Pajęczyca poczuła się niezwykle niekomfortowo siedząc przy kłocących się kotach, niebieska duża kotka miała rację, lecz orientalka nie zamierzała się wtrącać. Wstała i po prostu uciekła, zbliżając się trochę do konara, odchodząc od kociąt oraz nieznanej jej jeszcze kotki. Miała szczerą nadzieję, że dane jej będzie poznać wybawicielke z opresji. Teraz jednak siedziała w centrum zebrania, jej końcówka ogona dalej nerwowo drgała, a teraz na dodatek spoglądała jeszcze w stronę z której odeszła. Szylkretka nigdy by się tak nie odezwała do starszych, a już napewno nie będąc kocięciem. Bezczelność sięgająca zenitu a nawet i wyżej, i jak z ciekawością zerkała okiem co się dzieje, to jednocześnie lekko się obwiniała o całą tą sytuację.

Uśmiech jeż niemalże od razu przeobraził się w skrzywiony, wykrzywiony w grymasie.
-Nie wolno mi jeść, jeżeli nie zapoluje- Odparła od razu. Co prawda, to prawda. Nie zapolowała, więc NIE MIAŁA prawa spożyć posiłku. -A to wszystko dlatego, byś ty i twoja siostrzunia miały to pod nosem- Dodała. Cóż, jak zwykle cierpliwość jej nie opuszczała, tak przy pyskatych odzywkach tojad nie mogła się powstrzymywać. Jej usmiech zmienił się w złośliwy, a wzrok jakby gromił młodszą kotkę.
-Nie powinnam, a wiesz dlaczego? Bo wolę dalej zgłębiać wiedzę. Tak jak na przykład Sroka, która również jest Terminatorem.. albo Dzięcioł, która zmieniła drogę swojej nauki. Nie jestem Wilkiem, więc nie porównuj mnie do niego- Burknęła, gdy jej głos z ciepłego, stał się hardy i ciężki.
-Nie będę skarżyć, że źle was wychowuja, to nie jest moja sprawa. Szanuję Pszczeli Pył i Konwaliowy Sen, a ty powinnaś lepiej odnosić się do swojej kuzynki, mały kleszczu- Parsknęła. Naprawdę sądziła, że kocięta jej cioci będą bardziej wychowane i będą chociaż wiedzieć, do kogo się odnoszą. W końcu Jeż była córką Tęczowej Chmury, siostry Pszczelego Pyłu i Zaćmionego Słońca. Wychodziło na to, że była Kuzynką tojadu, tym samym siostrzenica dla jej matki.
- Jednak jeżeli tak bardzo chcesz bym przeszła się do waszych rodziców, to z chęcią to zrobie- Dodała jakże teatralnie. Kotka nie spodziewała się pewnie, że tak nie będzie miała problemu by pójść do Pszczoły lub Konwalii. Nie bała się żadnego z nich, nie miała po co, a jeżeli myślała, że ta będzie się bała Konwalii dlatego, że jest zastępcą, to grubo się myliła.
-I jak mówiłam. Kociaki nie powinny być na ceremoniach no CHYBA że wasza matula będzie gdzieś blisko was.. a jej tu nie widzę. Czyżbyście się jej wymknęły, hm?- Mruknęła, gdy jej ogon machnął z jednej strony na drugą w szybkim ruchu niczym bat.

Jeśli wołanie Żara było już wystarczające, by Gwiazdka ruszyła na ceremonię, tak hałas związany z rozmowami na niej już na pewno. Nie przyszła pierwsza, bo akurat przynosiła zwierzynę starszyźnie, a wtedy Ogórkowowąsy ją spytał o jej blizny i skąd one były, no i w sumie to jakoś tak się zagadali, a przecież miała iść na ceremonię. Przeprosiła go szybko i przyszła. Dużo kotów, szczególnie kociaków… ale hej, ma sens, połowa tych kociaków ma chyba dziś ceremonię.
Przez chwilę bardzo nie wiedziała, gdzie powinna usiąść. Ostatecznie postanowiła być przy kimś, z kim jest w jakimś stopniu powiązana - łapy zaprowadziły ją do boku Dziczej Łapy, jej terminatorki, gdzie usiadła.
— Cześć, Dzicza Łapo. Wiesz, kim jest ta kotka? — spytała, wzrokiem wskazując na Pajeczycę. Już od kilku dni zastanawiał ją widok w obozie, i zapach; może to ktoś, kto wrócił, ale przecież nie mogła mieć więcej, niż dziesięć księżyców. Gwiazdka by ją kojarzyła, no chyba, że zaginęła jako bardzo malutkie kocię?

Nigdy nie sądziła, że poruszanie się mogło być tak męczące. Według niej nawet nie minęło jakoś długo, może księżyc, ale… w sumie Owcze Runo chyba jej coś mówiła, że wtedy robi się ciężej. A cięzko było, bo jej brzuch był ku#wa potężny. Już miała dosyć tej całej ciąży. Powinna być krótsza. Mniej problematyczna. Myśląc o potomstwie, miała na myśli moment, w którym faktycznie są na świecie, nie kiedy zabierają jej każdy ostatek energii.
Z tego powodu - jak i lekkiego zawstydzenia - nie chciała ruszać się już z legowisk matek, do których niedawno z bólem serca się przeniosła… ale dzisiaj miała być ceremonia bratanków Kozła. Jej bratanków? Czy to tak działało? Znowu była ciotką? Chyba szła po rekord. Naprawdę polubiła się z Roską, Mrokiem czy Popieliczką - nie chciała ich zawodzić swoją nieobecnością przez jakieś, phi, fizyczne problemy. Ona nie wyjdzie? Ona się nie ruszy? Potrzymajcie jej piwo, bo właśnie powoli wychodziła z Gęstego Buszu i kierowała się na środek obozu!!
Bardzo prędko pożałowała, ale gdy wypatrzyła dwójkę znajomych solenizantów, przyspieszyła kroku. Podejrzewała, że skoro Koźlorogiego przy nich nie ma, to ten jeszcze nie przyszedł. Mentalnie przewróciła oczami, alee podeszła w końcu do Mroka, Roski i Ulotnego Wspomnienia.
— Dzień dobry! — powiedziała do całej trójki, chociaż głównie do tych młodszych. Nie znała Ulotnego Wspomnienia dobrze; wiedziała, że wychowała ją Dzika Róża, no i w sumie tyle. Czasem zastanawiała się, czy to robi z niej, Jabłka czy Wysokiej Łapy jej młodsze rodzeństwo, ale w sumie to pewnie zależało od ich własnej perspektywy. Zniżyła nieco pysk do Mroka i Rosy.  — To wasza ceremonia, cieszycie się?

Dzicza nie spodziewała się, że ktoś się do niej dosiądzie, ale oczywiście nie miała nic przeciwko towarzystwu. Powitała mistrzynię uśmiechem i przesunęła ogon, robiąc jej miejsce i po cichu zapraszając do rozmowy. - Heja.. i nie. - Odpowiedziała, wzrokiem przeskakując z Gwiazdki na wspomnianą nieznajomą. - Ale nie pachnie klanem. W zasadzie, to nawet nie wiem, czym pachnie. Tsk. - Cmoknęła i zmarszczyła nos. Nawet nie była jakoś szczególnie podobna do żadnego gromiaka, więc opcja zagubionej siostry odpada. Pierwszy raz miała okazję napotkać samotnika.. dziwne, że miało to miejsce akurat w obozie.
- Zgaduję, że ty też nie wiesz skąd się wzięła?? - Zwróciła się do białej kotki. Była starsza, to może się lepiej orientowała.. albo chociażby podsłuchała czyjąś rozmowę. Poza tym, czy ona sama kiedyś nie mieszkała poza klanem? Dzik nie była pewna, czy to plotka która się obiła o uszy czy autentyczny fakt. Trzeba będzie później się dopytać. Aż dziwne, że nigdy wcześniej się nie zainteresowała tematem.. w końcu są rodziną. Dalszą.. ale rodziną.

Jeżynie z kolei niespecjalnie się spieszyło - nie tak jak Osie i Tojad. Dopiero gdy Pszczeli Pył wstała, to czarna podążyła za nią nieco leniwie - leniwie, bo w sumie to prawie wpadła już w drzemkę, ale ruch rodzicielki jak i krzyki rodzeństwa ją wybudziły.
Matka zawołała jej siostry. Jeżyna z jakiegoś powodu nie była zdziwiona, że robiły problemy w dwupaku. Obie były mniej spokojne, niż ona sama, zdążyła zauważyć… i wraz z wiekiem być tym zwyczajnie zażenowana czy znużona, bo ile można? Chyba naśladowała tym podejściem starsze koty, które czasem słyszała w obozie. Ale jeśli może być doroślejsza szybciej, to tylko lepiej. Nie lubiła być traktowana jak kocię, a już szczególnie nie takie rozwydrzone.
Była, jednak, zaintrygowana samotniczką, o którą chodziło. Co to robiło w ich obozie i dlaczego? Stała u boku Pszczelego Pyłu, ale oczy miała wwiercone w orientalną kocicę.
— Dlaczego ona tak śmierdzi? — spytała Pszczelego Pyłu tak, że raczej tylko ona to usłyszała.

Słuchała wypowiedzi szczerzącej się świruski i by jej zaraz odpowiedziała ale usłyszała mamę. Nastawiła uszy w jej kierunku na kilka uderzeń serca zupełnie olewając Jeż.
- Ty też powinnaś się odnosić lepiej a nie nazywać mnie kleszczem. Nie dziwię się że tata cię jednak nie chciał trenować - wypaliła. Uroki młodości. - Jak chcesz porozmawiać z mamą to chodź. Ja z nią porozmawiam o tobie na pewno..
Bez sprawiania hałasu podtruchtala do złotofutrej. Pytanie było dziwne bo jakby sugerowało że to one coś złego zrobiły ale tak wcale nie było.
- Ja pytałam się tej nowej dlaczego kąpała się w jeziorze, rozmawiałam z nią sobie a później przyszła Jeż i zaczęła nam mówić że mamy iść pod liściasty konar, złościć się na mnie że nie siadam tam gdzie ona chce tylko obok siostry, nazwała mnie kleszczem i mówiła że mnie i Osie i innym kociętom nie wolno przychodzić na ceremonie - powiedziała nie ukrywając przed mamą prawdy bo i po co. Osobiście uważała że skoro Jeż chciała porozmawiać z mamą to właśnie powinna. I, jeszcze lepiej, powinna porozmawiać z ich tatą. - Z tego wszystkiego nie dowiedziałam się czemu nieznajomą się kąpała w jeziorze bo się przestraszyła Jeż i uciekła - wyjaśniła wszystko. - Cześć, Jeżynka. Jak drzemka?

Kotka skrzywiła się. SKĄD. ONA. TO. WIE? Coś ścisnęło jej serce z samą myślą, że Konwalia powiedział o tym takiemu szczylowi, jakim była Tojad. Futro na karku jeż momentalnie się zjeżyło. Nie odpowiedziała na te słowa ze strony kociaka, jednak Pszczoła mogła dojrzeć jaka złość przepełniła Jeż po ostatnich słowach jej córki. Ta poszła za kotką. Jej mięśnie były spięte i nie sądziła, że zwykłe poproszenie by Pajęczyca i Kropelka podeszły bliżej konara wywołało w niej takie oburzenie. Podeszła rzecz jasna do Pszczelego Pyłu słuchając tego co ma do powiedzenia matce Tojad.. Grymas kotki się nie zmienił, a wręcz powiększył. Jak taki kociak mógł nią pomiatać, no proszę !
-Więc może wytłumaczę, jak to naprawdę wyglądało- Zaczęła, spoglądając na pszczołę. Widać było jej poddenerwowanie.
-Fakt, podeszłam do nich i powiedziałam, by poszły pod konar ALE była to wiadomość do nowo przybyłej kotki, oraz Kropelki, dla których było to mianowanie. Po prostu Tojad słuchała brzuchem, a nie uchem, stąd nieporozumienie, jakie tylko roznieciła. . Powiedziałam TYLKO i wyłącznie tobie, że nie powinnaś być pomiędzy innymi kotami na ceremonii bez opieki, bądź Pszczelego Pyłu w pobliżu. Nie powiedziałam, że ci nie wolno, tylko byście mieli opiekę.- Odparła chłodnawo, a sierść na jej grzbiecie ani trochę nie opadła. Była zniesmaczona.. czy może bardziej niż tylko zniesmaczona tym, że kotka tak bardzo zrobiła z niej potwora, niż naprawdę było.. bo gdyby zrozumiała, że to nawet NIE BYŁO DO NIEJ, pewnie teraz nie musiała stać przed Pszczołą i tłumaczyć się, że jakiś kociak próbował stanąć jej na głowie.. i niech się Tojad nie martwi, ale z Konwaliowym Snem też sobie porozmawia. Może nie o jej zachowaniu, a o zmianie mentora, o której ta nie powinna się nawet dowiedzieć. Choć, kogo to tak naprawdę obchodzi? Rozżarzona Gwiazda był przywódcą, jej ojcem. To ona powinna się bać powiedzieć do jeż złego słowa, a nie na odwrót.

Kolejna ceremonia.... a ja nadal w lecznicy. Ale i tym razem postanowiłem przyjść! Pomimo mojej rany miałem nadzieję że stary da mi kogoś do trenowania! Skoro mam PREDYSPOZYCJE do bycia zastępcą to trzeba starać się już od początku nie? Postanowiłem dosiąść się do rudej siostry obserwując zamieszanie wokół nowej członkini klanu. Była... ciekawa. Ciekawie wyglądała, trochę jak dziecko Płomiennego Ucha. A właśnie, gdzie się podział Pajęcza Łapa? Nie widziałem go ostatnio... ale w sumie siedzenie w lecznicy nie ułatwia obserwacji klanu.
- Jak ona ma na imię? - spytałem Dzięciolą Łapę nie odrywając wzroku od orientalki. Przekrzywiłem łeb i zmrużyłem oczy w zastanowieniu.

Przechyliła lekko łebek na słowa dymnego. No... Miał racje, niby było, że na kolejnej ceremonii, a wtedy to była ceremonia tylko i wyłącznie, aby mianowali wojowników. Skoro tak się stało, to na pewno ich miałaby być ta, co teraz! Raczej nie mieli aż tak wielkiego pecha, aby aż DWA razy ich próbowali wrobić w jajo.
— No... Raczej nasza-nasza, bo no, chyba nie zrobią coś takiego, jak dwie ceremonie pod rząd, aby ten... Aby mianować samych wojowników — zaśmiała się lekko, a gdyby była w kreskówce to pojawiłaby się ogromna kropla przy jej główce. Miała coś jeszcze dodać, gdy usłyszała znajomy głos, a jak odwróciła łebek, zauważyła Ulotne Wspomnienie.
— Czeeeść — powiedziała na przywitanie, po czym jej pyszczek momentalnie nagle nabrał powagi. Nie będzie kwiatuszków? — Może... Może jakiś taki kwiat co jest ładny cały czas? Jest taki? — spytała się. — A jak nie to... To pójdziemy na listki, co? Da się zrobić takie coś, jak mi kiedyś zrobiłaś? — Och, oby tak, chętnie by postawiła koronę liści na główce brata. Zanim zdążyła się rozglądnąć przyszła do nich jeszcze Zaćmione Słońce, którą Roska powitała radosnym mruknięciem. Fajnie było, że od jakiegoś czasu siedziała w legowisku matek, ale chyba nie przyglądała się za bardzo temu, że jej brzuch urósł. Na pewno najadła się jakiegoś tam bażanta i ją nie zaprosiła!
— Heeej! — dodała. — TAK, ciesze się, trochę się no ten, denerwuję i takie tam, ale to chyba dobrze? Bo no, będzie duża zmiana, nowe legowisko, trening i uch... Trochę tęgo na tym treningu będzie, nie? — Mruknęła, a jej słowa wylatywały dosyć szybko z pyska. — Sądzicie, że któraś was dostanie któregoś z nas na terminatora? Albo o, do kogo myślicie, że pasujemy Mrok i ja? — Ciekawa była, do kogo by ich dopasowały obydwie kocice, czy miały jakiegoś wojownika na oku dla niej i dla brata.

- No bo pa, jaki brudny jest - odpowiedziała na słowa nieznajomej, wskazując na jej ogon.
- Zara będę dorosła to mogę ich używać - odpowiedziała Kropelce, lekko marszcząc przy tym nos.
- Toja! Ale to nie jest brzydka rzecz. Każdy przecież sra. Ptaki srają, dziki srają, ja też sram i ty - powiedziała, zdziwiona nagłymi reakcjami otoczenia. Ale ją to naprawdę zachwycało! To było ciekawe, jak inni reagują na zwykłe słowo tak naprawdę! Ciekawe, co się stanie, jak użyje więcej słów podsłuchanych od dorosłych!
- Może ona jest Rzeczniaczką... Ale nie śmierdzisz rybą, a podobno tak oni śmierdzą - powiedziała w zastanowieniu, przyglądając się uważnie nieznajomej. Chociaż taka była chuda i wysoka, może była ze wszystkich klanów na raz?
- Jeszcze nie. A szkoda, bo chce już wyjść z tego obozu - powiedziała, bo naprawdę, po zwiadach wszystkich zakątków obozu, trochę się już jej tutaj nudziło. Potem pojawiła się przy nich niebieska kocica, odwróciła łeb w jej stronę najpierw w zaciekawieniu, a potem się zaczęła nadymać.
- To Kropelka powinna se pójść, a nie ja - odpowiedziała, wzrok ponownie kierując na towarzyszkę z kociarni. A raczej już prawie byłą towarzyszkę. W końcu zaraz się przeniesie do legowiska terminatorów i kociarnia będzie cała ich! Jak Tojad zaczęła się sprzeciwiać, kiwnęła jej głowa, pusząc swoje futro, by wyglądać na większą i groźniejszą. Oczywiście nie zamierzała być cicho! Jak Jeż zwróciła im uwagę, że powinni być bliżej złotej, skuliła uszy, unosząc przy tym wargi i odsłaniając zęby.
- Nie zesraj się - odpowiedziała jedynie, odwracając się z powrotem do rozmówców. Tojad i Jeż jeszcze sobie coś tam brzęczały do siebie o jedzeniu i innych duperelach.
- Ty sama lepiej swoich wąsów pilnuj, żeby ci ich ktoś przypadkiem nie wyrwał - powiedziała Jeż, uderzając ogonem o ziemię. Ciekawe, czy Tojad by się dołączyła do realizacji tej groźby. Ha, to by było ciekawe! Potem zawołała ich Pszczoła i się skończyła zabawa. Westchnęła ciężko, podnosząc się z miejsca i podchodząc do złotej matki z wyraźnie niezadowolonym wyrazem pyska.
- Nic! Gadałam do tej nowej, ale każdy zaczął się na mnie rzucać - powiedziała, marszcząc pysk w wyrazie złości i frustracji. Nie rozumiała tego, czemu ich tamtą grupa wyganiała! Potem jeszcze przyszła do nich Jeż i aż się jej futro znowu uniosło w złości.
- Wcale nie! Sama słyszałam, że powinniśmy usiąść bliżej starucha! Ale Toja mówi, że śmierdzi i jest straszny, to ja nie chcę tam w ogóle być. I nie tylko Toja powiedziałaś, ale też mi! - powiedziała, jeżąc przy tym sierść i podchodząc bliżej niebieskiej, zadzierając przy tym głowę.
- To czemu tak nie pilnujesz innych kociąt, co? Tylko na mnie i na Toja się uwzięłaś! A Kropla też jest kociakiem, Mrok, Rosa i inni też są. I to jeszcze kłamiesz na nasz temat i próbujesz nasz oczernić! - powiedziała, całkowicie pochłonięta negatywnymi emocjami, unosząc wargi w grymasie.
- I nikt nie będzie obrażał ani mnie, ani Toja, ani w ogóle moich sióstr! - powiedziała, po czym zrobiła to, co Osa umie najlepiej. Pochyliła głowę, po czym wystrzeliła do przodu, próbując zębami złapać za nadgarstek terminatorki, chcąc się w nią wgryźć. I to tak mocno! Do krwi!

Kotka niemal podskoczyła kiedy usłyszała obok głos brata. Była tak skupiona na wpatrywaniu się przed siebie i próbie zignorowania hałasu kociaków z tyłu, że nie zauważyła, że ktoś do niej podchodzi.
Słyszała jak jeden z kociaków zastępcy dogaduje jej własnej siostrze, i chyba po raz pierwszy poczuła złość i chciała podejść tam aby upomnieć to niewychowane kocię. Mimo wszystko pozostała na miejscu, wiedząc, że wtrącanie się do kłótni nie przyniesie jej nic dobrego.
Odcięła się od przemyśleń i spojrzała na wilka. Cóż, był już teraz wojownikiem, miał wyższą rangę i był doroślejszy, bardziej odpowiedzialny... Jednak dla niej zawsze będzie on smieszkowym bratem.
Uśmiechnęła się więc ciepło na jego widok a następnie przeszła wzrokiem tam gdzie on, na nową członkinię klanu. Nie patrzyła jednak zbyt długo, nie chciała wprowadzać jej w jeszcze większe zakłopotanie niż to, w jakim była teraz.
- Wydaje mi się, że zasłyszałam imię Pajęczyca- powiedziała, choć nie była w stuprocentowo pewna. - mamy ostatnio sporo nowych kotów, prawda? - spytała w zastanowieniu.
Spojrzała znów na brata.
- Myślisz, że dostaniesz jakiegoś terminatora?- spytała. Niby wydawało się, że Wilk może być jeszcze zbyt młody jak na swojego własnego terminatora, a jednak przypomniało jej się, że Jabłkowa Gałąź również dostał swojego terminatora zaraz po mianowaniu na wojownika. A poza tym w klanie było teraz sporo kociąt... kto je wszystkie wytrenuje?

Przyszła i Rwąca, o dziwo, bo zazwyczaj wszystkie ceremonie omijała i na nie nie przychodziła, ale wyczuła dramę nosem, no i przyszła. A tak poważnie, to po prostu siedziała akurat w obozie, bo czasami nawet takie pełne energii staruszki jak ona potrzebują chwili odpoczynku, no i usłyszała jakąś kłótnię między najmłodszymi członkami klanu i no, musiała się zjawić. Więc przycupnęła gdzieś z boku, przeskakując spojrzeniem z jednego kociaka na drugiego i uśmiechając się delikatnie. Ach, te kociaki, takie szczere, pełne energii i odzywek godnych jakiejś nagrody!

Zjawiłam się na ceremonii pomimo tego że nie chciałam terminatora... ale wzrok przywódcy zatrzymujący się na tobie chyba nie jest wyrokiem na zostanie mentorem, tak? Usiadłam obok siostry i jej terminatorki posyłając ciepły uśmiech każdej z osobna na przywitanie. Jejku... ile to kociąt się namnożyło w klanie! Jeszcze samotniczka to wytrenowania? Czy my mamy tylu wojowników? Zadawałam sobie te pytania z tyłu głowy obserwując dość głośne kocięta.

Chyba wypadało być na jakiejś ceremonii, nie? Ostatnio nie specjalnie mi się chciało, ale w sumie to nie specjalnie miałem co robić w lecznicy. Wilczy Kieł raczej był bardziej pod opieką Dzięciolej Łapy, a reszta rezydentów była raczej cichsza i mniej narzekająca... poza starszyzną którą też niechętnie odwiedzałem.
Usiadłem niedaleko wejścia do lecznicy obserwując wszystkich zebranych... jejku, my zawsze byliśmy tak dużym klanem? Gwiezdni chyba nam sprzyjali.

Również Konwaliowy Sen zjawił się na ceremonii. Wkroczył do obozu z trzema martwymi gawronami w pysku witając się z kotami, które mijał, by następnie odłożyć swe ofiary na stos. Niespiesznym krokiem skierował się ku swemu typowemu miejscu jednocześnie posyłając spojrzenie ku swym zgromadzonym wokół Pszczelego Pyłu córkom. Widząc, że znajduje się tam również Zjeżona Łapa posłał złotofutrej pytające spojrzenie. Zatrzymał się, gotów zainterweniować jeśli zajdzie taka potrzeba i sygnalizując to Pszczelemu Pyłowi, musiał jednakże poruszyć również inny temat. Przywitał się z podstarzałym przywódcą. Nie wątpił, że jego partnerka jest w stanie roztropnie rozwiązać każdy konflikt.
- Wuju, zdołałeś nawiązać rozmowę z Pajęczą Łapą? - spytał się. - Nie stawił się na wczorajszym i dzisiejszym treningu, zaś gdy udałem się jego śladem urwał się on na klanowej granicy.
Zdaje się że pozostał bez jakiegokolwiek terminatora. Żywił nadzieję że dziś otrzyma co najmniej ich dwójkę.
Przez uderzenie serca obserwował również przyjętą przez Rozżarzoną Gwiazdę samotniczkę zastanawiając się, czy doprawdy aż tak daleko postępowały starcze zmiany w umyśle ich przywódcy.

Chyba była naznaczona jakimś prawdziwym pechem z niebios, albo cierpiała za przewinienia jej ojca, bo jakimś magicznym Gwiezdnym trafem została naznaczona jego grzechami, kto wie. W każdym razie, obudziła się dzisiaj w paskudnym humorze i stanie fizycznym. Bardzo ciężko było jej otworzyć powieki, miała ochotę iść dalej spać, mimo że normalnie nie miała żadnych problemów ze wstaniem skoro świt, jak tylko pierwsze ptaki zaczynały ćwierkać. A dzisiaj? Brr. Dosłownie cały dzień nie wyszła z obozu, nawet nie zbliżyła się do stosu ze zwierzyną, po prostu drzemała w różnych zakątkach obozu. Nic więc dziwnego, że gdy przywódca zwołał ceremonię, to ona się na niej pojawiła.
Co prawda z lekkim opóźnieniem, bo już sporo kotów zdołało się zgromadzić, ale ona musiała jeszcze doprowadzić futro do porządku, bo nie robiła tego cały dzień, a dopiero potem wyszła na środek obozu i, chyba standardowo, przysiadła na lekkim uboczu.

Ostatnie dni czuła się... nie najlepiej. Pobolewał ją brzuszek, a kupa nie przychodziła jej tak szybko i łatwo jak zazwyczaj, jednak dzięki Gwiezdnym problem minął dość szybko sam, zanim Popieliczka była zmuszona przyznać się do zawstydzającej przypadłości. Mimo lepszego samopoczucia przez ostatni księżyc dalej uważała, w końcu nie chciała aby coś tak nieprzyjemnego spotkało ją znowu, szczególnie, że wielkimi krokami zbliżała się jej własna ceremonia, na której wielki las miał stanąć przed nią otworem, na której dostanie mistrza i będzie mogła czerpać wiedzę z jeszcze większym zapałem oraz! Naładowanymi bateriami.
Kiedy tylko wyszła (z lekkim poślizgiem bo stwierdziła, że weźmie ze sobą jeden ze szczęśliwych kamyczków, które podarował Ślimaczy ojciec swoim dzieciom) na miejsce ceremonii nie mogła powstrzymać uśmiechu cisnącego się na pyszczek. Tym bardziej, że ojejciu! Idealne towarzystwo siedziało razem, jej rodzeństwo oraz Zaćmione Słońce, więc wybór na usadowienie się był prosty.
Popieliczka szybko wcisnęła się pomiędzy złotą kotkę a resztę i przysiadła na tylnich łapkach aby podwyższyć się nieco do jej poziomu poczym na ziemię zaraz obok jej łapy upuściła szczęśliwy kamyczek.
- Cześć! - przywitała się ze wszystkimi, aby szybko przejść do mówienia tylko do złotawej - To dla ciebie, na szczęście z okazji ukończenia treningu, żebyś już nie miała takich problemów - ostatnie słowa wypowiedziała nieco ciszej, na wypadek, gdyby wojowniczka nie chciała się dzielić tematyką swojego ostatniego treningu całemu klanowi - Niestety nie mogłam być na twojej ostatniej ceremonii, bo się nie najlepiej czułam, ale dzięki że ty jesteś na mojej - skończyła mówić i usiadła już normalnie. Teraz pozostało tylko czekać na nowe imię, pierwszego mistrza i nowy rozdział w klanowym życiu.

Wspomnienie zerknęła w stronę Mroku, po czym przeniosła wzrok w bok, mrużąc oczy.
- Jakieś jeszcze pewnie są - przyznała - Nawłocie... wrzosy... ale z tego pierwszego raczej nic ciekawego nie zrobisz. Jest wieeelkie - wyjaśniła, omijając fakt, że ciężko byłoby zerwać sam koniuszek. Może gdyby sobie wplątać w sierść, w miarę by się trzymało, jednak.... tu znów zerknęła na kociaka, wyobrażając sobie, jak wielka, żółta kiść przykrywa go prawie całego. Zamiast ozdoby, prędzej zrobiłoby za koc. Chwilę potem skierowała wzrok na Roskę.
- Jestem pewna, że z liści też można zrobić coś ciekawego. Możemy nazbierać, jak będziecie mieli chwilę czasu i akurat nie będę spać - zapowiedziała z przepraszającym spojrzeniem. - A o jakimś kwiecie co rośnie cały rok, niestety nie słyszałam. Chociaż jakby byłby taki... lodowo zimowy? - zastanowiła się, przekręcając na bok rozmarzoną głowę.
A potem pojawiła się Zaćmione Słońce. Listek mimowolnie się spięła, czując obecność dorosłego, starszego, a w dodatku dość znanego kota, którego ona osobiście nie miała okazji poznać. Nie zmieniało to jednak faktu, że złota wyglądała na straszną. I nie chodziło tu o brak oka, który był fascynujący i nawet dodawał jakiegoś indywidualnego wydźwięku. Nie, chodziło o całą resztę. Dawała vibe charakteru, który wprawiłby kotkę w dyskomfort. Mimo wszystko, siedziała w miejscu. W końcu jakby teraz odeszła, byłoby to najpewniej odebrane dość negatywnie, jeszcze by uraziła tym swoich rozmówców czy coś.
- Dobry- rzuciła skrótem, kiwając krótko głową, po czym zamilkła na wieki. Nie czuła już jakiejś potrzeby odzywania się, w końcu mieli nową osobę do rozmowy, więc naturalnie wojowniczka wycofała się do swojej cichej, niemej strefy słuchacza, która to pasowała jej najbardziej. Nie mówili na temat, który by ją na tyle fascynował, że musiałaby się wypowiadać. I kiedy miała odpowiadać Rosce, pojawił się kolejny kociak, który zajął temat. O ile tą dwójkę już poznała, tak to tutaj było o wiele młodsze, głośne, nieprzewidywalne i najwyraźniej odnajdywało się w towarzystwie. Kotka więc patrzyła przez chwilę na zgromadzenie, a gdy poczuła, że może się wycofać, szybko potruchtała w bok, zostawiając Zaćmienie samą z trójką kociąt.
- Zrobiło się tłoczno - wyjaśniła, pojawiając się koło Jabłka.