Szło mu aż niebezpiecznie zbyt dobrze. Pha, nawet nie wiedział, że miałby takie szczęście w tej przepychance! Ale... nadal, to tylko zabawa, więc nie puszył się zbyt nad swoimi zwycięstwami. Tak szczerze, niewiele dadzą mu w przyszłości. Może jedynie złość Pszczoły, jak przypadkiem zbyt ją obsiniaczy.
Tym chyba jednak się nie przejmował, bo zaraz spróbował zaatakować ją jeszcze raz, tym razem uderzeniem w żebra, z zamiarem przewrócenia jej.

Tym razem nie poszło, ale to nie szkodzi - jego kolejny ruch był bliźniaczy do poprzedniego. Wybił się tylnymi łapami, żeby tymi przednimi uderzyć o jej żebra i ją przewrócić.

Oberwał, ale... poza syknięciem, nie miał zamiaru robić nic więcej. Leżała, wygrał. Ale nim mógł to ogłosić, pyskiem ruszył w stronę jej gardła. Nie, żeby ją ugryźć, broń boże, jedynie po to żeby pociągnąć ją za kłaki czy nosem mocniej szturchnąć.

- ...Walczę - odpowiedział monotonnie, kły zaciskając na jej futrze. Ona nie atakowała, więc i on przystał tylko na tym ostatnim ruchu, po którym pociągnął ją nieznacznie za kudły, tak by podkreślić że wygrana jest po jego stronie. Nie trwało to długo, by zsunął się z niej i otrzepał futro, machając do tego delikatnie ogonem. - Chciałaś się w końcu bić. Nie ustaliliśmy kiedy jest koniec, więc pchnąłem do wygranej. No, chyba nie powinienem dawać ci forów?...
Uniósł delikatnie brew do góry. Nie miał zamiaru jej ułatwiać, nie w zimę. Już sama pora roku go wystarczająco drażniła.

?!
Był pewien, że to był koniec zabawy. Skoro miała już problem w pierwszej części przepychanek, chyba teraz nagle energia jej nie wróciła... a może? Wrona niemniej się nie przejmował, bowiem od razu wykonał ruch łapą, mający capnąć ją w nos. Jakkolwiek mu to nie wyjdzie - przynajmniej nie będzie stał bezczynnie!

To był... bardzo niezapowiedziany zwrot akcji. Nie mógł powiedzieć, że był w stu procentach niezadowolony z tego, jak się skończyła - nie zrobił jej faktycznej krzywdy, nie zranił jej, nie leżała przed nim martwa. Wina w tym wypadku leżała po jej stronie. Przestali się bić na moment, jeśli traciła siły - mogła odstąpić. Wygrał na uczciwych zasadach.
Wygrana jednak nagle jej nie rozbudzi, a to zaś sprawiało nieprzyjemny problem. Gdyby było cieplej, mógłby ją tu zostawić i z boku obserwować jak się wybudza po jakimś czasie i przerażona zdaje sobie sprawę z tego, że leżała na widoku aż do nocy. Ale była przeklęta, cholerna zima i zostawienie jej tu najpewniej wiązałoby się z katarem czy innym kaszlem. Skrzywił się pod nosem, wziął ją za kark i... co, do medyka? Tam chyba najlepiej będzie to wszystko załatwić.

Kto by pomyślał, że zwykły sparing skończy się w taki sposób? Chciała zwyczajnie przewrócić kocura, lecz zamiast tego sama od niego oberwała. Dostała w pysk tak mocno, że aż jej we łbie się zakręciło, a potem pociemniało w oczach i upadła na ziemię. Nie wiedziała, co się dalej z nią działo, ale za to nadal żyła. Po prostu była teraz nieprzytomna.

//zt

Usiadł obok jednego z Brzegów uważnie obserwując obóz - od niedawna czynił to nie tylko by pozyskać informacje oraz poszukiwać potencjalnego rozmówcy, lecz również by pilnować bezpieczeństwa kociąt, które adoptowały Roztrzaskana i Róża, zupełnie, jakby pojawienie się ich tym bardziej nasiliło przebudzony już dawno instynkt rodzicielski.
Pomiędzy łapami kocura ułożony starannie został kruk, który równo co dwa uderzenia serca wojownika pozbawiany był jednego z pióra, stopniowo ogałacany, by wkrótce stać się jedynie posiłkiem.

Chociaż Ignis zaczął powoli się przyzwyczajać do życia w klanie, to dalej czuł się w nim całkiem obco. Te wszystkie imiona, surowe zasady i duża liczebność trochę go przytłaczały. Do tego wkrótce miał zostać mianowany. Postanowił więc lepiej poznać żyjące tutaj koty, aby nie czuć tak dużego wyobcowania.
Kocurek wyszedł z kociarni i rozejrzał się za czymś ciekawym. W końcu jego uwagę przykuł duży, kruczoczarny kocur, który oskubywał z piór równie czarnego ptaka, zapewne szykując się do posiłku. Zastanawiał się tylko, czemu robił to tak starannie. Po chwili zastanowienia zdecydował się do niego podejść i usiąść w bezpiecznej odległości, bez naruszania prywatnej przestrzeni.
– Dzień dobry i smacznego. – przywitał się grzecznie – Lubisz kruki? – spytał, bo to było jedyne pytanie, które w tym momencie wydawało mu się odpowiednie. Przecież dobrze jest znać preferencje swoich współklanowiczów.

A zatem oba kocury szanowały ideę przestrzeni osobistej; Konwaliowy Sen, gdyby wiedział, że tamten zachowuje dystans świadomie, stwierdziłby, że odpowiada mu postawa jego rozmówcy.
- Witaj, Ogień. Dziękuję - odparł, zachowując wymaganą w jego opinii kulturę, zwłaszcza, że w chwili obecnej wykazywał ją jego rozmówca. - Jeśli pytasz o ich walory smakowe - owszem.
Fakt, że kocur zdecydował się do niego podejść odpowiadał mu - był jednym z osobników przysposobionych przez jego matkę, kociąt, które i on zamierzał otoczyć swoją opieką.
- Jak odnajdujesz się w klanie? - spytał się, ciekaw, czy kocura o interesującym umaszczeniu nikt nie niepokoi.

- Ponieważ zajmuje się tobą moja matka, Roztrzaskana Tafla. Znam imiona was wszystkich - rzekł zgodnie z prawdą, zdziwiony, że jego rozmówca nie dowiedział się jeszcze o jego istnieniu. - Jestem Konwaliowy Sen.
Wysłuchał uważnie odpowiedzi swego rozmówcy, zadowolony, że podobnie, jak jego rodzeństwo, wskazywał na brak nieprzyjemnych sytuacji związanych z członkami Gromu.
- Czym jest stodoła? - spytał się, nie rozumiejąc użytego przez kocura określenia.