Mysz westchnęła cicho, no, to prawie brzmiało jak przeprosiny, tylko jednego słowa zabrakło. Przez chwilę też zastanawiała się jak odpowiedzieć, ale koniec końców stwierdziła, że powie wprost.
- Nie rozumiem tego, dlaczego tak odszedłeś nagle... jakbym powiedziała coś nie tak... - mruknęła, jednak po wszystkim, co się od tamtego momentu wydarzyło, miała po prostu nadzieję, że Echo jakoś się trzyma. Choć z tego, co widziała, to raczej tak było. Jej końcówka ogona zatańczyła na boki kilka razy z niezręczności i dziwnego napięcia, które w sobie czuła.
- Jak się trzymasz? - domyślała się odpowiedzi i była przygotowana na odpowiedź typu "a jak myślisz ", czy coś w tym stylu albo jakiegoś odburknięcia, ale i tak zapytała, bo miała cichą nadzieję, że może kocur wypowie się na temat ostatnich zajść i brata, o którym jeszcze nie tak dawno rozmawiali.

Cisnęło jej się, by zapytać "a jak?" Ale miała wrażenie, że kot zaraz wstanie i znowu sobie pójdzie. Sama już nie wiedziała, o jakie rzeczy i czy w ogóle powinna pytać. Zdecydowanie zauważyła, że kot jest zamknięty i nie dopuszcza do siebie wręcz nikogo, więc może faktycznie z nim potrzeba było cierpliwości i... i może dożyje czasu, aż Echo trochę się przed nią otworzy. Mimo wszystko wolała o tym nie mówić.
Jego ton zdecydowanie nie był uszczypliwy, na co była przygotowana, ale odpowiedź była zgodna z tym, o czym myślała.
- Wiesz... jeśli - wzięła głębszy oddech - jeśli chciałbyś z kimś posiedzieć, to chętnie dotrzymam ci towarzystwa - nawet nie wspomniała o rozmowie, po prostu uważała, że w takich momentach lepiej było spędzić czas z kimś. Mimo wszystko.
- Raczej było dobrze... chociaż nie obyło się bez potknięć - stwierdziła zgodnie z prawdą - w jednym momencie... - zawahała się - miałam wrażenie, że serce mi wyskoczy, byłam zestresowana -wróciła wspomnieniem do momentu, gdy wieszcz zapytał, czy to jedyna wiedza, którą ma na temat zadań wieszcza. Nie było to nic przyjemnego.

Zastrzygła uszami, jego brak odtrącenia świadczył, że może nie jest między nimi aż tak źle. Była zadowolona i w jakiś sposób z siebie dumna. To, że Echo jej nie odtrącił w tym momencie, bardzo wiele dla niej znaczyło, zwłaszcza przez to, co miało nadejść.
Jego pytanie nieco wybiło ją z myśli, bo ona przecież już znała na nie odpowiedź i to bardzo dobrze, jednak nie była pewna czy może to powiedzieć. Teoretycznie wieszcz wyraził się jasno - swoją decyzję ogłosi na najbliższej ceremonii, ale nic poza tym.
- Masz nadzieję? - przekrzywiła łeb w bok, ciekawość biła jej z oczu. Co miał na myśli? To było ważniejsze niż to, co ona wiedziała.
- Wiesz, chyba nie chcę o tym myśleć, wieszcz pewnie już podjął decyzję i to, kto zostanie wieszczem już nie leży w moich łapach - stwierdziła zgodzie z prawdą - mogę się pocieszać, że zrobiłam wszystko, co mogłam, by nim zostać - dopowiedziała i uśmiechnęła się nieco rozmarzona, w końcu tak było - odkąd była kociakiem, to w mniejszym lub większym stopniu ciągle do tego dążyła.

Pokręcił łbem, więc odpuści, niech mu będzie. Chociaż myślała o tym, by go pociągnąć za język, to już nauczyła się, żeby nie naciskać. Nie chciała tak szybko kończyć z nim rozmowy, jak ostatnio. Odpowiedziała mu mruknięciem, kiedy ten skomentował jej podejście do tematu. I zaraz zmarszczyła nos na wzmiance o swojej siostrze.
- Pokazała, na co ją stać - prychnęła pod nosem - nawet jeśli kierowało nią moje dobro, to ośmieszyła mnie przed całym plemieniem i pokazała, gdzie dokładnie ma moje cele i pragnienia - furknęła zirytowana, a jej końcówka ogona poruszyła się w zirytowaniu.

- To tak samo, jak ja - stwierdziła - albo nawet jeśli tak chciała zareagować, to proszę bardzo, ale nie przed innymi - zamiotła ogonem ziemię za nią. Nawet jeśli sobie to wyjaśniły w międzyczasie, to wciąż Mysz miała co do całej sytuacji silne uczucia, bo sama nigdy by tak nie postąpiła przed całym plemieniem. Nawet jeśli w czymś by się nie zgadzała, to wolała porozmawiać o tym na osobności, a nie wydzierać się przed wszystkimi znajomymi pyskami.
- Nie, nie o to chodzi, ona zapomniała, że równie dobrze mogę umrzeć na polowaniu lub podczas choroby - przyznała. Życie było kruche niezależnie od tego, jaką rangę pełniło się w plemieniu, śmierć mogła nadejść w bardzo wielu momentach.
- Przecież z całego miotu tylko ona się ostała - nie chciała usprawiedliwiać zachowania starszej siostry, ale w jakiś sposób ją rozumiała, sama nie wie, jak poradziłaby sobie po czymś takim. Co nie zmienia faktu, że jej zachowanie było nie na miejscu.

Echo mówił rzeczy, które zgadzały się z tym, o czym chciała sama swojej siostrze powiedzieć. Myśleli w tej sprawie podobnie, co ucieszyło Mysz i w jakiś sposób też uspokoiło.
- Tak, oczywiście, że chcę z nią porozmawiać. Jeśli tego nie zrobię, to dam jej tym samym ciche przyzwolenie na to, by takie zachowanie się powtórzyło- skrzywiła się lekko, zdecydowanie nie chciała powtórki z rozrywki.
- Muszę postawić granicę, której nie będzie mogła przekroczyć - mruknęła nieco zirytowana. Nie chciało jej się za bardzo złościć. To było zdecydowanie niepotrzebne teraz, zwłaszcza jak był przed nią Echo, a nie Promyk.
- A... ty rozmawiałeś z Dębem? - spytała, przypominając sobie sytuację z pogrzebu, z rozmowy z Dębem wywnioskowała, że ten chciał poprosić dymnego o rozmowę, ale nie wiedziała, jaki był jej efekt. Może kocur jej odpowie.

Gdy odpowiedział, Mysz w zasadzie nie zdziwiła się prawie wcale. W jakiś sposób spodziewała się odpowiedzi, że rozmowy to w sumie nie było. Po ich relacji wnosiła, że coś się musiało kiedyś stać, a każde kolejne wydarzenie dolewało jedynie oliwy do ognia. Wsłuchała się w dalszą wypowiedź kocura. Nieco się zdziwiła zachowaniem jego brata, bo wydawał się raczej takim typem, który przejmował inicjatywę. Jak widać jednak nie.
- Chyba w tym wszystkim zapomniał, że to on zaprosił ciebie na rozmowę, a nie na odwrót - zauważyła i zaśmiała się gorzko. Oprócz tego, że cała tamta sytuacja była abstrakcyjna, to Echo miał nieco racji. Intencje Dęba, który jako pierwszy zgłosił się na wieszcza nad ciałem swojego martwego brata.
- Domyślam się, że nie ułatwiłeś mu tej zmiany na lepsze? - zdziwiłaby się, jeśli Echo faktycznie wypunktowałby Dębowi jego wszystkie błędy, chociaż dla brata burego kocura na pewno taka odpowiedź byłaby zadowalająca i faktycznie mogłaby coś wnieść do jego rozwoju i przyszłych sprawowań.

Kotka zamyśliła się na chwilę, nie wnikała nigdy w to, co stało się w rodzinie Echa i dlaczego jego relacja z rodzeństwem wygląda tak, a nie inaczej. Nie interesowało jej to za bardzo, jednak przez to, teraz nie wiedziała, co może mu powiedzieć, a czego nie powinna. Nie rozumiała do końca niechęci, może nawet odrazy. Sama nie miała takich odczuć względem swojego rodzeństwa, co najwyżej obojętność. Nie miała w zasadzie większego kontaktu ani z Jeleniem ani Różą, wiedziała, że nie skończyli treningu, ale poza tym... nic. Mieszane uczucia miała co do Promyk, jednak nie chciała, ze względów strategicznych, być z nią w złych stosunkach.
- Może masz rację - zaczęła - ale z drugiej strony, jeśli ktoś nie wie, co zrobił źle, to nie będzie w stanie tego naprawić, nawet jeśli będzie chciał - stwierdziła dość bezosobowo.
- Jeśli, załóżmy, ja bym zrobiła coś nie tak, to chciałabym wiedzieć, jeśli moje czyny kogoś zraniły, żebym mogła się jakkolwiek do tego odnieść. Jeśli nikt mi nic nie powie, to nie będę wiedziała w ogóle, że to, co zrobiłam, było dla innego kota krzywdzące i nie miałabym nawet szansy na zmianę - pod koniec wzruszyła barkami. Miała nadzieję, że Echo nie odbierze jej słów jako atak, jednak nie miała za bardzo na to wpływu.

Więc nie sądził, by jego brat był zdolny do takich rzeczy. Odnotowała to w pamięci, nie miała zamiaru mówić kocurowi, że na pewno przesadza i Dąb taki nie jest, bo na dobrą sprawę go nie znała i mógł równie dobrze taki właśnie być. Z drugiej strony nie chciała też umniejszać dymnemu, skoro tak uważał, to miał do tego pełne prawo.
To, co powiedział ciszej, wydało się dla Myszy dość smutne. Echo wydawał się samotny w jej oczach.
- W takim razie, dobrze, że się spotkaliśmy - uśmiechnęła się i spojrzała gdzieś, gdziekolwiek w zasadzie, nagle wszystkie kamienie pod jej łapami wydawały się ciekawsze od kocura - i poznajemy... lepiej - ciągnęła, zaczęła bawić się jakimś kamykiem.
- Bo wiesz, dzięki temu będziemy mieli do kogo się odezwać, jak wszyscy inni zawiodą - dokończyła, patrząc na kocura z lekkim uśmiechem. Sama nie rozumiała, o co jej chodzi, chyba powinna niedługo iść.

Otworzyła szerzej oczy. Czy właśnie powiedział, to co usłyszała? Nie wydawało jej się? Zaschło jej jakby w gardle i to napięcie, które czuła postanowiło puścić. Była oburzona, zła nawet.
- Opcją zapasową? Tak to odebrałeś? - zmarszczyła nos i starała się uspokoić, serio. Może za bardzo kręciła naokoło, zamiast powiedzieć wprost, może powinna w ogóle nie zaczynać, albo po prostu powiedzieć, ale nie potrafiła, bo nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Nie chciała poczuć się zraniona, a mimo to właśnie tak się czuła.
- Wiesz co, nie. Nie opcją zapasową, niby dla kogo? - fuknęła i podniosła się z miejsca - Jesteś tylko ty. AŻ ty - powiedziała głośniej, ale głos jakby jej się łamał, chociaż starała się to ukryć, nie mogła przecież wyjść przed nim na całkowitą sarnę, chociaż przecież tym właśnie była, prawda?
- I chodziło mi o to... o to, że chcę być dla ciebie zawsze, żebyś mógł przyjść i nie bać się otworzyć, żebyś wiedział, że cię wysłucham i nie będę oceniać... - powiedziała, z każdym słowem coraz ciszej- i żebyś ty był dla mnie... - dodała już ledwo słyszalnie, nie potrafiła trzymać języka za zębami, zawsze mówiła za dużo w nieodpowiednich chwilach. Oddychała dość ciężko i widziała, że nie może tak po prostu teraz tutaj zostać, bo i tak się właśnie wygłupiła. Sarni móżdżek skarciła się w myślach. Czym różniła się od Promyk w tym momencie? Odwróciła spojrzenie od Echa i nim zdążył jakkolwiek zareagować na jej wybuch, powiedziała, że musi iść i dość szybkim, stanowczym krokiem odeszła.

z/t(?)

Tak naprawdę Echo nie jest zły, nie jest rozczarowany, nie czuje się zraniony czy źle potraktowany. Problemem nie są negatywne emocje, które mógłby w tej chwili odczuwać – problemem jest to, że ich… nie odczuwa. Że ich nie ma. Problemem jest to, że jakaś jego część cieszy się jak małe, niekochane kociątko, które w końcu zostało przez kogoś docenione. To nie jest coś, z czym Echo umie sobie poradzić, dlatego w tej bezradności chowa się za maską gniewu, chociaż od razu tego… żałuje.
Reakcja Myszy go zaskakuje, bo… nie spodziewa się, że będzie ona aż tak gwałtowna. Cofa się lekko, jego futro się stroszy. Może w innych okolicznościach sam by się uniósł gniewem, zareagowałby złością, ale tak naprawdę nie może tego z siebie wykrzesać, a nie umie aż tak dobrze udawać.
– …będę – mówi tylko, jakby wbrew sobie, ale jednocześnie przecież tego właśnie chce, nawet jeśli nie umie tego wyrazić, i nie umie jej wytłumaczyć swojej reakcji, nie umie jej powiedzieć, że… tak jest łatwiej, niż wyrazić wdzięczność i radość, bo nikt go tego nie nauczył, i… i wtedy jest za późno, bo Mysz tak czy siak się odwraca i odchodzi. Tym razem ona, a nie on.

zt