Szerokie Wejście

– Skoro jesteś taki pewny, to sam se wejdź. – rzekł, prostując się. Dąb również nie znosił tchórzliwości, ale istniała jeszcze jedna rzecz, która niemniej go irytowała - pośpiech. Prowadził on do nieprzemyślanych decyzji, a te z kolei wciągały w przeróżne problemy, czego tak bardzo chciał uniknąć. Dąb potrzebował czasu na przemyślenia, żeby wyjść z tego sucho, a tymczasem Echo domagał się wszystkiego tu i teraz. W takim razie niech sam sobie wchodzi, jeśli mu się tak niecierpliwi.

– To największe wyzwanie, na jakie wpadłeś? – pyta z kpiącą nutą w głosie, po czym bez zawahania zaczyna kierować kroki w stronę Szerokiego Wejścia. Bez zatrzymania się przekracza próg Wieszczowego legowiska, które okazuje się, wielkie zaskoczenie, puste. Echo wpada wówczas na genialny pomysł. Wchodzi głębiej do środka i tam wydaje z siebie głośny krzyk, który urywa nagle, po czym ukrywa się pod mchem i tam zostaje w jak największym bezruchu.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Dąb nic nie odpowiada na kpiące pytanie Echa, tylko bacznie obserwuje, jak ten wchodzi do środka. Rozejrzał się uważnie po obozie, żeby się upewnić, że nikt ich nie obserwuje, a potem przysiadł sobie na wejściu, oglądając wnętrze groty. Pierwsze, co przykuło jego uwagę, to pełen stalaktytów sufit. Co prawda nie na długo, ale nie mniej było to coś, na co nie zwracał wcześniej uwagi. Jakoś mu się one nie rzucały w oczy. Później zaczął oglądać ściany, zastanawiając się, gdzie są te wszystkie zioła.
Niestety, nie zdążył jeszcze wypatrzyć składziku, bo w tym momencie o jego uszy nagle obił się krzyk Echa. Kocurek obejrzał się w panice i odstąpił parę kroków od wejścia tak, żeby nie wyglądało na to, że był zainteresowany grotą. Modlił się, żeby nikt nie zwrócił na nich uwagę. Czemu, na wszystkich przodków, jego brat krzyknął akurat teraz? Co za debil...

Dąb w tym momencie pokazuje swoje prawdziwe oblicze, stwierdza Echo po chwili oczekiwania. Zwykły z niego tchórz, wnioskując po tym, że nawet się nie fatyguje do środa, kiedy jemu faktycznie mogło się coś stać… nie miał w sobie nawet żadnej ciekawości. Ciekawe, czy w ogóle pozostał w okolicy, czy sobie poszedł. Mimo to, kocurek pozostaje w bezruchu, ukryty pod mchem, dając jeszcze szansę bratu na pokazanie, że jednak nie jest taki tchórzliwy.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Tchórzliwy? Przecież gdyby wszedł tam na oczach zaniepokojonych współplemieńców, to wzbudziłby jeszcze więcej podejrzeń, a wtedy obaj by oberwali z pełną gwarancją i od Wieszcza i od matki. Dobrze, że Dąb nie umiał czytać w myślach, bo w przeciwnym razie w tym momencie by się obraził.
Całe szczęście, wygląda na to, że nikt się nimi zbytnio nie zainteresował. Kocurek odetchnął bezgłośnie z ulgą, po czym wszedł do groty. Chociaż samego Echa nie widział, to był w stanie się domyślić, gdzie ten się schował. Zbliżył się więc do dużej ilości mchu widniejącej w lęgowisku, na której podobno sypiał Wieszcz.
– Czemu ty krzyczysz, na przodków? Chcesz, żeby nas znaleźli? – szepnął oschle do niego, wyczekując jakiegoś usprawiedliwienia lub banalnych przeprosin. Od tego krzyku omal serce mu nie stanęło, a ten se siedzi pod mchem i nic. Jeszcze tego mu brakowało, żeby przez wygłupy jego braciszka obaj dostali po głowie.

Po chwili chojrak jednak się fatyguje do wnętrza Zębatego Ustronia. Kocurek wyskakuje z mchu i skacze prosto na brata, przygniatając go na ziemię z triumfalnym „ha!”. Uśmiech jednak szybko znika z mordki Echa, kiedy Dąb wyskakuje do niego z pretensjami.
– Żeby KTO nas znalazł? – syczy oschle, odskakując od brata. O czym on w ogóle gada? – Gdyby mi się coś tu stało, też byś stał jak kołek przed wejściem, zamiast mi pomóc, bo, ojoj, ktoś by nas znalazł? – pyta, a jego futro na grzbiecie najeża się lekko.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Dąb czuł się w tej chwili zdenerwowany. Co prawda, chwila zabawy nieco go uspokoiła, ale nie mniej jednak miał mieszane uczucia. Nie podobały mu się takie żarty. W tej chwili to chętnie by powiedział wszystko, co myślał, ale nie chciał się teraz kłócić. Wtedy to by już naprawdę mieliby kłopoty. Szkoda tylko, że Echo nie zdawał z tego absolutnie żadnej sprawy.
– Wtedy to bym zaczął nawoływać Wieszcza, żeby cię potem porządnie opatrzył. – mruknął szyderczo, odsłaniając kły w uśmiechu. Skoro Echo sam się o to prosił, no to niech ma swoje. Nikt mu przecież nie kazał wchodzić do jaskini, ani tym bardziej wpakowywać się w kłopoty, więc to będzie JEGO problem, a nie brata.
Kocurek wstał, gdy go puszczono i jeszcze raz rozejrzał się, tym razem po jaskini. Jego ślepia aż zalśniły z podziwu.
– Jak myślisz, gdzie on chowa te wszystkie zioła? – spytał półszeptem, przechadzając się po grocie w poszukiwaniu składziku lub czegokolwiek ciekawego. Cóż, musiał przyznać, że to lęgowisko faktycznie wygląda interesująco. Owszem, jeszcze przed przejściem tutaj wyobrażał sobie, jak tu jest czadowo, ale teraz przekonał się, że to miejsce przerosło wszystkie jego oczekiwania. Nie przeszkadzał mu już nawet ten smród ziół.

– Mhm, akurat byś zaczął nawoływać. Najpierw się bałeś, żeby chociaż tu wejść, potem nawet nie sprawdziłeś od razu, czy nic mi się nie stało, a potem wpadłeś tu z paniką i jakimś gadaniem, czy chcę, żeby nas „znaleźli” – burczy, wciąż najeżony, wyliczając wszystkie dowody na „odwagę” brata. Ktoś taki zacząłby nawoływać Wieszcza, na pewno. Rodziny się nie wybiera, ale to jest jakieś przegięcie – Dąb jest tylko mocny w gębie, a nie w czynach, a irytacja i frustracja Echa narastają z każdym kolejnym jego słowem.
– Chyba nie uważasz, że w miejscu, które łatwo znaleźć – odpowiada tylko sucho, uderzając ogonem o swoje boki. Jeszcze jakiś półgłówek by się do tych ziół dobrał, myśli, wwiercając wzrok w brata, zupełnie bez związku ze swoimi myślami, mhm.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Ty też nie jesteś święty! Krzyczysz sobie nie dlatego, że coś ci się stało, tylko dla beki, a potem sam chowasz się pod mchem i jeszcze masz do mnie jakieś pretensje. – rzekł. Nie stroszy jednak sierści w porównaniu do brata. Zamiast tego skupia się na grocie, wciąż szukając jakichś rzeczy.
Na kolejne burknięcie Echa nic nie odpowiada, chociaż częściowo się z nim zgadzał. Zioła musiały być poukrywane tak, żeby nikt łatwo ich nie znalazł, ale jednocześnie na tyle dostępne, żeby w razie czego można było szybko do nich się dostać. Dąb aktywował swój tryb poszukiwań i zaczął węszyć, szukając tego miejsca, w którym śmierdziało ziołami najbardziej. Początkowo nic specjalnie nie czuł, potem lekka woń nieco się nasiliła, więc musiało tu być gdzieś jakieś źródło.
No i w końcu... coś znalazł. Była to jakaś niewielka, ukryta komora, od której było tak bardzo czuć ziołami, że z początku przeszedł po nim lekki dreszcz. Tuż przy ziemi i w niewielkich komórkach leżały części przeróżnych roślin. Jakieś liście, kwiaty, korzenie, patyki... Było tego ciałkiem sporo.
– Ej, Echo! – zawołał go półszeptem z podnieconym uśmiechem. Widać po nim było, że znalazł coś tak fascynującego, że aż nie mógł w to uwierzyć. – Zobacz!

– Słyszałeś kiedyś o czymś takim jak żart? Albo zabawa? – parska wściekle. Kiedy Dąb zaczyna poszukiwania, Echo mruży jedynie z lekką pogardą oczy i finalnie odwraca się na pięcie. Kiedy jednak zmierza do wyjścia z tego nudnego legowiska, brat go woła, na co dymny się odwraca w jego stronę i podąża do miejsca, w które ten wszedł. Zaraz jednak marszczy pysk i robi dwa kroki w tył. Zabawa i odwaga to jedno, ale wchodzenie do Plemiennego składziku… nawet go to interesowało, to fakt, jednak gdyby zostali tu znalezieni, to na pewno mocno by wpłynęło na ich reputację i potencjalnie dostaliby karę. Los Dęba mało go obchodzi, ale jego skóra już bardziej, więc tylko posyła karcące spojrzenie bratu.
– Może na to nie wpadłeś, ale to nie jest miejsce, do którego powinniśmy wchodzić. Jak stąd nie wyjdziesz, to powiem matce i Wieszczowi, że chcesz ukraść zioła.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Kocurek przez chwilkę wpatruje się w składzik, a potem na Echo. Na jego słowa spogląda z lekkim zdumieniem, po czym kiwa twierdząco łbem. No proszę, jednak ten żuczy móżdżek miał trochę oleju w głowie. Co prawda, nie podobała mu się ta groźba, ale szczerze, nie obchodziło go to. I tak zamierzał opuścić ten składzik.
Odchodzi spokojnie od niego i wychodzi z jaskini, aby już poza nim zabrać się za wylizywanie swojego futra. Nie chciał, żeby ktoś wyczuł u niego zapach ziół. Zerkał przy tym co jakiś czas na brata, jakby go pilnował.

Mruży oczy, a jego ogon obija się z irytacją o boki, kiedy czeka, aż Dąb wycofa się ze składziku, a najlepiej z całego legowiska Wieszcza, skoro nie potrafi się zachować. Na szczęście groźba działa – i dobrze, bo Echo z całą pewnością zamierzał zrobić dokładnie to, co wypowiedział na głos. Jedno musi przyznać: dobrze mieć wiedzę, gdzie jest Plemienny składzik na zioła… ale tego nie przyzna na głos, a już na pewno nie w obecności Dęba.
Po wyjściu z wnętrza legowiska Wieszcza, Echo milczy, nie patrząc na brata. Zamiast tego myśli o jego zachowaniu – o tym, jak ze słabej strony się dziś Dąb przed nim pokazał.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– Co będziemy teraz robić? – spytał, kiedy skończył czyszczenie swojego futra. No bo po tym wszystkim nie miał już nic ciekawszego do roboty. No bo najważniejsza rzecz w postaci zwiedzenia calutkiego obozu została już odhaczona. Zajrzał nawet tam, gdzie nie powinien, co było fajne, bo teraz mógł się pochwalić wiedzą, którą nie posiadała większość plemienia. Co prawda, nie zamierzał tam więcej łazić, chyba że sam zostanie Wieszczem. Po prostu nie widział w tym potrzeby.

Echo się nie odzywa i w zasadzie to powoli myśli o tym, by zostawić brata i zająć się własnymi, ciekawszymi sprawami. Kiedy jednak ten się odzywa, kieruje na niego wzrok, a pysk ma lekko zmarszczony (co nie jest u niego czymś niespotykanym, heh). Teraz, jak gdyby nigdy nic, pyta, co będą teraz robić?
– A co proponujesz – pyta nieco sucho.

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

– A bo ja wiem... – mruknął obojętnie, wzruszając ramionami. Jego uwadze nie umknął zmarszczony pysk Echa i w odpowiedzi zmarszczył swój, jakby pytając "o co ci chodzi?". Co jest z nim nie tak, że tak się dziwnie zachowuje? Jak nie chciał z nim rozmawiać, to mógł po prostu o tym powiedzieć. Powoli nastawiał się do tego, żeby sobie gdzieś pójść i zająć się swoimi sprawami, skoro spędzanie czasu z bratem raczej nie zapowiadało się dziś na najlepsze.

Kociak jedynie przewraca oczami, kiedy odpowiedź Dęba jest taka nudna i niewiele wnosząca.
– Mam sprawy do załatwienia – odzywa się niemalże od razu śmiertelnie poważnym tonem, jakby faktycznie miał nie wiadomo co do zrobienia, po czym odwraca się na pięcie i udaje się na poszukiwania matki, by poinformować ją, że jest już w pełni zdrowy i chciałby kontynuować zdobywanie wiedzy pod jej okiem.

zt

_________________

i got too good at
fighting chemicals
and dodging arrows
i was asking for
wading through the fog
and then it disappeared
naked when i'm here

and why should i deny what's all at once
so crystal clear?

Dąb jedynie mruknął obojętnie na słowa brata i gdy ten poszedł, on również wstał i udał się w swoją stronę. Szukał jakiegoś wolnego miejsca w Omszonych Stopniach. Usiadł sobie na jakimś pustym lęgowisku, ułożył się i tam spędził swój najbliższy czas, rozmyślając o różnych rzeczach lub obserwując resztę obozu.

//zt

_________________

You'll remember me, when the west wind moves
Upon the fields of barley
You'll forget the sun in his jealous sky
As we walk in fields of gold...
✦
Many years have passed since those summer days
Among the f i e l d s of barley
You can tell the s u n in his jealous sky
When we walked in fields of gold...

— Wieszczu. Zdaje się że- — przerwał mi kaszel, kiedy wołałam Wieszcza. Położyłam po sobie uszy, próbując łapą wytrzeć przeźroczystą wydzielinę z nosa. — ...że jestem chora — mruknęłam osłabionym głosem, siadając gdzieś z boku. Nie przyszłam po to, aby kłócić się z Wieszczem na temat jego wyboru następcy czy na inne tematy. Miałam to w nosie, razem z tą ohydną wydzieliną. Czekając na zjawienie się kocura, zaraz też kichłam. Ugh. Tyle z mojego treningu, który miał być żywy!

_________________

Pop culture was in art, now art's in pop culture, in me
I live for the applause, applause, applause
I live for the applause-plause,
live for the applause-plause, live for the-
Way that you cheer and scream for me
The applause, applause, applause

Wieszcz Szepczących Kamieni

Kocur cofnął lekko uszy, słysząc słaby głos dobiegający do środka, po czym pospieszył do chorej Nowicjuszki. Właściwie to wystarczyło, by zobaczył przezroczyste gile – nie musiał wiedzieć nic więcej, więc od razu po powitaniu kotki udał się po medykamenty. Przyniósł jagodę jałowca i kwiat pomornika, po czym położył je przed Blask, by zjadła.
– To nic groźnego… przeziębienie. Ale możesz zarażać, więc musisz zostać w lecznicy na jakiś czas i się kurować.

— Cudownie — sarknęłam pod nosem, zanim zjadłam zioła. Westchnęłam, gdy to zrobiłam w końcu, ale pokręciłam głową zaraz. Kto wie, może Wieszcz się zaraz obrazi za słowa, które wypowiedziałam.
— Moje słowa były do ciebie. Raczej do samej siebie, że dałam się przeziębić jak kociak. Oddalę się do wolnego legowiska, jeśli można — wytłumaczyłam, kichnęłam i oddaliłam się do wolnego legowiska gdzieś w rogu.

zt

_________________

Pop culture was in art, now art's in pop culture, in me
I live for the applause, applause, applause
I live for the applause-plause,
live for the applause-plause, live for the-
Way that you cheer and scream for me
The applause, applause, applause

Starlight