Kiwnął jedynie głową na słowa kocicy. Cóż...dobrze o niej to świadczyło jako wojowniczce. Jednak zdecydowanie wolał by uniknąć niepotrzebnej walki z kotami z innych klanów. Zwłaszcza teraz. Jeszcze by pomyśleli, że specjalne robi problemy Żarowi w akcie zemsty czy coś. Gdyby łaknął zemsty już dawno by coś zrobił i coś dużo gorszego. Jednak nie był szaleńcem. Ponosiły go czasem nerwy ale mimo wszystko honor był dla niego ważny. To jedyne co mu teraz pozostało.
Zdziwił się na kolejne słowa kocicy. Jakiś samotnik tia? Dobrze mieć to na uwadze. Możliwe, że kręcił się też przy Gromie.
- Czyli tak...Może wiesz jak ma na imię lub wygląda? Wtedy będę wiedział na kogo mam zwrócić bardziej uwagę. Bardzo prawdopodobne, że się szlaja między 3 klanami. - samotnicy już tacy byli. A w szczególności Ci co tutaj mieszkali w lesie. Bardzo lubią wtrącać pyski w nie swoje sprawy.
- W takim razie jest nas dwoje. - mruknął i uśmiechnął się przy tym nieco. - Też nie lubię się cackać a zwłaszcza w takich sprawach. Jestem prostym kocurem. - skomentował. Łatwo było odczytać jego intencje. Mówił prosto z mostu.
- Fakt ale nie jestem wielkim fanem zgromadzeń. Obecność wielkich głów trochę blokuje w swobodnych rozmowach. - ruszył barkami po czym dodał. - Ja znów na nie idę ale wolałbym wypocząć. No ale jak trzeba to trzeba. - i to nie był jedyny powód ale nie zamierzał póki co się z nim dzielić z Puch. Nie było potrzeby ani powodu.
- U nas zdecydowanie jest więcej terminatorów niż wojowników. Sporo ich teraz mamy. No ale treningi raczej idą sprawnie. No i mogę się podzielić świeższa informacją, że nowym zastępcą został Konwaliowy Sen. - starał się nie pokazywać negatywnych emocji, mówiąc ostatnią informacje. - Dużo kociaków też jest. Dwie córki Dzikiej Róży doczekały się potomstwa. Sokole Skrzydło i Tęczowa Chmura. - podzielił się jeszcze taką informacją. - Szczerze to przez tą ilość kociaków czuję się jak stary wujek. Jak się jest w obozie to wszędzie ich pełno i trzeba na nie bardzo uważać. - skomentował, lekko się przy tym uśmiechając.

Każdy kolejny księżyc spędzony w samotności zdawał się dla Ignisa dłużyć, a im bliższa była zimna pora, tym bardziej nie mógł się doczekać jej początku. Siedząc w obozie, cynamonowy kocurek snuł sobie piękne, wyidealizowane wyobrażenia jego następnego spotkania z ukochaną kotką. To, jak będą razem dzielić się nowinkami swoich klanów, jak będą obserwować pierwszy śnieg, który ma nadejść lada moment, a na koniec powie jej coś bardzo dla niego ważnego... Ah, niech ta zima już się rozpocznie!
Nagłe i silne mrozy były dla ognistofutrego lekkim zaskoczeniem, jednak nie tracił swojego zapału i nadziei na szczęśliwie spotkanie, a kiedy pewnego poranka zobaczył spadający śnieg, natychmiast podniósł się ze swojego lęgowiska, szybciutko się zebrał i ruszył w stronę Gadzich Łusek, nie zamartwiając się niczym innym. Miał ze sobą specjalnie przygotowany dla niej prezent w postaci znalezionego gdzieś w obozie uschniętego kwiatka. Co prawda, nie była to róża, ale miała białe płatki, więc wierzył, że jej się on spodoba. Zdając sobie sprawę z tego, jak delikatne były uschnięte kwiaty, starał się go nieść ostrożnie w większym liściu, aby nie uszkodzić go zębami. Co prawda, nadal było to dość trudne, ale nie zamierzał się poddawać.
Wreszcie, kiedy dotarł do Terenów Niczyich, zaczął chodzić w okolicy Gadzich Łusek, położywszy przy nich swój podarunek i wypatrując znajomego kręconego futerka. Miał nadzieję, że mimo wszystko ją spotka. To czekanie zawsze było takie przejmujące!

//Dym!

Padający śnieg. To on miał być znakiem ich kolejnego spotkania.
Dymka się przygotowała. Tak właściwie zamierzała spotkać się z Ignisem już wcześniej, ale... Uh, ostatnie wydarzenia w Klanie Wichru nie należały do najprzyjemniejszych. Działo się naprawdę dużo! Począwszy od problemów, z którymi Wichrzacy zmagają się już od dłuższego czasu, idąc przez nagłą śmierć Orzechowej Gwiazdy i kończąc na ostatnim zebraniu, które... Miejmy nadzieję, że było znakiem odrodzenia i teraz będzie już lepiej. Tak przynajmniej starła się myśleć pstrokata, a to, czy próby były udane, to już inna kwestia. W końcu zawsze z góry zakłada ten najgorszy scenariusz. Ponure myśli są nieodłączną częścią jej głowy, tą na pierwszym planie... Którego nie potrafi się pozbyć... Być może dlatego, że w pewnym sensie wcale tego nie chce. Gdzieś w tym swoim smutku i nostalgii odnalazła... Część siebie. Przyzwyczaiła się, można powiedzieć.
Zgarnęła pióro płomykówki, które znalazła podczas jednego z patroli. To właśnie miał być jej prezent dla Ognistej Łapy. Nie uważała, że jest najlepszy, ba! Była przekonana, że zawiodła, bo przecież rdzawy mówił jej, że woli jak najbardziej oryginalne kształty i wzory, ale... Uh, obecnie tylko na to było ją stać. Starała się znaleźć coś, co spodobałoby mu się bardziej, na przykład sójcze pióra, o których wspominał, jednak... No, zawiodła. I, szczerze mówiąc, czuła się z tym faktem naprawdę okropnie.
Zobaczyła go pierwsza, bo z większej odległości. Nietrudno było jej poznać znajome, bursztynowe futro. Sam ten widok sprawił, że jej krok od razu stał się żywszy, a serce zabiło ciut szybciej... Poczuła się lepiej. Wszelkie zmartwienia związane z byciem niewystarczającą magicznie zniknęły... I chyba myślała teraz tylko o tym, co będą dziś robić i o czym ciekawym opowie jej Ognista Łapa. Nie bała się już przyznać, że lubi go słuchać.
Podeszła trochę bliżej, jednak nie całkowicie. Gwałtownie zatrzymała się... Chyba walcząc z tym, by nie odwrócić się i nie uciec. Zupełnie jakby chciała się schować... Co w tym miejscu było co najmniej niemożliwe. Nagi, płaski teren pozbawiony był jakichkolwiek kryjówek, w których mogłaby się skryć, choćby na jeden, krótki moment. Niepewność. Ta fala uderzyła w nią w tym jednym, feralnym momencie. Chwilę przed tym, gdy miała zbliżyć się do niego i radośnie się przywitać, bo tak właśnie zamierzała. Zjadł ją dziwny, nagły stres... I w ogólnie nie wiedziała co miałaby powiedzieć. W końcu zwykłe, krótkie "hej" to chyba... Za mało...? Panika. Płomykówkowe pióro wypadło jej z ust... Albo sama je wypuściła, tylko po to, by mieć pretekst na ten krótki postój. Niezwykle powolnym ruchem zebrała się do pochylenia, by ostrożnie je chwycić... I kupic trochę czasu na obmyślenie planu... Gdyby takowy był potrzebny. Ale nie tak miało to wyglądać.

Ignis podszedł pierwszy, co jednak umknęło srebrzystej wojowniczce. Gdy ta uniosła głowę, już z piórkiem w ustach, drgnęła lekko. Zaskoczenie... Które w sumie samo w sobie było dość zaskakujące. Mogła spodziewać się, że Gromiak nie będzie stać bezczynnie, tylko ruszy w jej stronę, gdy tylko ją zauważy. Przecież go zna. Z resztą, tak postąpiłby każdy normalny kot umówiony na spotkanie z kimś. Nic dziwnego.
- Ognista Łapo... - Przywitała się, przyglądając się kocurowi. Taki sam, jak go zapamiętała. Ulga. Spuściła wzrok, by zezem spojrzeć na pióro trzymane w przez siebie w pysku. Trwało to moment, prędko jej spojrzenie znów zatrzymało się na rdzawym. - Tak, płomykówka. To jest. Dla ciebie. To pióro. Mój prezent. Proszę. - Dość nerwowo wymamrotała i zaraz po tym, ruchem równie nerwowym... Wbiła pióro w głowę Ignisa. Gwałtownie, co prawda, ale za to dość delikatnie, by go nie skrzywdzić. Ulga, bo ten ruch wcale nie był kontrolowany! Nie była go też do końca świadoma, nie na początku. O tym, co zrobiła i jak głupie to było, zorientowała się dopiero w następnej chwili. - ...Trzyma się............................. - Rzuciła najbardziej niezręcznym tonem, na jaki była w stanie się zdobyć. Powodem tego były... No, wątpliwości i wstyd, bo poczuła się właśnie jak największa idiotka... I najchętniej to zapomniałaby o tym jak najszybciej. Pomóc w tym mogły pytania zadane wcześniej przez kocura, więc to na nich się skupiła. Co u niej? Czy wszystko w porządku? No... W teorii, ale, będąc szczerym, nie do końca była pewna, czy na pewno... I czy problemy Klanu Wichru może nazwać również swoimi własnymi.
- Nie wiem. Co u mnie, to znaczy. Złe wieści. A Twoje? Twoje będą dobre? Jak Twój trening? - Wciąż pamiętała, że umówili się na korepetycje... Ale czy Ignis o tym nie zapomniał? Czy nie przyśpieszył swojej nauki, czy pomoc wciąż jest mu potrzebna? A może... Może od czasu ich ostatniego spotkania zdążył zostać już wojownikiem. Wtedy ze wspólnej nauki nic... Rany, chyba powinni spotykać się częściej. Nie tak rzadko. Za rzadko. Tak właśnie sobie pomyślała.

Jest cudowny...
Skinęła krótko głową, posyłając Ognistej Łapie dość... Nieśmiałe i jednocześnie pełne wdzięczności oraz ulgi spojrzenie. Poczuła się lepiej ze świadomością, że... Nie zawiodła, tak jak początkowo jej się wydawało. Prezent, który przygotowała, spodobał się rdzawemu i to... Nawet bardzo, co zdecydowanie ją uspokoiło.
- Znalazłam je na patrolu. - Dodała jeszcze. Wolałaby raczej powiedzieć, że owe pióro jest jej własną zdobyczą, pamiątką po zabitej przez siebie zwierzynie, ale... Cóż, no nie ma tak łatwo. Jeszcze nie miała okazji mierzyć się z płomykówką... I to nawet dobrze, bo choć wojownikiem jest dobrym, mogłaby mieć problemy z samotnym pokonaniem tak dużego i groźnego ptaszyska. Sowa chwyciłaby kruche ciałko tymi swoimi wielkimi szponami i... Tyle by z niej było! Okropna wizja, acz... Niezwykle interesująca. Swoją drogą to bardzo zaskakujące, że pośród wszystkich myśli krążących w głowie Srebrzystego Dymu, nigdy nie znalazły się tam żadne wizje własnej śmierci. Jakoś nigdy się nad tym... Nie zastanawiała.
- Klan Wichru ma problemy, ale Słodka Gwiazda raczej nie powie o tym na zgromadzeniu. No właśnie. Zmienił się przywódca. I zastępca. - Mruknęła ponuro, nawet jak na nią. Zaraz po tych słowach z jej gardła wydobyło się głębokie, zmęczone westchnienie... Połączone z obawami. Bo ta sprawa, nie tyle co ją męczyła, ale głównie raczej martwiła. Jak długo czasu Wicher potrzebuje, by wstać z kolan? Jak długo już próbuje?
Skinęła głową, nawet dość energicznie, gdy Ognista łapa wyjawił jej, że mogą się spotykać dalej, pomimo, że korepetycje nie będą już potrzebne. Ah, więc jego trening przyśpieszył za sprawą zmiany mistrza! W dodatku został nim sam zastępca klanu, więc... To chyba lekkie wyróżnienie!
- Deszczem... Myślisz, że Rozżarzona Gwiazda nada ci takie imię? - Podpytała, chcąc dowiedzieć się w tym temacie więcej. Czy Ignis osobiście poprosił przywódcę o takie imię? Tak zrozumiała to Dymka i, szczerze mówiąc, zrobiło jej się całkiem miło. W końcu wychodzi na to, że zaproponowany przez nią człon rzeczywiście spodobał się rdzawemu i ten zaczął o nim myśleć na poważnie. Chociaż... drugiej strony to cholernie stresujące dla samej pstrokatej. W końcu imię jest na całe życie. Reprezentuje kota, już na zawsze jest jego częścią... A skoro to konkretne zostało wymyślone przez nią, czy nie oznacza to, że zostawiła w nim... Cząstkę siebie? Malutki kawałek, który na wieczność będzie przy Ognistej Łapie. To brzmi... Poważnie i... Nie ważne. Przede wszystkim poważnie.
- Byłam na wyprawie po życia Słodkiej Gwiazdy. Widziałam Spienione Wodogrzmoty. Przepraszam. - Ostatnie słowo niemalże wyszeptała. Racja, fakt, że została osobiście wybrana do tej podróży, ani trochę nie był jej winą. Nie miała na to wpływu, ale... Mogła odmówić. Nie dać się pokusie i pozostać w obozie. W końcu obiecała, że do Spienionych Wodogrzmotów uda się razem z Ignisem. Że to będzie ich wspólny pierwszy raz, pierwsze wrażenie, że będą mogli przeżyć je razem, tylko we dwoje. A teraz... Teraz miała wrażenie, że nie będzie tak samo. W końcu ona wie już czego się spodziewać. Widziała to miejsce na własne oczy i mimo, że w ogóle nie wpłynie to na jej ekscytację, na pewno będzie... Inaczej. Nie byłaby więc zdziwiona, gdyby Ognista Łapa miał jej coś za złe. Złamała obietnicę i czuła się z tym źle. Okropnie.

Powstrzymała westchnięcie, decydując się tylko na skinięcie głową. Krótkie, pojedyncze, bo miało być tylko znakiem zgody z Ognistą Łapą. Miała ogromne nadzieje, że teraz, gdy przywódca się zmienił, Klan Wichru stanie w końcu na nogi. Z drugiej strony jednak wiedziała, że to nie kwestia lidera jest problemem. W końcu Orzechowa Gwiazda wcale nie był zły. Ba! Dymka mogłaby nawet wprost przyznać, że był wyjątkowo dobry... A jego śmierć była nagła i pechowa. Do tej pory zastanawiała się dlaczego. To znaczy, czemu Gwiezdny Klan postanowił zabrać go ze sobą tak szybko. Nie widziała innego wyjaśnienia. Ingerencja przodków w przypadku śmierci kotów jest dla niej czymś... Całkowicie normalnym, a wręcz dość... Oczywistym.
- Tak szczerze. Ze wszystkim. Klan bardzo się zmniejszył. Wiesz? - Przygnębienie. Niezbyt wiedziała jak ma to ubrać w słowa, ale liczyła, że Ignis zrozumie co miała na myśli, stąd pytanie, które zadała... Ale chyba nawet nie oczekiwała na nie odpowiedzi. Prawdą jest też to, że nie do końca chciała zbyt dużo o tym mówić. To nie tak, że uważała, że rdzawy jest do tego nieodpowiednim kotem... Po prostu te wszystkie problemy, których była świadoma, sprawiały, że czuła się cholernie zmartwiona i po części też... Coraz bardziej zaniepokojona.
- Zobaczymy. - Rzuciła krótko, ale będąc niezbyt przekonaną co do słów terminatora. Znaczy, w przypadku jej imienia było zupełnie inaczej. Z Dymu awansowała na Srebrzystą Łapę, więc nietrudno było się domyślić, że to w przyszłości oba te imiona połączą się w jedno... Zważając na fakt, że w sumie prosiła o to Orzechową Gwiazdę. Pamiętała tę jedną, krótką rozmowę, w trakcie której powiedziała mu, że nie chciałaby zmieniać swojego imienia całkowicie, ale jednocześnie miano Dymnej Łapy niezbyt się jej spodoba. Ówczesnemu liderowi udało się znaleźć idealne rozwiązanie i... Wszystko szczęsliwi, o.
Obserwowała ukradkiem reakcje przyjaciela, chcąc przygotować się na słowa, które następnie padną z jego ust. Bursztynowe oczy rozszerzyły się z zaskoczenia, na co jej serce zabiło nieco szybciej. Czy było to zdziwienie połączone z zawodem? Jakąś dziwną (acz, jak dla niej, również zrozumiałą) złością? Nie. Na szczęście nie. Prędko przekonała się, że kocur nie miał jej nic za złe... I chyba nawet był zadowolony, że zaszczyt zobaczenia Spienionych Wodogrzmotów przypadł już jego przyjaciółce. Chwała Bogu.
- Widziałam. Widziałam wszystko i wszystko było takie, jak opowiadał mi ojciec. Piękne. I to jest coś, czego nie umiem opisać. - Zaczęła, mówiąc z pasją, tak jak za każdym razem, gdy tylko tematy schodziły na tory Gwiezdnego Klanu. - Słodki Nektar dotknęła kamienia i od razu zasnęła. Wróciła po pewnym czasie, już jako Gwiazda. A nasze futra tuż po wejściu do jaskini zrobiły się suche. - Wyznała, nawiązując do ich ostatniej rozmowy, gdy obaj zastanawiali się nad prawdziwością tego... Cudu. - Ale nie rozmawiałam z przodkami. Nie próbowałam. Tylko stałam na straży, razem z Wierzbowym Puchem. - Może gdyby była jedyną strażniczką, spróbowałaby dotknąć kamienia, tak jak Słodki Nektar, i przenieść się na Srebrną Skórkę... Razem z nią albo osobno. Nie wiadomo. I po części żałowała, że nie mogła się tego dowiedzieć, ale... Tak jest na pewno lepiej.
- Zimno. Możemy się przejść? - Zapytała gdzieś w międzyczasie, przebierając powoli łapami w śniegu. Fakt, Gwiezdny Klan ofiarował jej gęste, nieco dłuższe futro, ale... To wciąż za mało. Dłuższe stanie w jednym miejscu sprawi, że chyba zaraz zamieni się w bryłę lodu! I miała nadzieję, że Ognista Łapa też się tak czuje.

Srebrzysty Dym nie była zaskoczona. Wcale nie oczekiwała żadnych słów ze strony Ognistej Łapy. Nie sądziła, że jakakolwiek odpowiedź nadejdzie, bo, gdyby postawiła się na miejscu Gromiaka, zapewne również by milczała. W końcu wszystko, o czym mu powiedziała, było zwykłym... Wygadaniem się. Biedny Ignis mógł jedynie podnieść przyjaciółkę na duchu kilkoma pokrzepiającymi słowami, jednak te... Byłyby zbędne. Ba! Być może poczułaby się wtedy jeszcze gorzej, bo po raz kolejny uświadomiłaby sobie, że w tej sytuacji jest bezradna. Może tylko stać z boku i obserwować dalsze losy swojego klanu. To, czy w końcu podniesie się on z kolan, zależy w głównej mierze od... Ogółu. Od zaangażowania młodszych pokoleń, od tego, czy takowe się w ogóle pojawią. Srebrzysty Dym nie była przekonana, czy może się do tego jakkolwiek... Dołożyć. Westchnęła cicho.
Rozumiała zawód kocura związany z jej pobytem w Spienionych Wodogrzmotów. Kocur zapewne spodziewał się spektakularnej opowieści z przebiegu całej ceremonii, ale... Cóż. Niestety, nawet tego srebrzysta nie mogła się od nowej liderki dowiedzieć.
- Nie wiem. Może obecność innych kotów, poza zastępcą, jest zbędna. I owszem. Słodki Nektar po prostu spała, a my musiałyśmy jej pilnować. Po wszystkim chciałam poznać szczegóły tego, czego doświadczyła w trakcie snu, ale... Powiedziała tylko, że na Srebrnej Skórze spotkała swoich bliskich. I opisała po krótce swoje uczucia, ale to tyle. Myślę, że niewiele mogła powiedzieć. Przeprosiła za to. - Wyjaśniła sprawnie, powstrzymując zawiedziony grymas, który cisnął się jej na mordkę. Nie powinna mieć żalu do łaciatej, skoro zostawienie wszelkich szczegółów dla siebie zostało jej narzucone. Najwidoczniej są ku temu powody. W przeciwnym razie opowiedziałaby o wszystkim od a do z.
Propozycja spaceru spotkała się z aprobatą rdzawego. Kocur wystrzelił przed siebie, w podskokach kierując się w stronę Gadzich Łusek. Dymka, najwidoczniej lekko oszołomiona tą nagłą reakcją, pozostała przez chwilę na swoim miejscu. Ruszyła dopiero, gdy jej towarzysz zwolnił, chcąc wyrównać z nią krok. Pośpiesznie znalazła się obok niego. Miał dla niej prezent. Ah tak? Zastanawiała się cóż to takiego mogło być. Białe róże, o których mówiła mu wcześniej? To był pierwszy strzał, w końcu to jej ulubione kwiaty. I jak widać, nie była w błędzie. Z ogromnym zainteresowaniem przyglądała się, ale nie zmarzniętemu liściu, w którym ukryte było zawiniątko. Spojrzenie pstrokatej utkwione było w sylwetce Ignisa. Obserwowała go ukradkiem, z dziwaczną radością w oczach. Przyglądała się... Nie tyle czynności, którą wykonywał, a raczej jemu samemu, jakby w ogóle nie skupiona na prezencie, który dla niej przygotował. Tak, jakby ten wcale jej nie obchodził. Nic z tych rzeczy! Była ciekawa, nawet lekko niecierpliwa i z jakiegoś powodu poczuła się miło. Ktoś o niej pomyślał i ten ktoś zrobił to kolejny raz. Miło.
Na prezent spojrzała dopiero, gdy Ognista Łapa odpakował go w całości i odezwał się, by podsumować swoje znalezisko. Kwiat. Biały kwiat, ale zdecydowanie nie był różą. To nic. Mogłaby go nazwać równie pięknym i ciekawym... I na pewno była tak wdzięczna jak byłaby w przypadku, gdyby dostała ukochaną różę.
- To nic. - Mruknęła w końcu, przerywając długie milczenie, które zapadło między nimi. Milczenie, w trakcie którego oddała się przemyśleniom... A Ignis zapewne czuł się wtedy cholernie niepewnie, bo mógł pomyśleć sobie, że ta cisza jest oznaką niezadowolenia przyjaciółki. Szkoda tylko, że Dymka zorientowała się o tym dopiero po fakcie i... Teraz mogła go jedynie zapewnić, że wszystko jest w porządku. Ale czy podoła, nawet jeśli jest to rzecz tak prosta? - Podoba mi się. Bardzo. - Liczyła, że brzmi jak najbardziej przekonująco... Bo jej słowa były szczere, rzecz jasna! Co prawda wypowiedziała te słowa tak bez życia, tak bez emocji i entuzjazmu, jednak... Miała nadzieję, że do tego dziwactwa Ignis zdążył się już przyzwyczaić. - Chciałabym wpleść go w swoje futro. Gdzieś. - Ale sama nie wiedziała gdzie i, będąc szczerym, liczyła, że Gromiak sam zaproponuje miejsce... I pomoże jej z solidnym umieszczeniem kwiatu w burzy jej pstrokatych loków. Była pewna, że sama zrobiłaby to nieudolnie i prezent szybko zostałby zgubiony, a tego, rzecz jasna, wcale by nie chciała.

Bez protestów przekazała ostrożnie kwiat w łapy rdzawego koleżki. Pod tym względem ufała bardziej jemu niż sobie. To znaczy, była pewna, że to on wybierze lepsze miejsce, w którym mogliby ten kwiatuszek umieścić. Decyzja z resztą zapadła już po chwili, Ignis włożył zawiniątko za lewe ucho przyjaciółki. Ta lekko nachyliła się ku niemu, by mieć pewność, że roślinka zostanie umieszczona solidnie i nie wypadnie przy pierwszej lepszej okazji. Głupio byłoby przypadkiem zgubić taki prezent... Szczególnie, że już teraz miał on dla niej jakiś sentyment. W końcu dostała go od kogoś bliskiego. Kogoś, kto... Wiele dla niej znaczy, jakkolwiek ciężko było jej to przyznać. Nigdy wcześniej przecież nie była w takiej relacji. Ignis mógł się czuć wyróżniony. W końcu w kręgu jej bliskich obecnie znajduje się tylko... Ojciec. To miejsce byłoby zajęte również przez matkę, gdyby tylko wciąż żyła. Szkoda.
Następne chwile były przepełnione wieloma silnymi emocjami, które Srebrzysty Dym nie do końca rozumiała... I w które nie potrafiła całkowicie uwierzyć. Ognista Łapa rozpoczął swój uroczy monolog od pochwalenia białego kwiatu... Jednak temat szybko przeskoczył na samą Dymkę. Rzekomo była piękniejsza niż jakiekolwiek kwiaty i krajobrazy... Lecz nie to zwróciło najbardziej jej uwagę. Rozpływała się raczej nad samą przemową Gromiaka. Tak inspirująca, tak pełna natchnienia...! Wyczuła w tym szczerość, zaangażowanie i pewną... Fascynację. Tak bardzo, że poczuła, że sama mogłaby powiedzieć mu dosłownie to samo... I również byłoby to prawdziwe. Zaskoczył ją. Nie spodziewała się usłyszeć takich słów z jego ust, nie tylko dlatego, że do tej pory nawet nie była pewna jak jest przez niego postrzegana... Ale również przez to, że uważała go raczej za kocura wyluzowanego i... Prostego. Jaśniej mówiąc, nie sądziła, że Ignis jest w stanie złożyć tak piękną wypowiedź. Ale wcale nie miała go za kota głupiego, rzecz jasna!
I wszystko byłoby w porządku, gdyby przekazał jej tylko to, co powiedział na początku. Bo wraz z kolejnymi słowami, wraz z wyznaniem, że pokochał ją od pierwszego wejrzenia, wraz z podzieleniem się chęcią zmiany klanu... Pojawiły się w niej wątpliwości.
Nie, nie, nienienienienienie.
Cholernie. Ogromne. Wątpliwości. Czy ich przyjaźń nie była prawdziwa? Czy nie miała żadnych, solidnych fundamentów? Czy była tylko dlatego, że rzekomy przyjaciel pokochał ją od początku? Czy zaprzyjaźnienie się z nią było spowodowane wyłącznie tym, że później chciał mieć ją dla siebie? Czy był to jakiś większy plan, o którym się nie zorientowała i teraz wpadła w jego... Sidła?
Czy powinnam czuć się oszukana?
Do tego dochodziły kolejne, nieprzyjemne kwestie. Ignis zamierzał zostawić swój klan dla niej. Porzucić swoją rodzinę, przyjaciół i pobratymców tylko dla miłości. A może aż? Bo dla niej było to AŻ. Ogromne poświęcenie, takie poza jej zasięgiem... I chyba lekko zabolało ją to, że sama nie byłaby w stanie zrobić tego samego dla niego.
Czy to znaczy, że ani trochę na niego nie zasługuję?
W końcu gdyby zasługiwała, skoczyłaby w ogień zaraz za nim, bez zawahania.
Zaczęło wirować jej w głowie, a brzuch boleśnie dał o sobie znać. Miała wrażenie, że zbiera ją na wymioty. Panika. Poczuła, jak jej serce przyśpiesza. Za dużo, zdecydowanie za dużo. I wcale nie pomagał jej fakt, że wcześniej nawet nie mogła tego przewidzieć. W najgłębszych snach nie pomyślałaby, że taka sytuacja wydarzy się... I to właśnie w takim momencie. Tak... Szybko. Kompletnie nie wiedziała co robić.
Czy ja w ogóle czuję to samo?
A biedny Ignis czekał. Mógł mieć wrażenie, że jego słowa zderzyły się z pustką, szarą ścianą. Srebrzysty Dym wstała, wciąż wpatrzona w niego, już nawet nie kontrolując szoku, który pojawił się na jej twarzy. Nieruchoma. Cicha. Walka toczyła się w jej głowie. Tysiące myśli nad którymi próbowała zapanować... I jakoś je uspokoić. W końcu tylko w taki sposób osiągnie ogólny spokój. Pewnie nawet nie była świadoma, że odcięło ją na tak długo. Ignis musiał jeszcze trochę poczekać. Trochę.

D-Dym?...
Słowo uderzyło w nią z ogromną mocą. Tak silnie, że, chcąc lub nie, od razu została ściągnięta z powrotem na ziemię. Otrząsnęła się z letargu, tego głębokiego snu, w który zapadła na ten przesadnie przeciągający się... Moment. Chociaż w tym wypadku słowo "moment" nie jest ani trochę trafione. W końcu czas, w jakim Ignis był zmuszony czekać na odpowiedź, był zdecydowanie dłuższy.
Mrugnęła. Pierwsza oznaka tego, że w ogóle wciąż żyje. Jej oczy zaraz zrobiły się mokre, jednak było to skutkiem wyłącznie tego, że przez cały czas miała je szeroko otwarte. Nieprzyjemne uczucie suchości w końcu dało o sobie znać.
- Ignis...? - Odbiła piłeczkę i nawet nieświadomie, bo automatycznie zwróciła się do niego jego dawnym imieniem. Szybko jednak zorientowała się, że to nie jest dobre wyjście. Że stojąc na jego miejscu spodziewałaby się czegoś całkowicie innego. Czegoś... Więcej. Ale cholera. Do diabła, jak miała postawić siebie na jego miejscu, szczególnie w identycznej sytuacji? Nie potrafiła sobie tego wyobrazić... Rozplanować... I w rezultacie podjąć odpowiednich kroków. - Nie... Wiem. Nie wiem co zrobić. Co ci powiedzieć. Nie wiem, nie wiem, niewiemniewiemniewiem. - Naprawdę nie wiem. Choć bardzo by chciała wiedzieć, rzecz jasna. Zaraz wulgarnie (!!) skarciła się myślach, głównie za to, że nie umiała powiedzieć mu niczego więcej. Niczego mądrego, niczego co mogłoby mu chociaż nakreślić to, na czym obecnie stoją i będą stać. Westchnęła głośno, przymknęła powieki. - Ni... - I zdaje się, że była naprawdę blisko wypuszczenia ze swoich ust żałosnego bełkotu niepoukładanych myśli, które pojawiały się w jej głowie. Zupełnie tak, jakby się... Poddała? - Za trzy wschody słońca. Spotkajmy się tu za trzy wschody słońca. Albo cztery. - Bo czuła, że potrzebuje trochę czasu, by to sobie wszystko przemyśleć... I przydałoby się poprosić kogoś o radę. Kogoś, kto wie o relacjach o wiele więcej. Czy od tego są... Przyjaciółki? Takie, których Dymka nie posiada? Plan może być trudniejszy, niż założyła. - Przepraszam. - Dodała jeszcze, pośpiesznie i... To był chyba pierwszy raz, gdy Ignis mógł usłyszeć z jej ust... Przerażony pisk. Trochę tak, jakby była małym, bezbronnym kocięciem, które właśnie dopadła sprawiedliwość za niegrzeczne zachowanie. Jej przeprosiny mogły wydawać się zagadkowe, ba! Sama nie do końca wiedziała za co konkretnie go przeprasza. Za swoją niepewność? Za nakaz czekania na dalszy rozwój wydarzeń? Za swoją beznadziejność?
Nawet nie poczekawszy na odpowiedź kocura, posłała mu ostatnie, przepraszające spojrzenie, a zaraz po tym odwróciła się na pięcie i... Pobiegła w stronę terenów Klanu Wichru. Niezręcznie. Cholernie niezręcznie i czuła się okropnie z faktem, że tak to wszystko rozegrała. Czy Ignis będzie w ogóle chciał jeszcze kiedyś ją zobaczyć?

/zt

Kocur nadal czekał, patrząc wręcz błagalnie w oczy swej rozmówczyni, lecz wciąż nie otrzymał upragnionej odpowiedzi. Zamiast tego otrzymał coś innego, coś, czego nie do końca się spodziewał, ale nie było takie złe - jego imię. Ignis. Było to pierwsze słowo, które padło z pyska jego przyjaciółki. Wcale nie było ono dla niego zadowalające, bo nie wyjaśniało absolutnie niczego, chociaż przynajmniej wiedział, że nadal reagowała. Wciąż ta reakcja wcale mu się nie podobała. A od tego momentu robiło się tylko gorzej...
Z każdą dalszą wypowiedzią, każdym słowem, każdym ruchem kocicy czuł, jak w jego ciele narastało spięcie. Jego krew wrzała ze złości. Wszystko stało się jasne. Zacisnął kły, wysunął pazury. Miał ochotę teraz przejechać nimi po ślepiach kotki. Chciał, żeby jej durny bełkot wreszcie ustał. Nie mógł uwierzyć, że to właśnie tej bezdarnej, durnej kupie futra przed chwilą wyznał swą miłość. Jak mógł być tak głupi, by kochać tę nikczemną strawę dla wron?! NA JASNE GWIAZDY, NIECH SIĘ ONA JUŻ ZAMKNIE! "Przepraszam." Ledwo się powstrzymał od pogardliwego powtórzenia tego słowa. Za co niby ona przepraszała? Za to, że nie potrafiła mu nawet normalnie odmówić? No taaak, dziękuję! Twoje głupie przeprosiny to coś, czego mi teraz najbardziej potrzeba!
Mimo kipiącego w nim gniewu, Ignis przez cały ten czas milczał, tak i nie odważywszy się na wyduszenie ani jednego złośliwego słowa. Jego okrągłe źrenice wypełniły prawie całą przestrzeń jego bursztynowych ślepi, zdawało się, że jeszcze trochę i poleją się z nich łzy. Dym nawet nie wyobrażała sobie, co chciał teraz z nią zrobić, ale mimo to nie potrafił zrobić nic. Jedynie bezsilnie ją obserwował. Obserwował to, jak odwróciła się na pięcie i... zwyczajnie zwiała, niczym tchórzliwa mysz do swojej nory, nawet nie czekając na jego odpowiedź. Co za podła gnida!
Ignis przez chwilę stał, jak wryty, nie wiedząc, co ma teraz o tym wszystkim myśleć, o robieniu już nie mówiąc. Emocje targały nim, niczym trawą pośród silnej, wietrznej burzy. Opuścił łeb i gwałtownym, agresywnym ruchem łapy zrzucił z siebie pustułcze pióro, a potem przez chwilę je bił desperacko, jakby chciał, by zapadło się ono pod ziemię. Nie chciał już więcej widzieć. Ani pióra, ani tej zapchlonej wojowniczki, którą kiedyś śmiał lubić. Walić to wszystko! Walić ten przeklęty dzień! Żałował, że w ogóle się zdecydował na to spotkanie!
– Wiedziałem... WIEDZIAŁEM! – syknął, przyciskając uszy do głowy i posyłając ostatnie spojrzenie w stronę terenów Klanu Wichru. A niech cały jej klan zdechnie! Potem zawrócił i rzucił się z powrotem w kierunku terytorium własnego, gromowego klanu.

//zt

Po treningu z Konwalią, w którym powiedział mu, że już może opuścić obóz, Pająk niemal od razu z niego wyszedł. Przy pierwszej możliwej okazji oczywiście. Nie znał jeszcze idealnie granic, ale nie przeszkadzało mu to - dobrze znał zapach gromiaków i raczej ich nie przekroczy, nie? Ostatnie księżyce i treningi dawały mu do myślenia, o sobie samym i tym co w ogóle on chciał od klanu i co klan chciał dla niego. Poza rodzinnymi więziami tak naprawdę... nic go tam nie trzymało. Takie miał wrażenie, może mylne, bo mylił się wcześniej wiele razy, ale nawet z rodziną nie był jakoś specjalnie blisko. Poza przelotnym "cześć", kiedy ostatnio rozmawiał z kimkolwiek ze swojego rodzeństwa? Już bliżej był mu kociak, którego poznał niedawno.
I w ten sposób, nie zwracając uwagi na nic, siedząc we własnej głowie, Pająk wywędrował poza granice klanu. Zorientował się dopiero, kiedy nie czuł już znajomego zapachu, znaczy, trochę czuł, ale to nie było to. Serce zadudniło mu w uszach. I co teraz? Dostanie mu się jak nic, jeśli ktokolwiek się o tym dowie. Wiedział, że powinien wracać, ale jego łapy nie ruszyły się z miejsca. Rozglądał się, chłonąc to wszystko co naokoło niego. Starał się wyciszyć i uspokoić, w końcu... umiał niby walczyć, nie? Nogi też miał długie, a co będzie później... to już nieważne.

/Żyto

Słysząc głos nieznajomego, poruszył uchem i spojrzał w jego kierunku. Nomi mimowolnie przez chwilę zaczęły się trząść, jednak szybko je uspokoił, kiedy tylko poczuł drgania. Nie minęło nawet jedno uderzenie serca. Nie mógł wydawać się przestraszony, choć spotkanie samotnika na terenie innym niż Klanu Gromu było zdecydowanie bardziej problematyczne. W końcu co, jeśli będzie chciał zaatakować?
- Uh... w sumie to chyba tak - przyznał kocurowi. Jego przyjazny ton w jakiś sposób przekonał Pająka, że aż tak źle być nie może. Owszem, mogła być to jakaś zasadzka, ale jak zaczął węszyć, to nie wydawało mu się by czuł dodatkowo inne zapachy. Chyba mógł sobie pozwolić na trochę szczerości.
- Jestem z klanu Gromu i nie do końca wiem, jak wrócić na tereny...