Wysłuchałam słów kocura z zaciekawieniem, podnosząc wyżej jedną brew. Obserwowałam dokładnie jego pysk kiedy mówił. Zmrużyłam oczy, bo dla mnie to żadnego sensu nie było. Nosił to, marnował energię na... ładne? Eh.
— Aaaha. Do futra to raczej nie włożysz, będą cię kuły. Ładne są, to prawda. Ale chyba bym nie chciała mieć koło legowiska. W sensie nie zrozum mnie źle, ale nie chciałabym się nadziać. Nie mój styl — mruknęłam, przenosząc wzrok na gałęzie. Delikatnie je dotknęłam łapą, pazurem przejechałam po korze. Zwykłe gałęzie, nawet jakieś specjalne nie są.
— A ty kogoś szukałeś, prawda? Znalazłeś tego kogoś? — zapytałam z ciekawością, spoglądając na pyszczek Pyła. Hehe, nie chciał na mnie spojrzeć. Zabawny gość. Ogonem delikatnie przejechałam po jego plecach, oczekując reakcji.

Cóż, mimika czy odpowiedź Rdzy należała do tych, przez które Pyłek potem tracił wątek i zazwyczaj milknoł w połowie zdania (bo osoba sobie poszła), albo kończył wypowiedź jakoś we wcześniejszym momencie. Na jego pyszczku więc pojawił się trochę zmieszany, łagodny uśmiech, który mógłby to wszystko podsumować lepiej niż rafaello.
- No co ty, nie chcesz być nadziana? Mogłabyś mieć trochę drewna i kwiatków we wnętrznościach~ - Spytał niby żartem, zerkając kątem oka na badyle. W sumie wizja martwego kota wśród kwiatów jabłoni była w jego głowie majestatyczna. Znaczy jakiegoś losowego kota, bo jakoś nie specjalnie chciałby spotkać osobę martwą mu znaną.
- O, spotkałem siostrę! Ale jakoś tak wyszło, że od śniegów jej nie widziałem specjalnie... ale wiem, że żyje i ma się dobrze - Odparł, jeszcze w porę nim Rdza postanowiła po raz kolejny naruszyć barierę dymnego, który to w tym momencie przygryzł dość solidnie wnętrze policzka, by zapanować jakoś nad mimiką, bo szczerze powiedziawszy, miał ochotę się albo odsunąć, albo zwinąć w chlebek i schować pysk pod łapy. Czysta panika. Czego kotka chciała? To dla niej normalne? A może flirtuje? A może po prostu jest przyjacielska? Nie za dużo tego dotyku? Znaczy, miał raz koleżankę która to kontakt fizyczny uwielbiała, ale kiedy to było! A do tej pory nie miał okazji się do czegoś takiego przyzwyczaić. Więc co to było? Jakiś sposób okazania zainteresowania? Kurde gorąco. Jakby miał okulary, to pewnie dawno by mu zaparowały, a przecież kotka nawet nie była w jego typie! A dymny, należy wiedzieć, iż potrafił się zauroczyć nawet w osobie, która to nie wiedziała nawet o jego istnieniu. Tylko, że takie osoby albo były puchate i urocze w jego odczuciu, albo inspirujące. A samotniczka w jego oczach nie była ani taka, ani taka. Nie powinno więc nic na niego działać, prawda? Otóż nie całkiem, bo to ciemne główsko zaczynało się zacinać pomimo szybszych obrotów. Czas więc było moi drodzy, na kolejny sposób panowania nad swoim ciałem. Mianowicie wzrok w podłoże, albo gdzieś przed siebie i czekanie na przeminięcie sytuacji.
- A co u was? - Wydobył z siebie pytanie, ignorując potrzebę dalszego wgryzania się we własne tkanki.

— Jeśli to jest coś, co ty lubisz, to zapraszam — zaśmiałam się głośno, delikatnie marszcząc brwi.
— Ha. To dobrze. Dawno nie widziałam swojego rodzeństwa... — mruknęłam spokojniej, delikatnie opierając się ciałem o Pyłka. Po chwili jednak pokręciłam głową, nieważne. Żyli sobie dobrze w mieście. Pewnie.
— Mh, dobrze! Ja miałam stłuczkę z głupim krukiem, aale z Wawrzyn wszystko dobrze. O, ostatnio byłam w Klanach, to jakiś czarnolec się na mnie rzucił, głupek. Ale spotkałam też Motylkaa! Śmieszny z niego gostek — zaczęłam mówić z uśmiechem na pyszczku, zerkając na Pyłka. Wspominając o ranie, wskazałam swój bandaż. Może coś wiedział o Klanach?

przydroża i okolice domów dwunogów

Kocur wyruszył na polowanie w wiosce. Tak łatwo jednak niczego ciekawego nie znalazł wśród domów dwunożnych. Za to pogoda zrobiła mu niespodziankę, ponieważ zaczął padać powolny, drobny śnieg.

Żyto:
P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 140
- Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
- skradanie się 2 poziom, tropienie 2 poziom, wspinaczka 2 poziom, pływanie 1 poziom

W końcu! Cieszył się, że wreszcie udało mu się coś złapać. Żyto przysiadł na chwilę, żeby sobie odpocząć, po czym wrócił ze zdobyczą do swojego tymczasowego domu, żeby tam sobie spokojnie zjeść. Musiał przyznać, że nie było tak źle. Kto wie, może będzie częściej tutaj polować?

//zt

Fasola zachorowała. Najpierw to kompletnie bagatelizowała i uznała, że zjedzenie trawy i ocieranie pyska o ten jeden specjalny kamień w okolicy młyna, który jak wierzyła, przynosił jej szczęcie; wystarczy. Trochę się na tym przejechała i nim się zorientowała, była już chora na dobre! Tu raczej odpędzanie złych duchów i okłady z kamieni nic jej nie pomogą... jeszcze z gorączką by sobie poradziła, ale kiedy zaczęła kichać i smarkać na wszystko wokół, skapitulowała. Postanowiła poszukać Dmuchawiec. Kiedyś już u niej była na pogaduszki i rozmawiało im się całkiem dobrze. Wtedy też dowiedziała się, że kotka - podobnie jak Dima! - potrafi w leczenie kotów, a to jej się teraz przyda! Miała tylko nadzieję, że kotka przyszła w odwiedziny do miasteczka, bo na podróż do Pogórza nie miała siły. Mięśnie ją tak koszmarnie bolały, że!!! Masakra!!! Na całe szczęście kotka mieszkająca niedaleko jej (najpewniej by się jej pozbyć i przy okazji nie zarazić choróbskiem!) powiedziała jej, że Dmuchawiec jest gdzieś w centrum Gniazd, co ucieszyło Fasole. Od razu skierowała się we wskazane miejsce, a gdy w końcu udało jej się znaleźć Dmuchawiec, prawie w nią wbiegła.
— Dmuchawiec!!!!!! — wrzasnęła, szczerząc się i... kichając na tyle głośno, że przepłoszyła niedaleko siedzące gołębie. — Kochaniutka ty moja, mordo najdroższa! Wyleczysz mnie?? Na duchy wielkiego nieba, coś mnie rozłożyło... to pewnie wina tego gnojka z klanów. Czaisz, że pogardził moim rytuałem na odpędzenie złej energii? Żałosne i dwulicowe. Niech mu orzechy odpadną!! A-ale do rzeczy hehe, no chora jestem, widać i słychać. Kaszel, gorączka, katar ee... no ogólnie mi źle i słabo. O, a z nosa cieknie mi taki przezroczysty glut. Masz coś na to przy sobie? Bo ten, jak nie, to ja chętnie ci pomogę znaleźć!

/MG