rumianek

Obła i okrągła, nieszczególne długa. Jest dość pokaźnym maluchem, któremu każdego dnia przyrasta tłuszczu, masy mięśniowej, kości i trochę futra. Szerokimi łapkami stawia już pierwsze, nieporadne kroki po obozie, który obserwuje dużymi, owalnymi oczkami o niewybarwionej, szarej tęczówce. Jej powieki mają tendencje do opadania, nadając jej pyszczkowi zatroskany wyraz, który zazwyczaj nie mija się z prawdą. Jej uszy w pełni ich pokaźnej wielkości, zaokrąglone na czubku puszkiem, czujnie rozstawione są szeroko na jej głowie, która jest z lekka drobna i owalna. Kształt pyska Rumianek wciąż jest słabo ukształtowany, choć stop jej nosa już teraz jest nieco mniej zaznaczony, niż u przeciętnego kota.
Główny składnik jej sierści stanowi czerń poprzetykana rudością, nie są one jednak nasycone. Zmierzwienie futra Rumianek ujawnia bladą niemal białą nasadę włosa tam, gdzie urósł on dostatecznie długi, żeby zmniejszyć kontrast i nieco zlać kolory ze sobą. Najbardziej jest to zaznaczone na klatce piersiowej, portkach, kryzie i puchatym, wysoko osadzonym ogonie, nie sposób jest więc stwierdzić, jaki typ pręgowania Rumianek nosi pod jednolitą czernią.
Rudość rozproszyła się głównie na bokach i klatce piersiowej, tworząc tam asymetryczne konglomeraty, a skoncentrowała w jedną całość na obu stopach; od tej lewej, ruda łata sięga do samego kolana, a od prawej odbiega gruba, poszarpana wstęga, ciągnąca się jak płomień wzdłuż uda do wysokości panewki stawu biodrowego. Również i przy kryzie rumianek można znaleźć rude łaty; jedna prezentuje się na podgardlu pod prawym polikiem, druga odstaje wiechciem nad lewym barkiem. Wyjaskrawiają je białe znaczenia, które rozpoczynają się od podbródka, obejmują przednią część szyi i przechodzą wąskim pasem między ramionami na podbrzusze; im bliżej końca doogonowego, tym bardziej chaotyczna i poszarpana jest biel. Na łapach ma też skarpetki — przednie obejmują palce, tylne sięgają skoków z małym wyjątkiem prawego, który pokrywa samotna, srebrno-czarna łata.

Przez cały jeden księżyc życia Rumianek zdążyły się w niej wykształcić duże pokłady ostrożności i ciekawości skierowane ku całemu światu, który, jak się okazało, nie jest złożony jedynie z głazów, mchu i futra jej matek. Osady odkładające się na dnie jej umysłu nie wgryzają się w siebie, a naprzemiennie i z gracją kierują Rumianek, gdy ta powoli i metodycznie wychodzi z Wilczych Zębów. Jest w stanie zatrzymać się i po prostu przetwarzać wszystko z otoczenia, napęczeć jak podmokły grunt po to, by wybrać na czym chce się skupić i iść dalej, a widać w tym nawet zalążki stanowczości czy uporu, jeżeli można mówić w tych kategoriach o kocięciu, które niedawno nauczyło się chodzić i mówić. Ciężko ją pobudzić do działania, lecz jeśli się ją ruszy — jeszcze ciężej zatrzymać. Brak jej jednak zręczności w orientacji w przestrzennej; łatwo przychodzi jej gubienie się, a ze względu na niedosłuch jeszcze łatwiej jest ją zaskoczyć. Staje się wtedy bardzo wzburzona i zdenerwowana, choć jest w tym mniej złości na drugiego kota, a więcej frustracji na emocje, których Rumianek nie wie, gdzie podziać. W końcu nie skrzywdziłaby nawet muchy. Kocha swoją rodzinę, Klan i przyrodę; tam, gdzie towarzystwo, jest i Rumianek. Na uboczu, w cieniu, ale jest. Ponadto, Rumianek jest pokornym i grzecznym dzieckiem, potrafi powiedzieć "zień dobly", "prose", "dzienkuje" i "pseprasam", bo mama i mama mówiły, że trzeba je mówić, bo jest wtedy miło i fajnie.