Dzięcioł spędzała swój dzień jak kilka poprzednich, po prostu leżąc gdzieś w lecznicy z pyskiem zatopionym w łapach. Spodziewała się, że w każdym momencie może do niej lub Owczego Runa przyjść ktoś ranny, jednak nie spodziewała się, że to one będą musiały iść pomóc komuś poza obozem, i to jeszcze samotnikom.
Nie zwlekała jednak i pomogła szylkretce zabrać wszystko, co było potrzebne, rozciągając przy tym osłabione od siedzenia w miejscu łapy. Kiedy jednak wyszły z obozu ożywiła się odrobinę, w końcu nie na co dzień spotyka się samotników w potrzebie.
Ruszyła więc za medyczką i w końcu dotarły na miejsce, gdzie Dzięcioł dostrzegła trójkę kotów- liliową pręgowaną kotkę, jasny kocur o szczupłej budowie i wydłużonym pysku oraz ciemniejszą kotkę. Już po chwili mogła dostrzec, że ta pierwsza jest ranna, zaś co do pozostałej dwójki nie była pewna.
Nieco speszona tym nagłym spotkaniem skinęła głową na przywitanie każdemu, po czym postąpiła tak, jak Owcze Runo poleciła. Wpierw podała rannej kotce liść szałwii, a następnie ułożyła dwa motki pajęczyny aby były gotowe do sklejenia rany. Zmieliła w pysku korzenie i języczek polny po czym nałożyła na bark kotki, starając się to robić delikatnie i nie sprawiać jej bólu. Kiedy skończyła pomogła z nałożeniem pajęczyny i patyka, a następnie przysiadła obok czekając na więcej poleceń, przy okazji ukradkiem obserwując każdego z kotów. Spotkała już raz samotniczkę i dobrze wspominała rozmowę z nią- ci tutaj też wydawali się nie najgorsi!

- Och... Tak. Mam wrażenie, że zjadłem coś bardzo nieświeżego - odpowiedział z lekkim, słabym uśmiechem, a zaraz potem dołączyła do nich Duszka. Przywitał ją ciepłym uśmiechem, lekkim muśnięciem ogona zachęcając ją do podejścia bliżej jego siostry.
- Może nie są to najlepsze okoliczności, ale chciałbym ci przedstawić Duszkę. Była sama i chciałaby dołączyć do naszej rodziny. Duszko, to jest Tytoń, moja siostra - przedstawił kotkę, patrząc najpierw na Tytoń, a następnie na młodszą kotkę. Długo to nie trwało aż doszła do nich dwójka kotów z Klanu Gromu, jedna z nich niosła ze sobą zawiniątko.
- Dzień dobry... Tak, moja siostra jest ranna i coś chrypie - odpowiedział najpewniej medyczce, z uwagą przyglądając się jej sprawnym ruchom i tym, jak szkoli najpewniej swoją terminatorkę. Niesamowite to było. Ledwo co nadążał wzrokiem za ruchami szylkretki, ruchy rudej kotki były wolniejsze i ostrożniejsze. A w jego oczach, zamiast ostrożności czy nieufności, był prawdziwy podziw i zainteresowanie.
- J... Jeszcze ja potrzebuję pomocy. Parę dni temu chyba zjadłem coś bardzo nieświeżego i mi zaszkodziło... Cały czas boli mnie brzuch, do tego mam wrażenie, że mam gorączkę i wymiotuje co jakiś czas, ale to przynosi tylko chwilową ulgę - powiedział, przenosząc wzrok to na jedną kotkę, to na drugą. Miał nadzieję, że mają przy sobie zioła, które mogłyby pomóc. Został mu podsunięty kwiatek... Ciekawe. Trochę suchy, to na pewno. Chwycił go w pysk i przeżuł dokładnie, lekko się krzywiąc na milion dziwnych smaków, które pojawiły się na jego języku.
- Duszko, a ty, dobrze się czujesz? - zapytał się młodszej kotki z troską, przekrzywiając delikatnie trójkątną głowę, gdy tylko połknął medykament. Miał nadzieję, że mu pomoże.

- I jak ty polujesz?- wychrypiała po czym mlasnęła pyskiem czując nieprzyjemne drapanie w gardzieli - działo się tak od feralnego łowienia ilekroć wymówiła nieco więcej niżli dwa, może trzy zdania. Nie oczekiwała odpowiedzi, wiedziała, że brat polować potrafi i to dość dobrze, aby się wyżywić. Mimo to w głębi duszy przekonana była, że to było jej rolą polować i pracować na zdrowie, bezpieczeństwo i pełny brzuch rodziny, problemem była jednak ich ostatnia rozłąka...
- Oh - ślepia kocicy rozszerzyły się w zdziwieniu na przedstawienie malutkiej kotki... kiedy jednak początkowy szok minął, na pysk Tytoń wpłynął zadziorny uśmiech, kiedy nie zauważyła aby czarno-szaro-ruda istotka miała jednej dość ważnej rzeczy - Też nie mam ogona, może się dogadamy.
Nie miała czasu jednak dodać nic więcej, przerwała jej bowiem para gromiaków. Nie miała również czasu, aby jakoś szczególnie się przedstawić i powiedzieć o dolegliwościach, bowiem Szept szybko ją uprzedził.
- Byłabym wdzięczna gdybyś powiedziała co robisz i czym, żebym nie musiała zawracać wam ogona następnym razem - powiedziała chrypiąc stopniowo coraz to intensywniej, aby na końcu zaciskając pysk w nieszczęśliwym grymasie, kiedy to medyczki zaczęły zajmować się jej łapą. Dopiero po chwili przełknęła szałwiowy liść przyglądając mu się dokładnie, starając zapamiętać się nie tylko kształt i kolor, ale również fakturę i smak jaki pozostawiał na języku. Wcześniejszym ruchom kotek też dokładnie starała się przyglądać.

Zmęczona podróżą kotka spoglądała na nieznajome koty z ciekawością w oczach, dzięki obecności Szepczącej Nocy nie czuła się nieswojo. Usiadła przy boku kocura.

Słysząc że kotka o chrypkim głosie okazała się być wcześniej wspomnianą siostrą kocura, od razu się ucieszyła. W końcu była wstanie poznać kolejnego członka jej nowej, przybranej, rodziny. 
Zwracając uwagę na komentarz kotki spojrzała na jej ogon, w jej sercu zrobiło się ciepło. Pomimo ich kompletnie odmiennych kolorów sierści, oraz tego że nie miała nawet czasu poznać kotki, czuła jak gdyby Tytoń na prawdę mogłaby by być jej prawdziwą siostrą.

Dokładnie obserwując kota podającego Szepczącej Nocy jego lekarstwa, śmiejąc się na wyraz jego pyska po spożyciu kwiatka, cicho odpowiedziała na jego pytanie.
-moje łapki trochę bolą- 
podniosła jedną łapę pokazując starszemu bratu, nie wyglądało to najgorzej, jej opuszki były jedynie lekko popękane
-oprócz tego czuje się świetnie!- 
dodała z uśmiechem na pyszczku, przyjaźnie przymykając oczy.

 Już długo nie była w towarzystwie tylu kotów na raz. Nie zwracała już uwagi na chłodny wiatr, komfort i bezpieczeństwo w obecności innych dawało jej wystarczająco ciepła od środka.

Kotka nie wtrącała się w konwersacje samotników, jednak z ciekawością słuchała ich słów. Było to po prostu... dziwne, że nagle pomagali trzem obcym kotom! Dzięcioł nigdy się z tym nie spotkała, no ale cóż, każdy może potrzebować pomocy.
Wykonała wszystkie polecenia medyczki a następnie uważnie słuchała wszystkich jej rad i opisów nowych ziół, starając się wszystkie je zapamiętać, choć obecność obcych wywierała na nią delikatną presję.
Tak czy owak, skinęła w ciszy głową na słowa mentorki, spoglądając na wszystkie koty po kolei, zgadując, że gromowe medyczki zrobiły już wszystko, co mogły.