– Och, dzień dobry… um… Płomykówkowa Łapo? – odpowiada nieco niepewnie, wychodząc z głębi lecznicy na dochodzący do jej uszu głos; trochę strzela z tym imieniem. Kotka ma kilkanaście księżyców, ale Rosa jej w zasadzie nie kojarzy, a kojarzy, że w tym miocie w ogóle było pełno kotów z imionami od ptaków i… no, nie jest pewna, czy dobrze kojarzy. – Co tam?

- Tak, tak, nazywam się Płomykówkowa Łapa. - pośpiesznie zapewniła kotkę skinieniem głowy. Wahanie medyczki dodało niepewnej uczennicy odrobinę otuchy - widocznie nie ona jedna tak się czuła. Zaszurała łapą po mchowym podłożu kiedy Wieczorna Rosa zadała pytanie, wyrywając ją z przemyśleń.
- Coś jest ze mną nie tak... Dokucza mi brzuch. - wzruszyła ramionami, niepewna, czy to wystarczy kotce do oceny jej stanu.

No, niezbyt dobrze wszystko przyswoiła. Przez kilka uderzeń serca stała tak z otwartym pyskiem, zastanawiając się, co kotka ma na myśli.
- A... No, tak, trochę mi niedobrze oprócz tego, że mnie boli. - uśmiechnęła się nerwowo.
- I raczej boli mnie cały czas, ale nie jakoś wiesz, tragicznie. I strasznie się jakoś tak pocę, ale strasznie mi zimno. - stwierdziła, lekko strosząc futro. Na samo wspomnienie o chłodzie przeszedł ją dreszcz.
- Ogółem czuje się taka... zakręcona? - Miauknęła, mając nadzieję, że nie męczy medyczki rozszyfrowywaniem tych zagadek.

Z wdzięcznością skinęła głową i schyliła się, by przeżyć zioła. Gorzki smak wylał się na jej język i kotka skrzywiła się lekko, ale finalnie zjadła zawiniątko i podniosła się.
- Dziękuję, Wieczorna Roso. Z pewnością powrócę w razie potrzeby, no i przepraszam za kłopot. - nerwowo uśmiechnęła się, po czym wstała, kierując się do wyjścia z lecznicy.

– Och, ojej, no coś ty, to żaden kłopot! Mam nadzieję, że poczujesz się lepiej – odpowiada z ciepłym uśmiechem, po czym żegna się z terminatorką i wraca do swoich spraw. W końcu po to tu są, po to się szkolą, zbierają zioła, nabierają doświadczenia – żeby leczyć chorych i rannych!

zt

Kupa kamieni.
Kamienie, ale jego. Nie jakieś zwykłe.
Jego i jego klanu, nie prezentowały sobą jakiegoś pięknego obrazka - szarość w odcieniu, jakie akurat padało tu światło by wyróżnić kontury, różniła się od ciepłego, zielonego i nawet świecącego obrazka kociarni, która była tuż obok.

Mroźny panicz wiedział, że Siwek zachorował. Czy był to pretekst? Słaby, ale za razem uczciwy, by zagłębić się dalej pomiędzy kamienne zęby jaskini, do kawałka skały, która należała do Wieczornej Rosy.
Nie miała terminatora. Miała jednak wybór, a w jej wieku nie powinna zwlekać. Była księżyc młodsza od matki, a pomoc w klanie zawsze była Mroźnemu księciu na ręke.
Jeśli tkanka miała być zdrowa, jeśli miała poprawnie funkcjonować, tak musieli zadbać, by komórki wchodzące w jej skład były zdrowe.

Kocie Ropuszego Skrzeku w ten sposób niewinnie siedziało między skałami, przyglądając się wielkimi, kryształowymi oczyma w ciemności lecznicy i poczynaniom kotów w niej.
Nie przeszkadzało, takie dobre, grzeczne dziecko.



/Npc

Mrozikowa główka uchyliła się na widok Wieczornej Rosy- z szacunku, jak i ze zwykłym przywitaniem.
Kocięca niewinność bowiem najdroższą z broni.

Syn Ropuchy przyglądał się bacznie poczynaniom medyczki, lecz gdy jej słowa doszły do jego wielkich uszu, ten nimi zatrzepał i miauknął spokojnie.
-Odwieciałem brata. - odparł z uśmiechem. -I znajomą. - dodał szybko. Kasztanowa Łapa była .... Była. Musiał ją monitorować, wiedzieć, jak się czuje. Nie mógł stracić takiego osobnika, jeśli chciał planować przyszłość klanu.
-No i psyznam się bez bicia....Podglądałem, jak leczysz pacjentów. Wybacz. - Chwila szczerości nigdy nie zaszkodzi, szczególnie, jeśli jego klan miał być wypleniony z kłamców, słabych rebeliantów.

Dyscyplina, pokój, siła - to miało działać, a by działało, musiał pokojowo podchodzić do kilku spraw.

Niebieski wzrok spadł na łapki kocurka.

-Wiem. I oby zdrofie im pisało na dłuższą mete. - Miauknął spokojnie.
-Dziękuje za pomoc bratu.
Nie miał bowiem zamiaru tolerować chorób i plag w klanie. Nienawidził być i stać bezczynnie, a brat....Kto wiedział, gdzie latał, zanim zdecydował się przyjść do medyka? Chociaż z tego co wiedział, przyszedł tu z Kasztan w miare szybko.
Kasztanowa Łapa miała łeb na karku. Najważniejsze, by był cierpliwy co do niej.

Po słowach Wieczornej Rosy, jego źrenice rozszerzyły się.
-N-naprawdę? - Trzepnął wielkim uchem. -A....Jeśli moge spytać, co teraz będziesz robić? Spsątać? Organizować i liczyć zioła? -
Ciekawość....Racja. To dobry pretekst.

Kotka wykazywała się takim....Optymizmem. To powodowało duże źrenice u kociaka, gdy tak rozmyślał - jakim cudem?
W jego perspektywie nie było wielu powodów do uśmiechu - nie kiedy klan stał na gałęzi, a ta powoli się łamała.
Musiał się skupić. Nie dać rozproszyć.
Musiał być cierpliwym.

Dalej siedziało czekoladowo-białe ciałko między kamiennymi ząbkami groty, a Mrozik powolnym kroczkiem wygramolił się zza obiektów kamiennych. Ustał przed medyczką w całej okazałości patykowatego ciała o dużych, oklapłych uszach i gęstym futrze.
-Bsmi to jak....Sytuacja rzeczywista. Czyż nie? - miauknął spokojnie. -W teorii medycy powinni być nieskazitelni, korzeń drzewa, jakim jest klan, a wiadomo, jakie są realia i.....To mnie ciekawi. Widać, że jesteście jak kasdy- zwykły kot, a jednak... Takie rzeczy pozostawiają po sobie jakiś ślad. Takie porozrzucane zioła, na przykład. -
Przełknął ślinę. Ucichł na chwilę.
-Wybacz moje zagalopowanie się... - Opuścił uszka. Za dużo się wygadał.

Skinął głową.
-Oh. - Odparł, jakby Wieczorna Rosa właśnie ukazała mu inny świat, a jego zwoje umysłowe zostały otwarte na taką możliwość. Grał jednak dalej. Dodał szybko. -Kocięce historie w wilczych zębach opowiadają o medykach, przywódcach i gwiezdnych....Jak o cymś wyższym. Silnym. Dzielnym.... - Odparł ciszej, opuszczając uszka. -Z-zgaduje, że dlatego tak sądziłem... -

Opuścił pyszczek, a gdyby nie miał na polikach futra, Wieczorna Rosa dostrzegła by rumieniec.
-C-cy....Mógłbym ci pomóc w spsątaniu? -
Co dwie łapy, to nie jedna, czyż nie?

Miauknąl spokojnie, przyglądając się medyczce z opuszczonym pyszczkiem.
-Co racja, to racja. - Potwierdził szylkretowej kotce zrozumienie jej przekazu, a jednak...Wiedział orientalny kocurek, że rodzice nie mogli się mylić. Musieli z rodzeństwem piąć się wyżej. Potem, dyscypliną, siłą. Nie mogli zaprzestać, gdy opłaci się to i klanowi - i im samym.
Musieli iść dalej, zacisnąć zęby i starać się bardziej.

Dlatego Mrożny panicz był cierpliwy. Spokojny. Wiedział, że jeśli da klanowi - to klan mu odda.
-Tak jest. - przytaknął łebkiem medyczce. -Zioła to delikatna rzecz. Jak pajęczyna, a..Ja mam małe łapki. Może zioła mnie polubią? - uśmiechnął się. Małe i delikatne, poniekąd, dzięki budowie odziedziczonej po matce.

Podszedł bliżej szylkretki, kierując swe kroki tuż przy jej boku. Nie wybiegał przed szereg - w końcu to stacja robocza Wieczornej Rosy. Nie jego.

Autorytet Ropuchy i Gawrona był niepodważalny. Jednak pozycja, jaką zajmowała Wieczorna Rosa, być może mogłaby mu się równać.
Być może.
-Brzmi jak mniejsza...Inwazja. Taki pająk - mose dam im dużo wiary, ale zapewne patyk im bardziej znany, jak kocia łapa. Jeśli użyje się patyka....To pająk pomyśli, że nie atakuje go nic i zostanie w swoim środowisku...? Więcej pajęczyny na potem, w tym samym miejscu. - No to i młodszy zaserwował swoją szybką teorię, bazowaną na fakcie, że niektóra zwierzyna nie pojawiała się ponownie w miejscach, gdzie zjawiały się drapieżniki i polowały na ich młode.
Tylko czy robaki szły z tą logiką? Trudno Mroźnemu paniczowi było powiedzieć, lecz kocięca iskierka wychodziła co nie co spod kopułki, bańki, jaką sobie wytworzył ambitny syn Ropuchy.

Ustali przy zbiorowisku rozbieganych na różne kupki ziół, a Mrozik z dużymi źrenicami zerknął na Wieczorną Rosę i szarpnął uchem.
Słucha. Słucha cierpliwie i dobrze.

I tak czynił swoje ruchy - sprawnie, powoli, by nie pomylić żadnego koloru, kwiatu, czy listka. Niektóre były szorstkie na poduszce, niektóre gładkie na końcach. Jak Wieczorna Rosa poleciła, podobne do siebie dzielił w spokojnych ruchach na kupki, a następnie brał się za kolejne.

Na jej słowa spojrzał się i odparł cicho, jakby skupiony na samym sortowaniu, zadaniu tu i teraz.
-Jestem zadowolony, że moge teraz pomóc. Że z tobą porozmawiałem. - miauknął pewniejszym tonem i dodał. -...I nie musisz. Rozumiem. -
I tak, jak teraz zakosztował takiego sortowania ziół, poczuł prawdziwą prace mózgu, nie tylko mięśni na szkielecie.
Kształt, kolor, zapach, tekstura - to wszystko łączyć i rozróżniać, a następnie odkładać na oddzielne grupki medykamentów.