Kocie urodziło się dość drobne, aby wkrótce przybrać na wadze, jednak nie kwapiło się ono aby dorastać do klanowej średniej, co skutkuje tym, że Popieliczka raczej zawsze będzie wysoko zadzierać łebek, aby móc spojrzeć w ślepia swojego rozmówcy. Nie należy do kotów szczególnie grubiutkich, chociaż kocięcy tłuszczyk ukryty pod długim futerkiem nie kwapi się do opuszczenia jej brzuszka, co sprawia że koteczkę łatwiej przeskoczyć niż obejść. Puchate, miękkie futerko przybrało barwę serbra poznaczonego czarnymi tygrysimi pręgami oraz bielą na brzuchu, piersi, wszystkich łapkach, w przypadku przednich przykrywa je całe, zaś przy tylnich zatrzymuje się dopiero w okolicach ud. Śnieżna barwa pokrywa również pyszczek, oraz ciągnie się nieco do góry tworząc strzałkę, która kończy się dopiero na środku czoła. Na świat póki co spogląda szaro-niebieskimi ślepkami, te jednak wkrótce wybarwią się przyjmując barwę nieco jasnej, intensywnej zieleni. Skóra koteczki przyjęła jasnomalinowy kolor. Najbardziej co ją jednak może wyróżniać, to wywinięte do tyłu uszy, które odziedziczyła po Żołędziowym Grzebiecie.

Cóż można by powiedzieć o Popieliczce? Na pewno to, że jest ciekawa wszystkiego co ją otacza, zamęcza rodziców najróżniejszymi pytaniami, jedynie gdy śpi po kociarni nie słychać "po co, dlaczego, czemu, jak". Czy za ciekawością idzie ambicja? I tak i nie, chciałaby być kimś dobrym, kimś godnym podziwu i szacunku, kimś kogo kocięta będą się pytać o rady, tłumaczenie na czym stoi świat, nie idzie to jednak ze szczególnym parciem aby piąć się po szczebelkach klanu. Poza tym należy raczej do spokojnych dzieci, nie krzyczy, nie bryka bez opamiętania, chociaż nie ucieka od zabaw z rówieśnikami, w szczególności gdy ci ją zapraszają. Brakuje jej nieco asertywności, pomaga wszystkim aż zbyt chętnie, nie do końca zważając na własne dobro, jak ona się czuje z daną rzeczą. Nie lubi też narzekać, co tworzy nieco banieczkę bezproblemowego kociaka, w końcu kiedy poprosi się ją aby grzecznie podczas porannego mycia to to zrobi, nawet jeśli Żołędziowy Grzbiet będzie zbyt mocno ciągnęła za długie futerko. Gdy coś wewnątrz niej nie daje jej spokoju, to zwyczajnie przesypia zmartwienia, zupełnie jakby odpłynięcie w krainę snów mlekiem płynącą wymazywały wszystkie skazy świata rzeczywistego. Do Gwiezdnego Klanu podchodzi z nieskrywaną ciekawością, bardzo chciałaby poznać zasady, którymi rządzi się Srebrna Skórka, poznać swoich przodków, ich historie. Na szczęście zdaje się nie wykazywać przy tym zbytniego fanatyzmu.