Spirala rozmyślań była w przypadku Mroźnego panicza czymś codziennym, normalnym, lecz zaciekawiło go to, że tak niewinny potok myślowy najwidoczniej przyprawił medyczkę o uśmiech.
W jego życiu mało było powodów do uśmiechu, a jak zajdzie dalej, będzie cierpliwy, to wiedział, że na jego barkach zasiądzie odpowiedzialność - jak każdego dorosłego. Mniej lub więcej.
Sam tylko zaśmiał się pod różowym noskiem, skupiony dalej na swym zadaniu.

Na pytanie medyczki, jego łapki nie przestawały na rozpoznawaniu ziół, lecz przez chwilę Mrozik był cicho.
Czy tak łatwo dał się rozpoznać? Jak głupio wyszło.

-...Czy byłbym....Och.-
Trzepnął finalnie uszkiem po kilku biciach serca, zerkając ukradkiem na szylkretową kotkę.
-... Jeśli usnasz to za słuszne. Chciałbym pomagać. -
Odparł spokojnie. To był wybór Wieczornej Rosy, od samego początku. Nie jego. Czy w sumie kocica miała wielu zainteresowanych jej wiedzą...?

Wrócił do segregowania.

Na westchnięcie kotki Mrozik momentalnie przerwał ruchy łapek wśród ziół i spojrzał na jej pyszczek.

W jego pokoleniu. Skinął łbem, że słucha.
Jak tak słuchał, jego łapki powróciły do poprzedniej pracy, a sam czekoladowy kocurek trawił w myślach dane mu informacje.
Musiałby chcieć.
Musiałby złożyć ślub wierności posadzie, jaką było zielarstwo i medycyna. Musiałby umieć. Zacisnąć kły i nie dać się emocjom. Dać z siebie więcej.
Musiał być cierpliwy. Zdecydowany.
Teraz, gdy wyszło na jaw, że Wieczorna Rosa rzeczywiście byłaby w stanie go wybrać...
Spojrzał na zioła. Dzieliło by go osobne życie, jak i osobny kodeks.
W pewnym momencie mruknął, cicho. -Taki kot musiałby być gotowy na to, że jeśli ktoś umrze, to najczęściej bliscy zmarłego... Rzucą wine na jego barki... Czyż nie? -
Jego głos był cichy, jakby z nutką czegoś prawdziwego, od bardzo dawna.
Taki urok władzy - jeśli coś pójdzie źle, to wina leży na takowym kocie z którejś perspektywy. Kot umrze podczas polowania? Wina przywódcy, że kazał polować. Kot umrze z powodu któregoś z kaszli? Wina medyka, bo nie wyleczył. Choć sytuacje były różne, szczęście również i Mroźny panicz to wiedział, tak nie wierzył w kotowie, a....Wole przetrwania. Nie w byle szczęście.

Teraz jednak trzepnął znów uchem - zwyczaj już wryty w jego mowe ciała, gdy myślał. Powrócił do segregacji.
-...Przemyśle. - Miauknął spokojniej. -Moja ceremonia, ja...Ja przemyśle, jeśli moge poprosić o chociażby trochę czasu? Dam....Dam ci znać, przed. - Posiadanie kocicy u boku nie było w jego bajce, jeśli chodziło o partnerstwo - biegł sam w tym sporcie zwanym życiem, a teraz...

Teraz pomagał, sortował ziele i tak siedział, dopóki Wieczorna Rosa go potrzebowała.

/Zt

Ach. To wszystko wzbudzało w niej wiele emocji i przemyśleń. Nie powiedziałaby, że wypływały one ze strachu, złości, czy oburzenia — jak to podobno działo się u niektórych. Mama Gęś spoglądała przy tym wymownie w stronę przechodzącej akurat obok sylwetki Gawroniego Dziobu, Gęsiego Tupotu lub Ropuszego Skrzeku, mama Szron milczała, a w Rumianek obawa wraz z ciekawością orbitowały wokół siebie tworząc strefę wpływów jednocześnie nie nakładając się na siebie. Pozostawały dwoma klarownymi częściami składowymi jej nastroju, a mimo to nie można było usunąć jednego bez zniwelowania drugiego. Pozostawały w idealnej harmonii: obawa o sytuację w domu, ciekawość cząstką wielkiego świata, który roztaczał się poza granicami obozu. Rumianek nie potrafiła sobie wyobrazić innych klanów nieważne, jak mocno by próbowała. Myśląc o Klanie Rzeki widziała koty śpiące w wodzie, koty z Klanu Gromu równie dobrze mogły ciskać pioruny z oczu, a jednak… Ten cały Ognista Łapa nie wyglądał na złego kota. Słodka Gwiazda była koleżanką mamy, więc nie mogła chyba wpuścić kogoś złego do ich domu!
Gdy stanęła u wejścia do Skalnych Półek, zachwiała się na łapach wraz z ukłuciem niepewności. To był strach przed nieznanym, podobno, a strach zawsze miał wielkie oczy. Udawał mocarza, który wyznawał prawo silniejszego; jeżeli ten ktoś może być silny, to ty na pewno jesteś słabsza, więc nawet nie próbuj! Ale, dlaczego miałaby nie spróbować poznać kogoś, kto pachniał tak… nowo!
Wzięła drżący oddech, wypuściła go przez lekko rozchylony pyszczek i zaczęła iść w stronę Ognistej Łapy. Och, jego imię było niezwykle adekwatne do jego postury… miał futro jak łuna!
– Cześ—aa, uch, mmm, szepraszam, dzień dobry – przywitała się będąc w zasięgu słuchu. Stres! Stres zaczynał ją zjadać i podskubywać skoki! Och Rumianek, przecież on też był kotem, tylko przybyłym z daleka… – Dosze sie pan już szuje?