Pytanie kocura było... odpowiednie, ale nie potrafił na nie do końca odpowiedzieć. W sensie, czy dobrze byłoby mówić mu, że po prostu się zamyślił i poszedł zbyt daleko? Czy w ogóle tak było, czy to tylko wymówka przed samym sobą, żeby wyjść za granice klanu i zostać zżartym przez jakieś drapieżniki...
Wzruszył barkami na pytanie samotnika - tak wyszło - wypalił, nieco spięty. To nie była najlepsza odpowiedź, ale nie była też kłamstwem. W końcu właśnie tak wyszło, a dokładniej mówiąc - on tak wyszedł, z obozu, sobie, o. I był teraz tutaj, gdzie jest.
Spojrzał w kierunku, który wskazał kocur, czyli to wszystko... Huh.
- Dziękuję - odwrócił się w stronę kota - czy nigdy nie należałeś do klanu? - nauczony rozmową z innym samotnikiem, już nie nazywał tak kotów na głos. Zamiast tego zagaił zaciekawiony, bo raczej starsze pokolenia ni były negatywnie nastawione do kotów, przynajmniej nieznajomy nie wydawał się agresywny.

Nie był, no trudno. Chociaż w jakiś sposób Pająk się zawiódł odpowiedzią kocura. Chciałby poznać kota, który odszedł z klanu, najbliżej tego był Chaos, chociaż ciężko było powiedzieć czy kot był w klanie czy jak się nazywało to jego stado.
- Cóż.. hm, ciekawość? - przekrzywił łeb w bok, jednak wiedział, że jego odpowiedź nie powinna być tak krótka - chciałbym poznać kota, który odszedł z klanu i wiedzie życie poza nim, chciałobym wiedzieć jak to jest i poznać kogoś, kto ma odniesienie do życia w klanie i poza nim, jeśli to ma sens - wyjaśnił, może za szybko zaufał kocurowi i może zbyt szybko wyjawił mu to, co powinien zachować dla siebie. Może powinno skończyć na "ciekawość".

A więc był taki kot! Szkoda, że dawno temu. Pająk się spóźnił i to w sumie sam nie wiedział ile, bo kocur z którym rozmawiał pewnie przeżył dość dużo.
- No szkoda, szkoda... - westchnął ciężko i potrzepał uchem, jakby coś mu do niego wleciało, jakieś natrętne muszysko lub myśl, której chciał się pozbyć.
- Myślałeś kiedyś do dołączenia do klanu? - zapytał, ale zaraz zmarszczył brwi nieznacznie - nie, to nie tak... - rzucił do siebie pod nosem - Jestem Pająk, przepraszam, że dopiero teraz się przedstawiam, jakoś tak wyszło - wzruszył barkami, chociaż to chyba było niegrzeczne, ale już i tak to zrobił, więc było zbyt późno.

Kot przedstawił się jako Żyto, było to imię dość ładne, tak pomyślał. Następnie kot odpowiedział na jego pytanie i dopytał o klan gromu. Chwila! skąd on wiedział... Na pysku Pająka pojawiło się najpierw małe zaskoczenie, ale po chwili było widać, że emocja podchodzi jednak w zrozumienie. W końcu śmierdział gromem. Inne koty pewnie jeszcze przez jakiś czas będą odczuwać ten zapach, nawet jak odejdzie.
- Mi również miło - powiedział w końcu i skinął głową w jego kierunku. Machnął ogonem - cóż... jest dość normalnie chyba, ciężko mi porównać do tego, co usłyszałeś ostatnim razem, bo... nie wiem co usłyszałeś - stwierdził.
- Ale to nie tak, że coś się dzieje.... bo nawet jakby się nie działo, to chyba bym miał takie same pytania i chęci - dodał po chwili namysłu.

Żyto nie spodziewał się konkretnej, wyczerpującej odpowiedzi na pierwsze pytanie, ale liczył na to, że może kocurek mu się trochę rozkryje, jeśli chodzi o motywy swoich pytań o życie klanowiczów jako samotników. Skoro jednak - bazując na jego odpowiedzi - w klanie niczego podejrzanego się nie działo, to Żyto nie miał żadnej podstawy do tego, by myśleć, że kryło się za tym coś więcej, niż zwykła ciekawość.
– Rozumiem. – odparł i... na tym ich rozmowa stanęła. Pająk nie powiedział niczego, za co można byłoby się uczepić, a Żyto uznał, że dalsze drążenie tematu niewiele da. – Dobra, muszę już iść, bo przypomniałem sobie o jednej rzeczy. Do zobaczenia! – miauknął po chwili ciszy, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku Międzyrzecza. Pająk swoją drogę już znał, więc chyba dalej już bez niego sobie poradzi.

//zt

Tego dnia Słonecznikowa Łapa zawędrował... dalej niż najpewniej powinien. Nie miał dziś zaplanowanego treningu, więc z samego rana wybył z obozu, nim ktokolwiek zdołał go zatrzymać. Początkowo nie planował wychodzić poza tereny klanu, ale gdzieś w okolicy Ciepłych Skałek ruszył w pogoń za zającem. Tak właśnie znalazł się za oznaczeniami zapachowymi i znalazł na kompletnie suchej, pokrytej piaskiem ziemi. I w dodatku zając mu uciekł.
Rozejrzał się po jałowej okolicy. Chyba nie powinien tu być, ale skoro już był... kto zabroni mu chwilę pozwiedzać? Nie widział nigdzie na tym otwartym terenie żadnego drapieżnika, czy innego kota.

//Dzik

Żadnych kotów, żadnych drapieżników, a tu nagle okazuje się że w okolicy występują dziki… a konkretniej Dzik. Na miejscu kotka znalazła się z tego samego powodu co kruczoczarny terminator — eksploracja… no, i nuda. Lepiej się nudzić na odludziu niż w obozie, nikt ci nie jojczy nad uchem że trzeba wymienić mech bachorom.
Tak oto, znalazła się na nieznanych przez nią ziemiach, poza terenami klanowymi. Nawet nie była pewna, czy wolno było jej tu być — na szczęście się tym nie przejmowała. W końcu, w kodeksie jest tylko o wzmiankach aby bronić granic własnego klanu i nie naruszać terenów pozostałych klanów, a to miejsce nie należało do żadnego z klanów w dolinie.
W pewnym momencie powiew ciepłego wiatru przywiódł za sobą zapach.. zapach innego kota. Dzicza nie była pewna do kogo należy — nie miała jeszcze okazji spotkać osobiście ani samotnika, ani członka klanu wichru, więc miała prawo ich jeszcze nie rozróżniać. Przynajmniej, nie z takiej odległości. Podążyła za wonią, aż jej wzrok napotkał kruczoczarną sylwetkę.
- Tsk. No heja. - Podeszła żwawym truchtem do kota i przywitała się nieformalnie, wyczuwając że są w podobnym wieku. - Z kim mam przyjemność??.. - Uniosła brew i stanęła przed nieznajomym, prostując się.

Słonecznikowa Łapa ledwie zdążył ruszyć w nieznane i pomyśleć, jak tu pusto, gdy w oddali jego żółte oczy dojrzały nieznaną mu sylwetkę. Mimowolnie jego ciało napięło się lekko. Czyżby był to samotnik? A może kot z Gromu lub Rzeki? Czy kot z innego klanu zapuściłby się tak daleko? Właściwie to skoro on to zrobił, to czemu nie? Mimo to nadal miał w głowie samotników, którzy ostatnio kręcili się na ich terenach i podkradali zwierzynę. Nikogo co prawda nie zaatakowali, ale co jeśli zrobiliby to skoro był poza terenem klanu?
Pomimo jednak tego napięcia, pozwolił się zbliżyć do niego obcej kotce. Jej mowa ciała raczej nie wskazywała na jakąkolwiek chęć agresji, to tez nieco się rozluźnił. Nadal jednak pozostawał czujny.
- Słonecznikowa Łapa - odpowiedział na jej pytanie, głosem z pozoru bez emocji. Zawiesił na dłużej wzrok na jej pysku. Musiał przyznać, że jej wygląd był... ciekawy. - A ty jak się nazywasz? - zapytał mimowolnie, po chwili namysłu.

Rozpromieniła się, słysząc klanowe imię. Ba!! Nawet był jeszcze Łapą jak ona.. jakie jest prawdopodobieństwo, że dwa klanowe koty znajdą się na tym terenie w tym samym czasie. Dziwne. - Dzicza Łapa, lub Dzik. Klan Gromu. Nie walisz rybą, więc zakładam, że jesteś z Wichru?? - Spojrzała pytająco, wyczekując potwierdzenia. Przyglądając się Słonecznikowej Łapie z bliska, dopiero miała okazję zauważyć jak mocną ma budowę. Co za byk. Miała szczęście, że oboje są objęci kodeksem i przyjaźnie nastawieni.. bo w potencjalnej bójce — mimo również imponujących rozmiarów — mogłaby mieć mniejsze szanse.
- Czemu cię tu wywiało, co? To chyba niebezpieczne, żeby terminator sam się tak daleko zapuszczał. - Oh, ironio. No, ale Dzicz doskonale wiedziała że większość decyzji jakie podejmuje są pod wpływem impulsu i często nieodpowiedzialne — ciekawiło ją czy ta sama młodzieńcza natura przywiodła tutaj kocura, czy było to może coś innego??

- Owszem, jestem - odparł na jej pytanie z delikatnym skinieniem głowy. Trochę zdziwiły go jej słowa o Rzecznikach pachnących rybą, ale tego nie skomentował. A zdziwiony był dlatego, bo gdy rozmawiał z Tańczącą Łapą, to nie wyczuł od niego zapachu wodnej zwierzyny. A może po prostu nie zwrócił na to uwagi? Nie, zawsze zwracał uwagę na takie rzeczy. Ale w sumie... nie ważne. Za dużo myślał o niepotrzebnych rzeczach.
- Nie jestem jedyny - odparł wymownie na drugie z jej pytań. Chciała mu mówić o tym, że nie powinien wychodzić tak daleko od granicy, podczas gdy sama była równie daleko od swojej? - Goniłem królika, ale wybiegł za daleko i go zgubiłem - wyjaśnił po krótce.

- Mmhhhmmmm... Pech. - Odmruczała powoli w reakcji na odpowiedź kocura, trudno ukryć, że była nią delikatnie zawiedziona. Liczyła na ciekawszy powód, niż ambitny pościg za zwierzyną. Eh. - Można wogóle tak daleko gonić zwierzynę?? Jak taki królik wykicuje za granicę to chyba już nie należy do klanu wichru. W sensie, nie żeby mnie obchodziło gdzie gonisz króliki, dopóki to nie jest terytorium gromu. - Zamyśliła się na chwilę. W sumie, skoro już go gonił to prawie jego królik. Gdyby Dzik była w takiej sytuacji, to podczas gonitwy już by uznała ofiarę za swoją więc.. Hm. Oczywiście, ona tak dalko za zwierzakami ganiać nie będzie musiała, bo jak się tylko nauczy polować to będzie w tym zajebista. Jak we wszystkim za co się zabiera. Hehehihihihi. - No, a ty. Słonecznikowa Łapa. ile ty trenujesz tak właściwie?? Długo? Spoko masz mistrza czy gbur naczelny?? - Przechyliła łebek, zabierając się za poznanie kocura. Jakie pytania zadawać kotom podczas tej pierwszej, najgorszej fazy znajomości?? Szerokie grono znajomych, mega sprawa. Niezręczne pogawędki z nowo poznanymi?? eeeeeehhhhhhhhhh

- Kodeks nie zabrania polowania na terenach niczyich - odparł krótko na jej pytanie o królika. Być może było to głupie wyjaśnienie, ale sama prawda. Do terenów Klanu Gromu przecież by nie pobiegł za tym królikiem. Ale tutaj? Kto mu tego zabroni? No chyba, że jakiś samotnik miał tu swoje tereny, ale nigdzie za granicą Klanu Wichru nie wyczuł żadnych oznaczeń zapachowych.
- Jakieś pół obiegu. Mój mistrz jest już trochę stary, ale jest w porządku - stwierdził, błądząc wzrokiem gdzieś na boki. Ta kotka miała tak jasne oczy, jak jak jego brat. Miał wrażenie, że świdrowała go wzrokiem, dziwnie się z tym czuł, nawet jeśli była całkiem miła. - A twój? - odbił piłeczkę, zerkając na nią z powrotem.

Sandacz pokonany, pierwsze granice Klanów wybadane i pierwsze nienajlepsze spotkanie z gromiakiem zaliczone. Tyle udało się zrobić Tytoń w zaledwie garstkę dni. Brzmiało to dość... brawurowo, biorąc pod uwagę również to, że kulała, a rana na łapie mimo, że została przez nią oczyszczona to potrzebowała prawdziwego leczenia, a nie pierwszego lepszego łatania jakie mogłaby sobie sama zagwarantować, o ile miała by zioła oczywiście, a tych brakowało.
Dlatego ponownie zjawiła się w okolicach Klanu Gromu modląc się w duchu do Gwiezdnych, aby ci zesłali jej kogoś innego niż Wilka, którego poznała ostatnim razem, o spotkanie kogoś kto zwyczajnie wezwie pomoc, bo gdy już straciła ogon to chciałaby zachować łapę...

Rana 3. stopnia: zwichnięcie stawu barkowego w prawej łapie z raną po zębach na przedramieniu

//Szept a potem ktoś medyczny z gromu może?

Szept kręcił się niedaleko granic klanów, czując się coraz gorzej. Musiał w końcu zasięgnąć pomocy. Ból brzucha nie przemijal, nadal co jakiś czas wymiotował, kręciło mu się w głowie. No po prostu tragedia. Ruszył więc w stronę granic z Klanem Gromu, dość mimowolnie, ich granica była najbliżej. A jak stanął niedaleko, to do jego nosa doszła znajoma woń. Podniósł głowę, rozejrzał się i... Zobaczył Tytoń! Co ona tu robiła, tak daleko od ziem, na których się rozstali? Z lekkim uśmiechem i podniesionym ogonem ruszył w stronę siostry, a jak był bliżej to zobaczył jej łapę... Gwiezdny Klanie, Tytoń!
- Tytoń! Jak miło cię znowu zobaczyć - powiedział szczęśliwy, że widzi siostrę. Po czym zerknął ze sceptycyzmem na uszkodzoną łapę.
- Bójka z drapieżnikiem? - zapytał się, czując nadchodzące nudności. Po nim było widać, że wyglądał niewyraźnie. Przysiadł obok, czekając na jakikolwiek gromowy patrol, dzięki któremu mogliby poprosić medyka o wyleczenie.