Mysz nie ciągnie tematu, co w Echu budzi sprzeczne uczucia. Z jednej strony go to cieszy, bo oznacza, że nie będzie musiał na głos się zastanawiać, co oznacza ich spotkanie akurat w takim momencie; z drugiej jest nieco rozczarowany, bo jest ciekaw, jaka jest jej teoria, i czy ktoś inny w tym zapchlonym Plemieniu jest choć trochę skłonny do rozpatrywania takich zdarzeń w kategorii znaków od Plemienia Wiecznych Łowów. Czy ktokolwiek jest… choć trochę podobny do niego.
– Aaaa, to to tak cię oburzyło – odpowiada z kpiącym rozbawieniem w głosie, nawiązując do jej komicznego spojrzenia w jego stronę na ceremonii. Jego pierwszym instynktem jest kłamstwo: stwierdzenie, że się spóźnił zupełnie przez przypadek, że nie zdążył z patrolu… ale nie chce to przejść mu przez gardło. Nie wie, czemu. Obecność kocicy akurat tutaj, akurat teraz, w obecności znaku od Przodków w jakiś sposób go temperuje, sprawia, że zastanawia się dwa razy nad każdym słowem, które ma opuścić jego pysk. Nie robi tego zazwyczaj i nie do końca mu się to podoba, a jednak się poddaje, uznając to za wolę… jakżeby inaczej: czuwających nad nim zmarłych. – Miałem taki zamiar, ale nie przewidziałem, że Wieszcz zorganizuje ceremonię w południe; spodziewałem się jej rano, więc wróciłbym, gdy byłaby zakończona. Tyle tylko że nie wyszło.

Echo mógł zapytać, kotka na pewno chętnie by odpowiedziała o swoich teoriach, bo aktualnie miała dwie. Pozytywną i negatywną. Pewnie po powrocie do legowiska będzie myślała o tym dokładniej, lubiła mieć spokój i ciszę przy takich przemyśleniach. Bez obecności innych kotów, a już na pewno takich, których imion nawet nie znała.
Machnęła ogonem na jego zbędną odpowiedź. Tak, to ją tak oburzyło. I już była gotowa na kąśliwe komentarze, przygotowywała się również na równie dobitną ripostę, ale w zasadzie nic takiego nie nadeszło. Zamiast tego kot odpowiedział jej całkowicie zwyczajnie. To ją wybiło z rytmu, ale może to poranna atmosfera, mgła unosząca się nad łąką. Cisza i spokój oraz dwa punkty na niebie pochłonięte w swoim tańcu. Może to wszystko sprawiało, że atmosfera była zupełnie inna.
- Och... Dlaczego? - spojrzała na niego, tym razem już w jej tonie nie było nic nieprzyjemnego, w zasadzie to jej głos też wydawał się cichszy. Zupełnie jakby nie chciała spłoszyć świateł na niebie. Ciekawość Myszy była silniejsza i zastanawiała się, co odpowie kocur. Co stało się takiego, że nie chciał przyjść na ceremonię.

Mysz przyglądała się kocurowi dość długo, dopóki ten nie odpowiedział jakby wyrwany z transu. Zrozumiała to przesłanie. Coś go gryzło w środku, ale nie byli sobie bliscy w żaden sposób, żeby chciał podzielić się tym z nią, odczuwała podobnie, a mimo wszystko nie do końca. Powędrowała wzrokiem za Echem, z powrotem na dwa lśniące punkty na niebie. Ciekawa była jak długo tam zostaną.
- Jestem Mysz - przedstawiła się, choć kot mógł poznać jej imię już na ceremonii, podczas gdy wieszcz wywoływał ją i jej rodzeństwo, by zaprezentować swoje Lśniące Ślady. -...dlatego nie sądzę, żeby dla mnie Plemię Wiecznych Łowów miało dobre przesłanie - w końcu koty spod znaku myszy miały być tymi pechowymi, jeśli ktoś spod tego znaku stałby się wieszczem, to sprowadziłby klęskę na plemię. Co dopiero, jeśli tak by się nazywał. Wyleciało jej to kompletnie z głowy i dopiero podczas treningu przypomniała sobie o tym, jak musiała to na głos powiedzieć. Może nie powinna mu tego wyjawiać, bo jeśli te dwa obiekty na niebie mają związek z ich dwójką, to może i dla niego była zgubą, ale miał prawo wiedzieć, by może jakoś się z tego wykręcić. Westchnęła niemal niesłyszalnie. Wierzyła, że przodkowie mają dla niej jakiś wyższy cel, ale teraz już sama nie wiedziała, co ma o tym myśleć.

Może to nie był odpowiedni moment na przedstawienie się, jednak Mysz nie znalazła do tej pory innego. Poza tym nie uznała, że to zły moment, skoro i tak zakończyli poprzedni temat rozmowy. Uniosła brwi do góry na odpowiedź kocura.
- Dobrze wiedzieć - odparła z przekąsem i wsłuchała się w jego kolejne słowa i tym samym odpowiedź na jej stwierdzenie. A już miała mówić, że może spotkanie z nim to znak, dzięki któremu jej pech minie. W tym dość krótkim życiu i tak sporo go miała.
- To, co mówisz, brzmi… logicznie - odwróciła się w jego kierunku i posłała mu krótki uśmiech. Kocur nie wiedział, ile jej otuchy dodał, poza tym, to co mówił, miało sens. Mysz za bardzo wpadła w dołek po usłyszeniu wieści od Promyk i doszukiwała się wszędzie znaku, który powie, co ma teraz zrobić, skoro nie miała zostać wieszczem i uczepienie się swojego imienia było jednym z takich właśnie przypadków.
- Z drugiej strony… - zaczęła i odwróciła spojrzenie na punkty na niebie, przez chwilę się nie odzywała, zastanawiając czy kwestionować czas, w którym się urodziła. Może i miała w sobie coś ze Znaku Sarny, ale nie była tak pogodna, jak chociażby jej starsza siostra i nie chciała zostać jedynie matką, jej ambicja na to nie pozwalała.
- Hm, wydaje mi się, że sporo się będziemy mijać - odezwała się w końcu, stwierdzając, że jednak pozostawi swoje myśli dla siebie. Nie było to za bardzo głębokie przemyślenie, ale w zależności jak długo punkty będą w górze, tak długo może będą na siebie wpadać, aż oboje pójdą w swoje strony koniec końców.

Pokręciła głową na jego słowa, nie, nie znała imion ani jego, ani wielu kotów z Plemienia. Niestety to, co przesiedziała w lecznicy i w legowisku z matką, to jej. Jedynie historię rodzeństwa na temat tego, co widziały i z kim spędzały czas. Jeśli o to chodzi, to miała trochę do nadrobienia, jednak nie miała zamiaru chodzić od kota do kota i pytać o imiona.
Przyjrzała mu się dokładniej, kiedy wypowiadał swoje imię. Pasowało do niego, jednak nie widziała czy to dlatego, że po prostu było, czy dlatego, że sam sprawił, żeby do niego pasowało. Może uczynił je swoim. Tak czy siak, dumę było widać gołym okiem.
Skrzywiła się nieznacznie, na jego chęć podchwycenia tematu, ale uległa, po części.
- Z drugiej strony daleko mi do stereotypowego kota, który urodził się w Znaku Sarny- może i była młoda, jej charakter nie do końca zdołał się ukształtować, ale nie była impulsywna, nie działała bezmyślnie. Nie chciała sprzeciwiać się woli, nie powinna wychodzić poza przeznaczone role, ale nie potrafiła do końca przełknąć, że jej najważniejszą rolą będzie bycie matką. Skróciła mu swoje myśli, w końcu nie mówiła nic, co nie było prawdą.

Machnęła ogonem zirytowana. W ogóle jej się to nie podobało, to kim była i co było jej pisane, ale jeszcze bardziej nie podobało jej się, że w to wszystko wątpiła.
- Na osty i ciernie - zaklęła pod nosem. To nie było dla niej łatwe, nic nie szło po jej myśli od urodzenia i nie rozumiała dlaczego. Czy to dlatego, że próbowała stawić się swojemu przeznaczeniu i swojej drodze życiowej? Dlatego nic jej nie wychodziło?
Przeniosła spojrzenie na punkty na niebie. Czy to właśnie miał jej pokazać kocur? Otworzyć jej oczy na to, żeby odpuściła.
- A wyglądam ci na pozytywnego, lekkomyślnego kota, który jak najszybciej chciałby założyć rodzinę i siedzieć z kociakami? - mówiąc to, podniosła się i uśmiechnęła, sztucznie trzepocząc rzęsami. Po czym wzdrygnęła się i wykrzywiła pysk w obrzydzeniu. Machnęła ogonem poirytowana. Więc o to chodziło. Przeniosła spojrzenie na niebo, nie wiedziała, co ma robić. Zdecydowanie była zagubiona.

Westchnęła na jego odpowiedź. "Jesteście" jakby każda Sarna była taka sama, bez swojego charakteru, tylko z cechami, które zostały jej przypisane przez okres, w którym się urodziła. Nie zamierzała mu już odpowiadać, nie po tym, jak zobaczyła uśmiech kocura. Zdecydowanie za bardzo dała się ponieść. Jako mały kociak nie okazywała tak emocji, ale z przybywającymi księżycami się zmieniała. Sama nie była pewna czy jej się to podoba.
Następne słowa Echa wybiły ją z rytmu, ale szybko połączyła kropki, mówił o Promyk i jej związku z Dębem. Nigdy nie zastanawiała się nad tym, ile księżyców ich dzieli i nie znała początków ich znajomości, ale kładzenie całej odpowiedzialności po jej stronie wydawało się bardzo błędne.
- Aaaa, to to cię tak oburzyło - przedrzeźniła jego wcześniejsze słowa z kpiącym uśmiechem.
- No nie wiem, chyba wolę starszych - skwitowała, nie ukrywając przy tym sarkazmu w swoim głosie. Nie miała zamiaru tego tak zostawić, zwłaszcza że kochała swoją rodzinę, jaka by nie była i bez wyraźnego powodu nie miała zamiaru się od niej odwracać. Ten powód nie wydawał się na tyle poważny.
- Uważasz, że moja starsza siostra co... wykorzystała naiwność twojego brata? - Chciała zrozumieć, dlaczego miał taką, a nie inną opinię na temat ich związku i czemu aż tak bardzo się przejmował. Rozumiała miłość do brata, ale to wydawało się jej aż przesadne.

Pierwszym jej instynktem było syknięcie uważaj pod nosem, ale po tym tylko go słuchała. Mogła mu powiedzieć, że nie ma prawa tak mówić, choć byłoby to kłamstwem. Mogła też uciec. W każdej chwili mogła odejść i się nie odwrócić. Powiedzieć o tym każdemu, kto by słuchał. Mimo to jednak wciąż siedziała niedaleko i wsłuchiwała się w jego słowa. Nie odezwała się słowem, dopóki nie skończył, a nawet wtedy jeszcze chwilę siedziała w ciszy. W końcu co mogła mu powiedzieć? "Mylisz się", "nie masz racji", "moc miłości zwycięży wszystko"? Co by to dało? W głosie Echa nie było ani trochę zwątpienia, nie posłuchałby jej, nawet jakby mówiła z serca. Koniec końców nawet nie broniła Promyk, swojej starszej siostry, zupełnie jakby jej miłość do rodziny, którą tak wyznawała, nie istniała. Chociaż to nie było prawdą, bo wciąż ją kochała. Bardziej jednak zależało jej na Plemieniu.
- Tak, Promyk to jest Sarna z krwi i kości- odezwała się w końcu. Nie mogła temu zaprzeczyć, każdego starała się zawsze pocieszyć, chciała, żeby było radośnie i szczęśliwie. I, choć Mysz tego nie mówiła, z miłości do niej, to nie rozumiała tego zachowania i ją irytowało. Wzięła głębszy oddech. W tym, co mówił Echo, było trochę prawdy.
- Rozumiem, to co mówisz jest... bolesne, trochę - przyznała - nikt by nie chciał słuchać takich rzecz o swojej rodzinie, musisz przyznać - spojrzała na niego, jednak po chwili przeniosła szybko spojrzenie ku niebu - tak, jej trening zajął zdecydowanie za dużo czasu, jak na to, co się dzieje aktualnie w klanie. Nie mogę powiedzieć, z jakiego to powodu było, możliwe, że masz rację i cały swój czas spędzała z Dębem. Nie wiem. I uważam też, podobnie jak ty, że spędzanie czasu wyłącznie z jedną osobą nie jest dobre. Cierpią na tym inne relacje i przy tym koty... Choć ja nie miałam z Promyk nigdy zbyt wielu tematów do rozmów, przez to właśnie jak się różnimy - dokończyła, choć pominęła kilka kwestii. Nie zwróciła zbytnio uwagi na klejenie się kotów do siebie na ceremoniach, z resztą, połowę z nich ominęła przez swoje nawracające choroby. Westchnęła.
- Dziękuję, że powiedziałeś mi o tym co myślisz - stwierdziła po chwili i posłała mu nikły uśmiech. To było zdecydowanie dużo informacji, które musiała w ten czy inny sposób do siebie przyswoić.

Na jego komentarz odnośnie do rodziny tylko pokręciła głową. Może faktycznie wyolbrzymiła, ale kocur powinien zrozumieć, o co jej tak w zasadzie chodzi. Wzruszyła nieznacznie barkami.
- Oboje wiemy, to co wiemy - stwierdziła spokojnym tonem. Nie miała ochoty się sprzeczać, skoro zdążyła zauważyć, że Echo nie jest skory do zmiany zdania, więc nie będzie sobie po nic strzępić języka. Poza tym trochę się z nim zgadzała, jak z resztą wcześniej przyznała. Rodzina to trudny temat, a z wiekiem, Mysz, miała więcej wątpliwości co do siebie samej niż wcześniej. Wzięła głębszy oddech.
- Może - przyznała mu rację, wędrując spojrzeniem w to samo miejsce co on. Machnęła końcówką ogona, niedługo powinna iść, w końcu czeka ją trening, którego nie chciała przedłużać.

Dziwna. Mysz jest… dziwna właśnie. Inna. Cała ta rozmowa raz za razem budzi w nim rozmaite emocje, nawet jeśli ich nie pokazuje; teraz czuje pewien dyskomfort, przez który nie wie, co powiedzieć. Coś go do niej ciągnie, coś każe mu poznać ją bliżej i się przekonać, jaka naprawdę jest, czy można jej ufać, ale jednocześnie coś go odpycha. To przedziwne, sprzeczne wrażenie wywołuje w nim podskórny niepokój, tak samo jak przedziwne okoliczności, w których się spotkali.
– Pójdę już – mówi nagle, podnosi się i oddala się bez jakiegoś większego pożegnania. Im dłużej tu zostanie, tym gorzej, więc nie chce tego przedłużać.

zt

Jego nagłe słowa wybiły ją z tego, o czym myślała. Miała w swojej głowie dużo myśli, cała rozmowa z Echem, to co się działo w Plemieniu. Jej marzenia i nadzieje, wszystko jakoś się mieszało i już sama nie wiedziała co ma zrobić.
- Bywaj - rzuciła mu jedynie, bo w zasadzie to nie do końca wiedziała, co powiedzieć. Przyglądał mu się chwilę, kiedy tak się oddalał, a później sama poszła. W końcu nie mogła spóźnić się na trening ze swoją siostrą.

z/t

Widok Błotka poza obozem zdecydowanie należał do rzadkich. Poza treningami kotka wymykała się z domu tylko po kwiatki, kiedy tych zabrakło w jej legowisku, lub zbliżała się ceremonia. W zimniejszym okresie wyciągnięcie jej na dwór graniczyło z niemożliwym, chyba że była to absolutna konieczność. Jednak z przyjściem cieplejszej pogody w Błotku obudziła się potrzeba świeżego powietrza. Z czasem znosiło przebywanie poza obozem coraz lepiej i teraz nie panikowało w losowych momentach. Gdzieś z tyłu łba głos groził nu drapieżnikami i niebezpieczeństwem, ale dzielnie to ignorowało.
W tym momencie przechadzało się ostrożnie po polanie. Uważając na kwiaty cieszyło się trawą i wmawiało sobie, że jest nawet ciepło. Przez w miarę wczesną godzinę nad ziemią unosiła się jeszcze delikatna mgła i powietrze było nieprzyjemnie chłodne. Jednak tak bardzo zależało nu na ciepłym poranku, że najzwyczajniej ignorowało prawdziwą temperaturę.
Zaczęło zbierać kwiaty, dobierając je kolorami i odcieniami, i kładąc je na jednym z pustszych miejsc na łące. Z powoli rosnącej mieszaniny kolorów tworzyła się... ryba? Nie, może to ptak? Ciężko stwierdzić, tylko Błoto wiedziało, co przedstawiał ten kwiecisty obraz.


//Promyk

Nadmiar obowiązków nie zawsze pozwalał mi na chwilę tylko dla siebie, jednak dziś wyjątkowo udało mi się znaleźć czas wolny. Postanowiłam go wykorzystać na spokojny spacer po terenach Plemienia Niedźwiedzich Kłów, trzymając się jednak miejsc, które były stosunkowo bezpieczne od wszelkich zagrożeń. Jedną z takich miejscówek była między innymi Bratkowa Łąka, jedno z moich ulubionych miejsc w granicach plemiennego terytorium. Lubiłam tu przychodzić, nie ważne, czy sama czy z kimś. Znajdując się u celu swej podróży, dostrzegłam, że ktoś jeszcze wpadł na pomysł, żeby tu przyjść. Po czarnej, smukłej sylwetce poznałam, że to Błoto, jedno ze starszych nowicjuszy, szkolący się na strażnika. Było zajęte zbieraniem okolicznych kwiatów i układaniem ich w jakiś wzór. Skoro już tu byłam, mogłam podejść i się przywitać. Zbliżyłam się do ciemnego kota z uśmiechem na pyszczku, nie chcąc go wystraszyć swoją obecnością.
- Witaj, Błoto. Mam nadzieję, że nie przeszkodziłam ci w niczym ważnym? - odparłam przyjaznym tonem, próbując kątem oka spojrzeć na kwiatowe działo współplemieńca.