- No w sensie, wiesz. Jak często używasz słowo plusk c nie? Za często chyba się nie pluskasz? - parsknąłem śmiechem. Nie wyobrażam sobie potem doprowadzać do ładu i składu futra jak jej! Jeszcze ile to musi ważyć jak przemoknie... przecież jakby kotka wpadła do takiej Zimnej Toni to jej futro działało by niczym kamienie przytwierdzone do jej ciała. Przerażająca myśl!
- Oof, weź! Nie stosować na mnie przemocy proszę... - zaśmiałem się gdy kotka posłała mi kuśtańca w bok. - Tak, wiem, jestem mysim móżdżkiem i bobkiem w jednym, ale teraz już nie będę dziecinny o-okej? - nachyliłem łeb jqkby oczekując akceptacji mojej misji ze strony liliowej. Poczułem że moje policzki pod futrem stają się czerwone a serce przyśpiesza. -I... I mam dla ciebie prezent za tamto, tak jakby prezent... ale to za kilka dni! - końcówka mojego ogona zadrżała. Można powiedzieć że było to zaproszenie na...randkę? Brzmi to tak 3kscytujaco! I dziwnie...I strasznie! Ale postąpię jak mi doradziła Golec. Tylko jeśli nie będzie to miłe dla Puch to, średni z tego prezent... trochę głupotę palnąłem. Ale jakoś zrobię żeby chociaż część przyszłego wyjścia była przyjemna. Pogoda z dnia na dzień jest coraz gorsza, ale Gwiezdni na pewno mnie wysłuchają i sprawią że chociaż jeden dzień będzie słoneczny.

- O, nie wiedziałem że mamy w wichrze pływaka. - odparłem zaskoczony. Chyba pomylił klany! I ciekawe od kogo się się tego nauczył, bo jeśli nie od kogoś innego z wichru to musiał przyuczać się u kogoś spoza klanu. Pewnie kryje się za tym jakaś ciekawa historia.
-Zobaczysz... ale to w jakiś przyjemny dzień. Bo pogoda ostatnio to schodzi na e, Malucha - spróbowałem zażartować i zaproponowałem żebyśmy się zbierali. Słońce zachodzi teraz bardzo szybko a nie chciałem żeby ktokolwiek pomyślał że próbuje się wykiwać ze swojego nocnego czuwania, dopiero co zostałem mianowany, nie mogę nawalić!

/ztx2

Można śmiało stwierdzić, że rzeczy nie układały się dobrze w życiu Gołębiego Serca. Całe fiasko związane z nowym zastępcą klanu, niby już tak stare, nadal ciążyło nieprzyjemnie na jego dumie. Zatapiał się w pracy, w patrolach, w polowaniach i mało sypiał. Stracił już jakąkolwiek szansę na awans i nie zamierzał tracić więcej. Nie chcąc wyjść na zawistnego dawał z siebie wszystko, bo niezależnie od kotów u wałdzy, zamierzał pokazać swą lojalność wobec klanu. Nawet jeśli o jego opinii odnośnie zastępcy wiedział tylko sam przywódca.
W tym całym zarobieniu stracił jednak coś znacznie cenniejszego, niż możliwości i dobrą opinię w klanie. Skowronkowy Trel zawsze lubił przygody, zawsze z rozmarzeniem mówił o wybyciu z terenów Klanu Wichru. Nigdy jednak Gołąb nie spodziewałby się, że ten odejdzie bez niego. I nie mógł tego pojąć. Nie wiedział, czy woli uznać ukcohanego za zmarłego czy uciekiniera. Każda opcja bolała równie mocno. Na początku szukał, szukał jak szalony, przeczesując tereny przez dnie i noce. Teraz... Nie poddał się, nie, to nie to. Zmęczył. Dogłębnie, emocjonalnie i niewytłumaczalnie wykończył.
Patrzył w zamyśleniu na odbicie nieba w Zimnej Toni, czując jak lodowata woda obmywa mu przednie łapy. Nie ruszył się, aby zmienić swoją pozycję. Było prawie przyjemnie, jeśli spojrzało się na to powierzchownie. Ładna pogoda, chłodna woda i święty spokój.
Ale jakie miało to znaczenie, zamyślał się. Zadręczał, czy zrobił coś nie tak. Musiał, zbyt wiele rzeczy się nałożyło w tak krótkim czasie. Musieli go karać Gwiezdni i inni dookoła. Może powinien się z tym pogodzić, może tak zrobiłby lojalny wojownik. Nie potrafił, nie do końca. W jego sercu rosła powoli nienawiść do tego wszystkiego, wywołana desperacją i smutkiem. Do Orzecha, do Nektar i w końcu do Skowronka. Zimny gniew na świat, który powoli dojrzewał w nim od księżyców. Którą teraz w tej ciszy dostrzegał i szczerze nie wiedział, co z nią zrobić.

//Szerszeń

Skrzywił się na dźwięk słów Szerszenia. Z emocji prawie odparował mu, że tak. Zamiast tego jednak wziął głęboku oddech i obrzucił terminatora zimnym spojrzeniem. Uczył się od Skowronka. Nie wydawał się przejęty. Już wcześniej poirytowany i wymęczony Gołąb tylko bardziej zdenerował się, kiedy młody kocur zachowywał się, jakby nigdy nic się nie stało. Powinien być tak samo zrozpacozny. Pewnie nawet nie wiedział, jak dobrego mistrza miał.
- Nie utopię się - burknął. Choćby chciał poddać się lodowatej wodzie, to nie mógł. Klan Wichru był słabszy niż kiedykolwiek, potrzebowali silnych wojowników i on do takowych należał. Nawet kiedy próbował na chwilę odetchnąć, Gwiezdni zsyłali mu takiego oto terminatora. Musiał naprawdę coś ostro przeskrobać, żeby na to wszystko zasłużyć.
- Jesteś w całkiem dobrym humorze jak na to, że twój mistrz przepadł bez śladu - nie mógł się powstrzymać przed zirytowaną uwagą w stronę młodego. Grubas wydawał się zadowolony, jakby jego brak szacunku w stronę Gołębiego Serca był godny podziwu. Na jego szczęście Gołąb był zbyt zaaferowany sprawami większej wagi, aby ubiegać się o należny sobie szacunek.

Szylkret wzruszył barkami i zadarł głowę tak, by móc spojrzeć na czyste, błękitne niebo. Przymrużył ślepia i widocznie znudzony poruszał co jakiś czas końcówką ogona. Skoro kocur, który wyglądał jak siedem nieszczęść, nie planował niczego głupiego, to przestał go w ogóle interesować. Poszedłby dalej gdyby nie to, że... musiał odsapnąć. Duchota i parność wcale nie ułatwiały Szerszeniowi życia. I bez tego męczył się szybciej niż inne koty, a chociaż się starał; ciężko było mu zrzucić dodatkowe kilogramy. Łudził się, że z wiekiem i wzrostem jego waga się zmieni, ale... wciąż był niski i pulchny. Dopiero na następne słowa Gołębiego Serca, spojrzenie kocura wróciło, a ten uniósł brew i przekrzywił łeb.
— Jestem? — odparł z lekka ironicznie, po czym westchnął, kręcąc łbem. — Mój mistrz przez większość naszego treningu był chory, więc. Skowronek był dobrym kumplem, ale nie mistrzem. Szkoda, że zniknął zaraz po swoim wyjściu z lecznicy, ale to była tylko i wyłącznie jego decyzja — burknął wzruszając ramionami i z cichym mruknięciem... wrócił do obserwacji nieba.

Z każdym kolejnym słowem Szerszeniowa Łapa tylko grabił sobie coraz bardziej. Pod koniec wypowiedzi młodego Gołąb był cały napuszony ze złości. Musiały to być emocje spowodowane ostatnimi wydarzeniami, wcześniej nigdy nie dałby tak po sobie znać, jak bardzo jego słowa go dotknęły. Nie, zazwyczaj starałby się to rozwiązać jak na dorosłego wojownika przystało. Zazwyczaj. Teraz nie było zazwyczaj, teraz miał wszystkiego dość, był zmęczony i co najgorsze w żałobie. Wzrokiem świdrował dziurę w głowie terminatora powstrzymując się, przed zrobieniem czegoś głupiego.
- Decyzja? - wycedził przez zaciśnięte zęby. Za kogo się Szerszeń miał? Skowronek był tak szczęśliwy, że dostał go na nauki. Tak podekscytowany, tak gotowy na podjęcie tego wyzwania. Skowronek lubił Szerszenia, a ten zachowywał się jakby choroby jego partnera były jego winą. Tymczasem sam Szerszeń ewidentnie nie robił nic podczas ich trwania, tylko czekał, aż mu mistrz z nieba spadnie. Obrzydliwa, gruba kupa lisiego łajna.
- Ani jego choroby, ani zniknięcie nie były jego dezycją. Za kogo ty go masz? - mimo iż nie było Skowronka z nimi, to nie zmierzał dać jakiemuś terminatorowi z pszczołami zamiast mózgu obrażać go i opowiadać niestworzone rzeczy. Ogonem nakrył swoje łapy, bo czuł jak mimowolnie wysuwa pazury.
Powinien zachować się jak ten starszy, skarcić Szerszeniową Łapę za jego słowa i tyle. Nie angażować się w jakąś przepychankę słowną, bronić obrazu osoby nieobecnej. Ale nie mógł. Niech Gwiezdni będą mu świadkiem, że chciałby, ale gdzieś podczas swojej pracy i życia i rosnącej irytacji stracił tą możliwość.

Gołębie Serce nie dawał za wygraną i utrudniał mu obserwowanie nieba. Szerszeń od niechcenia wrócił spojrzeniem na swojego przypadkowego rozmówce i... Uniósł zaskoczony brew na widok całego napuszonego wojownika, zupełnie jakby powiedział coś złego. Hamował się, nie rzucał wyzwiskami na lewo i prawo, a nawet odpuścił sobie dodatkowe uwagi co do frustrującego braku treningu. Owszem, miał Skowronkowi za złe, że nawet nie znalazł mu zastępstwa, ale poza tym ta cała frustracja już z niego zeszła i nawet mu było przykro, że bury wyparował. Najwyraźniej fakt, że odnosił się z tym dość obojętnie, w jakiś sposób wkurzył Gołębia.
— Eeee, za kota jak każdy inny? Stary, weź wyluzuj — mruknął, marszcząc brwi. Jeżeli ten kretyn uzna, że Szerszeń go w jakiś sposób obraził, Orzechowa Gwiazda nawet nie wysłucha jego wyjaśnień, że w tej sytuacji to on był tym niezrozumianym. — Słuchaj, szkoda, że Skowronek zniknął, ale już nic z tym nie zrobię. Mam płakać w mech? Proszę cię! Sykami, cedzeniem przez zęby i puszeniem się raczej nie sprawisz, że wróci. Powiedziałem prawdę. Skowronek przez swoją chorobę zawalił mój trening, a jak wyzdrowiał to zapadł się pod ziemię. Więc przestań zachowywać się jakbym obrzucił cię błotem, bo tego nie zrobiłem.

Szerszeniowa Łapa o dziwo gadał z sensem, chociaż nie pomogło to za bardzo z ogarniającą go złością. Może potrzebował się wyżyć na czymś, ale był też tak zmęczony ciągłą pracą... Westchnął ciężko i spojrzał na jezioro analizując po cichu słowa terminatora i to, co zamierzał odpowiedzieć.
- Nie zrobiłeś - przyznał rację Szerszeniowi po chwili milczenia - Aczkolwiek odrobina szacunku dla mnie i dla kotów zaginionych by cię nie zabiła - skarcił skrzywiony. Gwiezdni, jeśli taki Szerszeń jest przyszłością ich klanu, to czeka ich smutna starość. Nadal miał ochotę wyrwać mu trochę futra, ale jednocześnie tylko zrobiło mu się jeszcze ciężej. Może po prostu nie miał dzisiaj siły na rozmowy z aroganckimi terminatorami.
- Kto cię teraz uczy? - spytał. Trochę żeby zmienić temat, trochę żeby dowiedzieć się, z kim może o zachowaniu młodego porozmawiać. Jeśli sytuacja by tego wymagała. Głównie jednak miał nadzieję, że skupi się na czymś innym. Może Szerszeniowa Łapa przejmie inicjatywę w tej rozmowe, albo lepiej, znudzi się i zostawi go samego. Spróbował wygładzić trochę swoje nastroszone futro. Musi zachować się jak dorosły.