— NIE, TO TY NA NIEGO NIE ZASŁUGUJESZ! Może byś zasługiwała, jakbyś była uprzejmniejsza, ale jesteś paskudna i niemiła! Ja zasługuję, bo jestem starsza! — najeżyła swoje futerko, wciąż dumnie stojąc przed tym małym, wymiętym zbitkiem futra, którego nawet nie potrafiła dobrze wyczesać. — No, no, widać. Twoi rodzice nie umieją wychowywać kociąt. Jesteście okropni. Ja bym was nauczyła — parsknęła, zupełnie omijając sarkazm młodszej od siebie koteczki, gdyż Szakal po prostu była krótko mówiąc beznadziejna w jego rozumieniu. Sama niekiedy mówiła coś ironicznie, ale rozumiała raczej tylko SWÓJ sarkazm.
— Żebym ja ci zaraz nie nasikała, frajerko — warknęła, po czym warknęła jeszcze raz, gdy ta gadała dalej, o jakimś zdesperowaniu, kłamstewkach… i że była słodziutka? Ona miała coś nie tak z głową? — Tobie to chyba nie tylko futro zakręciło, a móżdżek też. Ja mogę być ostra, albo słona, ale wypad ze słodkością — tak trochę zbaczyła tu z tematu, skupiając się na jednym słowie, ale… takie uroki Szakal?

- Aha czyli w twoim głupim rozumowaniu, starszym się należy szacunek nawet jak zachowują się jakby mieli kija w dupie? – rzuciła kolejnym sarkazmem po czym dodała. – TY WEŚ SIĘ PUKNIJ W TEN ŁEB! – syknęła w jej stronę.   – Ja jestem miła dla tych co są mili dla mnie. Nie mam zamiaru być miła dla kogoś, kto nie potrafi się odpowiednio zachować. – prychnęła pod nosem. Jak ktoś na nią warczał to też na niego warczała. Koszatka stosowała zasadę oko za oko, ząb za ząb.
– Oh? A niby czego? Jak zachowywać się jak szczenię? – i jeb kolejna obelga poleciała w stronę burej. Nie pozwoli tak obrażać siebie i swojej rodziny.   – I  wara od mojej rodziny. – ostrzegła ją. Co jak co ale jej rodziny nie miała prawa obrażać.
Zaśmiała się na jej kolejny komentarz. Uporczywie szukała jakiś ciekawych słów ale nic jej nie wychodziło. Tylko i wyłącznie się teraz pogrążała.
Czekoladowa w końcu wstała. Otrzepała swoje futro i postanowiła tym razem władować się w swoim pyskiem w przestrzeń osobistą Szakal. Stanęła naprzeciw niej przybliżyła swój pyszczek do buraski. Uśmiechnęła się złośliwie i spojrzała się w jej ślepka.   – Jesteś takaaaaa słodziutka… – podrażniła się z nią. Po tych słowach odsunęła swój łeb. -…ale również strasznie głupiutka. – dodała do swoich poprzednich słów.

— TAK!!!!!! — już szczególnie wtedy. Szakal nie chciała być niemiła dla kogoś, kogo podziwiała i się bała, ale Wodospad miał kij w dupie. I dobrze! Tak należy! Gdyby go nie miał, to koty by się go nie bały i nie szanowały go! — CIEBIE PUKNĘ W ŁEB ZARAZ — oznajmiła w odwecie i jak powiedziała, tak zrobiła, pacając ją łapą w głowę. Nie mocno, nie na tyle, by znaleźć się u Wieszcza, ale na tyle, by to poczuła. — A czy ja ci każe być miła? Po prostu się mnie bój, mów dzień dobry i będzie dobrze!
Spuściła powieki w niezadowoleniu.
— Jesteś jakaś tępa. SZACUNKU DO STARSZYCH, rzecz jasna! — zapiszczała wręcz — a twoją rodzinę to mogę sobie obrażać, ile chcę. Twój brat mi już pokazał, jak jesteście wychowani, czyli NIJAK, i jedyny powód, czemu się z tym nie zgadzasz, to to, że właśnie tak cię wychowali, żebyś była głupia i denerwująca. No… no ty nawet mamy nie masz! Wiesz ile w rozwoju się matka liczy? Pewnie nie, skąd byś miała wiedzieć!! — zawarczała nieco dłuższym monologiem, niż zazwyczaj. W dupie się poprzewracało, dwóch ojców mieć. Jakby było dwóch Wodospadów, to Szakal by się chyba nie pozbierała jednak.
Och, to już na pewno nie było cokolwiek z szacunkiem. Ta smarkula do niej PODESZŁA! BLISKO! I przybliżyła swój BRZYDKI PYSK!!! Szakal zmarszczyła brwi, ale chyba była zbyt zdezorientowana i zbulwersowana, by się ruszyć. I ZNOWU MÓWI, ŻE JEST SŁODKA! SAMA BYŁA SŁODKA! SZAKAL BYŁA SILNA POTĘŻNA ETC., NIE BYŁA SŁODKA I NIE BYŁA ŁADNA I ŻADNA Z TYCH OKROPNYCH, SŁABYCH RZECZY! A już na pewno nie była głupiutka, ale słowo "słodziutka" zdawało się ranić ją bardziej, niż jakakolwiek obelga na temat jej inteligencji.
— Jedzie ci z pyska. Idź se.

Przewróciła ślepiami na słowa dziwaczki. To co wygadywała było durne. Koszatka miała swoją godność i nie zamierzała być miła dla kogoś takiego jak ONA. Może by zrozumiała jakby coś tam do niej tylko burknęła ale ona uważała się za nie wiadomo kogo!!!
- TRZYMAJ ŁAPY PRZY SOBIE! – warknęła na nią gdy ta ją pacnęła w łeb. Koszatka nie zamierzała jej być dłużna i również ją pacnęła. Tylko kędzierzawa ją palnęła łapą w jej łapę. Niech trzyma dystans bo zaraz sprawi, że jej futro będzie miało więcej stojących kłaków!
– BAĆ SIĘ?! CIEBIE? HAHAHAHAHAHAAH! – zaśmiała się głośno bo nie mogła zwyczajnie go powstrzymać.   – Prędzej zacznę latać niż zaczęłabym się Ciebie bać. Takiego chudzielca? Z takim nieułożonym futrem? Błagam Cię! – zachichotała tym razem.
Jej oczy znów powirowały jak buraska zaczęła gadać. Ona kompletnie nie wyczuwała  ironii. Aż Koszatce zrobiło jej się jej żal. A nie. Jednak nie.
Ale im dalej Szakal tym bardziej coś się w Koszatce gotowało. Jak mogła tak czysto ją obrażać. Nie miała żadnego prawa to robić! Tak nie mogło być.
– Posłuchaj mnie, zawszony chuderlaku. – warknęła ostro. – Nie masz absolutnie żadnego PRAWA mnie tak obrażać a ZWŁASZCZA moją rodzinę.  Jeszcze powiesz słowo na ich temat to Ci obiecuje, że będziesz SKOŃCZONA. – a kiedy coś Koszatka obiecywała to brała to mocno na poważnie.
Jeszcze miała czelność powiedzieć, że jej jedzie z pyska?! JEJ?! Koszatce?!
Przymrużyła swoje ślepia a jej futro stanęło dęba. Jeszcze nigdy nie spotkała kogoś tak irytującego.
– Sama se idź. To ty do mnie przylazłaś. –fuknęła na nią.

— BO CO?? JA CIĘ NAWET NIE UDERZYŁAM MOCNO! PO PROSTU JESTEŚ SŁABA! MOŻE SIĘ POPŁACZ JESZCZE, CO — odkrzyknęła, machając swoją łapą w te i we wte, aż w końcu nie wylądowała ona znowu na czekoladowej kotce, a tym razem jej piersi, w którą została popchnięta przez burą.

Oczywiście, Szakal nie przyjęła dobrze jej reakcji. JESZCZE SPRAWI, ŻE SIĘ JEJ BĘDZIE BAĆ DO KOŃCA ŻYCIA! Ale potrzebuje… czasu. Najłatwiej byłoby ją pobić, ale za to wyleciałaby na zbity ryj z Plemienia, albo dostała strasznie niefajną karę i to i tak Koszatka by wygrała. Szakal musi się nauczyć jak być strasznym bez używania przemocy - tak, jak Wodospad. Żeby mogła ryczeć, a nie piszczeć. Ale jeszcze nie przeszła mutacji, ech!
— PO PIERWSZE, moja budowa to idealna budowa dla Łowcy, frajerko, więc mnie tym wcale nie obrażasz, a PO DRUGIE — uśmiechnęła się, zauważając w jej słowach idealną lukę (a przynajmniej według jej prostego móżdżka) — mówisz o nieułożonym futrze, ale to ty masz najbardziej nieułożone futro w całym Plemieniu! Przecież to jest jakieś nienormalne! Weź się nie wiem, naucz je wylizywać porządnie, bo w takie kręciołki to tylko będą ci się gałęzie wbijać i to TY zbawisz w ten sposób drapieżnika, bo będziesz zostawiać swoje okropne kręcone kłaki na każdym krzaku!!!!!!! — zatupała groźnie nogami, samemu ekscytując się i denerwując swoimi słowami.

— JA PO PROSTU MÓWIĘ PRAWDĘ! — zawarczała z powrotem. — i niby jak chcesz mnie… skończyć… ? Jestem dwa razy większa od ciebie!

Zignorowała punkt postawiony przez Koszatkę. Chciała ciągnąć tą bitwę, dopóki jej nie wygra.