W końcu wszystkie kocięta dorosły do odpowiedniego wieku, żeby zostać terminatorami. To będzie oznaczać, że kociarnia znowu opustoszeje. Nie jest to zbyt dobre... Ale może będzie mieć okazję częściej się spotykać z Tęczą. Co go bardzo ekscytowało! Oboje mieli na tyle dużo obowiązków ostatnio, że rzadko kiedy udawało im się wyjść na dłuższy spacer. No, ale wracając do rzeczy, wskoczył na Liściasty Konar, przez moment obserwując życie w obozie. Pomimo paru problemów, był dumny z Klanu Gromu, że tak sobie dobrze radzą.
- Niech cały Klan zbierze się pod Liściastym Konarem! - zawołał w końcu, siadając na miejscu przywódcy i czekając, aż koty się zbiorą w wyznaczonym miejscu. Szczególnie czekał na młode pokolenie, ale również na przyszłego wojownika! Pomimo utrudnień, Grzmiący był w stanie skończyć swoje szkolenie i Konwalia zgłosił jego gotowość do mianowania.

Dzisiejsza ceremonia w żaden sposób nie dotyczyła jego osoby. W końcu własne mianowanie miał całkiem niedawno, więc ledwo rozpoczął trening. Przyszedł tutaj tylko i wyłącznie po to, by poobserwować. Dziś mianowany będzie Wysoki wraz z młodszym pokoleniem znajdek. Chciał być tego świadkiem, może będzie dla nich pewnego rodzaju wsparciem.
Prędko poprawił futro na piersi, a następnie opuścił legowisko terminatorów, w którym akurat wypoczywał. Zjawił się pod Liściastym Konarem od razu, jak dobrze, że akurat był w okolicy. Najpierw posłał przywódcy krótkie spojrzenie, a następnie zajął miejsce gdzieś z boku, oczekując na resztę. Liczył na towarzystwo, najlepiej kogoś znajomego, skoro nawiązywanie znajomości nie idzie mu tak dobrze, jakby chciał. Czy powinien nad tym popracować? W końcu tu nie chodzi o brak pewności siebie, a jego nastawienie, które z góry jest negatywne. Nigdy nawet nie próbował tego zmienić, bo jak miałby to zrobić?

Tego ranka poinformował Rozżarzoną Gwiazdę o obecnych postępach Grzmiącej Łapy; nie zdziwił się słysząc głos przywódcy wzywający do przybycia na ceremonię.
Skinął wujowi na powitanie, przywitał się z Chudą Łapą, a następnie usiadł w niewielkiej odległości od Liściastego Konaru. Ciekaw był, czy zielonooki odbył już rozmowę ze swą zastępczynią.
Żywił nadzieję, że podczas tej ceremonii otrzyma terminatora - poprzednia w nich nie obfitowała.

Oczywiście kojarzyła zarówno fakt zbliżających się ceremonii najmłodszych znajdek, jak i kończenia treningu przez Grzmiącą Łapę… który, swoją drogą, nieco ją interesował, bo – dlaczego zmiana imienia?, ale o to mogła zapytać kiedy indziej; teraz Rozżarzona Gwiazda zwoływał ceremonię, na której zjawiła się prędko i zajęła swoje typowe miejsce na piętrze obozu.
Dziś miała być mianowana Tygrysica… tylko byleby przyszła? Zaćmienie nie była pewna, jak tam jej przeziębienie. …Uuch, znając ją, nawet gdyby teraz smarkała i kichała, to znalazłaby sposób, by być na swojej ceremonii. Złota kiwnęła kotom już obecnym na powitanie i czekała.

Przybył na ceremonie, siadając gdzieś gdzie było wolne miejsce i wbił swoje spojrzenie w rudego lidera. Przez ten czas trochę mu tych księżyców przybyło... Słyszał, że znów jakieś choróbsko go dopadło co skwitował kpiącym uśmiechem. Jak nic Chuda Łapa musiał go niańczyć. Może i Rozżarzona Gwiazda był przywódcą, lecz starej daty. Pewnie terminator uczy się zbierać zęby starucha z leśnej gęstwiny. Ha! Ale to byłoby dobre!
W jego głowie pojawiały się przeróżne wizję, ale spychał je na boczny tor. Skończył szkolenie i liczył na to, że wstąpi w szeregi wojowników. Nie dało się zapomnieć, że jego mistrz mało co w niego na początku wierzył, a tu proszę. Zaskoczył go.

Rzadko bywała w obozie akurat, gdy zwoływano ceremonię, bo w zasadzie w ogóle praktycznie nie bywała w obozie! Nic więc dziwnego, iż większość jakimś sposobem omijała. Ale czy ktokolwiek spodziewał się po niej solennego wypełniania obowiązków i takie tam? Raczej niespecjalnie, co nie? Na pewno nie jej rodzice na Srebrnej Skórce, oj mogłaby się założyć. Ale dzisiaj akurat była w obozie. Liczyła kamienie leżące przed legowiskiem wojowników, trochę z nudów, a trochę bo tak, gdy usłyszała głos przywódcy. Dlatego też zerwała się, podskoczyła bardziej w centrum, a następnie przysiadła, z uwagą kierując spojrzenie ku Żarowi. Cóż dzisiaj się zdarzy?

Powróciwszy z porannego polowania, dorzuciłem swe zdobycze do stosu z jedzeniem, gdy wtem usłyszałem głos przywódcy, zwołującego Klan Gromu pod Liściasty Konar. Z braku innych planów stawiłem się na miejscu na wezwanie Rozżarzonej Gwiazdy. Usiadłem jednak gdzieś z tyłu formującego się powoli tłumu, zastanawiając się, kogo tym razem będzie dotyczyła dzisiejsza ceremonia. Nowi uczniowie czy wojownicy? Chyba tylko Klan Gwiazdy mógł to wiedzieć...no i sam lider Gromiaków. Skupiłem się na sylwetce rudego kocura, oczekując na rozpoczęcie przez niego mianowania.

Nadal nie czuła się najlepiej i może by ominęła tę ceremonię nie widząc w niej większego sensu, ale ostatnio przywódca wręcz obiecał jej, że kogoś dziś dostanie, więc nie mogła tego ominąć. Niemniej, nadal lekko targana mdłościami przysiadła sobie na uboczu, kiwając jedynie głową do brata, oraz Zaćmienia, na resztę kotów nawet nie patrząc.

Tygrysica… nie chce. O ile ekscytuje ją perspektywa wolności, wychodzenia poza obóz, zwiedzania, poznawania świata… to ekscytację tę skutecznie hamuje świadomość, że ktoś będzie teraz jej, ble, mistrzem, i jej pilnował, i przynudzał, i ograniczał, i w ogóle ech, nuda, po co w ogóle zostawać tym terminatorem. Marudzi jeszcze tego samego ranka do Róży i Trzask, ale obie ją zapewniają, że nawet jeśli nie przyjdzie na ceremonię, to prędzej czy później i tak będzie mianowana i jej to nie ominie… głupie! A najgorsze jest to, że dopiero co wyzdrowiała, więc pomiędzy wyjściem z lecznicy a tą całą cerką nie zdążyła nic zrobić. Ech.
Wychodzi więc z kociarni naburmuszona i niezadowolona, i wcale się nie spieszy, a na dodatek jest rozczochrana, bo głos Przywódcy rozchodzący się po obozie ją obudził z drzemki. Obrzuca szybkim spojrzeniem Zaćmione Słońce, minimalnie się rozchmurzając na tę krótką chwilę, po czym siada z boku, sama, obrażona.

O rany, to kolejni! Wreszcie będzie mogła wziąć Wysokiego pod pachę i posłać go pierwszego na niebezpieczne przygody. A ona sobie grzecznie podrepta po jego śladach. Okazało się, że poza obozem czuje się niemal jak za czasów bycia samotnikiem, dlatego starała się o wiele dłużej spędzać poza nim. Tak czy inaczej dzisiaj jej futro było... cóż, przynajmniej nie wyglądała jak ostatni kocmołuch, a ładnie wszystko ulizane, chociaż przez to mogła wyglądać jak brzydki ślimak, jednak nie specjalnie zdawała się tym przejmować. Będąc jednak na miejscu, poczuła spory dylemat. Czemu wszyscy siedzą w różnych formacjach? Czemu nie tam, gdzie zwykle? Czemu są rozdzieleni? Ma iść do Ignisa i Tygrys, Chudego czy do mentora? Do mentora chyba wypada, ale wolała iść do kuzyna, ale jednocześnie nie chciała zostawiać tamtej dwójki... obrażą się, jak do nich nie podejdzie? W końcu cichaczem czmychnęła w stronę dymnego, siadając za nim, jakby chcąc ukryć swoją obecność. Naprawdę nie chciała, by dla przykładu Bocian poczuł się opuszczony, ale wybrała swój własny komfort w tym momencie. Gdzieś kątem oka dostrzegła niebieskiego okropnego terminatora, jednak przechodząc obok przyspieszyła kroku, starając się na niego nie patrzeć, jakby to miało pomóc być niezauważoną. Dała o sobie znać tym, że przy siadaniu dotknęła nosem łopatki orientala. Zdążyła się przekonać, że zbyt często zachodziła koty od tyłu zbyt cicho i potem i ona i osoba którą podeszła od tyłu są nagle w stresie i zaskoczeniu.
- Chyba lubię ceremonie. Chcę wiedzieć jakie imiona Pan Gwiazda wymyśli - mruczy, patrząc w stronę rudego na skale.

Nie wiedział do końca, co czuje. Z jednej strony chyba się cieszył - ceremonia była dowodem na to, że jest już na tyle dojrzały, by wychodzić z obozu, polować i walczyć, by być traktowanym na równi z dorosłymi (a przynajmniej tak sobie to wyobrażał). Z drugiej... chyba trochę udzielało mu się marudzenie Tygrysicy i zaczynał mieć wątpliwości, czy to wszystko ma w ogóle jakiś sens i czy nie będzie jedynie łańcuchem, kuszącym perspektywą wolności, która będzie jednak całkowicie poza jego zasięgiem.
Póki co jednak pozwolił na to, by Dzika Róża przylizała loczki na jego głowie, aby wyglądał na poważnego młodego kota.

Na samą ceremonię przyszedł, prawdopodobnie, jako jeden z ostatnich. Rozejrzał się po kotach, które już się pojawiły, po czym w prostej linii skierował swoje kroki do Tygrysicy, obok której usiadł, delikatnie trącając ją barkiem w bark.
- Będziesz Tygrysicową Łapą? - zapytał cicho, mrużąc pogodnie oczy.

Wszyscy krzątali się po kociarni, i dobrze wiedziałem z jakiego powodu. Ceremonia, w końcu też dla mnie! Ale byłem okropnie zmęczony... nie mogłem spać w nocy. To chyba przez ekscytację... I oczywiście zaspałem. Mama krzątała się z innymi matkami nademną a ja prosiłem o kilka dodatkowych chwil na sen.
Jednak Dzikiej Róży i Roztrzaskanej Tafli w pewnym momencie skończyła się cierpliwość i zostałem okropnie wywalony na zebranie.
Z poczochraną sierścią, i nieco sklejonymi oczami usiadlem w pierwszym lepszym miejscu. To chyba nie był odpowiedni dzień na moje mianowanie.

Zjawili się wszyscy! Kiwał głową na powitanie kotom, które również się z nim witały w czasie oczekiwania na kociaki. No, trochę im zajęło wytoczenie się z kociarni, widział też, że Tygrysica nie bardzo była zadowolona z faktu, że musiała wyjść już teraz. Jego wąsy lekko drgnęły w rozbawieniu, chyba jej w czymś przeszkodził. I nie było to przygotowywanie się do ceremonii, jak niektóre matki ze swoimi pociechami robią. Wysoki również niezbyt dobrze przyjął rozpoczęcie ceremonii. Matko, przeszkodził w jakiejś grupowej drzemce? Jedynie Jabłuszko wyglądał na przystojnego młodzieńca, ale nie zmieniało to faktu, że każdy z nich wyglądał uroczo. Zanim jednak przeszedł do mianowania terminatorów, jego wzrok padł na Grzmiącą Łapę. Decyzja nie była dla niego łatwa, w szczególności biorąc pod uwagę wszystkie za i przeciw mianowania młodzika na wojownika. Odchrząknął, chcąc dać znać, że zamierza rozpocząć.
- Grzmiąca Łapo, wystąp - powiedział w kierunku niebieskiego, czekając, aż przesunie się na środek miejsca ceremonii. Do ostatniej chwili rudy się wahał, co zrobić z tym terminatorem. Nie pozwalał na to, by inne koty mogły dostrzec niepewność, bardziej to wyglądało, jakby myślał. Bo w sumie tak było.
- Wołam do naszych przodków, by spojrzeli na tego terminatora. Ciężko trenował, by zrozumieć, na czym polega życie w klanie i przez czas treningu intensywnie rozwijał swoje umiejętności i podejście do swiata. Grzmiąca Łapo, czy przysięgasz żyć zgodnie z Kodeksem Wojownika i chronić swojego klanu nawet kosztem swojego życia? - zadał pytanie, obserwując przy tym uważnie młodzieńca. To była poważna obietnica. Z którą przychodziło zaufanie co do kocurka. Teraz będzie całkowicie wolny, bez mistrza siedzącego mu nad głową, bez terminatorskich obowiązków.

Gdy został wywołany od razu wyszedł naprzód. Ha! Zostanie mianowany. Nareszcie będzie wojownikiem. Tak długo na to czekał. Będzie mógł w końcu spać tyle ile chcę, nie będzie zmuszony słuchać marudzenia mistrza nad uchem i stanie się prawdziwym dorosłym.
Serce mu przyśpieszyło z ekscytacji, a iskierki w oczach błyszczały jasno ze szczęścia. Oto nadchodził jego czas.
— Przysięgam — rzekł donośnie i pewnie, dumnie się prostując.
Niech każdy widzi, że zasługiwał na to miano.

Widział ekscytację, co było... Pocieszające. W końcu Grzmiącemu zależało na randze wojownika, to był dla niego pewno zaszczyt. Oraz spełnienie marzeń. Delikatnie się uśmiechnął do kocurka, dla którego miał już przygotowane wcześniej imię.
- A więc z mocy Gwiezdnego Klanu, nadaję ci imię wojownika! Grzmiąca Łapo, od teraz będziesz znany jako Grzmiące Gardło, a Klan Gromu wita cię jako nowego wojownika! - powiedział oficjalnie. Kto by się spodziewał, że terminator, który narobił problemów tak szybko zostanie wojownikiem. Konwalia oddał w łapy przywódcy decyzję, czy kocur jest już gotowy do pełnienia nowej rangi, a Żar... Zdecydował się obdarzyć go zaufaniem. Ale na pewno będzie obserwował poczynania nowego wojownika, żeby nie było! Ale na razie pozwolił się klanu cieszyć chwilą, na początku dołączając do skandowania nowego imienia. Dopiero po tym, jak głosy ucichły, spojrzał w kierunku kociąt. No i znowu kociarnia będzie pusta.
- Przyszedł czas na mianowanie nowych terminatorów! Wysoki, Tygrysico, Jabłuszko, wystąpcie - powiedział do młodzików, chwilę czekając, aż dwóch rozczochrańców i jeden ulizaniec wyjdą przed szereg.
- Wysoki, od dzisiaj będziesz znany jako Wysoka Łapa, a twoim szkoleniem zajmie się Zamglone Jezioro. Tygrysico, jaki Tygrysia Łapa rozpoczniesz trening pod okiem Pszczelego Pyłu. I Jabłuszko, a raczej Jabłkowa Łapo, twój trening poprowadzi Konwaliowy Sen - oznajmił, przydzielając terminatorów wojownikom, którzy już byli doświadczeni. Jakby był jeden kociak więcej, na pewno Rwący Strumień również by otrzymała swojego podopiecznego. Miał nadzieję, że nie miała mu tego za złe, ale w ogóle jej się nie spodziewał na tej ceremonii! Cieszył się, że ją widzi!
- Ceremonię uważam za zakończoną - powiedział, po czym zszedł z gałęzi, obserwując przez chwilę, jak mistrzowie witają się ze swoimi podopiecznymi. Podbił do Rwącej z szerokim uśmiechem.
- Hej! Jak ja cię dawno nie widziałem! Musimy kiedyś wyjść na jakieś polowanie czy coś w tym guście! I mam nadzieję, że nie masz mi za złe, że nie miałem nikogo dla ciebie.

Nikt się do niej nie dosiadł, ale za to Rwąca posyłała każdemu szerokie, wesołe uśmiechy, kiwając co do niektórych głową; na przykład do Bociana czy Pszczoły.
Ceremonia ruszyła szybko - Żar mianował terminatora na wojownika, a potem zaczął rozdawać wojownikom terminatorów. Nie spodziewała się nikogo dostać i, na szczęście, tak właśnie się stało, że nikogo nie dostała. Ale! Nie zamierzała narzekać z tego powodu, właściwie można rzec, że ją to cieszyło. Nie czuła się jeszcze staro, ni nic, po prostu nigdy do końca nie poczuwała się do treningów i choć raz miała ich naprawdę dużo, bo aż trzy naraz, to i tak im nie podołała i ostatecznie mimo wielu księżyców na karku nadal nikogo nie wytrenowała. Ale czy to kogokolwiek dziwiło? Niespecjalnie? No, mnie też.
Nie spodziewała się, że Żar do niej podejdzie, ale gdy tylko zjawił się obok radośnie się do niego wyszczerzyła.
- Oczywiście że nie, więcej czasu dla mnie, jak to mówią - zaśmiała się serdecznie. - Ale wiesz, jak to jest, jak się spędza dużo czasu poza obozem, to jakoś tak się ze wszystkimi mija! Ale wspólne polowanie brzmi spoko! Póki nie ma śniegu, albo coś - rzuciła, radośnie uderzając kocura łapą w bark.

Ależ się puszył, ależ z niego emitowała duma i radość. Nawet imię wojownika mu pasowało, a jakże. Doceniono w końcu to, że głos to miał niezły, a upartość w mówieniu tego co mu ślina na język przyniesie, nie równała się z niczym innym. No to teraz Konwaliowy Sen będzie miał spokój. A tak w niego na początku nie wierzył! Ha! Udowodnił mu, że się mylił. Nawet lider go docenił, chociaż nie tak dawno temu jechał po nim równo.
Zdziwiło go natomiast to, że staruszek miał nowego ucznia. Bardzo, ale to bardzo współczuł temu dzieciakowi. Jeżeli jego mistrz prowadził trening taki jak z nim, to na pewno łez nie będzie końca. W sumie... To go bawiło. Nie mógł się doczekać, aż zapyta Jabłkową Łapę o wrażenia.
Przyjął podziękowania od wszystkich, a następnie odszedł, aby przygotować się do kolejnej części ceremonii. Milczące czuwanie do świtu...