Kiedy kotka drgnęła sama jakbym podskoczyła, na jej reakcję. Patrzyłam się dalej jednak w jej zielone ślepia i na jej pysk z pojedynczą blizną. Drgnęłam delikatnie uchem, dalej patrząc się na byłą wojowniczkę, która uciekła wzrokiem na bok. Odezwała się po chwili, na moment napięłam swoje mięśnie na jej słowa. Zaraz jednak zadbałam o to, aby nie były napięte. Nie chciałabym, aby kotka sobie pomyślała, że chce ją zaatakować, nie. Nigdy w życiu. Dlaczego bym to miała robić?
Łasicza Mordka jakby próbowała brzmieć pogodnie z jej kolejnymi słowami, a ja drgnęłam delikatnie końcówką ogona. Westchnęłam cicho.
— Nie... Na pewno nie zostałaś sama... — miauknęłam spokojnym tonem głosu, spoglądając na Łasicę. Przez chwilę milczałam, zaraz jednak zadbałam o to, aby między nami nie było już ciszy. — Zawsze ktoś będzie czekał na ciebie, w przyszłości. Być może niedalekiej — dodałam spokojnym tonem głosu. Nie mogłam powiedzieć, że rozumiałam w każdym procencie to co teraz czuła samotniczka, jednak chyba mogłam podzielić jej uczucie samotności i zagubienia. Bo nawet w Klanie na początku tak się czułam.
— I nie musisz się starać brzmieć na pogodną. Jakby, hej, nie zamierzam cię zaraz zaatakować — zamruczałam trochę cieplej, posyłając delikatny uśmiech Łasiczej Mordce. No, tylko pytanie, czy by go zauważyła.

Szałwiowe Życzenie oczywiście nie dała się oszukać; moje próby ukrycia faktycznego stanu własnego samopoczucia spełzły na niczym. Zagryzłam wnętrze polika, nie mając odwagi spojrzeć na kotkę. To było wręcz uwłaczające, rozklejać się przed obcą kotką. Nawet jeśli ta roztaczała wokół siebie ciepło, którego może niekoniecznie rozumiałam, ale jednocześnie - potrzebowałam.
Nabrałam powietrza w płuca, przenosząc spojrzenie na kotkę. Łatwo było tak mówić, w końcu miała gdzie i do kogo wracać... ale nawet mimo tej świadomości poczułam się lżej. Odrobinę. Uśmiechnęłam się ponownie, ale tym razem szczerze, z wplecioną w to nutą smutku.
— ...niedalekiej — powtórzyłam po niej i przymknęłam na moment ślepia. Chciałabym złapać się tych słów, trzymać ich i nie puszczać, ale coś w środku mnie przed tym powstrzymywało. Być może strach, że wcale tak nie będzie; że jednak zostanę sama aż do momentu, w którym na zawsze zamknę ślepia. — Może tak będzie. Dziękuję, Szałwiowe Życzenie — powiedziałam wreszcie cicho. Pozwoliłam ciszy zawisnąć między nami, nim wreszcie odchrząknęłam. Część mnie chciała tutaj zostać, kontynuować rozmowę z kotką. Druga - potrzebowała się zaszyć. — Robi się coraz później, a powinnam jeszcze znaleźć sobie schronienie na noc — miauknęłam, prostując się. — Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. I... jeszcze raz dziękuję — dokończyłam, posyłając Szałwii ostatni uśmiech, nim pozwoliłam drugiej części mnie wygrać i kiwnęłam głową na pożegnanie, powoli odwracając się, by oddalić się od granicy.

/zt? 0:<

Widząc uśmiech Łasiczej Mordki z jakiegoś powodu... było mi lżej. Że moje słowa jakoś pocieszyły byłą Klanowiczkę Cienia. Że może też wsadziłam w jej myśli, że jest nadzieja. Obserwowałam kotkę przez moment ze słabym uśmiechem, mrużąc na nią oczy.
— Niedalekiej — powtórzyłam jak echo słowa srebrnej, patrząc się dalej na jej pysk. Zaraz jednak samotniczka się wyprostowała, sygnalizując mi tak, że będzie się chyba zbierać. Zamrugałam kilka razy czując delikatny żal, że Łasicza Mordka nie chciała jeszcze chwilę spędzić czasu ze mną, po chwili jednak dotarło do mojego łba, że... to samotniczka. I że mnie nie zna. Po co miałaby siedzieć ze mną, prawda? Dlatego tylko delikatnie się do niej uśmiechnęłam, kiwając głową.
— Też mam taką nadzieję, ale nie masz mi za co dziękować — odparłam, po czym puściłam samotniczkę wolno. Sama jednak siedziałam przez chwilę dalej na miejscu, jednak przez uderzenie serca, zanim się poderwałam i podbiegłam do kotki. Coś w sumieniu i w głowie, może też w sercu, kazało mi wstać i pobiec za kotką, aby dodać kilka słów.
— Poczekaj chwilę. Gdybyś potrzebowała schronienia albo... miejsca, aby gdzieś wrócić i czuć się bezpieczniej przyjdź na granice Wichru. Może coś wspólnie wymyślimy. I chciałabym jeszcze cię kiedyś zobaczyć — uśmiechnęłam się ciepło do Łasiczej Mordki. Nieintencjonalnie prawie nachyliłam się do polika srebrnej, aby nosem dotknąć jej policzka, zatrzymałam się na szczęście w czas. Po tym wycofałam się, teraz z trochę zawstydzonym uśmiechem, finalnie oddalając się w swoją stronę, w stronę Klanu Wichru. Którego byłam zastępczynią... tak.

zt?

Wydawało się, że Szałwiowe Życzenie pozwoli mi odejść i na tym zakończymy nasze krótkie, choć emocjonalne spotkanie. Tak jednak nie było. Kiedy usłyszałam za sobą poruszenie, momentalnie zatrzymałam się, z pytającym spojrzeniem spoglądając na kotkę. Nie wiedziałam, czego powinnam się spodziewać, ale na pewno nie oczekiwałam tego, co padło z ust srebrnej.
Nie wiedziałam, co mam powiedzieć. Wlepiłam w nią zaskoczone ślepia, które chyba zaraz zaczęły się także rozklejać. I ja miałam jej nie dziękować? Zagryzłam wargę, milcząc, zastanawiając się co zrobić, jak zareagować. To było dla mnie dużo, więcej, niż doświadczyłam od większości kotów napotkanych w życiu.
— Jak mam ci nie dziękować, kiedy mówisz takie rzeczy? — wymamrotałam niewyraźnie, na bezdechu, poruszając lekko wąsami. Zawiesiłam łeb na kilka uderzeń serca, nim wreszcie go podniosłam, by spojrzeć Szałwii w oczy. Zauważyłam jej gest, zawstydzenie, i chyba tylko cudem udało mi się ustać w miejscu jakby nigdy nic. — Na pewno wrócę — powiedziałam wreszcie cicho, nie precyzując czy po schronienie, czy dla samej kotki.
Naładowana ogromem emocji po tych słowach rozstałam się z kotką, cały czas odtwarzając w głowie wszystko to, co się stało.

/zt

Minęło już trochę czasu, odkąd ostatnio odwiedzał klany. Było to spowodowane głównie śniegiem, mrozem i mniejszą ilością zwierzyny, czyli innymi słowy - zimą. Na szczęście, wygląda na to, że ta paskudna pora wreszcie zaczęła dobiegać końca, o czym świadczyła chociażby obecność kwiatów oraz dzisiejsza pogoda. Było ciepło (jak na obecną porę) i słonecznie, co Żyto oczywiście zamierzał uczcić małą wizytą u klanów. W końcu nie wiedział się z nimi kilka księżyców i zastanawiał się, co nowego tam spotka. Poza tym, był już znudzony ciągłym przebywaniem we wsi, dlatego tym bardziej się cieszył.
Na razie wszystko wyglądało w całkiem normalnie. Ta sama żwirowa ścieżka oraz ten dziwny, brązowo-szary teren, którego normalnie trzymałby się z daleka. Jedyny powód, przez jaki chodził tutaj na uboczu, to fakt, że w pobliżu znajdowała się granica z jednym z klanów, po co właśnie tutaj przyszedł. Uh, jak on się tam nazywał... Klan Wichru? Żyto nieco zwolnił kroku i zaczął spokojnie obserwować klanowe tereny w poszukiwaniu jakichś kotów, zachowując znaczny dystans od granicy.

//@Wierzbowy Puch

Mruknął cicho na odpowiedź kotki, zerkając w przestrzeń za skałami, przy których siedziała. Zaraz jednak powrócił do niej ślepiami i poruszył lekko lewym uchem na kolejne jej słowa.
– Raczej bym tak nie powiedział. Ja akurat szukałem kogoś dla małej pogawędki... i znalazłem. – rzekł. Spodziewał się pytania wojowniczki dotyczącego celu jego wizyty i już wcześniej przygotował na nie odpowiedź. – Z kim mam okazję rozmawiać? – spytał, zaczynając od jednej z najbardziej podstawowych rzeczy w zawieraniu nowych znajomości.

Było to do przewidzenia, że po ostatniej ceremonii, point nie chciał spędzać większość czasu w obozie. Wolał być poza nim. Dziś chciał być bardzo poza nim. Czemu? Widok Konwaliowego Snu obok przywódcy dziś rano, naciągał go na wymioty. Musiał zająć głowę czymś innym i postanowił odwiedzić kogoś z wichru. Nie byli bliskimi sąsiadami więc nie za bardzo się orientował co u nich słychać. Odkąd Zawilec i Szałwia zniknęły z życia Kozła, to nie specjalnie wychodził na spotkanie z kimś innym. Wręcz nie orientował się czy był ktoś w jego wieku w wichrze. Możliwe, że nie. Liczył jednak na to, że nie napotka na młodego terminatora. Nie wiedział o czym by z nim rozmawiać. A temat typu trening już go nużył.
Był na Spękanej Ziemi. Mało ciekawym miejscu do spędzania czasu. Jednak było to miejsce dość bliskie z granicą Wichru. Szedł więc dalej. Rozglądał się czy przypadkiem nie było kogoś w pobliżu. Może wyszedł ktoś teraz na patrol lub polowanie?

/puch

Nie spodziewał się czegoś dziwnego przy granicy Wichru. Ani nie myślał, że ktoś zacznie złowrogo podbiegać do niego. A jednak tak się właśnie wydarzyło.
Kozioł spokojnie sobie chodził wzdłuż granicy gdy nagle jakąś postać zaczęła się zmieszać w jego kierunku. Na początku stał i nie reagował. Po chwili rozpoznał kto to taki. Jednocześnie podniosło mu się futro gdy kocica patrzyła się na niego jakby popełnił jakąś zbrodnię.
Na wszelki wypadek przyjął odpowiednią pozycję do samoobrony. Na całe szczęście Puch rozpoznała go i cała zła aura znikła.
Koźlorogi odetchnął z ulgą. Wolał nie walczyć z kotem z innego klanu. Nawet jeżeliby to było nieporozumienie. Nie chciał wywoływać nie potrzebnego skandalu.
- Też Cię miło widzieć, Wierzbowy Puchu. - zaśmiał się krótko z poprzedniej sytuacji.   - Zwiedzam okolicę i uznałem, że przyjdę się przywitać i spytać czy u was wszystko w porządku. - wytłumaczył się po czym spytał. - Powiedz mi, czemu przed chwilą chciałaś się na mnie rzucić? - ponownie się krótko zaśmiał.   - Przypominam Ci kogoś niemiłego? - nie znał co prawda drugiego takiego jak on. Lub kogoś podobnego do niego.