No i kolejna zdobycz do kolekcji. Gdyby nie był takim ponurakiem, gdyby był chociaż trochę weselszy, zapewne uśmiechnąłby się teraz pod nosem. Ale cóż, jest jaki jest, więc musiało się obyć bez tego. Zakopał więc gawrona i ruszył w dalszą drogę. Ciągle było mu mało, chciał więcej. W końcu nie bez powodu wybrał się na polowanie aż poza klanowe granice!

Miał dłuższą chwilę szczęścia to teraz musi znów trochę poszukać, by coś znaleźć. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, dlatego wciąż szedł przed siebie, w milczeniu i ciszy. Był skupiony na otoczeniu, na tym, aby zachować ciszę, by iść pod wiatr. W taki sposób prędzej czy później na coś natrafi.

No i proszę! Chwila przerwy i znów udało mu się coś znaleźć. Tym razem była to orzesznica, dość mała, ale... Lepsze to, niż pustka. Zwierzątko wyglądało na uważne, bo rozglądało się na boki, ale to nie zniechęciło Tancerza. Kocur od razu przypadł do pozycji łowieckiej, to znaczy ugiął łapy, ale nie szurał brzuchem po ziemi. Ogon ustawił na równi z grzbietem i ruszył przed siebie, oczywiście pod wiatr. A podchodząc do zwierzęcia patrzył pod swoje łapy. Ciężar ciała przeniósł na tylne łapy, a zrobił to za sprawą rozstawienia szerzej tylnych łap. I jeśli udalo mu się podejść wystarczająco blisko, wykonał długi skok, aby przybić ofiarę do ziemi i po prostu ją zabić.

Cóż... Orzesznica była wyjątkowo uważna, a więc Taneczny Krok był pewny, że prędzej, czy później go zauważy. Liczył, że uda mu się zbliżyć do niej szybko, by mogła zobaczyć go dopiero chwilę przed śmiercią. Ale trudno. Zwierzę rzuciło się do ucieczki, ale kocur nie miał zamiaru jej odpuścić. Od razu rzucił się w pogoń, starając się dogonić gryzonia. I jeśli by mu się to udało, jeśli byłby wystarczająco blisko niego, wykonałby skok wprost w jego stronę, by pazurami dopaść go i zabić. No dalej, przecież taka mała orzesznica nie może go pokonać!

Zatrzymał się dopiero w momencie, gdy upewniła się, że orzesznica jest martwa. Wtedy przyjrzał jej się dokładniej, ale... Sam nie wiedział po co. W końcu była to zwykła zdobycz, taka, jak inne. Może dość mała, ale to w końcu orzesznica, które przecież nie są zbyt duże. Mniejsza z tym. Schował zwierzę i ruszył znów. Udało mu się już trochę złapać, ale... Wciąż nie miał ochoty na powrót do obozu.

Nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Jeśli będzie trzeba, zrobi nawet i trzy rundki tam i z powrotem. I... Chyba rzeczywście do tego dojdzie, bowiem szybko znalazł kolejne zwierzę, tym razem nieco większe, bo był to królik. Zwierz wychylił głowę ze swojej nory, a zaraz po tym wyłonił się z niej cały. Taneczny Krok przypadł do pozycji łowieckiej. Ugiął łapy, a ogon ustawił na równej linii z kręgosłupem. Przeniósł ciężar ciała na tylne łapy i ruszył przed siebie, oczywiście wcześniej sprawdzając kierunek wiatru. Gdy zbliżał się do królika obserwował również ziemię i uważnie stawiał kroki, by nie spowodować hałasu. A z racji tego, że królik ma tak duże uszy jak zając, ściszył oddech, by nie zostać usłyszanym. I jeśli zbliżył się wystarczająco, wykonał skok, by przybić ofiarę do ziemi i zacisnąć szczęki na jej gardle.

Tym razem mu nie wyszło. Królik prędko rzucił się do ucieczki, gdy tylko zdał sobie sprawę z obecności kocura. Tancerz wtedy zatrzymał się i po protu obserwował uciekające zwierzę. Nie ma sensu go gonić. Będzie musiał szukać dalej i... Zrobi to. Ostatnia zwierzyna. Ostatnia zdobycz i wraca do obozu z tym, co ma. A ma tego sporo.
Ruszył w dalszą drogę, spokojnie i powoli.

No trudno. Tymczasowy brak zwierzyny nieco go zniechęcił, przez co kocur zatrzymał się na moment, ale... Poszuka jeszcze chwilę. Jedną, krótką chwilę. Bo może być tak, że królik spłoszył zwierzynę, która za moment tutaj wróci. Rozejrzy się i jeśli rzeczywiście nic nie uda mu się znaleźć, to będzie się stąd zwijać.

Zauważył, że z powrotem znalazł się u podnóża gór, ale teraz niezbyt zwracał na to uwagę. W końcu może zwierzyna powróciła w to miejsce? Dość szybko przecież udało mu się znaleźć... Kolejnego gawrona. I tak właściwie to mógłby próbować na niego polować, ale ptaszysko siedziało na gałęzi jednego z drzew, co znacznie zniechęciło wojownika. Obity bok wciąż go bolał i nie chciał ryzykować, e obije sobie też drugi albo, co gorsza, pogorszy stan tego obitego. Tym razem musi sobie odpuścić i... To by było na tyle, bo poluje już dość długo i powinien wracać, szczególnie, że zabranie tego wszystkiego do obozu trochę mu zajmie. No i po powrocie musi udać się do medyka, od razu. Niewyleczona rana może mieć tragiczne skutki.

/zt, dziękuję!

Chrząszczowa Łapa dość prędko pożałowała swej decyzji, by pójść na ten cały patrol.
To znaczy! To nie tak, że chciała tylko leżeć i pachnieć, pasożytując na swoich klanowiczkach, ale te góry były beznadziejne do chodzenia. Już cały ten wędrowny tryb życia zdzierał z niej chęci, bo przecież większość życia spędziła a to w obozie, a to w stodole, nie ruszając się daleko. Łapy miała więc zmęczone; co prawda mogła nimi jeszcze chodzić, gdyby musiała, przeszłaby jeszcze wieeeele pól, łąk i w ogóle, ale mięśnie po prostu nieprzyjemnie ją uwierały, a górzyste podłoże tylko potęgowały chrząszczowe cierpienie. ACZKOLWIEK, nie mogła zawieść Brzoskwiniowego Puchu i Łasiczej Mordki, w końcu ich liderka miała o wiele gorzej niż ona, a i tak z nimi szła i im przewodziła i w ogóle, a jej mistrzyni poszła polować… chociaż kusiło, to leniuchowanie teraz wydawało się moralnie złe. Tak, ona nie była kotem próżnym, nie!
Póki co teren w okolicach Górskiego Szlaku był w miarę pusty i bezpieczny. Wąchała, poszukując podejrzanych zapachów, zagrożeń. Przed sobą widziała bezkres imponujących szczytów, sięgających nawet i chmur; przed nią była Dolina Oka Gór. I choć ta zmiana biomu była czymś ciężkim dla jej ciała, to ból w łapach na chwilę zdawał się znikać, gdy jej oczy widziały piękno górskich lasów i połonin.
Ale dosyć tego dobrego. Poczuła nareszcie coś, czym należałoby się zainteresować; zapaszek, taki brzydko śmierdzący, taki koci… Jej mięśnie napięły się, a wraz z nimi wrócił ten upierdliwy ból. Poczucie OBOWIĄZKU jednak sprawiło, że zdecydowała się go ignorować. Zamiast tego zaczęła podążać za poczutym odorem, czasami próbując się skradać, jakby była na tajnej misji… bo w sumie była na misji! Ale nie takiej tajnej. A może? Nieważne, w każdym razie zdawało się, że idzie w dobrą stronę, bo zapach jedynie potęgował się. Chrząszcz coraz bardziej się napinała. Co jak będzie musiała się bić. TO NIE TAK, że nie umiała, ale no… no wolałaby nie! Co jak to jakiś rozbójnik, łajdak, silny łobuz, który by ją powalił od razu i… i zrobił jakieś obrzydlistwa, co?! Świat był pełny takich! … Po chwili inspekcji zdała sobie jednak sprawę, że woń należy do kotki, a wraz z tą świadomością przyszła ulga. ALE kotki też mogły być silne i straszne!! Niezależne!
Aż w końcu znalazła ją. To ona! To ona ma czelność włazić na ICH ziemie! To znaczy, nie dosłownie ich, heh, ale teraz tymczasowo były ich i Chrząszczyk zamierzała upewnić się, że każdy skrawek ziemi jest wolny od zagrożeń dla Brzoskwiniowego Puchu. Kocica, jaką znalazła była trzykolorowa, szarokremowobiała, przeciętna z wielkości, choć bardziej masywna.
— TY!!! — ryknęła, wyskakując z krzewów nieopodal. — Jesteś na terenach Klanu Cienia, wynoś się albo… albo ja cię wyniosę!!! — zagroziła, jeżąc się i unosząc ostrzegawczo łapę. Nie wiedziała, czy faktycznie mogłaby wynieść tą kocicę, ale o tym nie pomyślała.

Huragan coraz częściej wychodziła nieco poza granice plemienia. Czuła się wystarczająco pewnie, przekonana, że w razie czego będzie w stanie siebie obronić. Była strażniczką już od wielu księżyców, ciągle się doszkalając. Nic nie może się stać, prawda? Zresztą do tej pory w ogóle nie miała problemu z jakimiś agresywnym kotem. Znaczy, do czasu.
Tym razem skierowała się nie w stronę klanów, lecz bardziej na północ, w kierunku Sokolich Gór. Nie zdążyła nawet wyjść zbyt daleko poza granice plemienia, kiedy poczuła jakiś obcy zapach. Nie kojarzyła go w ogóle. Nie musiała jednak długo szukać, gdyż niespodziewanie z krzewów wyskoczyła jakaś srebrzysta, długowłosa kocica. I zaczęła krzyczeć! Krzyczeć na nią! Zupełnie zdezorientowana Huragan nastroszyła futro i zmarszczyła pysk.
- Co!? Jakie znowu tereny klanu cienia? Nic tu nie czuje! I po co od razu tak agresywnie? - odparła i wycofała się o parę kroków. Wolałaby nie wdawać się w walkę - szczególnie że to nawet nie ona zaczyna! Zresztą, były blisko granicy plemienia, więc to Huragan powinna ja ostrzec, czyż nie? - Może powiesz mi o co chodzi? Klany są z innej strony, z tego co mi wiadomo - dodała. Jeszcze tego brakowało, by klany otaczały ich że wszystkich stron. To byłoby już... Niebezpieczne dla plemienia. Nie podobało jej się to.