Westchnąłem ciężko nie do końca wiedząc o czym teraz gadać, no bo tak mnie temat z zaginioną ciocią zaaferował że... no nie wiedziałem co teraz, tak po prostu! To miała być moja życiowa misja... pierwsza z wielu! Siedziałem tak w ciszy z niezadowoloną miną.
No bo co miałem powiedzieć... wszystko się wydawało teraz gupie! Może ta ciocia gdzieś się martwi, i czeka aż ją uratuje.. ehh...

Uniosłem powoli wzrok i zamrugałem kilka razy wpatrując się w oczy złotofutrej. - Pjujo? W kocialni mamy pjuja. - terminatorzy i wojownicy czasem przynosili nową porcję puchu, ten szybko gdzieś się ulatniał po kątach lub nie wiadomo gdzie. Wstałem nieco bardziej energicznie przestawiając swój mózg na nową przygodę. Jak nie ciocia to piórko, to też wydawało się fajne!
Odwróciłem się chcąc pójść do miejsca gdzie wiedziałem że piórek było najwięcej jednak po kilku krokach zatrzymałem się i spojrzałem ponownie na wojowniczkę. - A jakiego pjuja śukamy? - spytałem przekrzywiając łebek.

- Łoo... to ja znajde! - odpowiedziałem i pobiegłem do kociarni na poszukiwania nie czekając nawet na Pszczeli Pył. Może wybłagam ją żeby mi dała? Będę miał szacun wśród rodzeństwa i kuzynostwa... albo nawet u matek! Białe pióro czarnego ptaka, brzmi dziwnie! To tak jakby czarny kot miał białe futro... to niemożliwe. Musze zobaczyć to piórko na własne oczy.

/ztx2

Pszczoła skinęła łbem i wkrótce podążyła spokojnie za młodzikiem. Miała jeszcze sporo czasu, więc nigdzie jej się śpieszyło. Wystarczająco, by zdążyć przeszukać całą kociarnię wraz ze swoim siostrzeńcem. W tej chwili liczyło się to, że udało się przynajmniej na chwilę odnaleźć wspólny język z kocięciem, co dla Pszczoły było wielkim osiągnięciem. A pióro... Coż, wyjdzie śmiesznie, gdyby naprawdę go znaleźli. Jeśli nie, to cóż, zawsze można poszukać inne, albo spróbować wciągnąć kocurka w inną zabawę, o ile pozwoli jej na to czas.

//zt

Ledwo urodziła swoje kocięta i znowu ją dopadło jakieś przeklęte choróbsko. Miała ochotę przekląć Gwiezdny Klan, zastanawiając się, kiedy wreszcie będzie mogła znów cieszyć się życiem bez żadnych problemów z własnym ciałem. Być może została osłabiona porodem, ale z drugiej strony, inne matki tak szybko nie chorowały. Czemu więc ona musiała się z tym zmagać? W tym momencie miała wrażenie, że została przeklęta przez Jeżynowy Cierń. Pewnie ta baba zazdrościła jej takiego szczęścia.
Pszczoła chciała udać się sama do medyczki, ale na razie nie miała takiej możliwości, bo gdy tylko próbowała wstać, to śpiące córeczki natychmiast zaczynały piszczeć, jakby nie chciały ani na chwilę zostawiać jej ciała. Dlatego poprosiła jedną z matek, aby przyprowadziła tu medyka. Kiedy ta się zjawiła, skinęła łbem na powitanie.
– Drapie i piecze mnie gardło. Masz coś na to? – mówiła szeptem, by nie obudzić swoje kocięta. Chociaż jej głos był cichy, to nadal był ochrypły.

//Owca help

Wstała z super humorkiem, który dotrzymał aż do południa, gdy to zgłodniała i pod pretekstem niespodzianki, powiedziała swojej rudej matce, aby na nią poczekała w kociarni. Miała super plan. Szybko podeszła aż pod stos świeżej zwierzyny i wybrała pierwsze lepsze truchło, które okazało się być wiewiórką. Dla siebie wybrała myszkę, bo miała zamiar podkraść kęs albo i dwa mamie, która na pewno by się nie obraziła. Dumnie poszła z obydwoma piszczkami aż do mamy, zostawiając zwierzynę przed nią i dumnie ogłaszając, że upolowała jej jedzonko.
Tak szybko jak i przyszła z piszczkami, tak szybko skończyła swoją myszkę i o dziwo uspokoiła swój apetyt. Nawet nie musiała podbierać wiewiórki! Teraz musiała koniecznie położyć się i odpocząć po jedzeniu, taki już miała zwyczaj, drzemka po zjedzeniu nigdy nie była zła. Pstrokata poinkta położyła się w kociarni, rozciągnięta na całą swoją długość, co najmniej, jakby koło by ją przejechało, ale komu by się chciało spać w takiej temperaturze z noskiem pod ogonem, co nie? Jej nie, absolutnie.

// Jeżyna

Początki w kociarni były dla Zaćmienia bardzo ciężkie.
Nie dlatego, że jej brzuch był bardzo ciężki (to też), a dlatego, że nigdy w życiu nie miała momentu, gdy miała po prostu większość czasu leżeć i odpoczywać. Oczywiście, była kiedyś w lecznicy, więcej niż raz, tak właściwie… ale wtedy była wpół świadoma, zaślepiona (dosłownie) bólem, no i wiedziała, że coś jej jest, tak fizycznie.
Teraz również jej coś było fizycznie, ale… nikt nie traktował tego jak choroba, jak coś złego, i ona sama nie potrafiła zobaczyć tego jako dobry powód na leżenie cały czas. Cały czas miała ochotę wyjść i zapolować, ale jedzenie było jej przynoszone; chciała wyjść na patrol, ale nie była na żaden wysyłana. W głowie wciąż były słowa Owczego Runa - że teraz dba o bezpieczeństwo nie tylko swoje, ale i ich.
Wtedy jej frustracja nieco łagodniała. Mówiąc o nich, naprawdę była ciekawa, ile ich było. Miała wrażenie, że zaraz eksploduje, ale tak dosłownie, bo jej brzuch zwiększał się z każdym dniem, a męczenie przychodziło szybciej i szybciej. Koniec cierpień kiedy? Dobre pytanie. Z tego co rozumiała z opowieści innych matek, miała pewnie jeszcze z pół księżyca do przenoszenia… achhhh. Chyba zaraz się porzyga. Nie przez kociaki, po prostu nagle jej się zachciało. Schowała pysk w łapy, leżąc na swoim legowisku, schowanym na ustroniu Gęstego Buszu, ale blisko wyjścia (bo musiała robić monitoring, gdy mogła, duh).

Leśna Łapa lubiła odwiedzać Gęsty Busz pod pretekstem spełniania terminatorskich obowiązków przynoszenia świeżego mchu lub zwierzyny czy cokolwiek. Tak naprawdę każda okazja by podsłuchać jakichkolwiek rozmów matek to dobra okazja. Plotki, ploteczki! Najfajniejsza część życia w dużej grupie kotów. A kotów w Klanie Gromu tylko przybywało, co Leśną Łapę niesamowicie cieszyło.
Ledwo co wystawiła pyszczek przez wejście do legowiska matek a od razu dostrzegła nową dla tego miejsca sylwetkę. Zaćmione Słońce! No tak, łatwo było przewidzieć, że prędzej czy później się tu zjawi. Posłała kotce ciepły uśmiech i przytruchtała do niej energicznie.
- Hejka Zaćmione Słońce! Ojej, miło cię tu widzieć! O.. - przywitała się - Jak się czujesz? - z początku chciała ją bez pośrednio nazwać ciocią, ale tak jakoś głupio jej było skoro nie zbudowała z nią takiej relacji jak z Pszczelim Pyłem.

Nie została w tej pozycji długo, bo zaraz do kociarni wszedł ktoś - Leśna Łapa, będąc dokładniejszym - i zwrócił się właśnie do niej, na co uniosła swoją głowę i zastrzygła uważnie uszami. Nie miała okazji zamienić za bardzo słowa z jej… drugimi siostrzeńcami, po części przypadkiem, a po części… chyba celowo, przez swoje uczucia względem Sokolego Skrzydła. To nie tak, że zamierzała trzymać się rywalizacji i nienawiści ze swoich, szczerze, nastoletnich lat, ale… temat czarnej kocicy wtedy wpływał na jej psychikę tak źle, że nie mogła powstrzymać się od lekkiego dystansu od jej potomstwa.
Niemniej jednak szylkretka nie wydawała się mieć złych intencji w swoim pojawieniu się tutaj - jedynie rozmowę. Zaćmienie mogła czuć co czuje, ale mimo wszystko, jeśli miała mieć szansę na dobrą relację z siostrzeńcami, nie zamierzała jej celowo i perfidnie tracić.
— Dzień dobry, Leśna Łapo — odparła z delikatnym, uprzejmym uśmiechem i skinięciem łba. — Chyba skłamałabym gdybym powiedziała, że dobrze, ale to nic poważnego. Po prostu muszę to przetrwać — mruknęła z lekkim rozbawieniem: nie chciała nagle robić z siebie największej cierpiącej ofiary, ale czułaby się głupio odpowiadając "dobrze się czuję", kiedy była zmęczona i miała regularne nudności. — Często przychodzisz do kociarni?
Spytała, bo konstrukcja jednego ze zdań szylkretki by na to wskazywała… a podstawą dobrej relacji była wiedza o drugim kocie, nie?

Dziś, gdy Zaćmienie położyła się na legowisku w Gęstym Buszu, poczuła coś nieprzyjemnego.
Po dość szybkiej inspekcji okazało się, że źródłem dyskomfortu była ostra gałązka wbita w inaczej miękkie wyłożenie legowiska. No, ona jej tutaj zdecydowanie nie przywlokła, nie z tym, jak dokładnie myje swoje futro z wszelkich gałązek, listków i igieł w nie wplątanych. Nie zamierzała też obwiniać jeszcze swoich kociąt. W związku z tym, najłatwiejszym do obwinienia kryminalistą mógł być tylko jeden kot.
Gdy Koźlorogi pojawił się w zasięgu jej wzroku, mógł spotkać się z prawdziwie żmijowatym spojrzeniem.

Klapnął sobie i ciężko westchnął gdy udało mu się na chwilę uwolnić od ich kociąt. Były bardzo energiczne i prawie każda zabawa doprowadzała Kozła prędzej czy później do zadyszki. Gonienie jednego kota to pikuś. Gonienie kilkoro na raz to było coś innego. Zwłaszcza, że ich szkraby z każdym dniem coraz bardziej popierniczały na tych małych łapach. Do tego musiał przypilnować by żadnemu nic się poważnego nie stało podczas ich grupowych zabaw.
Przeczesał swoje futro na głowie, łapą i kątem oka spojrzał się na złocistą. Znienacka zaatakowała go złowrogim spojrzeniem. Przeszedł po jego grzbiecie lekki dreszcz bo nie spodziewał się takiej reakcji. Zwłaszcza po tym jak przejął na chwilę opiekę nad kociakami.
Przestał gładzić swoje futro po czym nachylił się trochę w stronę Zaćmienia. – Oj tak… To spojrzenie przywraca wspominania. – uśmiechnął się głupio. – Normalnie budzą się na nowo moje motylki w brzuchu. – wyszczerzył się po czym puścił jej oczko. Zaćmienie ostatnio często miewała huśtawki nastroju. Dlatego już od jakiegoś czasu, Kozioł nie brał za bardzo do serca tych groźnych min. No chyba że jego partnerka była bardzoooo wściekła. Wtedy to co innego.

Kozioł mógł chcieć uwolnić się od kociąt, ale jego życzenie miało nie zostać spełnione. Chłop ledwo co zdążył sobie usiąść i przeczesać futro, gdy do rodziców przybiegła Tęcza. Spojrzała się to na tatę, to na mamę i przechyliła łeb na bok. Nie rozumiała co między nimi się dzieje. W głównej mierze dlatego, że nie rozumiała, że w spojrzeniu swojej mamy była ostrość, którą kierowała w stronę ojca. Ani też nie rozumiała uśmiechu Kozła i jego puszczania oczek. Mruknęła i po chwili miauknęła głośno, niewyraźnie, więc nie było słychać by było to jakiekolwiek słowo. Po prostu miau!

Jej spojrzenie narosło jedynie bardziej zażenowaniem, słysząc te słowa. Wspomnienia… skoro to są dla niego takie odległe wspomnienia, to chyba powinna traktować go taką ekspresją częściej. Przewróciła oczami na jego żart o motylkach w brzuchu i odwróciła łeb w czymś pomiędzy dalszym zażenowaniem, a zawstydzeniem. To puszczanie oczka to jakaś drwina miała być, bo co, bo ona tak nie może?
— Twoje gadanie o motylkach nie odwróci mojej uwagi od tego, że w legowisku mamy jakąś ga… — przerwała, słysząc miauknięcie Tęczy i zdała sobie sprawę, że ta tu w ogóle jest. Jej ekspresja zrobiła gwałtowny obrót o 180 stopni, przybierając łagodny i miły uśmiech. Jej córeczka nie musi widzieć, jak Zaćmienie się krzywi. — Cześć, Tęcza! Co tam? Nie chcesz się już bawić?

Nastawił ucha bo właśnie miał się dowiedzieć co tak ją obruszyło, gdy w ten dołączyła do nich Tęcza. Kozioł jak tylko usłyszał jej słodkie ,, miau” to od razu zaczął ją miziać policzkiem, jej policzek. – Te nasze córeczki są zbyt słodziaśne. – powiedział niczym taki młody tatuś.   – No popatrz się na nią tylko! Jaka ona śliczna jest!!! – powiedział z zachwytem, na chwilę ignorując kompletnie to, co Zaćm mówiła do Tęczy. Po chwili zostawił córcie w spokoju bo nie chciał ją zatulić na śmierć. – A no właśnie… Zostawiłaś resztę ekipy? Miejmy nadzieje, że nie rozwalą sami kociarni. – zażartował.

Nie wnikała w poprzednią rozmowę rodziców i położyła się obok Zaćmionego Słońca patrząc z konsternacją na Koźlorogiego. O co mu chodziło z tym wszystkim, że są słodziaśne z Mewą i zachwycaniem nad tym że jest śliczna? Robił siarę!
- Miau... - pisnęła cicho zawstydzona.
Potem jej tata przestał być takim głupkiem i po prostu spytał się o to samo co mama, czyli o to że Tęcza zostawiła rodzeństwo samo. Kiwnęła po prostu głową, nie dając absolutnie odpowiedzi na to co tutaj aktualnie robi. Zamiast tego wyciągnęła się wygodnie w legowisku.