Lekko napina pierś dumny, gdy kocica pochwala jego ambicje. Jest bardzo zadowolony z tego, że nie ma przeciętnych pragnień. Niby jest cichy i się nie wybija z tłumu, ale właśnie marzy o tym by zwrócić na siebie większą uwagę. Róg drga lekko ogonem, gdy pada pytanie o to czy rozmawiał z Wieszczem. No... tak. Rozmawiał nie raz. Ale nie na ten temat.
- Tak nolmalnie to tak. Nie o tym, że chce być Wieszczem - odpowiada swoim spokojnym głosikiem - ale polozmawiam.
No bo raczej jak się czegoś chce to trzeba o tym dać znać czyż nie? No właśnie. Ale na razie jest jeszcze malutki. Chce troszkę podrosnąć. Ma na to sporo czasu.
Patrzy się w pyszczek Strażniczki, gdy ta proponuje mu nauki. Eh, niestety nie są mu one potrzebne. Jakby była Łowczynią to co innego.
- Już uczyłem się o walce.
Trochę bo trochę, ale uczył. Pod skrzydłem Żywico-Szyszki. No i oczywiście jego mama jest Strażniczką. Więc ma o tym całkiem sporą wiedzę.

Róg wychodził właśnie z takiego założenia, że jak chce być Wieszczem to musi widzieć w co się pcha. Czyli jaki jest szylkretowy kocur. Bo mama raczej nie mówi o nim tak przychylnie jak o jego ojcu. No i też dymny kociak chce mieć pojęcie co do tego jak na prawdę wygląda bycie Wieszczem. Bo może to jednak coś innego niż im się wszystkim wydaje. Chociaż wątpi w to.
- Oki - odpowiada Strażniczce, gdy ta proponowała wsparcie na przyszłość.
Zawsze dobrze mieć koty po swojej stronie i ich ewentualna pomoc. Więź z braćmi z Plemienia jest bardzo ważna. Nawet jeśli są obrzydliwi w jakimś stopniu. Róg nie chce robić sobie wrogów. Bierze gryza zwierzyny, gdy nastaje chwila ciszy.

Strażniczka jeszcze przez jakiś czas siedziała i rozmawiała z Rogiem na inne luźne tematy. Jak się okazało, z kocurkiem bardzo przyjemnie się rozmawiało, pomimo bycia synem jednego z najoschlejszych kotów w plemieniu. Cieszyła się, że do ich grupy zawitało kolejne pokolenie perspektywicznych młodzików. Miała nadzieję, że wyrosną na dobrych członków plemienia. Kiedy obaj skończyli jeść, Księżyc podziękowała Rogu za wspólny posiłek, po czym rozeszli się w swoje strony.

//zt

Dymny kociak zamienia jeszcze parę luźniejszych zdań ze starszą kocicą spożywając posiłek. Znalazł sobie całkiem przyjemnego towarzysza do spędzenia razem czasu. Ale po dokończeniu zwierzyny nie ma już sensu dłużej rozmawiać, się koty żegnają się i rozchodzą w swoje strony.
//Zt

Chodząc po obozie zauważam jak jeden z moich braci siedzi przy Grzmiących Szczelinach, głową skierowany na las i kamienie poza obozem. Drgnęłam delikatnie uchem, przez chwilę się zastanawiając czy podejść do Echa, finalnie jednak skierowałam swoje łapy w jego stronę. Był moim bratem, dlaczego miałabym z nim nie rozmawiać?
— Echo — mruknęłam, podchodząc do brata i siadając obok. Owinęłam ogon wokół swoich łap, patrząc to na kocura, to na widok przed nami. Zdawał się być zamknięty w sobie bardziej niż kiedykolwiek. Nie dziwiłam się mu, patrząc na ostatnie wydarzenia.

Słowo, jedno, Echa było szorstkie, jednak ciche. Nic innego bym się nie spodziewała po bracie, którym był wiecznym gburem... jednak. W tym okresie go chyba rozumiałam, nawet bardzo dobrze. Usiadłam obok niego, i spojrzałam na kocura.
— Siedzisz sam. Pomyślałam, że potrzebujesz towarzystwa — mruknęłam spokojnym tonem głosu. Obserwowałam przez moment brata, z delikatnie zmrużonymi oczami. W końcu westchnęłam, patrząc na obóz za nami i na świat przed nami.
— Jeszcze trochę i stąd wyjdziemy.

Brat delikatnie pokręcił głową na boki, na co się gorzko uśmiechnęłam. Znając Echo to by całe życie nie chciałby mieć towarzystwa. Westchnęłam cicho na jego słowa.
— Po co wyjść czy po co towarzystwo? — zapytałam się, zmuszając brata, aby zaczął mówić chociażby całymi zdaniami.

— W towarzystwie czasami lepiej się żyje. Chyba, że nie chcesz mojego towarzystwa, to możesz mnie zbyć. Ale jeszcze tego nie zrobiłeś — mruknęłam w odpowiedzi, spokojnym tonem głosu. Patrzyłam na kocura, a po tym na świat zewnętrzny. — A wyjść po to, aby tworzyć własną ścieżkę, oddzieloną od, uh, Pajęczyny. Jesteśmy sami i musimy sobie poradzić.

— Nie — odparłam od razu, mrużąc oczy. — Ale to swego rodzaju wolność — dodałam zaraz. Nie wiedziałam, czy kocur zrozumie moje przemyślenia. Wątpiłam w to.
Chciałam kreować swój własny obraz tego, jak wygląda świat, obserwować i wgłębiać wszystko, co miałam przed łapami. Nie patrzeć na świat przez pryzmat tego, co mówiła Pajęczyna. Chociaż trudno będzie się odciąć od jej nauk i poglądów, które nam wpoiła.

Patrzyłam ze spokojem na Echo. Nie odzywałam się. Kocur tylko mruknął, na co ja przymknęłam ślepia. Nie wiedziałam co zrobić. Echo niby był moim bratem, ale. Ah. Praktycznie jakbym go nie znała.
Westchnęłam cicho, siedząc w tej ciszy. Nie była ona przyjemna. To nie była cisza, która przynosiła komfort, tylko cisza, która bolała. Która wbijała swoje lodowate pazury prosto w serce i duszę. Uciążliwa.
— Wiem, że jesteś samotnym wilkiem, ale nie zapominaj, że masz oparcie w swoich braciach czy siostrach. Cały ten... — przeklęty — ...miot spotkał ten sam los. Nie tylko ciebie... raczej zrozumiemy co czujesz — miauknęłam spokojnym, ale i bezsilnie i gorzko. Wątpiłam, że Echo wysłucha, Echo zdawał się nigdy nie słuchać. A może... to ja się tylko łudziłam. Położyłam uszy po sobie, wlepiając ślepia w swoje łapy.

Zmrużyłam oczy słysząc słowa Echa. Na moim pysku nie było żadnej emocji smutku czy podirytowania. Po prostu pustka. Spojrzałam na kocura, marszcząc delikatnie brwi. Wzruszyłam barkami delikatnie, po czym wstałam.
— Tak myślałam — mruknęłam tylko gorzko. Końcówką ogona uderzyłam o kamień, na którym siedzieliśmy i odeszłam. Nie chciał wsparcia, nie chciał towarzystwa. Nie będę mu się narzucać.

zt