoich problemów. Gdy matka zauważyła, że coś z nim było nie tak, z wielkim przerażeniem natychmiast zaciągnęła go do leczenia. Nie chciał tego, kojarzyło mu się z przyjmowaniem tych ohydnych ziół. Szkoda, że nie mógł się teraz wyrwać. Jednocześnie poczuł nawet pewną radość, bowiem miał szansę spotkać się z Wieszczem. Z samym Wieszczem!
Gdy dotarli do wejścia jego groty, Pajęczyna od razu zaczęła go szukać, nawołując po imieniu. Tymczasem Dąb siedział sobie spokojnie i w milczeniu, przytrzymywany łapą strażniczki, żeby przypadkiem nie próbował uciec. Na razie nie myślał o tym, tylko z ciekawością oglądał wnętrze Zębatego Ustronia, ale zaraz się skulił z bólu. Lęgowisko było ciekawe, ale tak bardzo chciał, żeby ten cały koszmar wreszcie dobiegł końca.

Wieszcz Szepczących Kamieni

Wieszcz przywitał się z Pajęczyną i Dębem, po czym skierował wzrok na kulącego się kociaka.
– Co się dzieje? – spytał delikatnie.

– Dzień dobly... Wieszczu Szepczących Kamieni... – przywitał się dla przyzwoitości, chociaż z takim dyskomfortem dawało mu się to z trudem. Próbował się nawet wyprostować, ale zaraz znowu się skulił z bólu.
Był gotów wyjaśnić, co u niego bolało, lecz ledwo zdążył otworzyć pysk, a Pajęczyna sama zaczęła wymieniać wszystkie jego dolegliwości: ból brzucha, biegunka, nudności i gorączka. Kocurek uderzył ogonem o ziemię z irytacji, zachowując przy tym milczenie. Być może zrobiła to dla jego dobra, ale wciąż czuł się obrażony, bo przecież sam doskonale by sobie poradził. Ponownie spojrzał na uzdrowiciela, czekając, aż on da mu radę i zacznie wciskać jakieś zioła. Nie czuł się z tym dobrze, ale wiedział, że nie miał innego wyboru.

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

Wieszcz Szepczących Kamieni

Wieszcz ewidentnie zwracał się do Dęba i wolałby usłyszeć odpowiedź od swojego pacjenta, a nie od Pajęczyny, która, cóż, owszem, była jego matką, ale nie musiała wcale wiedzieć wszystkiego… i nie ona miała być leczona. Nie powiedział jednak nic, posłał tylko ciężkie spojrzenie kocicy i westchnął cicho – przynajmniej wiedział wszystko, co musiał wiedzieć. Brzmiało bardziej jak zatrucie, niż zwykłe dolegliwości układu pokarmowego.
Wycofał się po zioła i wrócił z kawałkiem korzenia dzięgielu. Wolał podać coś delikatnego, niż od razu wywoływać wymioty – kociak i tak zdawał się nie być w zbyt dobrej kondycji.
– Proszę, zjedz. W przeciągu paru dni już powinieneś poczuć się lepiej, ale jeśli nie – podam ci coś mocniejszego. Możesz zostać w legowisku chorych, żeby się spokojnie kurować.

Kocurek przez chwilę spoglądał z ciekawością na Wieszcza, starając się ignorować ból, a później na zaoferowane mu zioło. Ugh... Jakiś dziwny korzeń. Obwąchał go niechętnie, ale zaraz skinął łbem i posłusznie go zjadł. Póki dokładnie przeżuwał, ponownie przyjął się za obserwowanie Wieszcza, ledwo powstrzymując się od skrzywienia pyska. Ohyyyda, ale czego się nie zrobi, żeby się wyleczyć i przy okazji posiedzieć z jednym z najważniejszych członków plemienia.
Chciał coś powiedzieć, lecz, znowu, nie udało mu się, bo zaraz wyprzedziła go matka. Podziękowała uzdrowicielowi za leczenie, po czym przyjęła się za zaciąganie swojego syneczka do lęgowisk chorych. Dąb spojrzał z żalem na mamę, ale wiedząc, że nie ma sensu się sprzeciwiać, posłał Wieszczowi po raz ostatni spojrzenie.
– D-Dowidzenia, Wieszczu Szepczących Kamieni! – rzucił szybko na pożegnanie, a potem ruszył niechętnie z Pajęczyną w stronę Zacisznych Głazów. Tak bardzo się złościł, że jego matka zrujnowała całą rozmowę, nie dając mu powiedzieć ani jednego słowa, poza zwykłym "dzień dobry" i "do widzenia".

//zt

Minęło już trochę czasu, a Dąb zdążył już poznać praktycznie cały obóz - od wielkich lęgowisk po najmniejsze szczeliny i zakamarki, nie licząc jednego miejsca: jaskini Wieszcza. Wszystko dlatego, że było to miejsce zarezerwowane dla jedynie Wieszcza i niektórych osób. Teoretycznie już raz tam był, a właściwie to mama go tędy zaprowadziła i cóż, pierwsze wrażenia nie były przyjemne. Liczył jednak na to, że uda mu się zbadać to miejsce nieco dokładniej.
Pewnego razu kocurek w końcu zdecydował się przełamać i zaspokoić swoją niezmierną ciekawość. Interesował go nie tyle sam Wieszcz, ile jego imponująca grota. Powoli i po cichutku zbliżył się do wejścia, kuląc się i przyciskając do ściany tak, aby nie zwrócić na siebie uwagi. Obwąchał uważnie skały dookoła i samo wejście, jakby upewniając się, czy nie czeka na niego zagrożenie. Trochę tu śmierdziało ziołami, ale chyba nikogo tam nie ma... Wychylił niepewnie łeb zza ściany, ale zaraz ją cofnął. Bał się, że Wieszcz go zobaczy, ale jednocześnie tak bardzo chciał zobaczyć, co tam jest. Ponownie zajrzał do środka, tym razem nieco wolniej i ostrożniej...

//Echo

Objawy tej obrzydliwej choroby w końcu ustępują; tego dnia Echo czuje się po raz pierwszy od dłuższego czasu naprawdę dobrze i Wieszcz pozwala mu opuścić Zaciszne Głazy. Najwyższy czas. Ciężko się rozwijać i przygotowywać do dorosłego życia, kiedy ma się smarki w nosie i boli cię gardło. Chociaż tyle, że w czasie choroby ćwiczył sam ze sobą wyraźną wymowę głosek i słów, więc mówił już lepiej i bardziej zrozumiale. Zmierza akurat do kociarni, by poinformować matkę, że Wieszcz Szepczących Kamieni już pozwolił mu opuścić legowisko chorych, kiedy zauważa, co robi jego brat.
– Czemu się zachowujesz jak jakiś żałosny tchórz – pyta z irytacją w głosie, obserwując poczynania Dęba. – Po prostu tam wejdź, jak chcesz.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Dębomi już prawie udało się zajrzeć do środka, gdyby tylko nie usłyszał swojego brata. Drgnął lekko, po czym spojrzał na Echa, który - tak jak i on - niedawno wyszedł z lecznicy. Zmarszczył lekko brwi, widząc jego niezadowolony pysk. Jakim prawem śmiał do niego tak odzywać? Z drugiej strony, mieszkał z nim już niejeden księżyc, więc taka reakcja nie była dla niego większym zaskoczeniem.
– Wejdę, kiedy przyjdzie na to pora. – odpowiedział chłodno. Chociaż na jego język cisnęły się ostrzejsze słowa, to powstrzymał się od ich wypowiadania.

– Ta? A teraz jest pora na co? Kulenie się przy ścianie i chowanie głowy, jakby coś miało cię zjeść? – pyta wciąż z irytacją w głosie. Dąb zdecydowanie zbyt pewnie brzmi jak na to, co przed chwilą robił, jakby udawał, że to wcale nie miało miejsca. Echa irytuje takie niezdecydowanie, strachliwość, niepewność, jakie przed chwilą zaprezentował… a udawanie, jakby pokazał coś innego, jeszcze bardziej.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Starlight