Na szczęście wyglądało na to, że Motyli Blask przestał się złościć na Żubra. Na szczęście, bo kociak nienawidził, gdy ktoś był na niego choć trochę zdenerwowany. Czuł się wtedy... źle. Jak głupek.
- Hmm... Yhy... - wymruczał kiwając tylko głową. Chciałby jeszcze coś powiedzieć, ale wolał nie drążyć tematu. Nadal jednak nie rozumiał, że skoro każdy popełnia błędy, to czemu inni są ciągle tacy źli na Iskrzącą Łapę. Przecież ta cała akcja z krogulcem nie zdarzyła się kilka dni temu, tylko jeszcze zanim Żubr się urodził! A to... długo! Tak ciężko było mu już wybaczyć?
- Aha... To pewnie trudno się przywódcom tak to dobiera? Ciekawe kto mnie będzie trenował... - wymamrotał, rozmyślając nad tym, który z wojowników mógłby mieć na tyle podobny charakter do niego, by go trenować. W sumie, ciężko było stwierdzić, bo nie znał wielu wojowników. Ciekawe, czy skoro Szałwiowe Życzenie trenowała jego mamę to mają podobne charaktery... Hmmm... Trzeba się tego szybko dowiedzieć! - Muszę już iść, chce o coś zapytać mamę - stwierdził, po czym wstał i otrzepał się z pozostałych liści, które utknęły w jego futrze.
- To pa, Motyli Blasku! - miauknał na pożegnanie, truchtając w stronę kociarni. Ciekawe też czy uda mu się niedługo zobaczyć z Iskrzącą Łapą...

//zt

Motyli Blask był zdania, że każdy kot popełniał błędy i każdy zasługiwał na wybaczenie... ale nawet jeśli można było komuś je wybaczyć, to nie można było o nich zapomnieć. Tym bardziej że skoro Iskrząca Łapa dalej był terminatorem, a nie wojownikiem, to najwyraźniej Szałwiowe Życzenie była zdania, że nie zasługiwał na miano wojownika i nie zrozumiał jeszcze w pełni swoich błędów. A to nawet nie wspominając o tym, że jako medyk nie traktował narażania życia i zdrowia kotów lekko, więc wybaczanie Iskrzącej Łapie było dla niego osobiście trudne. Chciał po prostu, żeby Żubr na niego uważał... i nie bronił go za sprawę, w której obrony nie potrzebował ani nawet na nią nie zasługiwał, bo ewidentnie był to jego błąd.
– No, trochę trzeba nad tym myśleć, ale Golcowa Gwiazda dobrze zna koty, które ma w klanie, więc pewnie nie ma z tym dużego problemu – powiedział. A co do mistrza Żubra – to się zobaczy. Motyli Blask miał tylko nadzieję, że trafi na kogoś sympatycznego, ale jednocześnie z głową na karku.
– Jasne, w porządku. Do zobaczenia! – pożegnał się z nim, a potem wrócił do robienia własnych spraw.

/zt

Kocurek mógłby tak siedzieć cały wieczór, zbyt zajęty obserwowaniem śniegu, by zważać na zimno, czy niewygodę, jednak kroki innego kota przywołały go do rzeczywistości. Oh, przez chwilę nawet zląkł się, że to któryś z wojowników przyszedł go napomnieć, że ma lepsze rzeczy do robienia niż gapienie się w niebo, ale na jego szczęście tak nie było.
Spojrzał na terminatorkę obok, która barwami swojego futra przypominała jego i uśmiechnął się przyjaźnie. Niewiele kotów zdecydowało się faktycznie wyjść na śnieg, a zamiast tego obserwowali go z wnętrza ciepłej jaskini, dlatego ucieszyła go obecność kogoś innego. Nawet, jeśli nie znał się z Gęsią Łapą i tylko ją kojarzył.
— Chyba tr… trochę zmokniemy — odezwał się nieśmiało, strzepując łapą biały puch z nosa. Chyba napewno, ale celem Drozda nie było pokazanie swojego niewątpliwego intelektu, a zaczęcie rozmowy. W czym od zawsze miał lekkie trudności, jednak po chorobie i dorośnięciu, było to jeszcze większym wyzwaniem.

Żucza Łapa jakoś... się dobrze czuje ostatnio! Trening w końcu ruszył, do tego z dość, według niego, spoko kotem, więc wszystko powoli się układa. Wreszcie ma jakieś zajęcie, a nie ciągłe łażenie po obozie bez celu.
Mimo to właśnie siedzi przy Niskich Krzewach, oglądając je z zainteresowaniem oraz kołysząc delikatnie końcówką ogona. Och, tu jakiś robaczek, tu listki się poruszają... Żuk lubi patrzeć na przyrodę - piękną roślinność, może mniejsze stworzonka, wtedy się jakby wyłącza. Potrząsa głową, wstaje, odwraca się i idzie wzdłuż linii pojedynczych krzewów, przeczesując wzrokiem jasnoniebieskich oczu obóz. Ojej, chciałby do kogoś otworzyć pyszczek! Może ktoś się niedaleko kręci?

[rsk]

Rozgląda się tak, rozgląda, stawia rytmiczne, lecz niezbyt szybkie kroki naprzód, po czym... Roska! Koteczka uśmiecha się do niego, więc Żuczek to odwzajemnia, biorąc to za idealną okazję na rozmowę. Widuje ją czasami, w końcu to medyczka!, ale nigdy nie zamienili paru zdań. Podchodzi do szylkretki śmiało.
— Dzień dobry! — wita się wesoło, kołysając ogonem na boki. — Żucza Łapa, hehe. Wieczorna Rosa, prawda? Kurde, jakoś nigdy nie gadaliśmy, zawsze w lecznicy przyjmował mnie Motyli Blask! — pod koniec mówi lekko żartobliwie, jednak prawdziwie - jakoś zawsze kocur mu dawał jakieś ziółka. Przynajmniej działały!
— Jak się czujesz, hm? — pytanie dość zwykłe, typowe wręcz dla Żuczka, ot lubi wiedzieć czy u kogoś wszystko dobrze, czy nie. Może też jako-tako z grzeczności. Spogląda na towarzyszkę z uśmiechem na mordce.

— Oo, super! Chyba lubisz zbierać zioła? — pyta, trochę wymijając temat rodziny Roski, bo nie chce wprowadzać jakiejś słabej atmosfery wokół. Uśmieszek nie znika z jego pyszczka, a na pytanie mruga kilka razy. — Ach, wiesz, jestem tu i tam. Trening. Kurcze, szkoda, że jestem trochę do tyłu z tym treningiem, heh. Ale to pewnie kwestia czasu i wszystko wróci do normy. Nom. Yyy... no tak, wy ostatnio na wyprawie byliście, to gratulacje, bo nie miałem jak złożyć! — gada i gada, dość wesoło, w końcu jakiś nowy kot, to może nowa, ciekawa znajomość? Porusza uszyma chwilkę, zerkając również w stronę reszty obozu, jednak wraca wzrokiem na szylkretkę.
— Roska... A, mogę tak mówić w ogóle? No, tak czy siak, byłaś na Zgromadzeniu?? Ehh, chciałbym pójść kiedyś wiesz!!! — zmienia troszkę temat, nawiązując do swoich ostatnich myśli, gdy tak sobie spacerował krzaczkach.

Straszka dała nura pod jeden z większych krzewów. Uciekała przed rodzeństwem, które zachciało się bawić w chowanego! A ruda koteczka jedynie chciała się schować i nigdy nie zostać odnaleziona. Podwinęła pod siebie ogonek a łapkami przykryła uszka. Czemu te durne pchły nie rozumieją, że NIE to nie? Fuknęła ze złości na rozładowanie emocji, jednak zaraz się obejrzała jak tylko mogła czy aby nikt znajomy się za nią nie czai. Nie chciałaby dać się złapać, nie chciałaby mieć z nimi  w ogóle kontaktu!

Siedziałam w spokoju w obozie, akurat myjąc swoje futro. Jakiś ruch jednak przykuł moją uwagę, i w jego stronę spojrzałam. Akurat zobaczyłam jak jakiś rudy ogonek chowa się pod krzew. Zamrugałam kilka razy i podeszłam do krzewu. Łapą delikatnie podważyłam gałęzie krzewu, aby móc spojrzeć pod niego. Uśmiechnęłam się delikatnie do dziecka Leśnego Szeptu.
— Hej malutka, wszystko dobrze? — zapytałam spokojnym, kojącym głosem.

(czaso przed pogrzebem Golec, oczywiście, nie widziałam, że jest zaczęta sesja)

Odruchowo Straszka chciała syknąć, kiedy krzak się uniósł a ona wyczuła zapach obcego. Nie chciała spotykać żadnej koleżanki cioci mamy ze żłobka, która przyszła po Straszkę bo ta źle policzyła swoje pociechy. Jednak po skoncentrowaniu sie na kolorze futra, zapachu ruda zdała sobie sprawę.. Że tej pary oczu jeszcze nie poznała. Opadło i futerko i emocje, które błyskawicznie pojawiły się w Straszce. Poczuła się niewyobrażalnie głupio. I jakie to wrażenie wywierała na obcych, pewnie pomyślą od razu, że widać że dziecko leśnego szeptu. Chociaż jakoś ta o tym nie pomyślała, i z obojętnością na pyszczku odparła stanowczo - Nic, unikam rodzinnej integracji. A co? To twój krzak? Na matke mi nie wyglądasz sory...-

Zamrugałam kilka razy na słowa kocięcia, które były bardzo obojętne. Na moim pysku dalej jednak widniał uśmiech, delikatny i ciepły. Nie miałam w zamiarze przecież ukarać kocięcia Leśnego Szeptu za to, że się chowa pod krzewami! Jak się chciała chować to w porządku.
— Nie jestem matką. Jestem zastępczynią — odparłam spokojnym tonem głosu, dalej się uśmiechając. Odeszłam trochę do tyłu, dalej patrząc na kocię.
— Po prostu się zmartwiłam, że się chowasz pod krzewem i coś się stało. Zechcesz wyjść? — zapytałam.

Spod krzaczka wydało się ciche - WOOO! - które nie było właściwie, aż tak ciche jakby chciała tego straszka. Jednak, będzie mogła dokopać szerszeniowy że zamieniła spojrzenie z samą zastępczynią. No to wtedy kurdupel odwoła wszystkie wyzwiska skierowane w jej stronę. Pff. Przegryw. - No nie wiem, nie mogłabyś wejść do mnie do krzaka? Bo szczerze mówiąc mi tu dobrze, no ale nie zmuszam. - Wzruszyła ramionami chociaż ta nie mogła tego zauważyć. W rudej obudziło się poczucie strachu, o dziwo całkiem nowe jak na rozległą paletę emocji Straszki. Czy zastępczyni będzie chciała przyjrzeć się Straszce? Spytać się o imię? I może jeszcze naskarży się mamusi. Straszka liczyła, że w klanie wichru nie ma kolesiostwa.