Na puszczku niebieskiej kotki urósł lekki uśmiech, słysząc pochwałę Sokoła. Chyba po raz pierwszy w życiu usłyszała jakikolwiek komplement ze strony kogokolwiek z rodziny. Pszczela Łapa żyła tak trochę w swoim świcie i nie zwracała chyba uwagi na innych, Mamrocząca Łapa również, z Zaćmioną Łapą Tęczowa Łapa rzadko rozmawiała, z Błękitkiem też, a o rodzicach już nawet nie wspominając bo kompletnie nie mieli zamiaru wspierać swoich dzieci, a przynajmniej takie wrażenie odniosła. To było miłe, że przynajmniej Sokół była w stanie powiedzieć cos takiego.
- Niestety nic mi nie wiadomo o kolejnych ceremoniach - odparła po usłyszeniu kolejnego pytania. - Ale jeśli chcesz to mogę podpytać o to Rozżarzony Krok kiedy go spotkam.

- W zasadzie to poza rozpoczęciem trenowania to chyba nic... No, miałam niezbyt miłe spotkanie z Mamroczącą Łapą ale to mało ważne - odparła ze zmieszaniem. W zasadzie to jej życie był trochę... monotonne... Nie udało jej się zdobyć ni jednego przyjaciela czy chociażby kolegi wśród uczniów, więc co za tym idzie nie miała z kim spędzać czasu i jej życie skupiało się tylko na trenowaniu, również w wolnych chwilach. Ale mam nudne życie... - pomyślała z przygnębieniem.

- Egh, naprawdę nic ważnego, nasz brat to po prostu mysi móżdżek. Po po prostu lepiej nie zaczynać z nim rozmowy i tyle. Nawet nie pamiętał mojego imienia kiedy się spotkaliśmy! - odparła z lekkim oburzeniem na wspomnienie spotkania z czarnym kocurem, przy czym pazurem kreśliła w ziemi jakieś gryzmołki w zamyśleniu.
- Nie ważne, a co u ciebie? Mam nadzieję, że ty póki co masz lepsze stosunki z naszym rodzeństwem - dodała po krótce. Tęczowa Łapa bez wątpienia, niezbyt lubiła swoje rodzeństwo a ta rozmowa znacznie jej to rozjaśniła. No, może poza Sokołem ale rozmawiały dopiero chwilę...

Spojrzała na pyszczek Sokół, który zmarszczył się chyba... w oburzeniu? Tak się wydawało. Chyba nie zezłościła się na Tęczową Łapę za to stwierdzenie o Mamroczącej Łapie? Na szczęście, po chwili okazało się, że nie.
- Próbowałam z nim rozmawiać i być miła... Ale z nim to jest ciężkie! - stwierdziła z lekką bezsilnością w głosie. - Jednak z drugiej strony... Sama musisz przyznać, że mamy... ciężką sytuację rodzinną, może on tak po prostu reaguje na to wszystko. No i w dodatku trafiła mu się... no... niezbyt miła mistrzyni... Z resztą kiedy z nim rozmawiałam otwarcie powiedział, że mu z nią ciężko - wymamrotała niepewnie. Pomimo początkowego złego mniemania o Mamroczącej Łapie powoli naprawdę zaczynała się o niego martwić...

Kotka spojrzała w stronę złocistego, wschodzącego słońca w zamyśleniu i pokiwała głową. Tęczowa Łapa zawsze starała się nie myśleć o swojej rodzinie, a raczej o jej problemach. Sprawa jej rodziców i reszty rodzeństwa zawsze ją przytłaczała, kiedy o tym wszystkim myślała. Czasem po prostu chciała by mieć normalną, kochającą rodzinę... A gdy już Tęczowa Łapa zaczęła rozmyślać, myśli na dany temat nie opuszczały ją przez następne kilka dni i tak zapewne będzie też tym razem...
Spojrzała kątem oka spowrotem na Sokół, gdy usłyszała padające pytanie.
- Sama z nią nie rozmawiałam, ale podczas ceremonii nie odniosłam dobrego wrażenia o niej... Była po prostu nieprzyjemna dla swoich nowych uczniów i okropnie wyniosła...

- W zasadzie tylko tyle, że nie chce z nią trenować. Ale z tego co wiem, to nie podoba mu się w ogóle ranga terminatora i nadal chciałby być kociakiem - odparła z lekkim śmiechem w głosie, na wspomnienie o dziecinności brata. Szczerze mówiąc po ich rozmowie nadal nie mogła zrozumieć dlaczego wolałby siedzieć całe życie w kociarni zamiast być dobrym terminatorem a następnie szanowanym wojownikiem. No i poza tym, skoro tak bardzo pragnął atencji Puszczykowego Lotu to czemu w właśnie ten sposób nie próbuje mu zaimponować?
- Kocham go, ale myślę, że nasz brat po prostu jest okropnie dziecinny... - wymamrotała po chwili namysłu.

Tęczowa Łapa przyglądała się reakcji siostry w skupieniu. Sadząc po mimice jej pyszczka, była tak samo zażenowana postawą Mamroczącej Łapy jak i ona sama.
- On twierdzi, że nie lubi swojego nowego imienia, obowiązków i w ogóle wolałby siedzieć w kociarni. Ale mówił też, że zanim został terminatorem mógł wyjść obozu kiedy chciał i nikt by tego nie zauważył. Myślę, że on na prawdę potrzebuję wsparcia, bo czuje się pominięty. Tak to według mnie wygląda... - stwierdziła ostrożnie. Uniosła nieco uszy, gdy usłyszała jak Sokół mówi o Puszczykowym Locie z taką pogardą. Nie ukrywała, sama za nim nie przepadała, jednak uważała, że Dzika Róża jest nie lepsza. Postanowiła jednak nie mówić tego Sokołu, gdyż przeczuwała, że może chodź w małym stopniu trzymać stronę ich rodzicielki.
- Co masz na myśli? - zapytała z taką samą ostrożnością w głosie, co przed chwilą.

- Nie wiem. Narzeka, że nikt nie zwraca na niego uwagi, ale sam też z nikim nie chce rozmawiać. Kompletnie nie pojmuję jego rozumowania. Chciałabym mu pomóc, ale on jest naprawdę ciężki w rozmowie... - wymamrotała. Szczerze mówiąc, miała już dość tej całej sytuacji. Najchętniej to odcięłaby się od tej pożal się Gwiezdny Klanie rodziny. Wiedziała jednak, że gdyby tak postąpiła była by nie lepsza od rodziców, którzy się od siebie odcięli i w ogóle było by to tchórzliwe posunięcie.
- Cóż... Myślę, że to by Mamroczącej Łapie nie przeszkadzało... Wydaję mi się, że jest zapatrzony w Puszczykowy Lot jak w obrazek... - dodała po chwili.

Tęczowa Łapa myślała przez chwilę co odpowiedzieć na temat o Mamroczącej Łapie. Sama już nie wiedziała jak ma postąpić z bratem. Może najlepiej było by go po prostu zostawić w spokoju? Może w końcu sam zrozumie jak dziecinne i idiotyczne jest jego zachowanie? Może należy mu po prostu dać samemu uczyć się na swoich błędach? Chociaż w sumie, wątpiła czy Mamrocząca Łapa w ogóle potrafił się uczyć. Nie miała już ochoty prowadzić o nim rozmowy, bo kompletnie nie wiedziała co ma poradzić w tej sytuacji.
Spojrzała z powrotem na Sokół, słysząc pytanie na temat Puszczykowego Lotu.
- Nie mam bladego pojęcia. Może dlatego, że jest kocurem jak on i dlatego chce jego uwagi i aprobaty. Sama nie wiem... - wymamrotała po chwili.

Kotka pokręciła głową z lekką bezsilnością.
- Możesz spróbować, ale nie wiem czy to coś da... - westchnęła. Terminatorka była już nieco zdołowana całą tą rozmową o Mamroczącej Łapie. Miała już po prostu ochotę sobie pójść i pospacerować po lesie, by oczyścić umysł od zmartwień związanych z rodziną.
- Muszę już iść... Kiedy już porozmawiasz z Mamroczącą Łapą, to opowiesz mi jak poszło - zamruczała. - Do zobaczenia - dodała z siląc się na lekki uśmiech, zanim wyszła z obozu.

//zt