Późny wieczór.
Taneczny Krok wykonał wszystkie swoje obowiązki i pod koniec dnia wybrał się na polowanie. Łapy poniosły go aż na granicę z Sokolimi Górami. Początkowo miał zamiar polować właśnie tam, jednak ciekawość pchnęła go do pójścia dalej. W końcu jeszcze nigdy tam nie był. Za górami ma żyć jakaś grupa kotów, o której... W sumie mało kto wie coś więcej, niż tylko tyle, że są. Tancerz mógłby trochę poeksplorować, postarać się zdobyć jakieś informacje, jednak szybko doszedł do wniosku, że nie przejdzie przez pasmo tych gór. No trudno. W takim razie zapoluje tutaj, przy niższych zboczach. Ustawił się pod wiatr i ruszył przed siebie, uważając, aby nie powodować hałasu. Nocą wszystko jest takie ciche...

W ogóle nie przejmował się faktem, że początkowo nie potrafi nic znaleźć. Zdążył się już nauczyć, że polowanie wymaga dużych pokładów cierpliwości, a więc w takowe się uzbroił. Nie wróci do obozu z pustymi łapami i jeśli będzie trzeba to spędzi tutaj całą noc.
Szedł wciąż przed siebie, co jakiś czas rozglądając się i nasłuchując. Na pewno coś tutaj jest. To kwestia czasu, aż na coś natrafi.

No i dalsze poszukiwania mu się opłaciły, bo w końcu udało mu się coś znaleźć. Co prawda nie było to nic wielkiego, bo zwykły gawron, ale lepsze to niż nic. Ptak wylądował na gałęzi, dość wysoko nad ziemią. Tancerz na moment zatrzymał się, aby zastanowić się, czy lepiej będzie wspiąć się na drzewo, czy próbować doskoczyć. Hm, chyba niezbyt chciało mu się wspinać, doszedł do tego po chwili zastanowienia. Jednak po kolejnej chwili zorientował się, że... Zwyczajnie może nie dosięgnąć, gdyby próbował skakać. Wspinaczka jest najwidoczniej konieczna. Ugiął łapy, a ogon zrównał z grzbietem. Przy tym uważał, aby nie szurać brzuchem po ziemi. W taki sposób ruszył przed siebie, idąc pod wiatr i pilnując, aby na nic nie nadepnąć. Wykorzystywał elementy otoczenia, aby chować się za nimi, a jeśli nie miał obok takowych, to po prostu zastygał w miejscu, gdy gawron zerkał w jego stronę. I jeśli udało mu się zbliżyć wystarczająco blisko, spiął mięśnie i wykonał skok, aby pazurami zaczepić się kory. Później po prostu piął się do góry, uważając, by nie robić tego zbyt głośno. Gdy wszedł na odpowiednią wysokość, wykonał skok w stronę gawrona, aby chwycić go swoimi szczękami i przy okazji spaść na ziemię tak, aby się zbytnio nie potłuc. Jeśli nie byłby wystarczająco silny, by zabić ptaszysko od razu, po prostu zrobiłby to na dole, na spokojnie i bez stresu, że sobie coś złamie. To uniemożliwiłoby mu dalsze polowanie.

No i zleciał. Z impetem uderzyl o ziemię, przez co niemalże od razu poczuł przeszywający ból w jednym z boków. I na nieszczęście, nie udało mu się złapać gawrona. Ptaszysko odleciało, jednak nie na dobre, bo postanowiło wylądować długość drzewa dalej. No i co najważniejsze, tym razem na ziemi, a nie na drzewie. Taneczny Krok mimo, iż był trochę obolały, postanowił spróbować zapolować na zwierzę. Wstał i ustawił się w pozycji łowieckiej. Ugiął łapy, a ogon wyrównał z linią kręgosłupa. Brzuchem nie szurał po ziemi. Ustawił się pod wiatr i zaczął skradać się w stronę gawrona. Zerkał pod swoje łapy, aby przez przypadek nie spowodować większego hałasu. Starał się również chować za czymś, co.. no, umożliwiłoby mu ukrycie się. Mowa o krzakach, drzewach i tak dalej. Jeśli w taki sposób udało mu się zbliżyć wystarczająco blisko ptaka, wykonał skok wprost na niego, aby zacisnąć szczęki na jego ciele i tym samym pozbawić go życia. No dalej, to nie może być takie trudne.

Gawron skończył martwy w szczękach kocura. Taneczny Krok jeszcze przez moment stał nieruchomo, tylko rozglądając się dyskretnie. Szybko jednak odłożył zdobycz na ziemię i zabrał się za kopanie niewielkiego dołu, w którym ją ukryje. Szybko się z tym uporał. A gdy skończył, ruszył na dalsze poszukiwania. Szedł pod wiatr, pilnując, aby być cicho. Bo jeden gawron to zdecydowanie za mało jak na jedno polowanie.

Liść. Jeden, mały liść za sprawą mocniejszego podmuchu wiatru, poszybował i wylądował tuż na głowie Tancerza. Wojownik nawet się nie zatrzymał. To nie było coś, czego szukał. Wciąż idąc przed siebie, potrząsnął głową i strącił liść na ziemie. Nie poświęcił mu żadnego spojrzenia, nie przejął się faktem, że liść wylądował tuż pod jego łapami i właśnie został przez niego podeptany. Cóż, Taneczny Krok nigdy nie był zbytnio wrażliwy na naturę i... Ogólnie na wszystko. A przynajmniej zewnętrznie, jego mur, jego skorupa, jego maska, które zawsze zgrywały zimnego twardziela.
Szedł wciąż przed siebie, szukając zwierzyny, nic więcej.

Dokładnie tak. Taneczny Krok potraktował urokliwe piórko tak samo, jak chwilę wcześniej liść. Rzucił tylko spojrzeniem na zawiniątko, ale był to zaledwie ułamek sekundy. Nawet się nie zatrzymał, tylko wciąż szedł dalej. Tym razem jednak nieco postanowił zmienić kierunek i udać się w dół, bardziej w stronę granicy z Klanem Wichru. Tam teren nie jest tak górzysty, a raczej leśny, więc... Może to tam będzie miał większe szczęście w polowaniu?

Jak widać na leśnych terenach szczęście mu dopisuje. Dość szybko zlokalizowała pierwszą zwierzynę, jednak... Na pewno nie było to coś, w czym gustuje. Nigdy bowiem nie przepadał za żadnymi jaszczurkami, wężami i ogólnie innymi gado i płazo podobnymi. Ale może jest w klanie ktoś, kto padalce lubi?
Idąc na ugiętych łapach i mając ogon zrównany z linią kręgosłupa począł skradać się w stronę zwierzęcia. Pilnował, aby wiatr wiał mu w pysk oraz patrzył pod łapy, aby nie spowodować niepotrzebnego hałasu. Dodatkowo przeniósł ciężar ciała na tylne łapy, aby stąpać ciszej. To powinno wystarczyć. Jeśli udało mu się wystarczająco zbliżyć do ofiary, wykonał skok w jej stronę i jednym, szybkim ruchem szczęk pozbawił życia.

No i proszę! Bezbłędne podejście do padalca w rezultacie spowodowało, że już po chwili zwierzę zwisało z pyska kocura, oczywiście martwe, bo szybko pozbawił je życia. Od razu po tym zabrał się do ukrywania zdobyczy, a następnie ruszył w dalsze poszukiwania.

No dobra. Miał wrażenie, że idzie mu coraz lepiej. Rzeczywiście dobrze wybrał, gdy postanowił zmienić miejsce polowania. Jeszcze na początku, gdy szukał po górach, trafiał na... Nic. Teraz za to, dosłownie chwilę po znalezieniu padalca, spostrzegł kolejną zwierzynę. Był to gawron, znowu. Ale to nic. Nie miał zamiaru go oszczędzić. Dlatego na ugiętych łapach oraz mając ogon na linii kręgosłupa ruszył w stronę ofiary. Wiatr delikatnie wiał mu prosto w twarz. Wojownik, patrząc pod łapy pilnował, aby przypadkowo nie spowodować hałasu. I na koniec- oczywiście krył się za krzewami oraz drzewami, a gdy takowych zabrakło, po prostu zatrzymywał się w miejscu, aby gawron go nie zauważył. Takim sposobem zbliżał się do niego i gdy był wystarczająco blisko, wykonał skok w jego stronę, by pozbawić go życia, szybko i skutecznie.