Z zadowoleniem zauważyłam, że rozorałam pazurami szczura 4, dlatego też odwróciłam się, rozglądając się po polu bitwy. Słodka Łapa oraz Zawilcowa Łapa nie mogły sobie poradzić z walczącymi z nimi szczurami, dlatego też udałam się szybkim krokiem w ich stronę. Skoczyłam na szczura 8, mając zamiar skoczyć na jego grzbiet i wbić pazury głęboko w tłuste cielsko. Przy okazji chciałam też na ślepo zaatakować jakiegokolwiek szczura, mając zamiar wykorzystać przy tym pazury w innych łapach.

Wreszcie coś poszło tak jak powinno. To nie ona poczuła zęby szczurów zaciskające się na jej ciele, a paskudniki te jej. Złapała szczura 9 i mimo, że słabo to cieszyła się w tym momencie na prawdę z czego kolwiek. A jeszcze bardziej z tego, że w międzyczasie podrapała szczura 2. Sapnęła ciężko widząc przed okiem chaotyczny obraz. Wzięła rozmach łapą by spróbować rzucić ziemią w szczura 9, który pozostawał prawie pełni sił. Skupiała się dalej na nim i swój główny atak był właśnie w jego stronę. Chciała mu tym razem przywalić z pazurów sprawną łapą, a w stronę szczura 2 machnęła jedynie tylną łapą chcąc go kopnąć lub cokolwiek mu zrobić. Typ jej wyrywał sierść cały czas niech spada na drzewo.

Jej atak na szczura nr. 7 nie powiódł się tak jak łaciata chciała, być może przez coraz bardziej narastające zmęczenie. Nie zatopiła kłów w jego gardle, ale na szczęście szczurzyskowi również się to nie udało. Można by powiedzieć, że tak właściwie to wymienili się chybionymi atakami, ale chociaż Słodka w przeciwieństwie do niego trafiła wreszcie ziemią w jego oczy, a szczur nr. 3, z którym walczyła od samego początku oberwał od niej lekko, lecz wystarczająco by paść na głuchą ziemię i konać w męczarniach. Nie było jednak czasu, by go dobijać, a zamiast tego musiała walczyć dalej. Skoro cios w gardło nie podziałał, to chciała wykorzystać moment, w którym prawdopodobnie szczur nr. 7 by ją zaatakował i przejechać mu pazurami po brzuchu jak najgłębiej i jak najbardziej boleśnie.

Wciąż zajęta była sobą. Bardzo skupiła się na swoich szczurach i na tym, aby atakować je celnie. Pewnie dlatego nie do końca zdawała sobie sprawę z sytuacji wokół niej. Zaatakowała szczura 10 i... Nawet dobrze jej to wyszło. Przejechała mu pazurami po grzbiecie, na pewno poważnie go raniąc. Atak na ślepo w ogóle jej nie wyszedł, ale to nic. Była przekonana, że to patrol jest na wygranej pozycji i lada moment wszystkie szczury będą leżały martwe. Oby się nie myliła.
Szczur 10 ugryzł ją boleśnie w palec, jednak zamiast nad tym rozpaczać, miała zamiar wykorzystać sytuację, że przeciwnik wciąż jest blisko niej. Wyciągnęła więc pazury i wzięła mocny zamach w jego stronę. Zamierzała, tak jak kilka ataków wcześniej, z impetem odepchnąć zwierzę gdzieś dalej, oczywiście próbując przy tym zadać mu jakieś rany od wbitych pazurów. Może... Może to go wykończy. Samo uderzenie o ziemię pewnie będzie bolesne. Zaraz po tym zabrała się najpierw do próby oślepienia szczura 6 (użyła do tego oczywiście ziemi, która leżała wokół), a następnie do ataku na ślepo, znów z użyciem pazurów i znów mając zamiar zrobić to samo, co ze szczurem 10.

Byłam zadowolona z mojego ataku na szczura 8, dlatego wyciągnęłam pazury, mając nadzieję, że trafię w gryzonia, tym samym go może zabijając. Chciałam jak najszybciej udać się do obozu i opatrzyć rany Zawilcowej Łąki oraz Słodkiej Łapy. Oby wszystko poszło gładko...
Jednak nie namyśliłam się długo, bowiem jeszcze miałam do wykorzystania resztę łap, i tymi próbowałam trafić szczura, który cały czas cholera się za mną uganiał!

Z wielką przyjemnością rozprułam szczura, na którego się rzuciłam, na chwilę rozglądając się po polu bitwy. Zauważyłam Zawilcową Łąkę, która była... w niespecjalnie dobrym stanie. Strzeliłam nerwowo uszami.
- Zawilec, uciekaj do obozu, zwołaj z dwa, trzy koty tutaj, i od razu idź do Motylego Blasku. Teraz - mruknęłam twardym głosem, z troską w oczach. Miałam nadzieję, że wojowniczka od razu wykona moje polecenie, a ja zaraz syknęłam, gdy na nogę rzucił mi się szczur. Gnojek. Z pazurami rzuciłam się na szczura 5, gdyż mnie już ta gonitwa nudziła, i zamierzałam ją teraz skończyć. Przy okazji za pomocą innych łap chciałam zaatakować jakiegokolwiek szczura na ślepo.

Zawilec z satysfakcją wbiła się w pysk szczura 9. Jej ulga, że coś się udaje nie trwała jednak długo. Nim zdążyła zauważyć atak szczura, mogła poczuć już niesamowicie mocny mól. W oczach stanęły jej łzy. Mruknęła jedynie w bólu czując jak nogi się pod nią uginają. Nie czuła się najlepiej. Tak w sumie to nie czuła się w ogóle. Jedyne co ją pocieszało w jakimś stopniu a razie to to, że ona oberwała a nie Słodka, która też była bliżej. Nie wyglądała za ciekawie, ale hej, na pewno lepiej od niej... Sapnęłam obolale, gdy usłyszałam głos Szałwii. Chciałabym się nie zgodzić i stwierdzić, że będę walczyć do końca. Wiedziałam jednak, że i tak na wiele się nie zdam i nie było sensu prostestować kuzynce. Jedyne co pożytecznego zrobiłam to atak, który wykonałam przed chwilą. Tak to cały mój udział nie miał sensu. Zabrała się od razu do ucieczki. Było to zdecydowanie... bolesne. Lewa łapa była praktycznie nie funkcjonalna i próbowała poruszać się na trzech, odbychając się lewą w ostateczności. Zdecydowanie czuła to ile krwii straciła i bała się tego, że nie będzie biec wystarczająco szybko. Ale jej celem był obóz i od razu lecznica. Oczywiście zwoła też inne koty by pomogły patrolowi.
//zt jeśli się uda

Co prawda Pliszkowy Dziób sama się na bitkę ze szczurami nie zgłosiła, ale nieco zainteresowała ją ta sprawa; przez krótką chwilę nawet ją sparaliżowało ze stresu, że będzie potem trzeba leczyć wiele kotów, i to z zakażonymi ranami - potem przypomniała sobie, że przecież była wojownikiem, ale fakt, że spadnie to na Motyli Blask... nie był jakoś bardzo pocieszający, chociaż na pewno dodawał jej kilka księżyców życia.
Kilka dni po zebraniu zauważyła kątem oka, jak szczuro-drużyna wychodzi razem z obozu, co po prostu przypomniało jej, że właściwie to dzisiaj nie zapolowała i przydałoby się. Wyszła więc bez większego namysłu, ale łapy poprowadziły ją w Rysi Gąszcz, który daleko od Zimnej Toni nie był - tak... na wszelki wypadek, pomyślała sobie, bo chociaż grupa była liczna, to szczurów nie należało lekceważyć; ich zastępczyni chyba wiedziała o tym najlepiej. A oni nawet nie wiedzieli, ile tych szczurów tam dokładnie było - nie pomagało, że właściwie jedynymi wojowniczkami, jakim tam ufała w kwestiach umiejętności, były Golcowa i Szałwia, heh.
Złapała wiewiórkę i mysz, i tyle zdążyła, zanim nie poczuła zapachu kociej krwi z kilkoma nieprzyjemnymi jękami. Zakopała swoje zdobycze i ruszyła ostrożnie w stronę, skąd pochodziła woń, starając się iść pod wiatr. W końcu doszła do miejsca zdarzenia - zastopowała na chwilę. Pierwszym instynktem było wparowanie bezmyślnie do walki, ale atak z zaskoczenia był jeszcze możliwy; przykuła więc większą uwagę do swojej postawy, kierunku wiatru, tego co ma pod łapami, przy okazji obserwując, którego szczura byłoby warto skasować. W oko wpadł jej szczur 7, toteż gdy nadeszła dobra okazja... hop! Pliszkowy Dziób wyskoczyła na siódemkę z pazurami, mając na celu szybkie rozprucie gryzonia. Skoro już była wojowniczką w tym klanie, to może nareszcie się przyda inaczej, niż przesypiając południe.

Walka z każdą następną turą stawała się coraz gorsza i mniej przychylna wichrzaczkom. Zaś szczury widocznie widząc padających kompanów nabrały na sile, co ani trochę nie podobało się łaciatej, która kolejny raz mierząc się z szczurem nr. 7 wymieniła się chybionymi atakami, choć nie mogła powiedzieć że to małe paskudztwo w ogóle nie trafiło. Wręcz przeciwnie. Wyrwało jej niewielki kawałek białego futerka, jednak nijak równało się to z tym co szczur nr. 9 zrobił Zawilcowej Łące, na co źrenice Słodkiej Łapy zwęziły się do wielkości sosnowych igieł. Lecz nim jakkolwiek zdołała zareagować Szałwiowe Życzenie kazała uciekać chimery. I dobrze. Nie dlatego, że nie było z niej pożytku, ale dlatego, że poważnie oberwała i widać było że z każdym uderzeniem serca coraz bardziej słabnie. Szczególnie teraz. Chciała jakoś zareagować, coś powiedzieć, ale nie było na to czasu. Martwiła się stanem koleżanki, ale...nie mogła nic więcej na to poradzić niżeli po prostu spróbować zagrodzić drogę atakującym ją szczurom i na moment zmienić target. Spróbowała złapać najlepiej za gardło szczura nr. 9, a na ślepo zaatakować szczura nr. 2, przy tym liczyła, że odsiecz przybędzie na tyle szybko, że nie będzie mierzyć się z 3 szczurami sama...

W przeciwieństwie do towarzyszek, Golec bawiła się świetnie. Naprawdę. Była z siebie bardzo zadowolona, bo ataki nawet jej wychodziły, a sama nie dostawała od szczurów przesadnie. Może to kwestia umiejętności, a może po prostu miała szczęście. gdy kolejny atak wyszedł jej świetnie, gdy wręcz rozszarpała swojego przeciwnika, uderzyła w nią kolejna fala satysfakcji i nadziei. Od początku była przekonana, że w czwórkę poradzą sobie z taką ilością szczurów i wierzyła w to aż do teraz. Chociaż... Trzeba przyznać, że stan Zawilcowej Łąki ją zmartwił. Jej zastępczyni nakazała jej powrót do obozu, a więc Golec nie miała zamiaru powtarzać polecenia. Zamiast tego, wciąż w ciszy, skupiona była na walce z tym cholerstwem. Szczur 10 padł, a więc skupiła się na nowym celu- szczurze 6. Wykonała w jego stronę krótki skok, wyciągając przed siebie łapy uzbrojone w pazury. Zamierzała na drapieżnika skoczyć i... Zobaczymy, co dalej. Być może uda jej się zadać mu rany pazurami, albo będzie zdolna zmiażdżyć go swoim ciężarem i tłuszczykiem. To też przecież jest taka opcja! Zaraz po tym ataku zabrała się za następny, ale na ślepo. Najbardziej jednak liczy, że trafi w szczura 2. Przydałoby się pomóc Słodkiej Łapie.

Zawilec biegała ile miała w sobie siły. Adrenalina jeszcze się jej trzymała co wiele jej dawało. Bez niej prawdopodobnie jęczała by w bólu. Nie zmieniała ona jednak tego faktu, że czuła się niesamowicie wykończona. Z jej czarnej łapy dalej intensywnie sączyła się krew. Nie podobało jej się to, że wyczuwała dalej obecność szczura 2. Co jeśli będzie gonił ją aż do obozu? Nie chciałaby tego. Starała się choć minimalnie przyspieszyć, by go zgubić. Starała się myśleć pozytywnie, ale bała się najgorszego jeśli miałaby być ze sobą szczera. Bała się jak małe kocie. Ale musi dobiec chociaż do obozu. Sprowadzić pomoc. Bez wprowadzania szczura do obozu  Chyba tylko na to powinna liczyć w tym momencie. Nic więcej.
//Zt

Nie wyszło. Nic jej nie wychodziło. Była wściekła, a jednocześnie gdzieś w głębi zestresowana faktem, że chimera była w tak krytycznym stanie, że musiała aż odsunąć się z pola walki. Jej rany nie wyglądały dobrze, a gdyby jeszcze tego było mało ani jej atak, ani atak Golcowej Gwiazdy, która przyszła jej na pomoc się nie powiódł, a oba szczurzyska pomknęły za uciekającą Zawilec. Psia mać. Szczęście szczur nr. 9 odpuścił sobie pogoń, lecz szczur nr. 2 w dalszym ciągu zawzięcie wisiał na ogonie wojowniczki, co przebrało pewną miarę. W międzyczasie dołączyła do nich również Pliszkowy Dziób, której pojawienie się było tak nagłe i niespodziewane, jak zerwanie się Słodkiej Łapy do pogoni za tym małym cholerstwem, które nie chciało pozwolić kocicy uciec. Zmarszczyła grzbiet nosa i zebrała maksimum sił, jakie pozostały jej po potyczce ze szczurem nr. 3 i 7 i stęknąwszy, pędem pobiegła za dwójką, chcąc dogonić szczura nr. 2 i rozorać go pazurami, zębami, czymkolwiek, aby została z niego jedynie krwawa papka. Miała dość. Gwiezdny Klanie zlituj się...teraz musiała trafić inaczej...inaczej sobie tego nie wybaczy...

Jeden ruch jej pazurów pozbawił siódmego szczura życia, co przyniosło jej... całkiem dużą satysfakcję, ale nie miała czasu na simpowanie do własnej potęgi ukrywanej pod ubrankiem medyka, bo szczury się nie skończyły. Wyglądało na to, że Zawilcowa Łąka uciekała zraniona, a pomocą jej zajęła się ta rudobiała (Pliszkowy Dziób naprawdę nie miała teraz głowy na przypominanie sobie imienia kota, z którym nie zamieniła nigdy bardziej znaczących słów). W stronę walczących kocic zmierzał zaś szczur 9: niebieskozielone oczy Pliszki zwróciły się w jego stronę, i instynktownie wręcz, bez większego namysłu wyskoczyła w jego stronę, mając na celu zrobienie tego samego, co z poprzednim: rozoranie pazurami do martwego.

Jeden ruch wystarczył, by zabić szczura 6. Skoczyła na niego i zadała mu głębokie rany na grzbiecie. To wystarczyło, aby się wykrwawił i padł. Niestety przy kolejnym ataku na szczura 2 nie miała tyle szczęścia. Można wręcz powiedzieć, że nie miała go w ogóle. Chybiła, z resztą tak samo, jak Słodka Łapa, która również obrała go sobie za cel. No trudno, trzeba będzie próbować jeszcze raz. Przywódczyni rzuciła szybkim spojrzeniem po polu walki i... Doszła do wniosku, że zbliża się jej koniec. Co dziwne, nagle zjawiła się Pliszkowy Dziób, ale... To dobrze. Wojowniczka pewnie była gdzieś niedaleko i postanowiła pomóc, gdy zauważyła jaka jest sytuacja.
Przy życiu pozostały szczury nr 2, 5 oraz 9. Na dziewiątego rzuciła się Pliszka, a piąty walczył z Szałwią. Drugi był w trakcie pogoni za Zawilcową Łąką i mimo tego, że Słodka popędziła wojowniczce na ratunek, przywódczyni wystartowała tuż za nią. Będzie ją... Ubezpieczać, o! Bo może być tak, że któraś z nich nie zdoła dogonić przeciwnika. Próbowała więc nabrać jak największej prędkości i w odpowiednim momencie skoczyć na drapieżnika. Aby go zabić, była gotowa ryzykować potłuczonym ciałem albo obdartą skórą, bo pewnie to stałoby się, gdyby z impetem wbiła się w szczura i razem z nim wylądowała na ziemi.

Nie byłam zadowolona z ataku, jakiego wykonałam na ślimaka 5, jednak nie zamierzałam się poddawać. Powtórzyłam atak, zamierzając trafić w gardło szczura swoimi pazurami, jak i atakować na ślepo cokolwiek, co do mnie będzie biegło.

Była już naprawdę zmęczona, ale mimo to, nie przerywała biegu. Liczyła, że uda jej się (albo chociaż Nektarek) dogonić Zawilec i szczura, ale... Drapieżnik okazał się być dalej, niż początkowo zakładała. W którymś jednak momencie spostrzegła, że zwierze zmienił kierunek i teraz biegnie prosto na nie. Wychodzi na to, że Zawilec zdołała przed nim uciec albo nawet gdzieś go zgubić. No, to teraz pozostaje kwestia leczenia. Oby Motyli Blask dał sobie z tym radę!
Wciąż z tą samą prędkością pędziła wprost na drapieżnika, aby w odpowiednim momencie wbić sie w niego swoim cielskiem, nawet, jeśli przez to ona sama też się przewróci. Miała zamiar wtedy pochwycić jego ciałko pazurami i zakończyć jego żywot. Wyglądał na równie zmęczonego, co ona.