Skinęła głową na jego odpowiedzi. Sama Pliszka podczas swojej kadencji wolała nie marnować medykamentów, które miały przydatniejsze zastosowania, na te… w pewnym sensie niepotrzebne rzeczy, jak większa łatwość połykania czy wzmocnienie - ten miód mógł pomóc komuś na ból gardła, a jeżeli kocię nie chce jeść ziół, to niech cierpi, heh… ale Motyli Blask nie był nią, nie był jej kopią ani przedłużeniem, i wiedziała to chyba już od samego początku.
— Na śmierć nie, zakończyłam rozmowę w porę… ale jakimś cudem temat tej rozmowy skręcił na moją młodość i Brzozową Skórę, dlatego ciekawska — oznajmiła z pewnym znudzeniem w głosie, obniżając powieki. Z Chabrowym Powiewem raczej nigdy nie zamieniła dłuższego słowa - pewnie przez to wycofanie, a i też nie widziała w koteczce niczego wybitnie interesującego, toteż nie komentowała.
Truflowa Łapa, jak się… robi kocięta? Pliszkowy Dziób zmrużyła oczy, wewnętrznie dziękując, że nie musiała trenować tej kupy futra, bo od razu zniknęła.
— Może to taki przekaz podprogowy, że chciała cię przelecieć — parsknęła, ale była gotowa uwierzyć, że ruda była stuprocentowo poważna, gdy pytała o to medyka; najwyraźniej cała trójka dostała w genach bycie debilami, a jak!

Zastanawiała się, długo zastanawiała się nad tym spotkaniem. Ale przez ten czas, kiedy Słodka zbierała się by zabrać Orzechowego Cienia na wspólny spacer, pech chciał, że wojownik nabawił się ran, przez które wylądował w lecznicy. Było to o tyle dla niej na niekorzyść, że gdy wreszcie była gotowa by mu to zaproponować, cały jej misterny plan musiał zostać przełożony na później. To oczywiście jej nie pocieszało, bo lubiła spacery przy boku złocisto-orzechowego właściwie jak z nikim innym. Przez całą drogę mogli nawet nie zamienić ani jednego słowa, a i tak córka Barwnej Łączki byłaby przeszczęśliwa, że mogła spędzić wspólnie z nim czas. Ale niestety, tym razem musiało się to odbyć w obozie, gdyż nie chciała narażać wojownika na pogorszenie stanu i naruszenia opatrunku!
Zatrzymała się przed wejściem do lecznicy czując, że bicie jej serca nieco przyśpiesza. Fakt, że od czasu wyjścia na jaw sytuacji z treningiem Wieczornej Rosy niewiele zamieniała słów z wojownikiem nie polepszał jej samopoczucia. Wręcz czuła się winna, że przez obawy, które niosła za sobą ta informacja, odsunęła się nieco od towarzystwa, by nie musieć tłumaczyć się ze swojej niekompetencji. Może był to błąd, ale naprawdę czuła się źle z tym faktem, co ostatecznie przekuło się w przyśpieszenie treningu z Deszczem, choć i w jego przypadku nastąpiły pewne komplikacje odnośnie wspinaczki. Nie mogła go puścić bez tego, a jednak miała wrażenie, że zanim niebiesko-biały wyrazi ponowną chęć wespniecia się na drzewo minie jeszcze trochę czasu, a ona nie zamierzała go zmuszać. Ostatecznie przekroczyła próg Skalnych Półek mając w sobie mieszankę jednocześnie i odwagi, którą dodawała jej świadomość, że trening Roski już dawno na pewno został wyparty z głowy każdego i narastającego stresu, którego źródła nie była w stanie w głównej mierze zidentyfikować.
— Cześć! — przywitała się, gdy odszukała już złocisto-orzechowego. — Jak się czujesz? Wszystko...goi się w porządku? — dopytała, zerkając na opatrzoną łapę wojownika ze zmartwieniem. Przez moment pomyślała, że...tymi pytaniami nie tylko mogła go zaskoczyć, ale jednocześnie też przytłoczyć więc przeprosiła go wyjaśniając to martwieniem się o niego. Oczywiście, że wierzyła w jego umiejętności, zresztą jeszcze, gdy byli terminatorami pokazał jej do czego był zdolny! Ale mimo wszystko martwiła się i ze smutkiem przyjmowała wiadomość, że Orzech znajdował się w lecznicy. Przycupnęła też niedaleko niego owijając ogon wokół łap.

Odwzajemniła drobny uśmiech, opuszczając wzrok pomarańczowych oczu na swoje łapki. Lecz tak jak się pojawił, ulotnił się w przeciągu uderzenia serca, a jej zmartwiony wzrok powrócił na lico złocisto-orzechowego przyjaciela. Nie chciała by wojownik gnił w lecznicy. Tutaj nawet jak sam stwierdził nie było co robić i było, no nudno. Szczególnie gdy jeszcze przez większość czasu nie było do kogo pyszczka odtworzyć. To już w ogóle była katastrofa! A to, że jeszcze będzie musiał trochę posiedzieć w Skalnych Półkach oddalało jej plan na jeszcze dalsze księżyce i to też ją smuciło, bo nie tak to wszystko miało się potoczyć i wyglądać! Eh.
— Cóż...nie za wiele ciekawych rzeczy się u mnie ostatnio dzieje. Ale jest jedna rzecz, która mnie pociesza i jest nim koniec treningu z Deszczową Łapą. Znaczy się...musimy się jeszcze uporać ze wspinaczką, do której Deszcz...nie jest zbyt chętny, bym powiedziała i będziemy mogli już skupić się tylko i wyłącznie na powtarzaniu do ceremonii. — wyjaśniła z lekkim uśmiechem na mordce. Fakt, faktem czuła, że będzie jej brakować w jakimś stopniu treningu z niebiesko-białym, lecz z drugiej strony...chciała go wypuścić wreszcie ze swoich skrzydeł, pozwolić się rozwijać i samemu odpocząć od problemów, jakie sobie ściągnęła niedawno na głowę.

Zaskoczyła ją reakcja wojownika. Myślała, że może powie "gratulacje" albo coś w tym stylu, ale chyba wydarzenia z Wieczorną Rosą tak zmieniły postrzeganie innych wojowników, w ogóle wichrzaków na jej osobę i sposób prowadzenia treningów, że odebrała to tak jakby złocisto-orzechowy nie wierzył, że mogła to zrobić. A to ją...zakuło. Futerko na jej ogonie lekko, mimowolnie napuszyło się, a ona po raz któryś już odwróciła wzrok od syn Niedźwiedziej Gwiazdy, żeby spojrzeć gdzieś...na bok. Na pewno nie na jego osobę.
— No...tak. Tak jak mówię zostało nam tylko powtórzyć wspinaczkę, bo za pierwszym razem, gdy próbowaliśmy to Deszczowa Łapa się wystraszył i zakończyło się to jego, um upadkiem na ziemię. Nic sobie nie zrobił na szczęście, ale nie chciałam go też do tego zmuszać, jeżeli nie czuł tego. Dlatego, gdy będzie gotowy ma mnie poinformować. — odpowiedziała nieśmiało z wyczuwalnym w głosie smutkiem. Nie czuła potrzeby tłumaczenia się, dlaczego jeszcze nie udało jej się ukończyć treningu niebiesko-białego. Właściwie to nawet idąc tu z myślą, że prawdopodobnie poruszy ten temat przy wojowniku, bo...cieszyła się z tego na prawdę; nie liczyła, że będzie wyjaśniać jego moment paniki. Ale...jakoś tak wyszło, bo czuła że musi. Przebierała ledwo widocznie w miejscu łapkami nie wiedząc już czego spodziewać się po tej rozmowie dalej.

Ograniczyła się tylko do krótkiego zaprzeczalnego kiwnięcia. Nie, już nie. Już na szczęście byli na samej końcóweczce, że była niemal pewna, iż na następnej ceremonii, którą zwoła Golcowa Gwiazda będzie mianowany. Tylko tak jak poruszała temat wspinaczki wcześniej, musiała jeszcze raz ją przerobić i dopiero wówczas mogła donieść przywódczyni o ukończonym treningu. A nie mogła tego zrobić, dopóki Deszcz nie czuł się na tyle pewny, gotowy i nie ochłonął po ostatniej porażce na tyle, ażeby spróbować jeszcze raz. Ale...to już Orzech wiedział.
Lekki uśmiech wstąpił na jej pyszczek przy gratulacjach, na które wymruczała ciche podziękowania. — Mhm...powiedziałabym, że dobrze. Deszcz należy do tego rodzaju kotów, które nie sprawiają kłopotów. Chętnie się uczą. Nie miałam z nim żadnych problemów. A jak...twoi terminatorzy? — zapytała z żywym zaciekawieniem.

Przytaknęła mu lekko głową, ograniczając się jak na razie do ledwo widocznego uniesienia kącików. Domyślała się powodu wstrzymania decyzji o przejściu Puch na rangę wojowniczki. Niemniej jednak cieszyła się, że koteczka była już gotowa do tego, tak samo, jak Żuk. Może...niezbyt znała kocurka, ale pomimo tego również cieszyła się, że niebawem trafi w ich szeregi.
— No nieźle! Szczerzę ci gratuluję, naprawdę! To... świetna wiadomość! — mruknęła z uśmiechem na mordce. Wytrenować dwóch terminatorów w tym, no powiedzmy tym samym czasie? Brzmiało jak coś naprawdę godnego podziwu i może nawet Orzech wychwycił to w jej pomarańczowych ślepkach, które przez dłuższą chwilę zawiesiły się na jego pyszczku. — Mhm...myślę, że na pewno Golcowa Gwiazda przydzieli ci jakiegoś terminatora, albo nawet terminatorów, gdy przyjdzie czas na ceremonię kociąt Leśnej i Pokrzywowej Łapy... — co do tego wojownik nie powinien mieć wątpliwości. Widząc jego zaangażowanie w treningi młodszych pokoleń powinna z miejsca dać mu kogoś do szkolenia, tym bardziej że jak mówił, zostanie bez żadnego terminatora. Zaskoczyła ją tylko jego frustracja. Co prawda nie wypowiedziała tej myśli na głos, w obawie o to, co kocur mógłby o niej pomyśleć, ale szczerze? Po ostatnich przygodach, które miała, ona wręcz pragnęła odpoczynku, przerwy od treningów. Dlatego to, że trening niebiesko-białego zmierzał ku końcowi nie tylko ją cieszył, dlatego że syn Golec otrzyma imię i zostanie wojownikiem, lecz również dlatego, że nie będzie miała go z tyłu głowy. — ...a do tego czasu będziemy mogli wychodzić częściej na wspólne spacerki! — przynajmniej teraz nie będzie można się wymigać przez obowiązki!

Cóż faktycznie, zanim miała nastąpić ceremonia kociąt Pokrzywowej i Leśnej Łapy jeszcze trochę czasu musiało minąć i różne wypadki jeszcze mogły się wydarzyć. Natomiast nie sądziła, by Golcowa Gwiazda nikogo mu nie dała po takiej dawce nowych wojowników. Zresztą. To nie tylko na ich przykładzie było widać jak złocisto-orzechowy się starał. Więc po prostu musiał przetrwać ten okres "bezczynności", a w tym zamierzała mu pomóc Słodka. Tylko no właśnie...odpowiedź, którą usłyszała nie szczególnie ją zadowoliła, a wręcz sprawiła, że ciche westchnięcie uleciało z jej pyszczka, a kitka delikatnie przesunęła się po ziemi.
— Wiem. Ale wydaje mi się, że teraz będzie odpowiedniejszy moment na dłuższe spacery. Nie będę miała wyrzutów sumienia, że możliwe że odciągam cię od obowiązków, a od mojej strony...że nie obijam się i zamiast kończyć treningi terminatorów to włóczę się po terenach. — odpowiedziała ze spokojem, a chwilkę potem dodała jeszcze z drobnym uśmiechem. — Jesteś może głodny?

Na moment uszy jej przylgnęły do czaszki, a wzrok...chyba nie trzeba mówić gdzie pognał znowu. To wszystko, co mówił Orzech było prawdą i zgadzała się. Ale czasu już cofnąć nie mogła i te wszystkie możliwe spacerki, które przegapiła... To nie tak, że wówczas zrezygnowała z nich całkowicie! Tylko je ograniczyła dosyć. Głównie dla dobra swojego wizerunku, by nie musieć słyszeć od innych, że na to ma czas! Ale na ruszenie z treningiem terminatora to już nie! Jakby cały czas była w innym świecie. A może, może częściowo tak właśnie było? Nie potrafiła się skupić, bo nie tylko to wisiało jej w głowie, lecz również coś jeszcze, z czym się biła? Być może nadal tak właśnie było...
Gdy jednak usłyszała odpowiedź na propozycję posiłku nie mogła się nie uśmiechnąć. Dość tych smętów! Nie musiały przecież ciągnąć się przez calutką każdą ich rozmowę, prawda? A przesadzona, dramatyczna nutka, delikatnie ją rozbawiła. — Mm, masz szczęście, że mam miękkie serce...zaraz wrócę! — odpowiedziała i wyszła z lecznicy kierując się w stronę stosu. W pierwszej chwili pomyślała, aby wziąć królika, ale pamiętała, że nie była to jedyna ulubiona zwierzyna Orzecha, dlatego dla odmiany wśród całej tej zwierzyny udało jej wyszukać w miarę pulchnego bażanta i to jeszcze nawet zdawało jej się, że ciepłego! Ktoś musiał go przed chwileczką wrzucić na stos. Zadowolona chwyciła ptaszysko i powróciła do złocisto-orzechowego z uśmiechem na mordce, aby następnie ułożyć zdobycz przed nim. — Proszę. Świeżutki i pulchniutki bażant, raz! Zdaje mi się, że niedawno musiał go ktoś wrzucić na stos, bo jeszcze krew nie zdążyła zaschnąć, wiec mam nadzieję, że będzie ci smakować! — rzekła, a jej wibryski delikatnie poruszyły się.

Uśmiech ładnie przyozdabiał lico Orzecha i może właśnie zbyt długo wówczas się na nim zawiesiła. Zaskoczyła się więc jego odpowiedzią, na co mrugnęła parę razy, a pyszczek uchylił się w niemym "o". Co jak co nie mogła mu odmówić i nawet ciepło jej się w środeczku zrobiło, że to usłyszała.
— Oh, skoro tak mówisz...to chyba nie mogę odmówić, hah. — mówiąc to przeniosła wzrok na podsuniętego pod jej łapy bażanta. Musiała przyznać, że ptak ten posiadał naprawdę ładne i barwne upierzenie. Szczególnie te pióra znajdujące się na jego ogonie i głowie o zielonogranatowym nalocie były naprawdę śliczne. Może nawet cześć z nich potem zaniesie do kociarni? W każdym razie musiała ptaszora z nich oskubać. Nie w całości, lecz znacznej części, żeby mogła dobrać się do skrywanego mięsa i dopiero wówczas mogła wziąć pierwszy kęs. A więc odgryzła kawałek, który okazał się być naprawdę dobry! Oblizała się na swoje nieszczęście pomijając drobną kropeczkę krwi na policzku i uśmiechnęła się krótko, przesuwając ku złocisto-orzechowemu posiłek. Był on przecież w głównej mierze wybrany dla niego i wolała, żeby on w pierwszej kolejności zjadł tyle ile zdołał, a dopiero później ona.

Przechyla lekko głowę, nie wiedząc, z czego wynika ta chwila zawieszenia u Słodkiej, ale szybko mija, więc i on nie zaprząta sobie tym głowy. Życzy kotce smacznego i razem jedzą posiłek, odzywając się zapewne już nieco rzadziej.

zt

Oj, na Klan Gwiazdy. Płomykówkowa Łapa skrzywiła się, przechodząc przez próg lecznicy i kładąc uszy po sobie. Bała się niepotrzebnych interakcji, ale... z bólem musiała stwierdzić, że dolegliwość nie dawała jej spokoju i musiała się z nią zmierzyć. Odchrząknęła.
- D...Dzień dobry? - Wymamrotała. Nigdy w sumie nie odwiedzała jeszcze lecznicy. Zapach ziół łaskotał jej nos, a samo miejsce wyglądało wręcz bajkowo, wypełnione ziołami, gałązkami i kwiatami.