Poranną zaintrygowała odpowiedź burej kotki, która brzmiała tak, jakby również i samotnicy mieli kontakt ze zmarłymi. Co było niezwykłe, bo do tej pory sądziła, że tylko klanowe koty wierzące w Gwiezdny Klan miały takie możliwości, a ci, którzy się nie dowiedzieli, kim są ich przodkowie, rozpływali się w nicości. Nie dopytywała się jednak, miała w końcu możliwość zapytania się Gwiezdnych osobiście z racji tego, że była medykiem, ale temat był niezwykle interesujący. To by zmieniło praktycznie całość toku myślenia o samotnikach, odmieniło przeróżne poglądy.
- Dziękuję. Jestem wdzięczna losowi, że na was trafiłam - odpowiedziała na słowa burej kotki o innych samotnikach. Pomimo że Poranna była w jakiś sposób tego świadoma, to miłe było, że samotniczka ostrzegła srebrną kocicę przed zagrożeniami, na które mogła trafić podczas przeprawy przez tereny należące do zupełnie obcych kotów.
- Również nie wszystkie koty klanowe są neutralnie nastawione do samotników. Nie chronią was zasady, którymi się kierujemy w klanach, ale większość kotów jest ciekawa nowych osób - powiedziała informację, która również mogła się przydać ich grupie. Nie każdy kot klanowy by poszedł na taki układ, być może znalazłaby się osoba, która by zaatakowała ich tylko dlatego, że byli samotnikami. Nie znała zbytnio kotów z innych klanów, ale w Rzece czasami występowały takie okazy.
- Rozumiem, dziękuję bardzo. Jeśli do mnie by przyszedł samotnik potrzebujący medycznej pomocy, będę go odsyłała do was - odpowiedziała, pomimo że wcześniej wypowiedziana obietnica w ramach oferty nie była już wiążąca. Nie chciała marnować ziół, które mogły się przydać klanowemu kotu na samotnika, szczególnie że prawdopodobnie nikt nie miał ich dużo. Chociaż pewno klany miały jakiś zapas ze składzików.
- Klan Rzeki zawsze miło was przywita, gdybyście czegoś potrzebowali - pożegnąła się, schylając lekko łeb w kierunku samotniczki, po czym odeszła, kuśtykając. Będzie musiała odpocząć i iść na inne tereny, przy okazji transportując tę resztkę ziół, które zostawiła sobie. Nie chciała oszukiwać grupki samotników, jednak dostali zdecydowaną większość, a nie chciała pozostawać bez żadnego zabezpieczenia. Po paru metrach zatrzymała się, oczyszczając rany z brudu i piachu na leżąco, by nie wdała się zbyt szybko w nie jakaś nieprzyjemna infekcja, po czym ruszyła dalej. Zostawione zioła zamierzała zabrać później, jak tylko chwilę wypocznie po wykańczającej walce. Nie sądziła, że była tak wyczerpana. Podtoczyła się jeszcze w bezpieczną norę, która nie śmierdziała żadnym drapieżnikiem i prawdopodobnie była opuszczona, kryjąc się między korzeniami drzewa, pod którym się znajdowała i zamknęła oczy, zapadając w sen.

Prędko nadszedł sen, dzięki któremu miała wypocząć przed kolejnym wyruszeniem w drogę. Jednak nie spodziewała się, że będzie się jej coś śniło, nieczęsto to miało normalnie miejsce. Do jej nosa docierał nostalgiczny zapach Wężowego Korzenia, w którym to spędziła swoje lata młodości wraz z mistrzem, który zdecydował się ją wziąć pod swoją opiekę. Delikatnie podniosła kąciki ust, rozpromieniając się na chwilę, pozwalając, by wspomnienia zawładnęły jej umysłem, jednak następnie poczuła bolesne ukłucie w sercu, że to już nigdy nie wróci. Tak samo, jak biały kocur, którego zapach cały czas wyczuwała. Skupiła się, po czym otworzyła ślepia, podnosząc głowę i kierując wzrok prosto na swojego mistrza, który zdecydował się odejść do Gwiezdnego Klanu po wytrenowaniu swojej następczyni.
- Łopianowy Korzeniu - przywitała się bardziej oficjalnie, niż on. Zorzynka. Dawno nie słyszała tego imienia. Wszyscy raczej kierowali się jej pełnym, medycznym imieniem, praktycznie każdy już zapomniał, jak brzmiało jej pierwsze imię nadane przez matkę. Jednak były medyk Klanu Rzeki pamiętał doskonale.
- Dawno się nie widzieliśmy. Dużo się wydarzyło - powiedziała, podczas pierwszego zdania jeszcze niosąc uśmiech na pysku, by następnie on zbladł i został zastąpiony przez smutek. Wspomnienia pożaru i świadomość faktu, że została prawdopodobnie sama jedna z Klanu Rzeki, sprawiała, że w jej sercu pojawiała się pustka. W końcu, kim ona była, jak nie ich medyczką? Posiadała bardzo silną identyfikację z klanem oraz z poprzednimi terenami, to były miejsca, w których się urodziła. A teraz? Wszystko spłonęło.

Dostrzegła smutek w oczach mistrza, pomimo że to uczucie gościło tam niezwykle rzadko. Widocznie nawet na zmarłych członkach Klanu Rzeki odbiła się strata całego klanu, nie tylko poprzednich terenów.
- Ja... - zaczęła, nim głos ugrzązł w gardle niczym w lepkim bagnie. Chwile stała z otwartym pyskiem, ze wzrokiem skierowanym wprost w złote ślepia swojego mistrza. Z jednej strony chciała grać silną, twardą kocicę. Taką, jaka zawsze była. Chłodno myśląca, ambitna, ciężko pracująca. Jednak w tej sytuacji nie było to możliwe. Miała wewnętrznie ochotę płakać, jednak żadna łza nawet nie zebrała się w ślepiach kocicy. Nie mogła nawet w obliczu mistrza i ich prywatnego spotkania ulżyć emocjom, które spychała gdzieś na dno serca, przyciskając ciężkim kamieniem, by nie ujrzały światła dziennego.
- Nie wiem... Staram się przeżyć, ale jest bardzo ciężko. Nie sądziłam, że cokolwiek takiego się stanie - powiedziała, mimowolnie wzrok opuszczając na swoją poparzoną łapę. Pamiątkę po tamtym wydarzeniu, które zmusiło koty z klanów do radykalnej zmiany. Jednak i tak niewielką cenę przypłaciła, większość kotów straciła w tym pożarze swoje własne życie, dołączając do Łopianowego Korzenia w Gwiezdnym Klanie.
- Nie mam pojęcia, co robić dalej - dodała szczerze cichym, praktycznie niesłyszalnym głosem, opuszczając łeb i zagryzając wargi. Nie potrafiła znaleźć wyjścia z tej sytuacji. Wiedziała już, gdzie są klany, jednak żaden z nich nie był... Jej klanem. Klanem Rzeki. Pomimo wielu trudności, z jakimi koty w nim się borykały, cały czas istnieli i walczyli o przeżycie. A teraz? Pozostała tylko ona. Kulawa medyczka z niepełną wiedzą, która nie zna górskich ziół.

Przytaknęła głową na słowa swojego mistrza o zagrożeniach, jakie istniały na poprzednich terenach. Jednak do tej pory sobie z nimi jakoś radzili, pomimo psów i dwunogów wkraczających na teren. Nie było to tak inwazyjne, jak pożar, który zmusił ich do opuszczenia ich domu. Jednak czy naprawdę musieli płacić taką cenę za brak zrozumienia dla sygnałów, które Gwiezdni im wysyłali? Czy naprawdę musiało dojść do zniknięcia dwóch klanów, których zapachów nie wyczuła, podążając tropem Gromu i Wichru? Po tym, jak Łopianowy Korzeń postawił ją w sytuacji, w której musiała decydować, wzięła głębszy oddech, przymykając złotawe ślepia. Czego ona w ogóle potrzebowała? Serce rwało się, by odbudować swój klan, do którego nadal należała, jednak wiedziała, że to może być ciężkie. Bo ile kotów pozostało? Dwójka? Nawet jeżeli by znalazła pięć kotów, którym się udało uciec przed pożarem, to jak z sześciu kotów miałby powstać klan? Podniosła głowę, kierując pysk w stronę oczu mistrza, chwilę milcząc, jednak przez jej pysk przechodziła pewność, gdy wypowiadała pierwsze zdanie. Następnie znowu pojawiła się niepewność i uczucie zagubienia.
- Chciałabym... By Klan Rzeki znowu zaistniał. Ale nie wiem, jak tego dokonać. Nawet z tymi kotami, które przeżyły, może być bardzo ciężko - odpowiedziała, dzieląc się jednocześnie swoimi wątpliwościami, o których już pewno biały kocur wiedział. Była świadoma tego, że Gwiezdny Klan może wiedzieć więcej, niż do tego się przyznaje, jednak nie wiedziała, jak daleko sięga ich wszechwiedza. Nie wiedziała też, czy były mistrz może jej coś doradzić w tym zakresie. Czy by uważał, że to właśnie ona nadaje się do zebrania kotów, by znowu stali się jedną grupą?
- I nawet nie wiem, gdzie mogłabym ich szukać. I w jaki sposób grupa kotów mogłaby zostać klanem - dodała do poprzedniej wypowiedzi, poszukując pomocy. Nie wiedziała, w jaki sposób ona sama mogłaby tego dokonać. Nie była przywódcą, była medykiem, który nie przeszedł nawet treningu wojowniczego. To, że sobie poradziła do tej pory, to był po prostu cud.

Wiedziała, że dla niej samej marzenie to nie było możliwe do spełnienia. Sama bez żadnych umiejętności, które pozwoliłyby im na przetrwanie, starała się cokolwiek robić, jednak nie miała ani wiedzy, ani doświadczenia. Posłała kocurowi delikatny uśmiech, gdy powiedział, że będzie bardzo trudno odbudować klan. Wiedziała o tym. Cały czas od kiedy musiała opuścić stare ziemie, marzyła o tym, że złączy się ponownie z innymi kotami z Klanu Rzeki i razem go odbudują na nowych terenach, jednak im bliżej przybliżała się do klanów, tym ciężej było w to wierzyć. W jaki sposób ona sama by mogła cokolwiek zrobić? Skierowała ponownie wzrok na pysk białego kocura, gdy ten zadał jej pytanie, na które przytaknęła twierdząco. Znała ją bardzo dobrze, rodzice jej o niej opowiadali, a także potem była to ważna część jej wiary w Gwiezdnych. Rzeczywiście, kotów wcześniej absolutnie nic nie łączyło. Jedynie wyniszczająca, krwawa walka o tereny i zwierzynę, którą przerwali ich przodkowie. Dali im szansę na odkupienie, z czego skorzystali i stworzyli cztery klany, które żyły ze sobą mniej więcej w zgodzie. Poczuła, jak w jej sercu rośnie nadzieja na lepszą przyszłość, pomimo że bardzo mało kotów żyło. Jednak łączyła ich nie tylko wiara i poczucie wspólnoty, również ważna była ich wspólna historia. W końcu wychowali się w jednym klanie. Czarnostopy, Zroszona Łąka i Mknący Nurt. Razem była ich czwórka. I razem mogli stanowić siłę napędową do stworzenia zupełnie nowego Klanu Rzeki, być może jeszcze silniejszego od poprzedniego.
- Tak... Bardzo to odczułam ostatnio - odpowiedziała, gdy przypomniała sobie swoje wcześniejsze próby podejścia do zwierzyny czy ostatnią walkę ze szczurami. Zupełnie nie miała umiejętności, które cechowały wojownika. Teraz odczuła, jak ważne są wszystkie umiejętności, których uczy trening wojowniczy i dlaczego warto się ich nauczyć, chociażby dla samej wiedzy i umiejętności, nawet jak się z nich nie skorzysta.
- Nie potrafiłam podejść do zwierzyny, cały czas się płoszy, gdy tylko próbuje... Dodatkowo moje ciosy są bardzo silne, ale niecelne. Nie mam też kondycji, często muszę odpoczywać. Staram się wszystko analizować, ale nie wiem, gdzie popełniam błędy - powiedziała, patrząc na swoją zdrową łapę, która zabiła praktycznie dwa szczury na jeden cios, jednak miała z tyłu głowy świadomość, że z trzecim nie poszło tak łatwo. Nie mogła wycelować, przez co straciła bardzo dużo sił, a jakby je mogła zaoszczędzić, to by zebrała więcej ziół.

Słowa białego kocura zastanowiły Poranną. Rzeczywiście, istniały koty, które zaginęły wiele księżyców przed pożarem. Przykładem takiego kota mógłby być jej brat, Nocna Łapa, który opuścił klan po tym, jak został ukarany. Teraz mógłby zacząć wszystko w klanie od nowa. Jednak medyczka wątpiła, czy by chciał do nich dołączyć, o ile oczywiście by swoje tereny miał w pobliżu, w co wątpiła. Jednocześnie wiara w to, że wielu innych członków Klanu Rzeki, których mogła kojarzyć z widzenia, mogła gdzieś istnieć i pożar również wygnał z poprzednich terenów, sprawiała, że wierzyła w to, że uda im się znaleźć wystarczająco dużo członków.
- W historii powstania klanów klany stworzyli samotnicy o podobnych cechach i charakterach... Czy podczas odbudowywania Klanu Rzeki również mogłabym liczyć na chęć samotników do przyłączenia się do klanu? - zadała pytanie, które ją... Zastanawiało. Z miłą chęcią by zaprosiła trójkę samotników, których spotkała dzisiejszego dnia, jednak czy byliby w stanie podjąć się wyrzeczeń dotyczących ich dawnego życia za nowe korzyści? Czy byliby w stanie porzucić swoją dawną tożsamość jako samotnicy i zacząć nowy rozdział w swoich życiach jako wojownicy? Poranna obawiała się, że nie. A nawet jeśli, to kto by miał im wszystko opowiedzieć?
- Pewno, że każda zwierzyna ma pewną cechę, która pozwala im szybko wykryć drapieżników. Dla królików jest to słuch, dla ptaków wzrok, a dla gryzoni węch. Ale podczas podchodzenia do zwierzyny starałam się, żeby mnie ani nie zobaczyła, ani nie wyczuła, ani nie usłyszała. Nie wiem, czy to kwestia pecha lub niewyćwiczenia? - zadała pytanie, nie bardzo wiedząc, w jaki sposób miałaby ulepszyć swoją pozycję łowiecką. Owszem, nie była najlepsza, głównie ze względu na fakt, że jedna z jej łap nie była w pełni sprawna, ale dbała o to, by się nieco obniżyć do ziemi, by podchodzić pod wiatr i dbać o ciszę. Dlaczego więc się nie udawało?

Nie spodziewała się, że myszy aż tak dobrze wyczuwają drgania ziemi. Owszem, miały ciało położone nisko, jednak to nie było jednoznaczne z tym, że należało przy nich uważać na swoje kroki. Wcześniej zauważyła, ze o wiele łatwiej jest się skradać z niesprawną łapą, gdy przeniosła ciężar ciała na tylne łapy, ale nie wywnioskowała, że było to coś ważnego podczas skradania do wybranego typu zwierzyny. U gadów i płazów była ta kwestia logiczniejsza, ponieważ odsłonięty brzuch położony na ziemi zdecydowanie ułatwiał wyczuwanie jej drgań, ale u gryzoni by się tego nie spodziewała. Podniosła się na równe łapy, mogąc bez problemu obciążyć lewą łapę bez bólu i nieprzyjemnego uczucia ciągniętej skóry. Sny miały to do siebie, że nie odczuwano w nich prawdziwego bólu, rany nie były istotne, podobnie jak choroby. Jednak musiała jak najlepiej odwzorować normalne warunki, w których by się poruszała, dlatego też przeniosła ciężar ciała na trzy pozostałe łapy, odciążając tą poparzoną. Ugięła łapy na tyle, ile była w stanie, kierując się pamięcią z poprzednich podejść. Nie było to widowiskowe przypadnięcie do ziemi, jednak widocznie obniżyła swoje ciało. Zaczęła poruszać się powoli do przodu, ostrożnie stawiając łapy i instynktownie obniżając głowę i ogon, za pomocą którego utrzymywała równowagę, przez co robiła wiele zbędnych i zżerających cenną energię ruchów. Przeniosła również ciężar ciała na tylne łapy, bo pomimo że nie czuła się na nich zbyt pewnie i było to dużo bardziej męczące od normalnego skradania się, tak normalnie nie odczuwała bólu i mogła się skupić na zwierzynie.
- Oczywiście również podchodzę pod wiatr - dodała, po czym wyprostowała się, nie mogąc zbyt długo wytrzymać w pozycji łowieckiej. Nawet podczas snu było to trudne, nie była w tym wyćwiczona i nie miała odpowiedniej wytrzymałości cechującej wojowników. Dodatkowo musiała pokonać przeszkody związane z jej fizycznością.

Po wyprostowaniu się, z uwagą wysłuchała swojego mistrza, który wspominał o patrzeniu pod łapy i o nieskoordynowanych ruchach. przytaknęła głową, chcąc najpierw pozwolić mu się wypowiedzieć, by następnie skierować swoją uwagę, dlaczego tak właśnie robiła. Prawdopdoobnie gdyby była... Normalna, nie musiałaby tworzyć jakichś wygibasów.
- Ciężko jest mi utrzymać równowagę - odpowiedziała na wskazanie, że nie musiała w taki sposób poruszać ogonem. Nie czuła się jeszcze na tyle pewnie w nowej sytuacji, czuła potrzebę asekurowania się podczas skradania, a tę funkcję właśnie pełnił ogon. Być może wraz z nabywaniem doświadczenia i pewności w chodzeniu i polowaniu, będzie mogła ograniczyć ruchy ogona do minimum, jednak teraz było to jej potrzebne. Prócz patrzenia na łapy, musiała być również świadoma całego swojego ciała, by nie zahaczyć żadną częścią długiego futra o żadne gałązki czy szumiące pod wpływem ruchu trawy.
- Nie sądziłam, że polowanie jest tak skomplikowane - powiedziała z delikatnym prychnięciem rozbawienia. To było... Smutne, że wcześniej nie doceniała tak podstawowych umiejętności. Wychodziła z założenia, że każdy kot postawiony pod ścianą potrafiłby coś sobie upolować. Jednak zdecydowanie tak nie było. Należało pamiętać o wszystkich zasadach i dodatkowo Poranna miała utrudnienie w postaci niesprawnej łapy. Zasad było również sporo i nie każda była tak intuicyjna, jak myślała na samym początku, kierując się stereotypami.
- Dziękuję, Łopianowy Korzeniu. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy - powiedziała dość ciepłym tonem głosu, schylając delikatnie głowę. Biały kocur zawsze był jej przewodnikiem i to jedynie on dał jej szansę, gdy przywódczyni uznała, że nie opłaca się mianować jednego kociaka. Cieszyła się, że mogła się uczyć pod skrzydłami takiej osoby, jaką był medyk. I że teraz, pomimo że odpoczywał na Srebrnej Skórce, nadal mógł się nią opiekować i uczyć ją nowych, nieznanych jej wcześniej rzeczy.

Przytaknęła głową, zapisując w pamięci, by pamiętać o lepszej koordynacji ciała podczas skradania się. Teraz było to wyjątkowo ciężkie, jednak będzie mieć dużo czasu i możliwości, by przećwiczyć nowe umiejętności w praktyce. Ba, już teraz nabyła trochę doświadczenia związanego z polowaniem, a dzięki radom mistrza na pewno będzie łatwiej przetrwać. Na razie jednak musiała coś zrobić ze swoimi ranami, które może nie krwawiły, ale nie wyglądały za ciekawie. Być może Szadź zdecyduje się na pomoc, gdyby przyniosła jej coś do jedzenia. Mogła też skierować się w stronę legowisk dwunogów i spróbować tam poszukać pomocy, pomimo że mocno ją odpychało od miejsca, gdzie przebywały dwunożne istoty. Nie miała jednak innego wyjścia, jakby chciała zdobyć brakującą wiedzę i dodatkowo pomoc, za którą nie będzie musiała płacić znacznie zawyżonej ceny. Posłała białemu kocurowi uśmiech, gdy ten wypowiedział słowa wsparcia, które wiele dla niej znaczyły. Początki były naprawdę trudne i gdyby nie umiejętność łowienia ryb oraz znajdowanie porzuconych, zwierzęcych tusz, to dawno by już padła z głodu i wyczerpania.
- Dobrze - powiedziała, biorąc sobie do serca rady Łopianowego Korzenia, po czym podniosła się i ponownie ugięła łapy na tyle, ile potrafiła, ruszając do przodu. Obniżyła głowę i ogon z linią grzbietu, ostrożnie stawiając łapy i uważając na to, co ma pod łapami. Kierowała się w tą samą stronę, co wcześniej, gdzie wypowiedziała słowa, że podchodzi pod wiatr, a także, dla własnej wygody, przeniosła część ciężaru ciała na tył. Zaczęła spłycać oddech tak, by wywoływał jak najmniejszy szmer, wyobrażając sobie, jak podchodziłaby do królika.
- Tak podchodziłabym do zająca - powiadomiła kocura, nadal mając podobne problemy, co wcześniej, ale nad którymi nie mogła zapanować. Następnie unormowała oddech, przenosząc ciężar ciała jeszcze mocniej na tylne łapy, obniżając tylną część ciała i przez co przód wydawał się lekko uniesiony. Stąpała bardzo delikatnie po ziemi, nadal zachowując te same zasady.
- Tak do gryzoni, jaszczurek i węży - dodała, po czym zostało jej najtrudniejsze. Powróciła do normalnej postawy łowieckiej, chowając się za... Czymkolwiek, co było w pobliżu lub nieruchomiejąc na parę uderzeń serca, nadal starając się przestrzegać wszystkich zasad.
- A tak do ptaka - zakończyła, po czym z ulgą się wyprostowała i odetchnęła. Polowanie było bardzo męczące, zwłaszcza dla kogoś, kto nie miał wyrobionych mięśni.
- Czy wszystko było w porządku? - zadała pytanie, nie bardzo chcąc się z kocurem rozstawać. Najchętniej to by została w Gwiezdnym Klanie, nie czuła tu bólu ani zmęczenia. Jednak musiała wrócić, w końcu przed chwilą powiedziała, że będzie się starać odbudować Klan Rzeki.

Nauka polowania jednak nie była tak łatwa, jak jej się zdawało. Jednak z Łopianowym Korzeniem, nauka przychodziła jakby łatwiej, zdecydowanie prościej, niż jakby samodzielnie się uczyła podstaw na zasadzie prób i błędów. Nadal było ciężko, ale nabywanie nowych umiejętności zdecydowanie przyjemniej odbywało się w Wężowym Korzeniu, z zaprzyjaźnionym kotem, którego uważała za bliskiego. Nim jednak się obejrzała, miał nastąpić koniec widzenia się z byłym mistrzem. Już? Przecież miała jeszcze tyle spraw, o które chciała zapytać! Postąpiła parę kroków ku białemu kocurowi, który się z nią zaczął żegnać. Nie mogła uwierzyć, że to już czas na niego. Dotknęła nosem barku mistrza, również przejeżdżając po nim językiem w podobnym geście, takim, jakim on ją obdarzył.
- Łopianowy Korzeniu! - powiedziała, po czym urwała, stojąc przez moment z otwartym pyskiem, obserwując, jak powoli się rozpływa. Nie mogła go dłużej zatrzymywać. Musiała pozwolić mu odejść, nie należał on do tego samego świata, co Poranna. Wzięła głębszy wdech, po czym uśmiechnęła się szeroko, kierując wzrok na jego pysk. Nie ma co. Dowie się w swoim czasie o sprawach, które ją trapiły.
- Dziękuję - zakończyła, po czym zamknęła oczy, otwierając je już w realnym świecie. Przespała noc, pomimo wczesnego położenia się, widocznie była bardzo wyczerpana walką. Dźwignęła się na łapach, kierując do swojego schowka, w którym schowała resztkę ziół, po czym zapakowała je w większe liście tak, by się nie wysypywały i by mogła je przenosić w pysku. Odrzuciła również te części rośliny, którą zebrała wcześniej, co nie były przydatne przy leczeniu. Po czym ruszyła w stronę osiedla, zdecydowana na zdobycie całej medycznej wiedzy, nim wróci do klanów.


zt, dziękuję <3