Bycie Strażnikiem; czy to kariera, jaką powinna pójść w życiu? Teoretycznie to nie zależało od niej, ale gdyby się zdecydowała, to chyba może szepnąć Wieszczowi kilka dobrych słówek, co? I wtedy sobie o niej pomyśli, że jest świetnym kotem, odpowiedzialnym i takim, którego obchodzi jego los! Silnym i niezależnym!
Ale stróżowanie obozu brzmiało mega nudno. Patrzyła się czasem na strażników na warcie i choć zdawać by się czasem mogło, że Szakal nie posiadała takiej emocji, to im współczuła, no bo jeju, tak siedzieć? W bezruchu? Tylko się gapić? Okropne.
Z drugiej strony… walka. Ach, walka! To był prawdziwy pokaz siły! Walcząc dla plemienia wykazałaby się najlepszymi cechami, byłaby dla innych bohaterką, tylko… czy faktycznie tak często się walczyło? Hm, w każdym razie można było strzec koty od drapieżników, jak lisy, o których opowiadała jej Mysz. Brzmiało bardzo honorowo!
Zamierzała więc się co nieco wypróbować. Rozejrzała się po obozie, po okolicach Miękkich Półek, by znaleźć kogoś z rodzeństwa (bo nie powie tego na głos, ale obawiała się, że reszta kotów w klanie była trochę za duża na jej kaliber - bycie kocięciem było okropne). I wtedy - o, szarokremowe futerko, złote oczy, jej siostra-gaduła. Idealnie. Podeszła do niej i stanęła nad nią.
— Będziesz się ze mną bić — stwierdziła, nawet nie dała jej wyboru. A potem zamachnęła się na nią przednią łapą, by walnąć w jej głowę.

Meduza nie spodziewała się, że zostanie wyzwana do walki. Leżała sobie, spokojnie obserwowała co się dzieje w obozie. Trochę nader znużona, gotowa oddać się słodkiemu nic nie robieniu, lub spaniu. No, ale Szakal chciała inaczej. Nim niebieska ogarnęła się, że ma walczyć, tu i teraz natychmiast, to dostała w łeb łapą.
- Hej! - krzyknęła stając na równe łapy.
Machnęła ogonem, nieco rozeźlona, bo kto normalny chcąc się bawić w bicie robi to tak nagle. Tak po prostu na środku obozu. Bura nie dała się jej nawet przyszykować do myśli, że ma walczyć! Wyprężyła się i po prostu rzuciła się w stronę siostry. Meduza była większa, bo wyższa, więc jeśli udałoby się jej przygnieść Szakal to byłaby to dobra droga do sukcesu. Nie chciała przegrać. Jak już się bić to tak, żeby nie wyjść na miękką. Bycie strażnikiem jej nie jarało, tak też więc chronienie Plemienia, ale w sytuacji, gdy bierze udział w bójce, to chce się wykazać. Chociaż uważała, że lepiej bić się gdzieś w skryciu. Tak, żeby nikt kompletnie nie widział. Ale w tym wieku? Mogła sobie pomarzyć, bo w kociarni cały czas ktoś był, a poza obóz nie wyjdą.

Uśmiechnęła się pod nosem, gdy udało jej się walnąć siostrę z zaskoczenia… ale ta najwyraźniej nie zamierzała być dłużna, bo zaraz rzuciła się w stronę Szakal. Bura nie zamierzała dużo myśleć - sama dokonała tego samego i rzuciła się na Meduzę, by powalić ją swoją siłą. Było to trochę jak siłowanie - jedna padnie, druga będzie nad nią. Tylko która nad którą?

Udało się! W momencie, gdy z powodzeniem powaliła Szakal ugięła łapy, tak by jak najmocniej ograniczyć jej możliwość wyrwania się. Miała ochotę się uśmiechnąć, bo była zadowolona z tego, że wygrywa, ale musiała się skupić na walce. Dopiero co zaczęły się bić prawda, nie może już spocząć na laurach. Otwarła pyszczek i wyciągnęła łeb w stronę ucha Szakal, chcąc je złapać i wytargać. Oczywiście planowała zrobić to w bezpieczny sposób, bo nie chciała zrobić niczego poważnego siostrze. Po prostu chciała jej dokuczyć, nie ją ugryźć.

— Hngrr !? — wydała z siebie warkliwy jęk, gdy została niespodziewanie powalona na ziemię… przez Meduzę. Przez głupią Meduzę. Zmarszczyła brwi; nie, halo, nie tak miało być, przecież to jasne, że była od niej silniejsza, więc dlaczego to Szakal leżała teraz na ziemi, nie ona? — JAK — oburzyła się więc, ale nie miała wiele czasu na mówienie, czy myślenie, bo jej siostra - zaskakująco - chyba naprawdę wczuła się w bitwę. Super, mega. Doskonale. Zaraz zamiast wczuwania poczuje POTĘŻNY CIOS Szakal - choć leżała, zamierzała instynktownie użyć swoich tylnych łap do zadania solidnego kopniaka w okolice brzucha czy tułowia Meduzy. Było już za późno na wątpliwości i wycofanie, ale przez głowę przemknęła myśl, że kopnięcie w brzuch może sprawić, że Meduza się na nią zrzyga…

Kurde no nie udało jej się, no to trudno. Może w coś innego teraz spróbuję zaatakować. Za dużo opcji to ona nie miała. Wciąż stała nad Szakal i chciała to utrzymać. Bura by pewnie chciała się wydostać, ale też jej coś nie idzie. Meduza znowu rozwarła swoją mordę i tym razem chciała złapać siostrę za jej długą kryzę. Ma to nieszczęście bycia długowłosym kotem to można jej trochę... wyskubać futra. To chyba nie było zabronione. Nie było groźne. A Szakal by wyglądała jakby ją ktoś wziął za ptaka do oskubania przed obiadem.

CZEMU JEJ KOPNIAK NIE DOTKNĄŁ MEDUZY?! Głupia ta walka. Głupia Meduza! Tyle dobrego, że również w Szakal nie trafiła, ale póki co wygląd tej bitwy totalnie jej się nie podobał. Zmarszczyła brewki; nie miała wiele czasu na przemyślenia, bo siostra zaraz znowu się ruszyła, tak jakoś w okolice szyi Szakal… więc ta, w pewnej instynktownej panice, postanowiła wykonać gwałtowny ruch swoją głową, by czołem uderzyć o pysk Meduzy.

Zwycięstwo! Meduzie udało się wyrwać kępkę futra z kryzy Szakal. Gorzej, że teraz miała problem typu bure włoski w mordzie. Jeszcze dostała w pysk z główki od siostry. Masakra! Nie chciała przegrywać, a Szakal jej zaczyna podskakiwać. Zaczęła pluć, żeby pozbyć się sierści z języka, ale zamierzała jeszcze atakować. Nie może się poddać. Nawet jeśli ma futro w mordce. Chciała łapą uderzyć siostrę w czoło.

— AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAŁA — rozległ się szakali wyk, a może raczej - pisk, gdy jej futro zostało wyrwane przez Meduzę. Nie, nie no, nie, co ona robiła źle? Dlaczego głupia Meudza BYŁA W TYM TAKA LEPSZA? Nie, inaczej: dlaczego Meduza musiała mieć takie szczęście? Lepsza, rzecz jasna, nie była. Szakal była najlepsza we wszystkim. …Chciała tak myśleć, ale cała ta sytuacja chyba w brutalny sposób udowadniała jej, że było inaczej.
Tym razem jej się uda. Tym razem ją kopnie. Kopnie ją w brzuch i zsunie z siebie i jeszcze jej pokaże!
— JESTEŚ GŁUPIA I ŚMIERDZĄCA I PRZESTAŃ PLUĆ — krzyknęła, z każdym słowem próbując zasadzić siostrze kopniaka.

Meduzie po woli znudziła się walka z Szakal. Siostra nie umiała walczyć, nie wyrwała się spod brzucha niebieskiej od początku walki, to też akcja była nudna. Można było uznać, że wygrała prawda? Nie trafiła tym razem, ale to szczegół. Wściekłe bure zwierzę uwięzione między jej łapami też nie umiało trafić. Więc wygrała. Podniosła się i zeszła z Szakal ułożonej na plecach. Możliwie unikając kolejnych napadów furii siostry okazywanej kopniakami.
- Dobra nie chce mi się już. Wygrałam. Idę jeść - ostatnie słowo zaakcentowała tonem ekscytacji i zaczęła dreptać do stosu zwierzyny z wysoko uniesionym ogonem.
Jeden plus z tej walki był taki, że oprócz ego boosta, to miała chęć coś porobić. Zamiast leżenia na skałach.
//Zt

NO ZNOWU NO AAAAAAAAAAAAAAAA!!! Dlaczego nie mogła jej trafić dlaczego wszystko jej tak źle szło?! Nie dość, że nie trafiły, to jeszcze… to jeszcze Meduza sobie poszła. Znudziła się. Wygrała. Szakal nie była dla niej wystarczającym przeciwnikiem, by utrzymać jej uwagę na dłużej. Bura zacisnęła szczęki i wbiła pazury w ziemię pod sobą, gdy już wstała na nogi.
— je. JESZCZE TO DOKOŃCZYMY, MYSI MÓŻDŻKU — krzyknęła hen za nią, by potem siedzieć smętnie obrażona gdzieś w kącie i wyglądać, jakby chciała, by ktoś ją spytał, co się stało, ale nikomu nie piszczeć ani słowa.

Pogoda się znacznie polepszała więc Koszatka mogła swobodnie się przemieszczać po plemiennym obozie. Jego ojczulkowie potrafili być czasem bardzo nadopiekuńczy. Dla pannicy było to uroczę no ale bez przesady! Każda dama potrzebowała czasem chwili dla siebie. Z dala od rodziców lub rodzeństwa. Zwyczajnie nie lubiła być pilnowana. Lubiła swoją prywatność i swobodę. Nie musiała wtedy się bardzo kontrolować i mogła mówić to co płynęło jej na język. Wolała by jej tatusiowie nie słyszeli kiedy czekoladowa rzuca jakimiś kąśliwymi tekstami. W ich oczach chciała być nieskazitelną duszyczką. Przy innych zachowywała się różnie. W zależności od humoru.
Przesiadywała niedaleko gromiących szczelin. Głownie dlatego, że chciała wychwycić jakieś ciekawe ploteczki. Jednak na nieszczęście nic smacznego łowcy i strażnicy nie mieli do powiedzenia.
Koszatką westchnęła z nudów. Wzrokiem obserwowała przechodzące obok koty.

/szakal

Szakal łaziła po obozie. Nigdy nie lubiła być w Miękkich Półkach, ale teraz po prostu ich unikała ze względu na nowe towarzystwo. Po co jej tam być? Może spać na ziemi na środku. I tak zaraz będzie nowicjuszem! Już zaraz! Dosłownie kilka dni! Nic dziwnego więc, że miała owsiki w dupie, skoro czekała na ten dzień osiem księżyców.
No właśnie, unikała nowego towarzystwa, szła sobie, popatrzyła w bok… A JEDNO Z TYCH POMIOTÓW SOBIE TU PO PROSTU SIEDZIAŁO! BA, PATRZYŁO SIĘ! Komicznie szybkim tempem, jakby zupełnie zmieniając cel swoich kroków, ta znalazła się przed kręconofutrą. CZEMU MIAŁA KRĘCONE FUTRO? To kolejna zagadka. Nikt z jej rodziców nie miał. Nikt w plemieniu nie miał. Co jeśli ona ma krew spoza…
— CO SIĘ GAPISZ — ryknęła prosto w głupi pyszczek Koszatki.

Nagle zauważyła nie dużo starszą od niej kocicę. W sumie to pewnie by nie zwróciła na niej większej uwagi gdyby do niej szybko nie podeszła. Ona nawet nie podeszła a WPAROWAŁA w jej przestrzeń osobistą. Jeszcze nikt tak chamsko do niej nie podbił więc, Koszatka nie mogła powstrzymać chwilowego zaskoczenia.
Brwi córki groma się obniżyły gdy buras się na nią wydarł. Chciała ją zdominować? Ha! Chyba w jej snach. Nieznajoma nie wiedziała z kim miała do czynienia.  
– Mam oczy to się GAPIĘ. – mruknęła kąśliwie. – Chociaż to co teraz widzę, nie jest warte większego oglądania. – prychnęła i zwyczajnie zignorowała kocicę. Potraktowała ją jak powietrze tak o! Skupiła swoje spojrzenie na czymś innym.

— ALE SIĘ GAPISZ ZA BARDZO — stwierdziła w odwecie, zauważając, że to dziecko Groma nawet nie udaje normalnego i miłego, to po prostu jest nieprzyjemne. Czy to lepiej? W sumie to tak, bo Szakal wolała bezpośredniość w tonie i treści, ale z drugiej to OKROPNIE, bo to znaczy, że oni nawet NIE CZUJĄ SIĘ ŹLE!! z byciem takimi paskudami. A SZAKAL BYŁA OD NIEJ STARSZA! S T A R S Z A! Czy ona w ogóle wiedziała, co to znaczy? — ZUPEŁNY. BRAK. SZACUNKU! JAK TWÓJ BRAT! MNIE UCZYLI, ŻE STARSZYCH SIĘ TRAKTUJE Z RESPEKTEM. Ty pewnie nawet nie wiesz, co znaczy takie słowo! — pokazała smarkuli język, marszcząc brwi.
Że co, przepraszam? Oj nie nie nie - gdy Koszatka swoje oczy zabrała gdzie indziej, to Szakal się przesunęła tak, żeby znowu być w jej obrębie widzenia.
— A WŁAŚNIE ŻE JEST! JESTEM SUPER!

Skrzywiła swój pysk jeszcze bardziej gdy kocica zaczęła bardziej kłapać paszczą. –Aha? – machnęła swoim puchatym ogonem. To co teraz wygadywała nie miało kompletnie sensu.
– BO. NA. NIEGO. NIE. ZASŁUGUJESZ. – odpowiedziała jej tak samo jak ona mówiła do niej. Zachciało się jej nagle szacunku? No chyba ją coś posrało. – A mnie uczyli, by drzeć ryja na całe gardło jak jakiś łoś. –powiedziała ostro w stronę Szakal. Nie zamierzała dać jakiejkolwiek satysfakcji temu nieułożonemu kłębku futra. – Nie wystawiaj języka bo ci niedźwiedź nasika. – skomentował jej dziecinne zachowanie.
Spojrzała się ponownie w innym kierunku, gdy bura kocica wjechała znów swoim pyskiem w jej pole wzroku. – Jaka zdesperowana… Fiu fiu… – skomentowała, cicho się przy tym śmiejąc. – Wmawiaj sobie dalej te kłamstewka, słodziutka. – uśmiechnęła się wrednie ale dalej patrzyła się w przeciwnym kierunku.