Zimno.
Nowicjusz był do niego dziwnie przyzwyczajony, chociaż, że w plemiennej grocie zawsze, gdy sypiano, to razem, by utrzymać wśród siebie ciepło i by go nie stracić.
Ciepło było dobre. Zimno jednak młodzik znał, a sama szylkretowa mordka liznęła nos, na którym to śnieżynka rozpuściła się niemal tak szybko, jak się na nim pojawiła.

Srebrna koteczka obok, a starsza rangą niemal chciała się spytać Niedźwiedzia, jakby on sam wiedział, co matka natura ma w planach, lecz po chwili z nieba i na mordkę srebrnej spadły płateczki zimnego puchu.
Na reakcje srebrnej, sam misiek uśmiechnął się leniwie - lubił widzieć, gdy srebrna była radosna. No, jak każdy członek plemienia był radosnym. To była dobra rzecz. Jak jednostka była szczęśliwa, to i niedługo całe plemię. Tak. Tylko o plemię tu chodziło.

Sam Misiek zorientował się, że przygląda się srebrnej trochę zbyt intensywnie, gdy na jego nosie pojawiła się biała pierzynka, którą misiek starł ruchem zwinnym swej łapki o kasztanowym kolorze.

Srebrna o niebieskich oczkach strażniczka usiadła się, a sama misiek przysiadła się obok jej osoby, tak, gdzie skinęła strażniczka łbem.
Niedźwiedzica powędrowała oczami ku niebu, a sama po chwili miauknęła.
Niedługo będziesz miała przewagę. Nikt cie nie zobaczy w białym śniegu. Po swych słowach misiek wlepił ponownie wzrok w starszą, lecz szybko przeniósł go na swe łapki.
Dlaczego akurat przy tej kotce zdawał się zapominać o wszystkim?

Cóż, powiedzieć, że nie ieski wzrok szynszyli przyprawiał Miśka o ciepło brzuchu nie byłoby tak dalekie od prawdy, lecz sam Misiek wiedział, że to strażniczka, tak jak kiedyś on - kiedyś przyjdzie spędzać im więcej czasu, więcej rozmów, więcek patroli, a wtedy czar zapewne pryśnie, a widzenie siebie nawzajem codziennie stanie się monotonne.
Misiek nie bał się jednak takiej monotonii. Nie wtedy, gdy był to Księżyc schowany we mgle. Kotka zawsze zdawała się być szczęśliwa, a to...Miśkowi się udzielało. Lubił to uczucie. Lubił też Księżyć i ich takie szybkie wyprawy. No cóż. Musiał być misiek odpowiedzialny, bo wkońcu jasnofutra była strażniczką, a on sam daleko od tej rangi w miejscu stał.

Łagodny uśmiech został odwzajemniony na słowa niebieskookiej, a misiek...Kichnął.
Kichnął, typowym bajkowym achoo, jak na jego wątróbkowym nosku pojawiły się zlepki śnieżynek.
Oby były ci bardziej przyjazne, niż mnie. Huh. Wzruszył z uśmiechem ramionami.


Ich sylwetki malowały się coraz wyraźniej na ziemi, na którą spływały z nieba gromady małych, zimnych śnieżynek.
Gdy brązowo-ognisty misiek mógł się pochwalić, że śnieg na nim widać, który to strzepywał co chwila, to tak starsza strażniczka nastroszyła futro i misiek spojrzał, uśmiechając się lekko, po czym skierował wzrok w oddal, tak, jak robiła to....Przyjaciółka. Ta. Dobra przyjaciółka, przy której serce miśka na chwile zapominało o wszystkim - że był nowicjuszem, ona strażniczką, że w grocie czeka na nich plemię, które misiek kochała, któremu chciała się odwdzięczyć, rodzice, jej kochający rodzice....
To wszystko przyprawiało ją o strach. O ambicje.
A Księżyc? O ciepło, którego misiek nie rozumiał. Nie starał się nawet, no i znowu przyłapał się na uciekaniu wzrokiem ku Niebieskookiej. Na przodków!

Krajobraz, choć szaro biały i zimny, napawał spokojem, a sam misiek myślami myślał już o kolejnym święcie długiej nocy, które czeka ich plemie i prośby do przodków.
Zielone drzewa w oddali przyodziały białą szatę na swe gałęzie, igły, czy kory. Powoli świat ukrywał się, jak pod przykryciem do snu, białym śnieżkiem, który pruszył i kruszył z nieba, a sam misiek nie zorientował się, że sama sceneria napaja go takim spokojem, że...
Że z owym uczuciem oparł się o kryzę starszej kotki, ma co uniósł spokojnie łeb i odsunął go. No. Dobra, to nie było takie....Dziwne, jak patrzenie się bez słowa, nie?
W końcu plemie spało razem, trzymało sobie ciepło jeden dla drugiego w zimne noce. To nic dziwnego.

Na słowa Księżycowej strażniczki, misiek odparł, biorąc głęboki wdech. Piękna. Racja. Wdech, wydech, zaśmianie się.
-Złap mnie za język niedługo, jak będe narzekać w grocie, że za zimno. Pff. Tyle z tej pogody dobrego, lecz...
Gdy była to wymówka, by znaleźć chwilę spokoju z starszą jasnofutrą, misiek uważał ją za dobrą pogodę.

Łowy, cóż tu mówić. Nic odbiegającego od Robaczej rutyny. Towarzyszyła nu dzisiaj Żywica spośród strażniczek i strażników. Wyruszyli jakiś czas po tym jak słońce było już w zenicie. Robak miało ochotę zapolować wśród jakiejś łąki, tak więc padło na tą Bratkową. Gdy już tam doszło, zaczęło szukać jakiejś potencjalnej zdobyczy dając znak ogonem koleżance, żeby była gdzieś blisko.
//żywica i mg

Kotka z dobrym nastrojem ruszyła sobie za Robak, pierwszy odcinek trasy trzymając się blisko, by pod koniec... trochę się oddalić. Na tyle, by nie przeszkadzać, ale też nie jakoś daleko. W końcu musiałaby w razie czego interweniować, nie? Trochę też stres, bo musiała uważać żeby nie być głośno, ale jakoś damy radę. Gdy Robak ruszyło w poszukiwaniach, szylkretowa poszła w jeno ślady, niczym cień łowcy.

Zając! Idealny początek polowania. Duża zwierzyna była czymś co zawsze cieszyło Robak. Wiedziało, że ktoś się dobrze dzisiaj naje. Jeśli oczywiście, uda nu się złapać długoucha.
Usatwiło się szybciutko pod wiatr, ugięło łapy uważając by brzuch był na odpowiednim poziomie i ułożyło łeb z ogonem na linii z kręgosłupem. Ściszyło oddech i w ten sposób ruszyło w stronę zająca. Uważało by na nic nie nadepnąć i zaczęło się zbliżać. Gdy uznało że jest na dobrej odlełości od celu, ugięło tylne łapy by wybić się w stronę zwierzęcia chcąc je złapać i dobić.

Żywica idąc za przykładem Robak, podpełzła szybko pod wiatr po czym zamarła przycupnięta gdzieś w trawie, nie chcąc spłoszyć zwierzyny. Pozostawało jej tylko obserwować czy w pobliżu nie ma drapieżników, oraz życzyć powodzenia... chyba.

Robak uniosło ogon wysoko, gdy zając zawisł martwy w jeno pysku. Cieszyło się, że nie musiało odbywać pogoni za tym zwierzakiem. W końcu nieco trudnym było dogonić zająca. Zadowolone zakopało pierwszą zwierzynę i ruszyło dalej. Ciekawe co Plemię Wiecznych Łowów tym razem nu ześle.

Oho! Udało się. Żywica przez chwilę chciała podbiec i pogratulować, jednak się wstrzymała, zaciskając zęby. Niepotrzebnie by to tylko przeszkadzało. Poza tym, miała wypatrywać drapieżników, co swoją drogą nadal robiła. Gdy Robak ruszyło dalej, kotka również ruszyła swój zad bez słowa.

Robak zainteresowała roślina. Mimo mrozu jakiś trafem przeżyła. Pachniała i wyglądała ciekawie. Może przydałaby się Wieszczowi? Czarne liczyło na to, że nie jest to niczym niebezpiecznym i postanowiło zerwać ten chwaścik. Jeśli nu się uda to się potem dopyta Wieszcza o to czego nie zbierać na przyszłość. Bo tak właściwie czasem zdarzy się znaleźć coś ciekawego. I jak wierzyło w to, że lider sobie daje radę sam, tak szkoda pomijać coś co może się przydać. Unosiło ogon dając znać Żywicy, że się zatrzymuje i podeszło do zioła. Wyciągnęło głowę w stronę rośliny i spróbowało złapać ją możliwie jak najniżej za łodygę, delikatnie próbując ją rozgryźć i sobie później wziąć.

Coś śmierdzi. No, może nie do końca śmierdzi, ale... ale śmierdzi. Kotka wyciąga głowę, kiedy Robak dało znać, że się zatrzymuje. A, czyli chodziło o chwasta. Kotka cierpliwie czeka, aż czarne zerwie roślinkę, jednocześnie szukając zagrożenia.

Jakimś trafem udało nu się zebrać aż parę sztuk rośliny. Pozwoliło sobie wziąć głęboki wdech nosem, gdy trzymało ją w pysku. Ładnie pachniała. Na prawdę ładnie. Trochę mocno. Po chwili doszedł do Robak fakt, że tak właściwie to nie ma pojęcia co można zrobić z tą rośliną i że wbiło w międzyczasie 5 poziom i polowanie jest trochę outdated. Postanowiło więc zawołać Żywice i zabrać się z powrotem do obozu, wracając po drodze po zająca. Pójdzie od razu zanieść zioło Wieszczowi.
//Nmmt

Uwielbiała Bratkową Łąkę, bo wyglądała pięknie.
Uwielbiała kwiaty, rośliny, owady, patyki, wszystko! Kiedy nadchodziła Pora Ciepłych Wichrów, od razu tak jakoś czuła się lepiej. Od razu wpadła na pomysł, żeby przygotować niespodziankę dla Szczytu, taką jakby... Powtórkę tego, co już kiedyś zrobiła. Ale w zdecydowanie lepszym wykonaniu! Liczyła tylko, że ponownie wiatr nie popsułby jej planów, i przystąpiła do pracy.
Jeszcze część bratków się utrzymała, co oczywiście zamierzała wykorzystać. Po kolei zrywała co się ustało na łące, i zanosiła w jedno bardziej przyklepane miejsce. Zajęło ją to dłuższą chwilę, nim w końcu stwierdziła, że jej się podoba - i zaczęła układać kwiaty, liście i patyki w różne wzorki, tak ładnie, jak tylko potrafiła. A naprawdę się starała!
Najgorszy moment był dopiero przed nią - musiała pójść po partnera i go tam przyprowadzić. Najgorszy, ponieważ zawsze bała się, że jak opuści to miejsce, to okaże się, że jest super, a jak wróci, to już coś będzie zniszczone, czy to przez zwierzynę, czy wiatr, czy jakiegoś drapieżnika. Ale co mogła zrobić? No nic - liczyła więc, że chociaż tym razem, wszystko pójdzie po jej myśli.
Wyciągnęła Szczyt z obozu i prowadziła, nie mówiąc dokąd ani dlaczego. Dopiero chwilę przed Bratkową Łąką kazała mu zamknąć oczy i iść tuż za nią. Prowadziła go ogonem, smyrając po jego pysku, żeby wiedział, gdzie ma iść. Równocześnie w środku dusiła się ze śmiechu, bo doskonale zdawała sobie sprawę, jak puszysty ogon miała i jak musiała go pewnie łaskotać.

Kiedy Huragan przyszła do mnie, że chce mnie wyprowadzić z obozu mrugnąłem kilka razy ślepiami. Pierwsze co mi przyszło na myśl to, że jasne oczywiście! Dawno nie miałem okazji spędzić tak... sam na sam momentu z partnerką. A drugą było to, że... Błotko?? Czy może zostać sama w obozie??
Dlatego zgodziłem się na propozycję kotki, jednak zatrzymałem ją po to, aby poprosić moją matkę, czy może mieć oko na Błotko, tylko na ten moment. A później wybyłem z obozu wraz z partnerką.
Prowadziła mnie, nie wiedziałem gdzie. Wiedziałem tylko w którą stronę, bo przecież ślepy nie byłem. Jednak gdy poprosiła mnie o to, abym zamknął oczy przez mój grzbiet przeszedł zimny dreszcz, ale... finalnie się zgodziłem. Posłusznie zamknąłem oczy i dałem się Huragan prowadzić.