Widok Zamglonej Łapy w kociarni nie był niczym nowym i dziwnym. W przeciwieństwie do brata, Konwaliowej Łapy, ta nie przejawiała chęci w przyszłości powiększyć rodziny o swoje własne kluski, choć kto wie, co przyniesie życie. Nie interesowała się więc nimi tak bardzo, jak brat, nie szukała wśród nich chętnych do poćwiczenia na komunikacji z kociętami, nie szukała też znajomych. Na co dzień była zbyt zajęta... niczym właściwie. Ćwiczyła sobie sama, bo Cichy Poranek, nie oszukujmy się, nie spełniała jej oczekiwań co do mistrza.
Niemniej, musiała co jakiś czas wpaść do kociarni, żeby jak przykładny terminator, posprzątać trochę, przynieść nowy mech, wynieść stary, albo wpaść z jedzeniem dla matek. Teoretycznie mogły sobie iść do stosu zwierzyny same, ale skoro istnieli terminatorzy, to po co, prawda?
Teraz przyszła z mchem, skinęła głową do Małej Mrówki i Żołędziego Grzbietu, które chyba o czymś zaciekle dyskutowały, a następnie przysiadła przy jednym z legowisk, by zebrać zużyty, śmierdzący już prawie, mech.

[Jabłonka]

Tego ponurego dnia Jabłonka postanowiła, że zostanie w kocięcym żłobku, chociaż nieszczególnie ją to zadowalało. Pobyt w Korzennej Norze nauczył jej tego, że lepiej jest nie wychodzić z ciepłego legowiska na okropną ulewę, bo można za to zapłacić tkwiąc dwa księżyce w medycznym więzieniu, w dodatku smarkając pod siebie. Niestety tego dnia padał deszcz – i jak na złość Jabłonce, nie był sam, a dobrał się w parę ze śniegiem. Na trójkątnym, rudym pyszczku pojawił się grymas niezadowolenia, bo nieszczęśliwie złożyło się, że kotkę akurat naszła chętka na to, aby coś spsocić, a pogoda zupełnie zrujnowała jej plany.
Już miała zamiar poddać się w wymyślaniu kolejnej, łobuzerskiej intrygi i uciąć sobie drzemkę, kiedy na horyzoncie zauważyła dla siebie idealny cel. Szybko przyjęła poważną pozycję łowiecką, a przynajmniej na tyle poważną, na ile pozwalało jej kocięce obeznanie w tych wszystkich dorosłych, wojowniczych sprawach. Położyła się nisko, zabujała bioderkami i – hop! – skoczyła prosto na puszysty, niebieski ogon dużej kotki, którą Jabłonka wybrała na swoją ofiarę.
– Mam Cię! – oznajmiła zadowolona z siebie koteczka i zamruczała radośnie.

No, niestety Zamglona Łapa nie była zachwycona tym, że coś rzuca się na jej ogon. Nie była całkowicie pozbawiona poczucia humoru i uwielbiała wszelkiego rodzaju intrygi i złośliwości... ale tylko jeśli to ona stała za takimi. Dlatego gdy nie skupiała się na otoczeniu, a nagle wyrwał ją z zamyślenia ból tylnej części ciała, gdy jakiś kociak się na niego rzucił... od razu się odwróciła pokazując kły.
- Masz pszczoły w mózgu, czy co? Matka cię nie uczyła, że nie rzuca się na kogoś, kto się tego nie spodziewa? - warknęła w stronę Jabłonki. Przy okazji cała jej sierść na grzbiecie się uniosła, przez co wyglądała na jeszcze większą, niż w rzeczywistości, piorunując spojrzeniem młodszą kotkę. Naprawdę była zdenerwowana, ale jeszcze nie wiedziała do końca na co; na to, że nie była na tyle skupioną, by wyczuć czy zobaczyć kotkę wcześniej, czy na kotkę, że tak się zakradła i ją wystraszyła!

Och! Takiej reakcji ruda koteczka się zupełnie nie spodziewała. Nie miała pojęcia, że niektóre koty są aż takimi marudami i niszczycielami dobrej zabawy! Jabłonka od razu instynktownie położyła po sobie uszy i podkuliła ogon, w reakcji na burkliwe zachowanie starszej kotki. Straszenie kłami i stroszenie futra niebieskiej nieco napędziło koteczce strachu, ale też ją... oburzyło? Tak, dokładnie! Jabłonka była bardzo oburzona tym zachowaniem, dlatego też po chwili stanęła prosto na czterech rudych łapkach, zupełnie jakby wcześniejsze pokazanie słabości nie miało miejsca. Przecież nie będzie się kulić przed jakąś drętwotą!
– A... a ty masz patyk w tyłku, czy co? Ze taką nudziahą jesteś – odwarknęła, marszcząc gniewnie brwi, a na dodatek - niczym wisienka na torcie - tupnęła przednią nóżką, aby podkreślić siłę swojej pyskówki.

- Nie mam kija w dupie - odparła, marszcząc nos i używając nieco, ha, doroślejszej formy, by podkreślić kotce, że ma do czynienia z kimś o wiele starszym i powinna bardziej przemyśleć swoje zachowanie. - Ale tobie trochę kultury by się przydało - dodała, już nieco uspokojona. Schowała kły, opuściła futro, choć ogon nadal był nieco napuszony i machał na boki. Nie mogła powiedzieć, by się nie wystraszyła, i tak naprawdę to w większości spowodowało jej reakcję. - Na przykład fakt, że w tym klanie są różne koty, i nie wszystkie tylko cię okrzyczą, a mogą ci nawet przywalić łapą - taką z pazurami, a ty możesz skończyć w lecznicy, więc może trochę szacunku i pokory - warknęła jeszcze.

Jakoś tak po polowaniu naszło mnie na gawędzenie z kimkolwiek, a żaden inny kot nie ma tyle cierpliwości co matki. Chciałem pogadać jak tam pociechy rosną, czy ktoś może planuje miot w przyszłości i jak w ogóle mogę im pomóc. Może też chciałem się upewnić w tym, że chęć posiadania rodziny nie jest głupią sprawą bo nie dużo moich kolegów i rówieśników się na to decyduje. Może zatem ja również powinienem przemyśleć ten temat dwa razy, a nawet osiem czy szesnaście. Ruszyłem zatem w stronę wejścia do kociarni, gdzie wystające gałązki pozbawiły mnie kilku kępek futra. Zawsze zapominam aby trochę ugiąć łapy przy wchodzeniu tu. Rozejrzałem się nie chcąc nadepnąć jakiegoś kociaka, ani wchodzić głębiej. Może ktoś miał teraz jakąś intymną sprawę? No w każdym razie nie chciałem komukolwiek przeszkodzić. Liczyłem, że ktoś spostrzeże mój cień i wyjdzie za momencik. Inaczej będę siedział tu na próżno..

Przebiśnieg

Westchnęła przeciągle i przetarła łapą oczy. Siedziała niedaleko wejścia do kociarni od pewnego czasu, głownie dlatego że mama nie nalegała by wyszła na zewnątrz. Tu zawsze było ciszej i wygodniej, a przede wszystkim cieplej. Wzdrygnęła się na samą myśl o spotkaniu się z tym białym puchem który pewnego dnia zaczął pokrywać obóz. Wystarczyło tylko wytknąć pyszczek poza kociarnię i już było lodowato.. Tak, zdecydowanie nie przepadała za tym co inni nazywali śniegiem. Raz gdy była na zewnątrz spadł jej na nosek - był strasznie zimny! I jeszcze zmienił się w wodę przez którą kichała przez następne parę dni. Nie rozumiała czemu jej rodzeństwo tak bardzo się ekscytowało czymś takim. Jednak nim zdążyła podreptać w głąb legowiska i podpytać o to któreś z kociąt, do środka wkroczył srebrzysto-rudy kocur. Wydała z siebie cichy spłoszony pisk, strosząc sierść. Nieznajomy był niemalże tak duży jak jej mama!

Najpierw usłyszałem cichutki jak mysi syk, dopiero po sekundzie pomyślałem aby spojrzeć pod łapy. Nieopodal mnie siedziała pointka o błękitnych oczach. Czy siedziała tu wcześniej..? Próbowałem sobie przypomnieć - na próżno. Przysiadłem trochę skrępowany, nie chciałem przecież aby jakiś maluch się mnie wystraszył. Jeszcze jakaś matka mnie tu przyłapie i dostanę bure za straszenie najmłodszych podopiecznych.
- Nie chciałem cię wystraszyć, wybacz .. - Zacząłem możliwie jednostronną konwersację najspokojniej jak tylko umiałem. Położyłem uszy i uśmiechnąłem się lekko. Nie mogłem być aż tak przerażający. Prawda..?

Ze zjeżoną na karku sierścią spoglądała na rudawego z niepokojem. Co taki wielki kocur jak on tutaj robi? Czy któreś z jej rodzeństwa coś przeskrobało? A może przyszedł do jej mamy? Otworzyła szerzej ślepka i teraz patrzyła na niego za pomocą dwóch idealnie okrągłych, niebieskich kamyczków.
–  Kim jesteś, cego chces!  – Zapiszczała strosząc futerko. Pomimo strachu była gotowa bronić swojej rodzinki, nawet kosztem życia.

- J-ja? Zająkałem się nie wiedząc czemu. Rozmowa z kociaki wprawiała mnie w dziwny stan gdzie gubiłem własny język, może ich sposób bycia przypominał mi moje własne dzieciństwo. Z resztą, nie ważne. - Jestem Złoty Okoń, ale przyjaciele wołają do mnie po prostu Okoń. - Wyjaśniłem ze spokojem w głosie, znów lekko się uśmiechając do koteczki. Wydawało mi się, że zachowanie spokoju było w takich sytuacjach najważniejsze. Póki pointka wyglądała jak nastroszona choinka. - Przyszedłem porozmawiać z matkami, a ty? Bawiłaś się tutaj czy coś..? Naprawdę nie chciałem przeszkadzać, zaraz sobie pójdę. - Dodałem prędko nie wiedząc jak się obchodzić z kociakami. Zaraza naprawdę robiłem z siebie największego głupka pod słońcem! Jednak samo przyglądanie się takiej istotce jak niebieskooka koteczka przyprawiało mnie o ciepło na sercu.

Gdy nieznajomy się zająknął moja śmierć natychmiast opadła. Czy on się mnie bał? No dobra, może i nie wyglądałam najprzyjaźniej ale.. ale nie chciałam go nastraszyć! Nie moja wina że w opowieściach na dobranoc zawsze się biją!
Na ugiętych łapach powolutku zbliżyłam się do giganta, łypiąc na niego niepewnie. Kto wie co ma w głowie, koty są różne. Gdy kocur się przedstawił, futerko opadło mi całkowicie. No dobrze, nie całkowicie ale nie było już tak nastroszone!
– Ja mam na imię Psebiśnieg – miauknęłam po czym przekrzywiłam głowę. Złoty Okoń zdawał się być całkiem w porządku w porównaniu do reszty dorosłych z którymi miałam styczność. Nie pytał się o głupoty i nawet zaproponował że sobie pójdzie! To było coś. Szkoda tylko że reszta taka nie jest.
– Moz- Mozeee- – Wykrzywiłam pyszczek próbując prawidłowo wypowiedzieć zdanie. Czemu mówienie jest takie trudne? Kto w ogóle wymyślił zasady słów, huh? Nie dość że wszystko zmusza cię do rozmów to jeszcze musisz odpowiednio wypowiadać pojedyncze wyrazy, no kto to wymyślił!? – Możesz zostać jeśli chces. – Mruknęłam, spuszczając wzrok na swoje śnieżnobiałe łapki. Swoją drogą były już zaskakująco duże..

- Przebiśnieg? Jak te kwiatki, hmm chyba kiedyś je widziałem. - Starałem się przypomnieć wygląd białych płatków i śniegu w około. - Jak zrobi się cieplej, poszukam ci jakiegoś Przebiśniega. - Mruknąłem cieplej. Były to chyba jedne z porządniejszych znaków, że już niedługo znów słońce będzie przyjemnie grzało w grzbiet. Nie mogłem doczekać się tej pory roku. Tymczasem przysłuchiwałem się jak pointka próbuje się wysłowić. Oczywiście nie miałem serca się zaśmiać z kocięcego seplenienia. Rozczulało mnie to cicho w środku. Odgarnąłem lekko grzywkę polizaną łapą aby stała należycie. Chciałem pokazywać klasę cały czas. - Najmocniej dziękuje Panienko Przebiśnieg. Jak ci zatem podoba się obecna pogoda? Nie bawisz się w białym puchu z resztą kociąt? - Spostrzegłem zainteresowany, zwykle wydawała mi się to duża podjarka dla najmłodszych. Mnie zimno nie kręciło jak dawniej.

Moje imię wzięło się od kwiatka? Ciekawe bo w życiu takowego nie widziałam.. Może dlatego że urodziłam się w porę opadających liści, a wtedy o ile mi wiadomo roślinki średnio rosną. Przynajmniej tak twierdziła mama. Zamrugałam parę razy, przetwarzając propozycję Złotego Okonia. – Miło z jego strony. – Stwierdziłam w myślach. Nie byłam w stanie skleić żadnej odpowiedzi więc po prostu milczałam, od czasu do czasu ruszając uchem by dać znać o tym że słucham. W końcu jakieś zasady kultury trzeba znać, no nie?


Odwróciłam wzrok od moich łap i skierowałam go na kocura. Czy on się ze mnie nabijał? Taka uprzejma wypowiedź zazwyczaj poprzedzała falę wyzwisk. Bezwiednie spięłam wszystkie mięśnie, z lekkim niepokojem obserwując rudo-srebrnego. W napięciu oczekiwałam obelg, lecz owe nie nadeszły. Najwyraźniej wojownik był po prostu kulturalny. Na zadane pytania odparłam;
– Pogoda jest okropna! Wsędzie jest pełno tego głupiego śniegu i jest zimno! I co najgorsze to ten śnieg się rozpusca! Na twoim futerku! – Wyplułam z siebie serię pisków niezadowolenia. Nie rozumiałam zachwytu którym niektórzy darzyli puch spoczywający w obozie.

Mruknąłem pocieszony. - Miło słyszeć, że przynajmniej nie jestem sam. Okropnie jest potem układać futro na nowo. Jednak w centrum obozu nie brakuje rzezimieszków, którzy zdzielą cię śnieżką. Radze uważać - Puściłem oko do młodocianej kotki. Nie orientowałem się czy w klanie są jakieś wredne koty, jednak domyślam się, że ta może spotkać się z gorszymi typami kotów. Mnie na szczęście nikt nie gnębił w dzieciństwie. Z tego co wiem, to teraz też nie. - Pewnie tęskno ci do ciepłych poranków nie? Chyba, że jeszcze nie widziałaś prawdziwego gorącego poranku. Wybacz trochę puszczam wodze wyobraźni. Strasznie mi tęskno do pory zielonych liści. - Zamruczałem pod nosem na sam pomysł budzenia się przy Zaćmieniu, szybkim posiłku w cieniu i potem przyjemne i długie patrole pod promieniami słońca. Nie mogę się doczekać...

To, że Tęczowa Chmura wstała znacznie wcześniej od reszty kociarni nie było czymś szczególnie nowym. Zawsze miała zwyczaj wczesnego wstawania co było przydatne, zwłaszcza teraz, gdy kociarnia wzbogaciła się o nagłe przybycie gromadki kociąt przygarniętych przez Dziką Różę i Roztrzaskaną Taflę. Była to chwila w której mogła przygotować się psychicznie na resztę dnia spędzonego na opiece.
Przysiadła więc w pobliżu Kłującego Przejścia, ciesząc się promieniami wschodzącego słońca. Ciekawiło ją tylko, kiedy obudzi się pierwsze z kociąt.

//Ogień

Ciesząc się promieniami wschodzącego słońca, Tęczowa Chmura zajęła się poranną pielęgnacją futra. Wylizywała właśnie swoją łapę, gdy do jej uszu dotarł czyjś głos. Schowała język i spojrzała na cynamonowego kocurka. Był jednym z kociaków Dzikiej Róży i Roztrzaskanej Tafli, które udało się jej zapamiętać szybciej. Głównie dlatego, że był nieco starszy od reszty.
- We własnej osobie - odparła, uśmiechając się delikatnie. Szczerze mówiąc, myślała, że większość kociaków już znała jej imię, w końcu mieszkali w tym samym legowisku i widzieli się codziennie, ale nie zamierzała tego oczywiście wypominać Ogniowi. - Jak minęła noc? Wyspany? - zapytała po chwili, chcąc jakoś zacząć rozmowę.

Kotka uśmiechnęła się, nieco rozbawiona odpowiedzią kociaka. Gonienie za gołębiem w chmurach, huh? Brzmiało to dość ciekawie. Jej samej jednak nic nigdy się nie śniło, albo przynajmniej tego nie pamiętała, albo nie przywiązywała do tego zbytniej uwagi. Jej głowę zwykle zaprzątały bardziej przyziemne sprawy, niestety albo stety.
- Uh, obawiam się, że mi nic się nie śni, wiesz? Albo po prostu nie pamiętam - stwierdziła, wzruszając lekko ramionami. Milczała przez jedno czy dwa uderzenia serca, zanim odezwała się do kocurka ponownie. - Ale niedługo pewnie będziesz mógł polować na gołębie nie tylko w snach, co? Dzika Róża i Roztrzaskana Tafla wspominały ci już o ceremonii na terminatora? - zagaiła z lekkim uśmiechem na szarej mordce.