Dłuższą chwilę zajęło jej, aby wyczuć zapach tego, czego od początku szukała. Znajomy, nieprzyjemny odór szczura dotarł do jej nozdrzy, co spowodowało, że od razu zmarszczyła nos. Ukradkiem rozejrzała się, chcąc zlokalizować drapieżnika lub norę, w której te podłe zwierzęta osiedliły się. Niestety, ale nie udało jej się nic zauważyć. No nic, będzie musiała szukać dalej. Zauważyła, że jej towarzysze przypadli do pozycji łowieckiej i skradali się w którąś ze stron. Może coś znaleźli? Może w takim razie wypadałoby szukać gdzieś bliżej tamtej strony? Nie chciała wchodzić im w drogę, ani przypadkiem zaalarmować szczury o obecności kotów, więc uznała, że nie będzie bezpośrednio się tam pchać. Na ten moment jeszcze się rozejrzy, idąc ciągle pod wiatr i ze szczególną uwagą pilnując ciszy.

Dobrze zrobiła, podążając własną drogą. Z każdym kolejnym, postawionym krokiem woń szczurów stawała się coraz silniejsza. Ogon przywódczyni zadrżał z ekscytacji i niepewności. Na pewno jeszcze moment, a uda jej się znaleźć szczura, a może i całą norę. Nie ma opcji, że się teraz zatrzyma i zmieni kierunek. Ale hej, to nie wszystko! Prócz woni szczurów, wyczuła jeszcze zapach kota. Co prawda nie była w stanie określić, czy był to jakiś wichrzak, czy inny intruz, ale na ten moment się tym nie przejmowała. Skoro trop prowadzi dalej wzdłuż Zimnej Toni to może za nim podążyć. Albo znajdzie szczury, albo kota. A te odciski łap, które właśnie spostrzegła w śniegu, na pewno jej pomogą. Szła więc dalej, wciąż przed siebie i tak jak poprzednio, pilnując wiatru oraz ciszy.

Trop szczurów się urwał. A raczej nie urwał się całkowicie, a zastąpił go inny... Gorszy smród. Kiełek miał wręcz wrażenie, że zaraz mu od niego się zatka cały nos! Nie komentował tego jednak, a z niezbyt zadowoloną miną ruszył jego tropem. Gdy dotarli z Tonącym Słońcem do miejsca, w którym znajdowało się źródło smrodu... Wręcz zamarł.
Martwy, strasznie pogryziony lis. Śmierdzący, gnijący i leżący tu najpewniej już od jakiegoś czasu.
- Na Gwiezdny Klan... - Cicho miauknął przerażony Wojownik, odchylając uszy do tyłu. - Pójść powiadomić Golcową Gwiazdę? - Spytał się szeptem Zastępcy. Nie wiedział co robić z tym... Czymś. Według niego najlepiej powiadomić Przywódcę, ale z drugiej strony... CO zabiło tego lisa? To musiało być coś silniejszego od rudego drapieżnika...

To nie szczury czekały ich za skałą. Nie było widać żadnego niebezpieczeństwa, ale... Widząc zgniłego, nadjedzonego i pogryzionego lisa miał wrażenie, że żołądek zrobił mu fikołka, nie tylko przez odór, który unosił się dookoła ciała. Początkowo nie zareagował na słowa Kiełka, a na jego pytanie ocknął się dopiero po chwili.
-tak. Pójdź i jej to powiedz, ale ostrożnie. Może ona znalazła szczury, a nie chcemy by ją przez to wykryły. Uważaj podchodząc czy nic nie ma i obserwuj jak zachowuje się Golcowa Gwiazda. Może ona coś znalazła. Potem wróć. Jeśli nie uzna przyjścia tu za absolutną konieczność albo też coś znalazła, niech nie przychodzi. Dopóki nie widać zagrożenia, poradzimy sobie. Lepiej jednak ją ostrzec, bo coś tego lisa musiało zabić i... Obawiam się, że ta cała wyprawa może być trudniejsza niż myślałem - odpowiedział na pytanie kocura, powoli i sam analizując każde swoje słowo. Po tym ruszył znów przed siebie by rozejrzeć się po okolicy, nadal w ciszy i pod wiatr, chociaż nadal czuł odór lisa i wątpił by coś przez niego wyczuł.

Gdy odpowiedź burego Zastępcy dotarła do jego uszu, energicznie skinął łbem, po czym odwrócił się i szybkim, acz ostrożnym i cichym krokiem ruszył w przeciwnym kierunku, aby ominąć jezioro. Nie zamierzał się ociągać.
Starał się cały czas iść pod wiatr, aby nie przyciągnąć żadnego drapieżnika, wciąż zachowując przy tym czujność.
Jeśli dotarł do łaciatej Przywódczyni bez większych problemów, strzygnął lekko uchem i rozejrzał się dookoła. Niczego nie było dookoła... A przynajmniej nic groźnego nie wyczuwał.
- Golcowa Gwiazdo! - Miauknął cicho, gdy zbliżył się do miejsca, w którym znajdowała się Wichrzaczka. - Znaleźliśmy z Tonącym Słońcem martwego lisa.

Nwm czy dobrze to napisałam. XD

Im dalej szła, tym więcej zaczynała czuć. Zaniepokoił ją fakt, że do wszystkich tych zapachów doszła jeszcze won krwi. To nie mogło wróżyć nic dobrego. Zaczęła się nawet obawiać, że krew należy do kota, który gdzieś tutaj jest, a nie do szczurów. Nie była też zadowolona z faktu, że owym kotem okazał się być samotnik, a nie wichrzak. Co prawda jeszcze nikogo nie zauważyła, ale doskonale czuła i to jej wystarczyło. Miała zamiar iść dalej przed siebie, ale uprzedził ją Kiełkujące Ziarno, który znalazł się obok.
- ... - Otworzyła usta, aby odpowiedzieć kocurowi na informację o lisie. Na szczęście szybko się opamiętała i zamilkła. Doszła do wniosku, że to, co chwilę temu chciała mu powiedzieć, mogłoby zabrzmieć dość niemiło, a nawet i szorstko. Wojownikowi mogłoby się zrobić przykro, a ona miałaby poczucie winy. Ah, te emocje! - Gdzieś blisko niego muszą być parszywi sprawcy tej masakry, poszukajcie jeszcze. Lisa zakopiemy później, gdy okolica będzie wyczyszczona. Szczury na ten moment są priorytetem. - Odpowiedziała spokojnie i cicho, ukradkiem wciąż się rozglądając. Na chwilę przeniosła spojrzenie na burego. Nie odezwała się jednak, a zamiast tego ponownie ruszyła przed siebie, w kierunku, w którym szła przed chwilą. Pod wiatr, pilnując ciszy. Gdzieś tutaj musi być to, co tak bardzo drażniło jej nos. Miała tylko nadzieję, że samotnik jest żywy i że dochodząc tam, nie zastanie na miejscu istnej masakry.

Kątem oka przez krótki moment obserwował jak Kiełkujące Ziarno odchodzi, ale nie trwało to długo, bo od razu znowu skupił się na zadaniu. Wierzył, że Kiełek da sobie radę, a on miał teraz trochę ważniejszą sprawę na głowie. Miał po prostu nadzieję, że przekaże Golec wiadomość o tym jaką masakrę zastali.
Ruszył dalej, a do jego nosa dotarła woń szczurów. Musiały być już niedaleko. Jeszcze bardziej zaniepokoiło go to, że poza zapachem gryzoni, wyczuł również woń samotnika. Niedobrze.
Szedł za zapachem, nadal starając się zachować taką samą ciszę i podążać pod wiatr.

Zostawiła Kiełkujące Ziarno gdzieś za sobą i ruszyła w dalszą drogę. Czuła, że ciekawość powoli przejmuje nad nią kontrolę. Była już blisko, tak blisko! Zrezygnowanie w takim momencie byłoby totalną głupotą i nie byłaby sobą, gdyby tak postąpiła. Hardo szła przed siebie, no i proszę! Ostrożnie wyjrzała zza krzaków i znalazła to, czego szukała od początku. Spostrzegła trzy szczury oraz dość ładną samotniczkę, która próbowała się z nimi uporać. Kocica nie wyglądała na umierającą, nawet dobrze sobie radziła, ale lada moment sytuacja może się zmienić. Golec nie mogła jej tak samej zostawić! Postanowiła, że spróbuje zaatakować z zaskoczenia. Zamiast wyskakiwać od razu z krzaków, szła powoli wzdłuż nich, tak, aby zbliżyć się do walczących istot. Szła pod wiatr, dbając o to, aby wydawać jak najmniej dźwięków. Gdy zbliżyła się wystarczająco, wykonała szybki sus w stronę jednego ze szczurów.

Nie odszedł daleko gdy zobaczył źródło zapachu. Była nim wielka, długowłosa, dymno-ruda kotka, która walczyła ze szczurami. Wyraźnie widział, że była ranna i zmęczona. Nic dziwnego, obok niej zauważył sześć szczurzych ciał. Dodatkowo kolejne cztery, nadal żywe szczury ją atakowały. Była samotniczką, ale... Nie mógł jej tak zostawić na pastwę szczurów. Nie namyślając się za wiele, rzucił się przed siebie w stronę samotniczki, z zamiarem złapania najbliższego szczura w zęby, by go zabić.

Udało jej się wykonać element zaskoczenia, jednak atak nie udał się kompletnie. Być może była za daleko, a może szczury przemieszczały się zbyt szybko. Mogła też nie wycelowac wystarczająco dobrze. No, szkoda, ale to jeszcze żadna strata. Samotniczka wciąz jeszcze żyje i jest okazja, aby ją uratować! Przywódczyni posłała jej krótkie spojrzenie, ale naprawdę krótkie, bo zaraz po tym spięła mięśnie i skoczyła w stronę jednego ze szczurów. Przygotowała pazury oraz kły, by, jeśli uda jej się skoczyć na drapieżnika, dotkliwie poranić jego ciało. Miała zamiar włożyć w swój atak jak najwięcej siły, aby zrobić wszystko, by pozbawić zwierzę życia.

O nie, nie, nie. Jest źle. Jest Ź L E.
Gdy Kiełkujące Ziarno docierał już na miejsce, w którym znajdował się Tonące Słońce, do jego uszu dotarły odgłosy walki. Spanikowany buras zignorował już skradanie się w miarę prędkim kroku, zamiast tego ruszył szybko biegiem przed siebie. I dobrze, bo teraz były Mistrz-Przyjaciel-Zastępca-Slomce nie będzie musiał walczyć sam. I... Nie walczył sam... Do momentu, w którym nie przybiegł na miejsce.
Oczy Wojownika rozszerzyły się z przerażenia, gdy dotarł już do miejsca walki. Bury Zastępca walczył z czwórką szczurów, natomiast z boku... Leżała nie dająca znaków życia Samotniczka. Przez chwilę syn Mroźnego Wiatru zastanawiał się, czy nie skoczyć w stronę nieznajomej i jej odrobinę nie odsunąć, aby chociaż trochę jej pomóc, ale najwyraźniej było już za późno. Jej bok się nie poruszał, nie oddychała. Westchnął cicho. Niby nie należała do Klanu, ba, widział ją pierwszy raz na oczy, ale śmierć to śmierć. Zawsze tragiczna i smutna. Odchylił uszy do tyłu, po czym z sykiem rzucił się w stronę walczących z Tonącym Słońcem szczurów, próbując wgryźć się w ciało jednego ze szczurów.

W wolnym czasie zebrałam się, aby wyjść z obozu, w stronę Zimnej Toni. Chciałam sprawdzić, czy szczury, które tam przebywały, już zostały wyplenione — czy może też nie. Wiał delikatny, zimny wiatr, a ja powoli szłam przed siebie, rozglądając się uważnie dookoła. Do moich nozdrzy docierał niewyraźny zapach wielu zwierzyn, na których obecnie się nie skupiałam.
Po spacerze z obozu dotarłam w końcu w strony Zimnej Toni, gdzie jeszcze bardziej zwolniłam, a swoje zmysły wyczułam na każdy bodziec. Finalnie usiadłam przy brzegu jeziorka, a łapkę zatopiłam w mroźnej wodzie. Wzruszył mną nieprzyjemny dreszcz. Wzdychając zaczęłam jeszcze raz rozglądać się dookoła. Czy to w poszukiwaniu nor, a może też całych szczurów.

Zawilcowej Łące zwyczajnie się nudziło. Jak codziennie praktycznie. Drobna Łapa nie szczególnie stawiała się na treningach. A polowania nie zajmowały przecież całego dnia. Tak samo patrole. Włóczyła się więc po prostu po lesie jakąś chwilę, gdy dotarła nad Zimną Toń. Tam ujrzała Szałwiowe Życzenie więc podeszła bez większego zastanowienia.
- Łowisz? - spytała zaciekawiona.
W sumie to jeśli odpowiedź brzmiała tak to Zawilec mogła spłoszyć zwierzynę kuzynce. Ale nie myślała o tym przed odezwaniem się. Skapnęła się po fakcie ale nie przyznała się do tego od razu.

Na znajomy głos z tyłu delikatnie drgnęłam, czując jak zimne ciarki biegną wzdłuż mojego kręgosłupa. Wyciągnęłam łapę z wody, zaraz roztrzepując kropelki dookoła siebie. Po tym spojrzałam na Zawilec z delikatnym uśmiechem na pyszczku, zaraz też przecząc głową na jej pytanie.
— Nie. Nie potrafię — odparłam na jej słowa, zaraz ogonem czyszcząc miejsce obok siebie. Tym samym zaprosiłam ją do tego, aby się obok mnie przysiadła. Ale jeśli nie chciała, to oczywiście nie musiała. W końcu nie mogłam jej do niczego zmusić.
— Jak się czujesz jako wojownik? Nie miałam nigdy momentu, aby ciebie o to zapytać. I przepraszam, że ciebie wcześniej nie uprzedziłam. Chciałam ci zrobić niespodziankę — odpowiedziałam trochę speszonym głosem, jednak dalej się uśmiechając. Spoglądałam z ciekawością na Zawilcową Łąkę, oczekując jej odpowiedzi.

Machnęła swym ogonem i zasiadła obok Szałwiowego Życzenia. Zdziwiło ją dosyć to, że ta siedziała przy jeziorze z łapą w wodzie ale nie łowiła ryb. Ale nie będzie wnikać w to jakie dziwne w jej mniemaniu rzeczy robi kuzynka. Bo w sumie to nie rozumiała jej w cale. Nigdy nie rozumiała. Ale nie przeszkadzało jej to w tym by ją nawet trochę lubić. Parsknęła pod nosem cicho na kolejne słowa srebrnej. Zdążyła już w sumie zapomnieć o tym koszmarnym mianowaniu. Ale Szałwia sama jej przypomniała. Niespodzianka sranka. Machnęła końcówką ogona.
- Nudzi mi się będąc wojowniczką. I nie rób mi już niespodzianek. Nigdy - powiedziała dosadnie, wyraźnie bardziej szorstko akcentując końcowe zdania dając znać, że jej się nie podobało.
Nie zamierzała jednak zgrywać obrażoną. Jedynie nie zamierzała trzymać w sobie niezadowolenia. Szałwia może śmiało zmienić temat, jak będzie kontynuować to po prostu się pogrąży.

Położyłam uszy po sobie na słowa Zawilec. No tak. Nigdy nie potrafiłam się dogadać z Zawilcową Łąką, od kociaka. I wątpię, aby to się zmieniło, kiedykolwiek. Westchnęłam cicho, odwróciłam wzrok i patrzyłam na to, co było przede mną. Poczułam gorzki smak w pysku, przez dłuższy moment nie odpowiadając na słowa kotki.
Chciałam mieć jakieś wsparcie w rodzinie. Rodziną była Zawilec i Cebula. Z innymi kuzynami nie trzymałam większego kontaktu. Te dwie kotki były dla mnie ważne, z Zawilec cholernie się związałam i... proszę.
— Uznałam, że jesteś gotowa. I zapamiętam, po twojej ceremonii, nie martw się... Nie zawsze życie jest ciekawe, Zawilec — mruknęłam chłodno, mrużąc oczy. Patrzyłam się na swoje odbicie w wodzie przez moment, po czym mocniej się opatuliłam ogonem. Westchnęłam, podniosłam łeb.
— Sprawdzałaś ostatnio co u Cebulowego Nosa?