Ceremonia była poprzedzona wieloma rozmowami z innymi kotami. Musiał trochę nadgonić relacje z innymi klanowiczami, nie mógł przecież być takim przywódcą, którego głównie nie ma lub jest nieosiągalny! No i musiał parę spraw rozwiązać. I nim się obejrzał, to już minął wiek odpowiedni do mianowania niektórych kociąt! Została jeszcze część z poprzednich mianowań, no i pierwszy rzut z miotu Trzask i Róży! Nie mógł się doczekać tej ceremonii, naprawdę! Przed górowaniem słońca wszedł na gałąź, na której bardzo dawno nie siedział. A teraz zapowiada się gorący okres mianowań!
- Niech cały Klan Gromu zbierze się pod Liściastym Konarem!

Odkąd tylko przyzwyczaił się do życia w klanie, przestał obawiać się dnia mianowania. Wręcz przeciwnie- zaczął go wyczekiwać, będąc przekonanym, że nowa ranga da mu nowe możliwości. Będzie mógł poznać i nauczyć się nowych rzeczy, które wcześniej były dla niego... Nieosiągalne, jeśli można tak to nazwać. Sam trening wydawał mu się niezwykle ciekawy, a myśl o tym, że niedługo sam będzie mógł sprawdzić swoje siły napawała go ekscytacją.
To już czas. Usłyszawszy głos Rozżarzonej Gwiazdy wstał prędko i kilka razy przejechał językiem po piersi. Co prawda już wcześniej zadbał o to, by jego futro było czyste, lecz poprawki nie zaszkodzą. Takie drobne i ostatnie. Jego kolejnym krokiem było upewnienie się, że wszystkie znajome mu kocięta, które będą dziś mianowane, słyszały komunikat i przygotowują się do przyjścia pod Liściasty Konar. Dopiero wtedy sam się tam udał. Nie poczekał na resztę, bo... Cóż, chyba po prostu z tej ekscytacji o tym zapomniał. Zorientował się dopiero, gdy zajął miejsce gdzieś przy gałęzi, z której przemawia przywódca. Zadecydował wtedy, że po prostu tutaj poczeka. Może Listek albo Ignis siądą gdzieś obok. Lub pojawi się któraś z opiekunek, o. W końcu one też powinny dziś tutaj być.
Rudemu liderowi posłał krótkie spojrzenie... Któremu nawet towarzyszył delikatny uśmiech. I... Na ten moment to tyle. Rozejrzał się ukradkiem, wypatrując znajomych twarzy.

Listek nie podzielała entuzjazmu kuzyna, a na wołanie przywódcy jedynie oblała ją fala stresu, przez co nastroszyła futro. Wyleciał na nikogo nie czekając, przez co ta nie wiedziała czy lecieć za nim czy wyjść z kimś innym kto jeszcze siedział w kociarni. Położyła po sobie uszy, kiedy szorstki język Tafli przejechał jej po czole. Uhh, miała tego dość, wyglądała przecież wystarczająco normalnie, więc czemu się tak tym przejmowali wszyscy? Zaraz powędrowała za Chudym widząc, że reszcie jeszcze chwilę zajmie ogarnięcie się. Szybkim krokiem przedreptała przez środek obozu i usiadła blisko kocurka, przy okazji wypatrując czy nie ma nigdzie tego okropnego niebieskiego terminatora. Wolała się z nim nie spotkać, już miała wystarczająco dużo nieprzyjemności.
- Myślisz, że bardzo nas będą męczyć? Nie chce tu być. Może Gwiazda da mi jakiegoś miłego mistrza i nie będzie tak źle?... - mruczała ugniatając podłoże, z lekkim nachyleniem ku dymnemu.

Perkoz niechętnie wyszedł z legowiska. Z opowieści opiekunek słyszał już czym ma być ceremonia i... że ma być tam dużo nieznajomych kotów, a co jeszcze gorsze Perkoz ma trafić pod opiekę jednego z nich. Niezbyt szczęśliwy przydreptał i usadowił się za Chudym. Zupełnie jakby chciał się schować przed Rozżarzoną Gwiazdą.
- Cześć - rzucił cicho i tyle. Rozglądał się nieufnym wzrokiem po wszystkich dookoła. Mając nadzieję, że nikt oprócz ich zgrai nie odważy się do nich zagadać, podejść czy coś takiego.

Kolejna ceremonia... tym razem jakiś przybłęd zaadoptowanych przez matkę... matki Konwaliowego Snu? Na Gwiezdnych, ten klan jest coraz bardziej pokręcony. Z jednej strony rozumiałam że powinno się pomagać kocięciu w potrzebie, ale dlaczego musieli podrzucić je akurat na naszą granicę? Część z nich wygląda obrzydliwie, jak jakieś myszy czy nie wiadomo co. Poza tym wdrażanie takich podrostków do naszej społeczności... ugh... przecież połowa z nich zdezerteruje bo obudzi się w nich ta samotnicza kropla krwi. Jednak miałam nadzieję że pod moją opiekę trafi któryś z tej drugiej połowy, bo moja terminatorska Gwiazdeczka się obijała! A taka chętna do nauki... defekty są najwyraźniej dziedziczne.
Jak zwykle usiadłam gdzieś z boku kiwając głową w kierunku przywódcy chcąc nawiązać z nim kontakt wzrokowy... nie chciałam aby mu umknęło to że się zjawiłam!

Zaćmione Słońce obserwowała klan z jednej z gałęzi drzew, gdy rudy przywódca zwołał klan. Ceremonia… to było trochę dziwne, gdy połowa teoretycznie tego samego miotu miała swoją ceremonię kiedy indziej. Uroki przybłęd; miała tylko nadzieję, że ich pochodzenie nie wpłynie na ich lojalność, ale… ugh. Czas już jej pokazał, że czasem to ci o czystej, klanowej krwi mają w sobie najmniej lojalności.
Zeskoczyła na dół z drzewa, by zająć swoje typowe miejsce na wyższym piętrze obozu, przy Wzburzonej Wodzie. Liczyła po cichu na terminatora: bo znowu po jej terminatorze zniknął ślad. Czy to ona nosiła w sobie jakieś przekleństwo? Czy sprawiała, że już nie chcieli być w klanie…? Przygryzła wargę.
Gorzki posmak samotności znowu znalazł miejsce w jej życiu.

Jak nakazywała jej osobista tradycja, Tęczowa Chmura zjawiła się na kolejnej ceremonii, tak jak na wszystkich innych, na których miały być mianowane kocięta. Szkoda, że nie zdążyła bliżej zapoznać się z większą ilością starszej części miotu Dzikiej Róży i Roztrzaskanej Tafli. Ale może jeszcze kiedyś przytrafi się okazja? Miała taką nadzieję.
Niebieskofutra przysiadła sama, niedaleko kociąt. W pobliżu nie było nikogo jej bliżej znanego, do kogo mogłaby się dosiąść, więc nikogo nie zaczepiała. Kiwnęła jedynie głową na powitanie Rozżarzonej Gwieździe i Zaćmionemu Słońcu.

Konwaliowy Sen oczekiwał na wyleczenie jego rany przez medyczkę, nie krwawił jednak, toteż usiadł u progu lecznicy by obserwować rozgrywającą się ceremonię. I on żywił nadzieję, że otrzyma terminatora - Śpiewający wszak nie będzie czynić raptownych postępów w swoim zachowaniu, o czym zielonooki swego wuja informował. Niesprawiedliwym byłoby, gdyby ograniczało to jego prawa do nauczania młodszych pokoleń na rzecz kotów, które nie były ku temu zadaniu stworzone.
Ciekaw był również, czy nieposiadająca terminatorka Zaćmione Słońce otrzyma podopiecznego - byłoby to wymownym komentarzem dotyczącym ostatniej rozmowy jego, Śpiewającego oraz przywódcy.
Jeśli Jeżynowy Cierń go dojrzała, skinął jej głową w wyrazie przywitania. Jeśli chciała do niego dołączyć nie widział ku temu przeciwwskazań.

Akurat byłem w obozie, gdy Rozżarzona Gwiazda zawezwał nas do siebie pod Liściasty Konar, dlatego wstałem z miejsca, które do tej pory zajmowałem i zbliżyłem się do już niemałej grupki kotów. Domyśliłem się, że szykuje się nam kolejna ceremonia mianowania, zapewne nowego pokolenia uczniów. Wśród tłumu dostrzegłem już znane mi sylwetki Niezapominajki, Jeżynowego Ciernia, Zaćmionego Słońca, Tęczowej Chmury i Pszczelego Pyłu. Każdej z kotek posłałem na powitanie przyjacielski uśmiech, samemu siadając gdzieś z tyłu, jednak na tyle blisko, aby mieć przywódcę, jak i całą resztę klanowiczów w zasięgu swojego wzroku. Miałem jedynie nadzieję, że ominie mnie dziś awans na czyjegoś mentora.

Czy to też moja ceremonia? Wiedziałem że część familii musi jeszcze poczekać bo jest za mała... ale ja chyba już nie byłem? Byłem wysoki! Dosłownie... Wysoki. Jak na razie nie ciągnęło mnie do polowania czy walki i innych terminatorskich spraw, ale chyba muszę się dostosować... ale bać się nie boję! Tylko trochę mi się nie chce. Spanie do kiedy się chce jest super, a z tego co wiem niektórzy wstają bardzo wcześnie aby iść w teren! Tylko po co? Przecież dzień jest taki długi...
Gdy moje futro zostało oczyszczone przez jedną z matek, wyszedłem za resztą kociąt na zewnątrz. Rozejrzałem się i po zebranych kotach i rozpoznałem panią z jednym okiem, Konwaliowy Sen, Tęczową Chmurę i oczywiście przywódcę! Chciałbym w sumie mieć legowisko tak wysoko jak on teraz siedzi!
Dosiadłem się do reszty dziś mianowanych, uśmiechając się do każdego... chciałem dodać im chociaż trochę otuchy, o!

Przybył na ceremonie tylko po to, aby sobie popatrzeć jak młodzi dostają głupie imiona. Tak, liczył na to, że Rozżarzona Gwiazda znów zabłyśnie swoją pomysłowością. Akurat śmiałby się, gdyby jakiś kociak zaczął się do niego pruć. W zasadzie nie znał tych bachorów, no i jakoś mu się do poznawania nie zbierało. Tyle czasu wymieniał mech w żłobku, że ich zapach sprawiał, że miał ochotę zwymiotować.
Przysiadł sobie na uboczu, oczekując aż ceremonia się zacznie. Może Konwaliowy Sen dostanie kolejnego ucznia? Wtedy byłoby śmiesznie. Mógłby nastraszyć dzieciaka i powiedzieć mu jakie czeka go piekło. O tak... Nie mógł się już tego doczekać.

Tak jak się spodziewał, zaraz zjawili się obok niego jego towarzysze. Nie sądził jednak, że będzie ich aż tylu! Niezapominajka, Perkoz, Ogień, a potem również Wysoki dosiedli się do Chudego, tworząc tym samym małą grupkę. Grupkę, wokół której skupiać będzie się cała dzisiejsza ceremonia. Fajnie!!
- Na pewno będzie miły!! A jeśli jednak będziesz mieć z nim jakieś problemy to powyrywam mu wszystkie wąsy i znajdziemy ci nowego, lepszego. - Odpowiedział kuzynce, posyłając jej łagodny uśmiech. Rozumiał obawy dotyczące mistrza, sam trochę w tej kwestii się stresował. Zamierzał więc wesprzeć koteczkę na duchu, tak jak w sumie resztę rodziny, która zapewne jest równie poddenerwowana... Przynajmniej w pewnej części, bo o ile Perkoz wyglądał na dość niepewnego i nieufnego, to Ignis wręcz przeciwnie. Wesoło przywitał się, a nawet zapytał o nastroje. Chudy oczywiście podzielał jego ekscytację.
- Zero stresu! Chyba... Nie mogę się już doczekać. Trening brzmi ciekawie i w sumie obecnie o niczym innym nie myślę. - Może i nie był do końca szczery, jednak... No, z pewnych powodów nie chciał przyznać się, że jednak jakąś niepewność czuje. Niewielką, ale wciąż. Może zgrywanie takiego pewnego siebie doda otuchy reszcie kociąt? Może dzięki temu same poczują się bardziej odważne?
Wysokiemu odesłał uśmiech oraz radosne spojrzenie. Szybko jednak jego wzrok skupił się na tlumie zebranych. Dużo... Dużo kotów! Chyba nigdy nie widział tylu gromiaków zebranych w jednym miejscu. To chyba oznacza, że niedługo ceremonia się rozpocznie. Ta świadomość spowodowała w nim kolejną falę nerwów, choć wciąż trzymał je na wodzy, by nieważne co, wyglądać na najbardziej odważnego z całej grupy. Nie bez powodu, rzecz jasna!

Nie był pierwszym, który stawił się na ceremonii ale przybył również i on. Znany chyba na cały klan Gromu kot- Koźlorogi. Przez większość kotów lubiany lub akceptowany a tylko przez jednego nienawidzony. Jednak to nie on był dzisiejszą atrakcją tego zgromadzenia a przybłędy. Niektóre z kociaków mogły zacząć trening. Dlatego dziwne by było gdyby point się tu nie zjawił. Jego terminatorzy… Szkoda nawet gadać. Liczył na jakieś zajęcie bo ciągłe patrole i polowania powoli go nużyły.
Wyszedł z legowiska wojowników i przeciągnął się. Zamrugał kilka razy oczyma by się rozbudzić. Dopiero co wstał ze swojej drzemki.
Rozejrzał się bo zebranych i postanowił podejść do Konwaliowego Snu. Tak o. Nie miał ku temu żadnego powodu. Usiadł obok i skinął mu głową na przywitanie. –Witam. – nic więcej nie powiedział i zwyczajnie czekał na rozpoczęcie ceremonii.

Zielonooki niespiesznie odwrócił głowę ku pointowi, kątem zielonych ślepi obserwując jednak rozwój sytuacji rozgrywającej się między jego przybraną siostrą a Rozżarzoną Gwiazdą.
- Koźlorogi - odpowiedział tamtemu skinieniem głowy. - Rozmawiałeś już z Rozżarzoną Gwiazdą o temacie naszej ostatniej konwersacji?
Głos zielonookiego pozostawał cichy, tak, by jedynie Koźlorogi mógł go usłyszeć.

Niby wiedział, co to jest ceremonia, bo przecież Trzask i Róża mu powiedziały. Mimo to jednak czuł się dość dziwnie w momencie, gdy całe towarzystwo zostało zwołane i nagle okazało się, że w Klanie Gromu jest całkiem sporo kotów... i trochę nie wiedział, co ze sobą zrobić, bo chyba aż tylu kotów na raz w jednym miejscu nie miał okazji widzieć (a jeżeli miał, to teraz nie pamiętał, bo trochę się stresował, zupełnie jakby to była jego własna ceremonia). Było to trochę przytłaczające. Nie mógł namierzyć wzrokiem żadnej ze swoich opiekunek, ale zamiast tego wypatrzył Zaćmione Słońce, która siedziała nieco wyżej niż pozostali, dlatego też postanowił pójść właśnie do niej.
- Cześć - przywitał się, siadając sobie tuż obok niej; nie dotykał jej, ale widać było, że szukał jakiegoś oparcia przynajmniej w postaci bliskości innego kota, który wiedział, co się dzieje.

Wyrwał się z transu gdy czarny kocur do niego odezwał. Odwrócił pysk w jego stronę i podniósł do góry brew. To on miał z przywódcą o czymś gadać? Dopiero sobie przypomniał o co Konwali chodziło.

– Nie udało mi się z nim pomówić. Ostatnio chorował i ogólnie ciężko było z nim o czymkolwiek pogadać. – odpowiedział cicho ale tak by wojownik usłyszał. – Jednak wydaje mi się, że rozmowa z nim na ten temat nic nie wskóra. – skomentował. Nie było dobrych powodów do tej sprawy. Poza tym Kozioł już pogodził się z faktem, że to Zaćmienie jest zastępcą. Wykonywała swoje obowiązki bezbłędnie. Jedynie co to można było marudzić na jej słabe funkcjonowanie z innymi kotami. To był błahy powód do zaczęcia jakiejkolwiek dyskusji z przywódcą. Widać było, że podczas choroby Żara to ona zajęła się sama wszystkim. Znał Zaćmienie i ona całe życie przygotowywała się do tej roli. Nie można było tego lekceważyć. To, że nie lubił złotej kocicy nie było powodem do wywalenia jej ze stanowiska. Szczerze to mu na tym nie zależało. Jednak Konwalia najwidoczniej dalej szukał brudów i cóż… Point nie rozumiał czemu to robił. Jakie były jego prawdziwe intencje w tym wszystkim?

–Bez konkretnego powodu nie ma sensu próbować. –powiedział szeptem jeszcze do kocura.

Kątem oka zauważył jak Jabuszko siada tuż obok Zaćmienie. Widok ten był dość interesujący. Jakoś nie często widział kocicę w obecności kociąt. Był ciekaw jak zastępczyni zareaguje na malucha.  Dlatego samoistnie odwrócił wzrok w ich stronę, obserwując z zaciekawieniem.

Osobiście nie sądził, by Koźlorogi nie posiadał żadnego powodu dla którego nie miałby porozmawiać z przywódcą o Zaćmieniu, w trakcie ich ostatniej rozmowy wyrażał się bowiem zgoła inaczej, ostatecznie jednak nie zamierzał wpływać na decyzję tamtego. Koźlorogi, podobnie, jak on sam, był szanowanym w klanie wojownikiem i zielonooki miał wystarczająco szacunku dla niebieskookiego, by respektować również jego opinię.
- Zaskoczyłeś mnie, sądziłem bowiem, że takie powody posiadasz, jeśli jednak byłem w tej kwestii w błędzie - muszę przyznać ci rację - rzekł zgodnie z prawdą, w dalszym ciągu cały czas zachowując typowy dla siebie, cichy ton głosu, tak, by usłyszał go jedynie Koźlorogi
- Zdrowie mojego wuja mnie martwi; żywię nadzieję, że to stan przejściowy.
Usunął zakrzepłą krew z przeoczonego kosmyka swej kryzy, żywiąc nadzieję, że Owcze Runo zjawi się wkrótce.
- Proponuję zmianę tematu - żywisz dziś nadzieję na nowego terminatora, Koźlorogi?