Zawilcowa Łapa nie oczekiwała jakiejś super entuzjastycznej reakcji ze strony srebrnej medyczki. Wręcz spodziewała się właśnie tego sztywnego tonu. Zapamiętała Pliszkowy Dziób właśnie taką, nie cieszącą się bez powodu, poważną i formalną. Właśnie za taką niebieską kocicą tęskniła. Pliszka poszła po zioła i wróciła nakazując chimerze, by ta się położyła. Zawilcowa Łapa oczywiście, tak jak druga userka przypuszczała, bardzo ładnie położyła się na legowisku dając sobie pomóc. Szylkretowa zacisnęła żeby i syknęła cicho pod nosem, gdy Pliszkowy Dziób zaczęła działać. Bolało, ale nic nie mówiła. To raczej rzecz wiadoma. Westchnęła słysząc słowa medyczki o lisach. Właśnie tak szybko uciekała, że tą łapę wyrywała z paszczy drapieżnika. Nie skomentowała jednak wypowiedzi niebieskiej. Byłoby to zbędne. Skinęła głową na wiadomość ile ma przebywać w lecznicy.

Jego stan się powoli poprawiał. Na pewno czuł się lepiej niż parę dni temu, a uciążliwe kleszcze tym razem już odpuściły i pozdychały od mysiej żółci. Ale jednak ich objawy jeszcze zostały... I przez parę kolejnych dni pozostaną.
Trening Trującej Łapy i Złocistej Łapy musiał trochę zmienić. Zamiast spotykać się z nimi jak zazwyczaj, w Rysim Gąszczu - omawiali co i jak przy wyjściu z Lecznicy. Bądź co bądź nie mieli innego wyjścia... Kiełek nie zamierzał ryzykować i nie daj Gwiezdny Klanie coś pogorszyć ze swoim samopoczuciem. O nie, nie ma mowy.
Westchnął cicho, siedząc przy już-nie-tak-Śliskich-Mchach, co jakiś czas zerkając dookoła, to na inne koty przebywające w Lecznicy, to na wyjście z niej, to na jeszcze coś innego... Może i by mógł wyjść i pewnie nic by się nie stało. Alee... On jest Pajacem, nawet o tym nie pomyśli.

//Krówka. :pajacyk:

//Po przedyskutowaniu z Krówką, sesja anulowana.

Po prostu stanął. Stanął i zdychał. Trujek go zaraził! Oczywiście że tak MUSIAŁO być. Koło fortuny postanowiło się odwrócić od młodego, dymnego kota i wpakować go w niezły bajzel. A przecież było zimno, a w planach miał większe ogrodzenie legowiska uczniów, by ten upierdliwy zimny powiew nie doprowadził do choroby... No i oczywiście nie budził w nocy swoją upierdliwością. Ale nic. Szybko wyzdrowieje i zacznie robić to co miał w planach. Znaczy.... Chyba. Poza tym, powinien polować! Ah ah, i właśnie dlatego chciał się nauczyć samemu o siebie dbać. Motyl pewnie ma zawalenie chorymi kotami. Przecież to musiało być męczące. Westchnął, siadając gdzieś w kącie i czekając grzecznie na swoją porcję chwastów. Jakoś dziwnie mu zimno było. I męcząco. Czasem można było słyszeć jak się biedny Pył dusi, myśląc za każdym razem o tym ile przytulii wepcha do legowiska brata. Do tego coś białego ciekło z nosa. Wyglądał trochę jak wymęczona przez dzieciaka lalka, którą rzuca się o ścianę dla zabawy i patrzy jak spada.

Słysząc kaszel pod lecznicą, Motyla Łapa zerwał się na równe łapy i wyjrzał na zewnątrz... tylko po to, żeby zobaczyć tam Iskrzącą Łapę z białą wydzieliną cieknącą z nosa. Nie musiał się zastanawiać długo, co się stało; jeszcze na ceremonii z terminatorem wszystko było w porządku. Niewątpliwie zaraził się od Trującej Łapy. Na tę myśl końcówka ogona terminatora poruszyła się z niezadowoleniem. Miał wielką ochotę rzucić podziękuj swojemu bratu, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Nie było co przesadnie się denerwować, szczególnie przed kotem, który tu nie zawinił.
– Poczekaj chwilę, Iskrząca Łapo – powiedział, a następnie ruszył do składziku po jeden liść miodunki. Położył go przed terminatorem i odsunął się, żeby zachowywać od niego dystans i się nie zarazić. – Zjedz to. Wejdź do środka, mam dla ciebie miejsce w legowisku chorych. Musisz odpoczywać w ciepłym miejscu i się oszczędzać. Zaraziłeś się białym kaszlem od Trującej Łapy, a że biały kaszel szybko się rozprzestrzenia, masz zakaz wychodzenia z lecznicy, aż dopóki nie miną ci objawy. Powiadomię o tym twojego mistrza, do tego czasu jesteś zwolniony z obowiązków. Będę miał oko i na ciebie, i twojego brata – dodał po chwili. Niestety, ale takie były zasady.

Zjadł coś co mu dano. Znał tą roślinę, ale nigdy nie jadł bo po co. Nie zwykł jadać randomowo rosnących rzeczy, a potem obstawiać kiedy umrze na jakieś zatrucie. Teraz będzie siedzieć w lecznicy z bratem. Świetnie. Żłobek 2.0 ale z ograniczeniami. Westchnął tylko, kiedy skończył swój "posiłek" po czym ruszył do środka, by zająć miejsce w jakimś podobno wolnym legowisku. Zwolnienie obowiązków. I to przez ile? Pół księżyca? Księżyc? Dwa? Pył może lubił leżeć, ale jak się siedziało w jednym miejscu za długo to można było dostać nerwicy. A jak wszystkiego zapomni po leżakowaniu? Z tymi obawami spróbował nastawić się na stracone dni w lecznicy.

Na szczęście Iskrząca Łapa nie protestował, a więc Motyla Łapa mógł odetchnąć z ulgą. Wewnętrznie, ale wciąż. Gdyby kocur chciał się jeszcze stawiać i planował pozarażać inne koty, tak jak Trująca Łapa na ceremonii, to byłoby nieciekawie. Widząc jednak, że nie planował się buntować, terminator medyka udał się do składziku, żeby przeliczyć najpotrzebniejsze im teraz medykamenty. Chciał zobaczyć, czy nic nie potrzebowało uzupełniania.

/zt

Wcześniej tego dnia był na wyprawie po medykamenty, a na dokładkę – posprzątał jeszcze w lecznicy i powymieniał mech tam, gdzie był potrzebny. Życie wracało do normy, Pliszkowy Dziób była zdrowa, wszystkie koty, które w ostatnim czasie leczył również, a sam nie miał już na sobie bagażu odpowiedzialności za całą lecznicę w pojedynkę. Wypełnianie takich prostych obowiązków sprawiało mu teraz przyjemność i na swój sposób odprężało, pozwalało nie martwić się innymi rzeczami, było rutynowe i dobrze mu znane... a z drugiej strony trochę się tym wszystkim zmęczył, więc kiedy wyszedł ze Skalnych Półek po położeniu tam ostatniego świeżego kawałka mchu, odszedł kawałek i usiadł w okolicy lecznicy, żeby po tym wszystkim odpocząć. Tak się składało, że chyba właśnie tam, gdzie usiadł, znajdowały się kiedyś Śliskie Mchy, które pomagał stamtąd Pliszkowemu Dziobowi usunąć, po tym jak sam się na nich poślizgnął. Po raz pierwszy uderzyło w niego to, jak dużo czasu minęło od tamtego dnia i jak wiele się zmieniło: on sam, jego rola, jego relacja z medyczką. Trudno było mu stwierdzić, czy na lepsze, czy na gorsze... chyba że chodziło o to ostatnie. W tym przypadku nie musiał się nawet wahać. Westchnął sam do siebie i owinął łapy ogonem, żeby po chwili zacząć obserwować obóz spod lekko przymrużonych powiek. Odrobina takiego relaksu nie zaszkodzi.

/trujek

Od wyjścia kocura z lecznicy minęło już parę dni. Zdążył ponadrabiać wszystko co chciał nadrobić, ciągle jednak jedna rzecz ciążyła mu na głowie. A mianowicie to jak zachował się wtedy w przy Motylej Łapie, a raczej to jak terminator medyka na to zareagował. Dymny kocur bowiem nie uważał żeby zrobił wtedy coś potężnie złego. Racja, może i zaraził brata, ale przecież Iskrząca Łapa i tak za długo już ciężko pracował - należał mu się odpoczynek. A co do plamy... No cóż, przecież tylko sprawdził czy na pewno jest bezpieczna. Bo co jeśli by nie była? Co jeśli kiedy wszyscy by spali ona by wypuściła z siebie jakieś trujące coś i pozarażała cały klan? A dzięki niemu, odważnemu kotu znanemu pod imieniem Trująca Łapa, wszyscy mogli spać spokojnie. Czyż to nie jest ulga, kiedy żyje się wiedząc że żadna tajemnicza plama nie zagraża twoim bliskim? Znaczy... było jeszcze dużo innych zagrożeń w tym niebezpiecznym świecie, ale na razie pozbycie się plamy musiało wystarczyć. Może później przejdzie do kwestii morderczych szyszek? Zobaczy jak jego plany się potoczą. Na razie jednak musiał zając się czymś o wiele ważniejszym. Musiał naprawić to co zepsuł, a tym czymś była relacja z Motylą Łapą.
Trujek niekoniecznie był typem kota, który chciał robić sobie wrogów wszędzie naokoło, a tym bardziej nie w uczniu medyka. Nigdy nie wiadomo co on tam potrafi tymi swoimi ziołami. A może szepnie klanowi Gwiazdy coś złego na temat dymnego terminatora? Kocur aż zadrżał na samą myśl. Musiał się postarać żeby też tego nie zepsuć.
Tak też, nieco przerażony, znalazł się znowu w Skalnych Półkach. Może i wiedział, że tym razem był tam z innego powodu, ale jakoś nie umiał przemóc się do polubienia tego miejsca. Skupił się więc na tym, żeby nie wypuścić z pyska kwiatów i małej myszy, którą przyniósł dla terminatora. Nieco się błąkał dopóki nie odnalazł złotookiego, jednak po paru chwilach w końcu stanął przed nim. Starał się pokazać, że nie ma złych zamiarów, jednak uśmiech z pełnym pyszczkiem niezbyt mu wychodził. Tak też, nie przedłużając, po prostu położył przy łapach Motyla to co mu przyniósł i wtedy uśmiechnął się szeroko. Kupka wrzosów i mysz, może nie wyglądały na wiele, jednak Trujek nie wiedział jak inaczej mógłby okazać wdzięczność. Z reguły robiłby to po prostu lizaniem po łebku, jednak ostatnio zdał sobie sprawę, że przy starszych kotach nie ma to aż tak dobrego wydźwięku jak przy kociakach. Tak też zaczął przynosić kwiaty. Może i ze względu na porę były one raczej drobne i głównie były to wrzosy, ale to zawsze coś, prawda?
- Um... Więc Motyla Łapo chciałem ci podziękować, że wyleczyłeś mnie no i w sumie wszystkich chorych i w ogóle, więc przyniosłem ci kwiaty i mysz... Znaczy nie musisz jej jeść jeśli nie jesteś głodny ale trochę głupio mi było przychodzić z samymi kwiatami. Wiesz, nie każdy lubi wrzosy, ale to niestety jedyne co mam teraz dostępne no i tak trochę... No głupio by było gdybyś ich nie polubił. - wyrzucił z siebie na jednym oddechu i dopiero wtedy podniósł wzrok aby spojrzeć w oczy kocura.
- No to... Dziękuje... Wiesz jesteś bardzo fajny i w ogóle no ekstra jesteś, że tak pomagasz. Nie każdy dałby radę. - niezbyt umiał dobrać odpowiednie słowa, jednak stwierdził, że te parę zdań chyba będzie lepsze od byle jakiego Lubię cię. Normalnie pewnie w tym momencie podniósłby się i przytulił do kocura, jednak stwierdził, że mogłoby to trochę niezręcznie wyjść, więc pozostał w takim pół siadzie.

Obserwując Motylą Łapę, już od początku wiedział, że powiedział coś źle. A może zrobił. Kolejne słowa kocura tylko go w tym przekonaniu utwierdziły. Jak to nie mógł przyjąć? Czy to przez niego? A może kwiaty były brzydkie?
- Tylko o podziękowanie? - miauknął cicho do siebie niczym małe kocie, które nie rozumiejąc słów starszych, tylko je bezmyślnie powtarza. Z resztą czym się różnił od takiego kociaka w takiej chwili? Kompletnie nie rozumiał o co chodzi terminatorowi. Stał więc przez chwilę nieco osłupiały wpatrując się pusto w przyniesiony prezent. I wtedy też zrozumiał o co chodziło. Jak zwykle musiał o czymś zapomnieć.
- Ja... No ja chciałem przeprosić. - miauknął zaczynając znowu nieco niepewnie. Nie pamiętał kiedy ostatni raz kogoś musiał rzeczywiście przepraszać. Był raczej typem, który nigdy nie rozumiał dlaczego inne koty są złe/smutne i po prostu zbywał swoje poprzednie złe zachowania innymi, już lepszymi.
- Wtedy w lecznicy ty chciałeś mi pomóc, a ja nie dość, że wcześniej zaraziłem innych, to jeszcze później nie ułatwiałem ci zadania. - w końcu wydusił z siebie. Chciał powiedzieć o tyle więcej, ale z jakiegoś powodu brakowało mu słów. Podszedł więc tylko i zrobił to co umiał nieco lepiej niż przeprosiny - przytulił się do starszego kocurka. Po chwili odsunął się a na jego pyszczek znowu wpłynął lekki uśmiech.
- Już się nie gniewasz? - zapytał z nadzieją.
- Znaczy wiesz, masz całkowite prawo do nadal bycia złym, ale jednak fajnie by było jakbyś nie był. Nie chciałbym żeby inni byli na mnie źli, to nie fajne uczucie. - dodał szybko, znowu się tłumacząc.

Odpowiedzialnie? Szybko ukrył lekkie zakłopotanie udając, że zna znaczenie tego trudnego do wymówienia słowa.
- Odpefiadzialnie? Tak, jasne będę odpawie- będę taki! - miauknął szybko a na jego pyszczku wykwitł uśmiech, który definitywnie nie zwiastował wprowadzenia słowa "odpowiedzialnie" do słownika kocura. Mógł jednak pomarzyć chociaż tę chwilę, że spełni oczekiwania Motylej Łapy.
- Będę najbardziej opofiedzalnym kotem jakiego znasz! - zarzekł się tak pewnie, jakby rzeczywiście miał taki być. Ale jak by się tak zastanowić to to słowo brzmiało nawet ciekawie, więc musi znaczyć coś tak samo fascynującego, prawda? Czuł się jednak coraz mniej pewnie nie znając definicji tego wyrażenia, więc stwierdził że zapyta się o nie Kiełkującego Ziarna a na razie opuści już ucznia medyka, żeby przez przypadek nie wydać swojej niewiedzy.
- Jeszcze raz przepraszam Motyla Łapo, ale się cieszę, że mi wybaczyłeś i w ogóle i no dzięki- Ja będę ten- Ja już pójdę bo muszę jeszcze terminatorować trochę a tobie życzę powodzenia w swoim medykowaniu... a może ucznio-medykowaniu? - zamyślił się na chwilę, niezbyt wiedząc czego życzyć kocurowi. Przypomniał sobie jednak w końcu, że miał jak najszybciej się ulotnić, więc wrócił do poprzedniej myśli.
- No w każdym razie powodzenia w med- ziółkowaniu i pa! - dodał szybko i zanim Motyla Łapa zdążył jakkolwiek zareagować, kocur odszedł w sobie tylko znaną stronę. Starał się wyglądać poważnie, jednak niemal od razu potknął się o własne łapy, niemal lądując boleśnie pyskiem w śniegu. Na szczęście jednak w porę złapał równowagę i mógł chociaż jeszcze przez kilka sekund być tym odpowiedzialnym, uważnym kotem, którym obiecał się stać.

//zt

Zawilcową Łąkę nieco zdziwił pogrzeb zastępcy. Golcowa Gwiazda uznała że zmarł we śnie, aczkolwiek nie było to czymś tak częstym wśród młodych kotów. Można było podejrzewać chorobę Tonącego Słońca, aczkolwiek nikt nie miał wiedzy na ten temat. Przynajmniej tak widziała to na pogrzebie chimera. Ale cóż, żeby wiedzieć coś o kocie takim jak Tonące Słońce trzeba było czynić cuda. Zawilec nie zamierzała nikogo osądzać o poczynania zmarłego. Taki był najwidoczniej jego los. Jeśli był chory to albo miał pszczoły w mózgu i nie udał się na leczenie, albo zioła nie pomagały. Trudno się mówi, trzeba iść dalej. Na pewno nie obarczała Motylego Blasku podejrzeniami, że był złym medykiem. W końcu ona nim nie była, ani nie wiadomo w sumie co się wydarzyło z Tonącym Słońcem. Można było mieć jedynie podejrzenia. Wścipskie wpychanie nosa w różne teorie, plotki. Córka Malinowej Polany musi jednak przyznać że należała do kotów, które lubiły gdybać. Znała jednak odrobinę umiaru i analizowała wszystko na swój sposób. Nie obarczając tak często jakąś winą innych kotów niż trzeba.
Jednego jednak mogła być pewna o Motylim Blasku. A było to, że praktycznie nic o nim nie wiedziała. Był wytrenowany przez Pliszkowy Dziób, miał złote futro. Jego ojcem był dawniejszy przywódca. Na tym praktycznie wiedza Zawilcowej Łąki się ucinała. A nie dało się ukryć, że z chęcią dowiedziałaby się czegoś... więcej! Poznać medyka jednak nie było czymś tak prostym jak każde ciekawe kocie by chciało. Koty odpowiedzialne za zdrowie innych były zajęte swoimi obowiązkami większość czasu. Bardzo często mieli więcej roboty niż bg się wydawało. Rozchorować nie było się trudno, zranić także nie. Zawilec coś o tym wiedziała.
Widok siedzącego i jedzącego w spokoju Motyla był więc bardzo kuszący. Wojowniczka i tak nie robiła w tym momencie niczego, więc mogła sobie pozwolić na rozmowę. Chwyciła ze stosu drobnego piszczka i podeszła do syna Niedźwiedziej Gwiazdy patrząc się wprost na niego.
- Witaj Motyli Blasku. Pozwolisz - przywitała się elegancko siadając na przeciwko złotego kocura - co u ciebie?
To nie tak, że była wścipska na informacjd i tylko dlatego z nim rozmawiała. Wiadomo, była, ale przemawiała nią także odrobina zwykłej rozmowy i poznania kocura nie tylko od strony kompetencji. Chciała wiedzieć po prostu jakim jest kotem. Mało kogo znała w Klanie tak bardziej niż z widzenia. Więc nie zaszkodzi jej znajomość kogoś nowego czyż nie. Chociaż mówi to sobie za każdym razem gdy spotyka kogoś nowego na drodze, a potem nie wymienia z nim więcej rozmów...

Motyli Blask z początku zdawał się być po prostu zamyślony. Nie winiła go jednak. Bycie medykiem nie było na pewno proste. Miał pewnie swoje problemy i zmartwienia. Także przemilczała to, że złoty kiwnął jej głową już po czasie, gdy usiadła. Wyprostowała uszy słuchając tego co ma do powiedzenia Motyl. Z tego co mówił wynikało to, że był w całkiem przyjemnej sytuacji. Nie musiał się zamartwiać chorymi kotami. Chyba, że siedzą cicho jak myszy zatajając swe problemy zdrowotne. Jak możliwe zrobił to Tonące Słońce. Ale to już w sumie problem takich pustych łbów.
- To dobrze, że Klanowicze nie mają dolegliwości w ostatnim czasie. Odpoczniesz trochę i masz czas uzupełnić zioła jeśli czegoś ci brakuje - odezwała się ze spokojem kierując swój wzrok na Motyli Blask - u mnie wszystko w porządku. Dostałam terminatorkę i po woli zaczynam jej edukacje. A dolegać nic mi nie dolega od czasu, gdy Pliszkowy Dziób wyleczyła mi łapę. Ale będę mówić jakby coś było nie tak.
Mogła się spodziewać pytania o to czy nic jej nie jest. W końcu rozmawiała z Medykiem. Nie wyczuła żartu. Jak to Zawilec. Odebrała to w pełni na poważnie.
- Nawzajem Motyli Blasku - skinęła głową na krótkie smacznego ze strony złotego.
Wzięła sobie gryza spokojnie mielący go w pysku. Ruszała delikatnie głową spokojnie rozglądając się przez chwilę przez obóz i westchnęła delikatnie. Średnio podobało jej się to jak mało aktywny był trening z jej terminatorką jeśli miała być szczera. Chciała być idealna ale z niechętną terminatorką nie dało się tego osiągnąć. Nie przyznawała się do porażki Motylowemu Blaskowi. Wyglądała by na słabą jeśli by wiedział o tym, że Drobna Łapa nie chce chodzić z nią na treningi.

Złoty medyk okazało się, że obawia się właśnie takich kotów, które mogą ukrywać swój stan zdrowia. Było to dosyć oczywistą obawą, gdy czuwało się nad zdrowiem innych. Motyli Blask jednak nie miał wpływu na to jak zachowywać będą się koty. Nie będzie przecież robić dziennych obchodów sprawdzając czy wszyscy są zdrowi. Poza tym i tak by mu nie odpowiedzieli ze szczerością. Przełknęła kawałek zwierzyny i oblizała swój pysk.
- Cóż nie masz wpływu na takich głupców Motyli Blasku. Jedyne co możesz robić to być otwarty i pokazywać, że jesteś dobrym medykiem, ale nie przypilnujesz każdego kota w Klanie by nie był głupszy od kocięcia. Nie sądzę jednak by łatwo było trafić na kogoś kto by miał tak mało oleju w głowie by nie udać się na leczenie, gdy coś mu dolega. Także równie dobrze u nas w Klanie może nie być tego typu kotów.
Towarzystwo Motyla zdawało się należeć do jednego z przyjemniejszych. Był dosyć stonowany, co Zawilcowej Łące bardzo pasowało. Czasem dobrze było powiedzieć z kimś po prostu spokojnym i wychowanym na dobrego kota. Takie wrażenie póki co złoty dawał chimerze. Był po prostu dobrym kotem. Miał swoje obowiązki i problemy, jak każdy kot. Wzięła kolejnego gryza swojego piszczka widząc jak medyk je swoją wiewiórkę.