— Taa, jasneee. — przewróciłem oczami i potrząsnąłem głową na słowa Skowrona. Oburzające! Przecież, ach, każdy wie, że to ja byłem tym szybszym bratem, nie? Hehe, żartuję, oczywiście... Ach, mam nadzieję, że to było widać po mnie tak, jak u Skowrona... Ale raczej nie powinien się obrazić, w końcu, ach, jesteśmy na, jak to czasem tata żartował, misji bojowej! O! Nie no, raczej się nie obraził, bo... Haha, głupio mu było, co? Rewanż, tak? Ach, hm, może być i rewanż!
 — Tylko pamiętaj o tym, by nie były za krótkie! — udało mi się znaleźć kolejne dwie pasujące do wypełniania dziur w ścianie gałązki. — Bo możemy coś zepsuć... A tego nie chcemy... — to ostatnie dodałem już ciszej, odwracając się do Skowrona i troszeczkę kładąc uszy po sobie. Och, no, to zawsze mogło się, ach, niestety stać! Wypadki zdarzały się również najlepszym, prawda? Więc, ach, musimy być potem naprawdę, naprawdę ostrożni!
 Zerwałem kolejne trzy gałązki i myślałem, ach, naprawdę myślałem, co dalej zrobić. — Ej, Skowron, wiesz co! — podskoczyłem w miejscu, a potem zastygłem. Oj, tak, ja naprawdę, naprawdę myślałem i, ach, już wiedziałem, miałem jeszcze lepszy pomysł! — Może... Może zagadniesz tatę czy mamę na temat budowania legowiska? Może lepiej mamę, bo, uch, no... Ona bardziej gada i czekaj! — moje łapki aż dygotały ze szczęścia! Zerwałem, dla uspokojenia się, jeszcze dwie gałązki, odłożyłem je na bok i patrzyłem na Skowronka z zachwytem — to musi się udać, mhm, jak Skowron mnie posłucha, to na pewno wszystko się uda!
 — Wiesz, Skowron, ty... Ciebie bardziej kojarzą, że jesteś... Dużo mówisz, tak? To nic nie zaczną podejrzewać i uda nam się plan! — tupnąłem łapką o ziemię – TAK! Ach, to jest to! — Ja... Hm, mamy konkurs, więc albo mogę pilnować, żeby nikt tych gałązek nie... Będę tu siedzieć i obserwować, o! Albo... Albo mogę iść z tobą! Tylko ty będziesz mówił więcej, ALE — zniżyłem głos do szeptu — To łatanie dziury... To niespodzianka, tak?

Kiełkujące Ziarno poczeka, trudno.
Chciał dać jasno i subtelnie znać Trujkowi, że ma go dość. Ostatnio przerabiał walkę z mentorem a ta okazja będzie dobrym treningiem.
Kiedy znaleźli się na ustroniu obozu w ciszy ten przysiadł zostawiając odległość między druim terminatorem. Odetchnął zastanawiając się jak to rozegrać aby wziąć tego z zaskoczenia. Spoglądał na jego ślepia w spokoju. Niczego się nie spodziewał.
- No dobra słuchaj, wyjaśnię ci to - Zaczął powoli podrywając się z miejsca. Zrobił kilka delikatnych kroków i zbierając się do rzekomego wyjaśnienia Trującej łapie pewnych zasad moralności wybił się z tylnych łap, wyskakując wprost na rozmówce. Kusiło go rozwinięcie pazurów jednak gdyby jednemu coś się stało wolał nie znać konsekwencji. Z resztą nie robiłby problemu Motylemu Blaskowi.

W jego oczach zaiskrzyło, kiedy usłyszał słowa Złotej Łapy. Już nie mógł się doczekać aż usłyszy wszystkie sekrety tajemnej sztuki bycia twardym kotem. Z uwagą przyglądał się każdemu ruchowi czarno białego kocura z zniecierpliwieniem oczekując na jego kolejne słowa. Nie spodziewał się jednak, że ten na niego naskoczy. Pisnął cicho starając się zrobić jakikolwiek unik, jednak szybko zbeształ się za wydany przez siebie odgłos. No bo co jeśli to jest jakiś test? Czy w takim razie powinien atakować Złocistego? Normalnie nie chciałby tego robić, ale teraz już sam nie wiedział. Pod wpływem paniki starał się znaleźć odpowiedź na wszystkie swoje pytania u samego brata, jednak jego pysk nie zwracał w tamtym momencie jakichkolwiek emocji.
- To nie jest uczciwe! Jeszcze nie przerabiałem walki na treningu! - zdążył tylko miauknąć.

Był naprawdę blisko! Poprawił się szybko na łapach kiedy dymny uniknął jego ataku. Postanowił teraz skierować swoje łapy na pysk terminatora. Zamachnął się prędko silną łapą aby uderzyć w polik kocura. Próbował wyładować na nim całą swoją złość, jednak kiedy tylko nie udawał mu się atak ta narastała. Był coraz bardziej chętny na wysunięcie pazurów. Liczył tym razem, że trujek oberwie i zrozumie jak bardzo głupi jest w oczach innych kotów. Z resztą Miłek był całkiem zwinny a ten atak próbował zadać naprawdę pewny siebie.

Trujek nadal nie rozumiał co się dzieje jednak jakimś cudem udało mu się uniknąć skierowanego weń ataku. Z każdą kolejną chwilą to co robił Złocista Łapa jednak wydawało mu się coraz mniej i mniej zabawne. Zaczął zastanawiać się również czy oby na pewno jest to test a nie po prostu wyładowanie na kimś swojej złości. Ale dlaczego akurat na nim, w końcu są braćmi, a rodzeństwu się takiego czegoś nie robi, prawda? W jego oczach pojawiły się łzy kiedy oriental znowu zamachnął się na niego. Kocur znowu starał się wykonać unik ale ile tak można? Przecież nie będzie unikał w nieskończoność a walczyć z bratem też nie zamierza.
- Przestań nie zamierzam cię atakować! - miauknął zrozpaczony. Może po prostu Złocista Łapa nie zrozumiał, że Trujek nie chce walczyć? Tak, to na pewno chodziło o to. W końcu inaczej nawet by go nie zaatakował, prawda?

— To lepiej odemnie uciekaj! — Miauknął strasząc swój szczurzy ogon. Miał serdecznie dość zamiarów trujka, jego głosu w swoich uszach i wszystkiego co dawało na myśl o jego osobie.
Tym razem mu się nie udało, jednak nie zamierzał w żadnym wypadku tracić pewności siebie. Jego następnym ruchem już wykorzystanym na treningu było pchnięcie przeciwnika aby stracił równowagę. Naparł więc na bok dymnego używając całej swojej sylwetki i każdego pojedynczego mięśnia. Potem mógł łatwo go powalić, a wtedy będzie z górki. Jednak musiał się skupić na swoich ruchach które w tym momencie były najistotniejszą rzeczą dla orientala.

Jak to uciekaj? Trujek nie zamierzał uciekać. Bo co jeśli to ten test? Albo... Nikt kto krzyczy "uciekaj" nie powinien zostawać sam, to już powinno stać się złotą zasadą. Nie zamierzał zostawiać brata na pastwę własnych myśli, szczególnie jeśli jest w tak rozchwianym stanie, że go atakuje. No cóż, w takim razie będzie musiał przeczekać jeszcze trochę ataków. Złota Łapa na pewno się za chwilę zmęczy, prawda? Z resztą może już był zmęczony? W końcu kolejny jego atak udało się Trujkowi uniknąć, nawet jeśli był on już zdecydowanie bliżej niż poprzedni.
- Nie zamie- nie zamierzam cię zostawiać. - miauknął, nieco się jąkając ze stresu.
- Nikt nie powinien być sam, a już na pewno jeśli ma rodzinę naokoło. - dodał po chwili. Widząc co robi jego brat, zaparł się łapami w ziemię, starając się odeprzeć jego naciskowi, jednocześnie obracając się w jego stronę, aby stanąć nim twarzą w twarz.
- Po za tym nadal nie używasz pazurów... To coś znaczy, prawda? - dodał nieco ciszej starając się spojrzeć bratu w oczy.

Był taką porażką, jednocześnie upokarzając się na oczach kocura nie umiał opanować emocji. Chciał się wyżyć na tym całym dymnym kocie jednak teraz los się nad nim znęcał. Stał po drugiej stronie, tej nie słusznej. Tej która powinna zostać potępiona. Jednak on nie był na tyle wyszkolony...
Przystanął na chwile, terminator miał rację. Bał się skrzywdzić dymnego. Musiał mu to udowodnić!
— Irytujesz mnie. — Odparł stając na przeciw przybranemu bratu i wysuwając lśniące pazury zamachnął się aby pokaleczyć mu policzek.
Był prawie pewien swojej decyzji kiedy w ostatnim momencie zwiesił łapę. Odetchnął głęboko i przyjął obojętny wyraz pyszczka. Wycedził tylko przez zęby.— Zawiodłeś Trująca Łapo. — I odszedł w stronę stosu zwierzyny. Jeszcze do tego wrócą, tym razem mu nie odpuści.

Dzięki silnym łapom udało mu się wytrzymać napór brata i teraz stał tylko i czekał na jakąkolwiek odpowiedź. Nie dostał jednak tego czego się spodziewał. Czekające w jego oczach od dłuższego czasu łzy powoli zaczynały wypływać na futro kocurka ten jednak nie umiał wypowiedzieć ani jednego słowa. Czy naprawdę tylko irytował brata? Chciał osiągnąć zgoła inny rezultat, ale teraz już niczego nie był pewien. Widząc łapę z pazurami nawet nie starał się zrobić uniku wiedział, że po części uderzenie pazurami mu się należało.
- Przepraszam. - wydusił tylko z siebie.
Zamknął oczy gotowy na uderzenie, które jednak nigdy nie nastało. Kiedy je otworzył usłyszał tylko ostatnie słowa Złotej Łapy i zobaczył jak kocur się oddala. Nie wiedział co ze sobą zrobić - biec za bratem? A może od razu poszukać sposobu na przeprosiny? Spuścił łepek i ignorując wszystko naokoło udał się w stronę wyjścia z obozu. Chyba nic się nie stanie jeśli na chwilę pójdzie na spacer, prawda?

//zt

To popołudnie Jeżyna spędzał jak zwykle - sam. Wynikało to jednak tylko i wyłącznie z tego, że znalazł idealnie miejsce dla siebie a mianowicie Niskie Krzewy. Krzewy znajdujące się przy ścianach obozu były zaciszne i spokojne, no i chroniły teraz przed nieprzyjemnym, zimnym wiatrem, który smugał obóz. Jeżyna nastroszył futerko, gdy mały powiew wdarł się do jego kryjówki. Wyjrzał nieco, ale tylko na tyle by widzieć przelatujące po niebie chmur, chodź po prawdzie to zajmowały już znaczną część nieba, a niebieskie skrawki było widać tylko w kilku miejscach. I już dzięki tym chmurom, w głowie Jeżyny zaczął kiełkować pomysł na kolejną historyjkę i może, kto wie, tym razem komuś ją opowie?

W poszukiwaniu przyjemnego miejsca na odpoczynek Sójka zawędrowała do Niskich Krzewów. Miejsce to było zawsze ciche i spokojne można tu było odetchnąć od gwaru w innych częściach obozu. Szukając odpowiedniej dziury w krzewach, zauważyła, że jedna z lepszych miejscówek została zajęta przez jakiegoś kota. Po bliższej obserwacji poznała w kocurze swojego brata i podeszła wciskając pyszczek w szczelinę.
- Heeej! Też się tu chowasz? - bezceremonialnie wgramoliła się pod krzew i położyła się obok brata. Gdy przeszył ją nagły powiew zimna kotka nastroszyła się i wtuliła się mocno w futerko Jeżyny. Po chwili wiercenia się, kiedy postanowiła, że tak będzie jej wygodnie podniosła łepek w górę.
- Piękne to niebo, prawda? - szepnęła rozmarzona wpatrując się w wirujące kłęby chmur.

Niebieskofutry podskoczył lekko na nagły głos Sójki. Naprawdę nie spodziewał się, że ktoś go tu znajdzie, albo w ogóle, przyjdzie tutaj. Oczywiście, nie znaczyło to, że nie chciał towarzystwa Sójki. Nigdy nie gardził towarzystwem rodzeństwa. Speszył się jednak nieco, gdy kotka wtuliła się w jego grube futro. Ostatni raz przytulali się gdy... no cóż, gdy byli jeszcze kociętami przyklejonymi do matki w kociarni. W sumie... tęsknił za tym. Po chwili na nowo udało mu się rozluźnić.
- Cześć... Szukałem chwili wytchnienia, chciałem popatrzeć na niebo... i może powymyślać jakieś historyjki... - odparł, jak zawsze z pozbawionym emocji głosem. Tak to już miał, jego głos zawsz był po prostu monotonny i w sumie można było usłyszeć w nim nutkę emocji gdy opowiadał swoje historie, chodź na razie tylko do siebie samego zamiast do innych kotów jak robił to Puszysta Chmura.

Kotka zignorowała reakcję brata na taką bliskość, ona sama dłużej siedziała w kociarni i pewnych nawyków nie tak łatwo się pozbyć. Nie żeby jej to przeszkadzało, teraz przynajmniej chłód stał się mniej uciążliwy. Sójka przymrużyła oczy dalej wpatrując się w niebo, szukając znajomych form wśród obłoków. Głos Jeżyny był zawsze taki miarowy, monotonny. Jednak jej się podobał, bez zbędnego hałasu czy harmideru.
- A masz już coś wymyślone? - kotka posłała bratu pytające spojrzenie. - Ale byłoby fajnie, gdybyś opowiadał jak tata - Sójka uśmiechnęła się na myśl o ojcu. Historie Puszystej Chmury fascynowały kotkę. Zawsze lubiła patrzeć się jak snuje swoje opowieści z iskrą w oku, a inne koty cicho słuchają.
- Jak będziesz już miał gotowe to mi powiesz, ok? Nikogo innego tutaj nie ma, więc dzisiaj to ja będę twoją widownią - powiedziała Sójka podekscytowana swoim pomysłem. Obróciła pyszczek w stronę Jeżyny i wlepiła w niego swój wyczekujący wzrok.

- Mam jedną historyjkę... Ale wątpię czy jest tak dobra jak te taty... - wymamrotał po chwili namysłu. W sumie to był zadowolony tylko z jednej ze swoich opowieści, które udało mu się zapamiętać. Wątpił jednak, czy byłaby tak dobra, by komuś ją opowiedzieć. Jeszcze by się wygłupił i wyszedł na mysi móżdżek. Ale z drugiej strony, może dzięki temu przekona się czy powinien dalej kontynuować wymyślanie tych opowiastek. Jeśli Sójka stwierdzi, że ta się do niczego nie nadaje to przynajmniej będzie wiedział, by nie marnować czasu.
- Ta historia jest raczej nudna a jeśli bardzo chcesz to mogę ci opowiedzieć kawałek... Tylko obiecaj, że nie będziesz się śmiać - dodał po chwili namysłu.

- Oj tam, każdy musiał kiedyś od czegoś zacząć. Praktyka czyni mistrza - Sójka starała się dodać otuchy bratu. Co prawda wiedziała, że Puszystą Chmurę będzie trudno przebić, ale to nie znaczyło, że Jeżyna ma się poddać. Ich ojciec był naprawdę w tym dobry i widać było, że on sam świetnie się bawił, gdy snuł swoje opowiadanie. Ona sama, pomimo swojej bujnej wyobraźni, nie była w stanie poskładać pogmatwanych myśli w coś, co by sensownie można było opowiedzieć. Nie mówiąc już o tym, że w życiu by się nie ośmieliła na przemawianie przed grupą kotów.
- Oczywiście, że nie będę się śmiać. Za kogo ty mnie masz? - fuknęła teatralnie, lekko trącając kocurka. Czuła w środku pewne ciepło i dumę, wiedząc że to akurat jej Jeżyna coś opowie. Po chwili zamilkła czekając, aż brat zacznie.