Dzisiejszy dzień wydawał się być wyjątkowo .. irytujący. Starałem się tego nie okazywać, jednak nikt nie mógł znaleźć dla mnie czasu. Kiedy się obudziłem wszyscy albo spali, albo już byli zajęci swoimi sprawami. Wypełznąłem z legowiska z zamiarem pokręcenia się po obozie. Dotarłem do krzewów, w których kiedyś bawiłem się z rodzeństwem w chowanego. Już miałem dać nura między gałązki kiedy moją uwagę przykuła duża szylkretowa kotka. Zatrzymałem się aby przyjrzeć się kotce. Nie wyglądała jakby była zajęta, ani by na kogoś czekała. Bez zbędnych skrupułów podreptałem w jej stronę.
- Cześć, jestem Len. - Miauknąłem wesoło, podnosząc ogon do góry.

Zastrzygła uchem, gdy usłyszała zbliżające się kroki, po czym obróciła mordkę w stronę, z której dochodził dźwięk - mniej więcej w tym samym momencie, w którym kociak odezwał się do niej. Szylkretka uśmiechnęła się pogodnie.
- Cześć! Ja jestem Wapienna Łapa - odpowiedziała na jego powitanie. Rany, ale te kociaki Sikorczego Skrzydła były już duże. - Za niecały księżyc zostaniesz terminatorem, prawda? Cieszysz się? - spytała, zarzucając jakiś luźny, niezobowiązujący temat na rozmowę, skoro już miała towarzystwo i mogła przestać obserwować samotną czarną chmurę.

Posłałem kotce mimowolny uśmiech, kiedy ta z entuzjazmem się przedstawiła. Fajnie się było czuć.. chcianym. Często spotykałem się z raczej obojętną reakcją na moje towarzystwo. A więc Wapienna Łapa! - Bardzo fajne imię. Od czego to? - Spytałem zainteresowany pochodzeniem słowa "Wapienna", nic nie przychodziło mi na myśl. Będę mógł się pochwalić zdobytą wiedzą swojemu rodzeństwu. Przyznam, lubiłem wychodzić na tego mądrego.
- Wszyscy się ekscytują, mi to w sumie obojętne. Ale fajnie będzie zmienić środowisko. Odparłem, zmiana legowiska i poniekąd nowi koledzy i w końcu utęskniony trening. Całe moje rodzeństwo trajkotało tylko o tym. Nie dało się pogadać o niczym innym, jednak rozmowa z obecnym terminatorem na ten sam temat już brzmiał o wiele ciekawiej.

- Od wapienia. To taka skała, w której odbite są muszle - odpowiedziała. Bardzo lubiła swoje imię, uważała, że do niej idealnie pasuje, nawet jeżeli kolor jej futerka w żadnym wypadku nie przypomniał wapiennej skały. Ona sama też chyba nie przypominała wapienia, który wydawał jej się być miękką i kruchą skałą - chociaż co do tego nie była pewna, bo nigdy nie widziała wapiennej skały na żywo na własne oczy.
- Hmm, nie ma niczego złego w tym, że jest ci to obojętne. Lepiej tak, niż bać się tej zmiany! - zaśmiała się pogodnie. - Ale faktycznie, po mianowaniu otwiera się zupełnie nowy świat.