wilk idący lekkim krokiem

aparycja

z wyglądu niekoniecznie przypomina swego imiennika, lecz pomagają mu w tym dobrze rozwijające się mięśnie i podściółka tłuszczowa, które to, wraz z lekka ponadprzeciętnym dla kocięcia wzrostem, obwiejszczają wprowadzić wilka w dorosłość jako dość pokaźny kot. można także upierać się, iż dysonans między jego imieniem i aparycją nie rozbrzmiał wyraźnie przy jego narodzinach przez kocięcy puch, który teraz po części wypadl, a po części przyrósł na grubość ze względu na nadciągające mrozy. wraz z futrem okrywowym, choć krótkowłosym, wilk idący lekkim krokiem otulony jest zwartą, gęstą sierścią chroniącą go przed mrozami. błyszczy się ona w promieniach słońca; od razu widać, iż kocur nie jest zmarniały.

jego futro jest z pręgowania i barwy niezwykłe podobne do futra jego matki, lecz, można by rzec, niewysycone złotem. czarne prążki na jego włosiu zajmują większą część struktury, aniżeli w przypadku jego rodzicielki, połykając w ten sposób znaczną część rudości, która mogłaby się na nim znaleźć.

rysunek pręg na jego futrze jest ukształtowany w dość interesujący sposób. czarne pręgi na jego czole i wysokości kości jarzmowych zlewają się niemalże w jedno, a grzbiet i boki otulają rozproszoną, niemalże pojedynczą pręgą, która stopniowo rozjaśnia się do barwy kości na podbrzuszu i podgardle. jedynym miejscem, poza łbem, na którym pręgi zachowują swoją integralność są kończyny wilka.

wilk kroczący lekkim krokiem posiada dość zaokrąglone kształty. na jego policzkach wyrastają swoiste bokobrody, a uszy są przyozdobione łagodnym czubkiem. grzbiet jego nosa łagodną krzywą kończy się jego lusterkiem, wątrobianym w barwie i zazwyczaj nieco zmarszczonym przez figurujący pod nim szelmowski uśmiech. skupione oczy wilka zaczynają wybarwiać się na docelowy, piwny kolor z ich dziecięcej szarości, a gdy już wypatrzą cel, do którego kocur ma pójść - ten zrobi to sprężystym krokiem.

osobowość

już na tym etapie widać, że wilk jest kocięciem w miarę samowystarczalnym i nie szukającym zajęć głównie w obrębie miękkich półek. złakniony wrażeń i przeżyć, z utęsknieniem wyczekuje chwili, w której będzie mógł przekroczyć próg niedźwiedziej groty bez obaw, że zostanie zbesztany przez starszych; jako zamiennik wypełnia sobie czas na chowaniu się po kątach, psoceniu tylko po to, aby to natychmiast naprawić lub zaczepianiu innych, niekoniecznie w złym tego słowa znaczeniu. celem wilka nie jest, i nigdy nie było, poniżanie innych dla przyjemności, ponieważ jej zwyczajnie z tego nie czerpie -- głównie dlatego, iż żyje w niezachwianej dotąd równowadze między wyważoną pewnością siebie a obojętnością wobec innych kotów.

wilk idący lekkim krokiem jest kotem skupionym przede wszystkim na sobie. jego potrzeby są najważniejsze do spełnienia, a jego poglądy - prawdą, do której inni powinni się odnosić. kocię pozostaje przy tym w błogiej nieświadomości tego, iż znaczna część jego przekonań jest kalką tego, co wlał mu do głowy wodospad szumiący wśród leśnych ostępów, którego opowieści słuchał podobno ot tak, dla zabicia czasu. jego moralność jest w przeważającej części równa jego subiektywnym odczuciom, a gdy ktoś postępuje wbrew nim - wpada w irytację, pobudzenie i złość.

wilk coś tam przy ojcu bąknie o chęci bycia wielkim łowcą, bawi się z rodzeństwem w "psa i strażnika" (lub "klanowicza i strażnika"), lecz prawda jest taka, że nie jest on szczególnie zainteresowany byciem... kimś. wilk nienawidzi jakichkolwiek obowiązków i nakazów; przy rodzicach i autorytetach kłamie jak z nut lub wykręca kota ogonem, zrzuca brzemię winy na kogoś innego i usuwa się w cień. jest to jedna z najnowszych cech, która pojawiła się u wilka, a za nią powoli wynurza się zainteresowanie innymi kotami w celu sprawdzenia, przy kim na co może sobie pozwolić.

dzieje

nie są one długie. wilk idący lekkim krokiem urodził się w miocie jaszczurki owiniętej wokół kamienia i wodospadu szumiącego wśród leśnych ostępów. pod drakońskim okiem jego ojca wychowuje się również pięcioro rodzeństwa - pęknięta skała, z której wypływa strumień, szakal mknący przez dzikie trawy, chaber w łanie zboża, skrzydło odlatującego żurawia oraz meduza pływająca w rozgwieżdżonym jeziorze. nie, żeby wilk się specjalnie za nimi oglądał, choć do dziś ciekawi go geneza imienia meduzy i czym ten organizm w ogóle jest.