No. Tym razem Huk miał rację. Mówił troche... Niezrozumiale, ale to nic. Dało się to zrozumieć, jakoś. Co do jego słów, Taneczny Krok mógł po prostu nie mieć szczęścia i nie wpaść na Orzełkę nigdy wcześniej. Zapewne kocica nie przechadzała się po granicach na tyle często, by mógł ją spotkać. Ale to dobrze. Kto wie jakby się takie spotkanie skończyło... Po kilku takich spotkaniach miałby dość i skończyłoby się to walką. Taką walką, by już nie zapominała, że granic się nie przekracza. Czy byłby w stanie ją zabić? Pewnie w ostateczności tak, ale... To nie byłoby jego celem.
- Skąd pewność, że ona w ogóle żyje...? - spytał wprost. Jest szansa, że któryś z klanowych kotów spotkał Orzełkę i po prostu ją zabił. Gromiak albo Wichrzak, bez różnicy. Równie dobrze mógłby to być też jakiś inny samotnik albo kręcący się w okolicy drapieżnicy. Ci to nie mają skrupułów...
Zmarszczył brwi, gdy do jego uszu doszło słowo, którego znaczenia... Nie znał, po prostu. PiS minut. To znaczy, że co? Czy to jedno z tych słówek, które pochodzi z języka dwunożnych? Taneczny Krok nie spotkał się jeszcze z kotem, który mógłby takiego wyrażenia używać.
- Minut, co. - powtórzył niezrozumiałe i w zamyśleniu. Na ten krótki moment wzrok wbił w ziemię, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał. Na szczęście ten dziwny stan minął szybko i kocur ponownie spojrzał na samotnika.
- Nie znam jej. Klan też nie. - skomentował krótko. Opis Orzełki wydawał się być... Interesujący. Duża i umięśniona. Jeżeli do tego byłaby mądra to mogłaby być z niej dobra wojowniczka. Huk zapewne też by się nadawał, w jakimś stopniu, ale... Taneczny Krok nie miał zamiaru proponować mu dołączenia do klanu. To byłoby niedorzeczne i absurdalne! - Więc czego ode mnie oczekujesz...? - spytał, jakby od niechcenia, licząc że Huk nie poprosi go o jakieś kuriozalnie trudne rzeczy, których nie będzie w stanie załatwić.

No dobrze, no. Taneczny Krok był w stanie uwierzyć samotnikowi. Skoro uważa, że Orzełka jednak żyje i po prostu kręci się gdzieś poza terenami Klanu to okej. W takim razie jedyne, co kremowy może zrobić to zacząć szukać kocicy właśnie w tamtych miejscach. Daleko od granic. Chyba zbliża się koniec tej rozmowy. Taneczny Krok miał nadzieję, że w końcu wygoni samotnika, a następnie spokojnie wróci sobie do obozu i szybko zapomni o tym dziwnym spotkaniu. To... Raczej niemożliwe, ale pomarzyć sobie można.
- Cóż. Skoro tak uważasz. - Różne są sytuacje. Orzełka nie jest kimś kto dałby się zabić. Taaa... Wystarczyłoby kilka szczurów albo jakiś większy pies, a już leżałaby martwa, niezależnie od tego, czy podjęłaby się walki czy ucieczki. Życie jest kruche, koty nie są niezniszczalne i każdy kiedyś umrze, prędzej czy później. Taneczny Krok zdążył się już o tym przekonać. Dlaczego wszystkie koty, które uważał za w jakimś stopniu bliskie, musiały opuścić go tak wcześnie? Został sam. Prawie sam. Ma przecież Gronostaj.
- Do Orlej Przełęczy? To daleko, po drugiej stronie... - Mruknął niezadowolony w odpowiedzi, słysząc pytanie kocura. Początkowo nie miał zamiaru się zgodzić, ale ostatecznie stwierdził, że lepiej będzie jeżeli dotrzyma temu dziwakowi towarzystwa. Przynajmniej wtedy będę miał pewność, że na terenach klanu nie ma już żadnego intruza. No, a jeśli im się poszczęści to może nawet pozna tą całą Orzełkę. Oczywiście tylko jeżeli kocica rzeczywiście żyje i jest gdzieś dalej, na terenach niczyich.

To prawda. Tereny Klanu Wichru są duże, można by wręcz powiedzieć, że wielkie. Jak dobrze, że góry się do nich nie zaliczają. Wtedy byłoby jeszcze więcej roboty. Czym większy teren tym trudniej jest mieć pewność, że w okolicy nie kręcą się intruzi. Na pewno znaleźliby się tacy, którzy granice mieliby głęboko pod ogonem. Huk... Huk właśnie jest kimś takim. Chociaż... Kremowy zapewne nie naruszył granic z czystej złośliwości, czy kaprysu, a raczej dlatego, że szukał przyjaciółki. Można by mu to wybaczyć? Chyba... Taneczny Krok nie miał wyboru, bowiem usłyszał interesujące słowa z jego ust. Wiedział, że musi spytać.
- Kto...? - Zastrzygł uchem. Oczywiście miał na myśli tych, którzy nie pozwoliliby Klanowi Wichru zająć gór. Kto to taki i dlaczego sądzi, że jest godzien, by rywalizować z tak licznym i silnym klanem? Czy to jakąś większa grupa kotów? Może wcale nie chodzi o koty, a coś znacznie... Groźniejszego? Był ciekawy i nawet nie starał się tego ukryć. Informacja mogła przydać się w przyszłości i gdyby trzeba było, zapewne nalegał by, aby usłyszeć odpowiedź. - Pójdę z tobą, tak dla pewności - Nie mógł pozwolić kocurowi iść samotnie. Lepiej nie ryzykować i upewnić się, że wszystko będzie w porządku. Oczywiście z granicami, a nie z samotnikiem. Bo nim to się tam nie przejmował. Sam sobie doskonale da radę. Do tej pory przecież dawał, więc czemu nagle miałoby się to zmienić?

A więc wychodzi na to, że ta cała Orzełka ma jakąś rodziną albo przyjaciół z którymi żyje. Mądrze. W grupie jest o wiele łatwiej niż jakby miała żyć na własną łapę. Dlaczego Huk nie chciałby do niej dołączyć? Może wtedy nie włóczyłby się po terenach Klanu Wichru. Tanecznemu Krokowi przez myśl przeszło, by go o to zapytać, ale... Ostatecznie zrezygnował. Pewnie kocur ma jakiś powód do samotnego życia. Może nie lubi towarzystwa, a może ci towarzysze Orzełki wcale go u siebie nie chcą. To nie ważne! Nie miał zamiaru się tego dowiadywać. Nie miał nawet pewności, czy Huk chciałby na ten temat rozmawiać. To może być jedna z bardziej delikatnych spraw.
- Chodźmy. - krótko powiedział, a następnie ruszył w stronę granic Klanu Wichru, aby następnie skierować się na tereny niczyje. Tam zostawi Huka i wróci do obozu. Nie będzie z nim szedł dalej, bo... Po co? Kremowy zapewne nie będzie nawet tego chciał.

/zt?

I wyruszyli. Taneczny Krok miał zamiar jak najszybciej odprowadzić kocura, a następnie zniknąć i nigdy więcej go nie spotkać. Jednak kremowemu najwidoczniej nie zależało na szybkim opuszczeniu terenów klanu. Momentami się ociągał i zwalniał na co wojownik tylko zaciskał mocniej zęby. Nie było sensu go pospieszać, bo jeszcze by usłyszał, że wcale nie musiał mu towarzyszyć. Wolał to przemilczeć i tylko obserwować jak Huk radzi sobie z przedzieraniem się przez wielkie zaspy śnieżne.
- I mądrze. W przeciwnym razie już nigdy byś jej nie zobaczył - odpowiedział w stu procentach szczerze. Nastawienie klanowych kotów do samotników, szczególnie tych naruszających granicę nie jest najlepsze. Jeden delikatnie zasugeruje oddalenie się, drugi przegoni, a trzeci rzuci się do ataku. Taneczny Krok raczej był z tych, którzy... Nie wciągali się w dłuższą konwersację. W końcu nigdy nie potrafił rozmawiać.
Zastrzygł uchem, gdy usłyszał dość... Ciekawą informację. Plemię. Jakie plemię? Czy ta cała sprawa jest poważniejsza niż może się wydawać? Zatrzymał się. Jego wzrok padł na Huka.
- Wróć. Jakie plemię...? - zapytał poważnie. Plemię żyjące za urwiskiem? - Tam, przy Urwisku? Orzełka do niego należy? - zalał kocura pytaniami licząc na to, że na wszystkie dostanie odpowiedzieć. Był... Zaciekawiony. Czuł również konieczność zdobycia informacji, które będzie później mógł przekazać Niedźwiedziej Gwieździe. Zupełnie tak jak dobry, lojalny wojownik.
- Klany są wielkie i liczą wielu członków. Wszyscy muszą się pomieścić. - Do tego dochodzi jeszcze to, że czym większy teren tym więcej zwierzyny. No i mając taką przestrzeń jest się bezpiecznym. Nim niechciany gość znajdzie i dojdzie do obozu na pewno zostanie wcześniej złapany przez jakiegoś kota, który mu nie odpuści.

Poważnie? Taneczny Krok miał nadzieję, że uzyska odpowiedź z której będzie wystarczająco zadowolony. Tymczasem dowiedział się tylko tyle, że nie powinien się tak interesować. Hm... Zmarszczył brwi, to samo robiąc ze skórą na nosie. Przez tą chwilę kremowy mógł ujrzeć kły wojownika.
- Odpowiedz - mruknął point, ciągle wpatrując się w samotnika. Zupełnie jakby cała jego wcześniejsza nieśmiałość i poczucie dyskomfortu zniknęło. Teraz miał cel, który stłumił jego wady, przynajmniej na tą chwilę podczas której głęboko zastanawiał się nad plemieniem. Jak daleko żyje? Jak duże jest? Czy jest jakimś zagrożeniem? Miał co do tego pewne obawy, ale wolał się nimi z Hukiem nie dzielić.
- No tam, za górami mam na myśli - odpowiedział takim samym burknięciem. No, może tutaj rzeczywiście się pomylił, ale... Nie miał zamiaru się do tego przyznać. Lepiej będzie wkręcić Hukowi kit, że źle się zrozumieli albo Taneczny Krok nie sprecyzował wystarczająco swoich słów. - Ta. Chciałby, więc mów, bo w przeciwnym razie sam się dowiem. - Później może być już za późno. Klan dowie się o istnieniu plemienia i jeżeli uzna je za wystarczające zagrożenie zapewne będzie chciał je wyeliminować albo chociażby przegonić gdzieś dalej. Na szczęście na razie Wicher nie ma pojęcia o żadnej większej grupie kotów. Niech tak pozostanie.

O...Ojej! Szczerze powiedziawszy, nie tego się spodziewał. Bardziej był w stanie przewidzieć, że Huk ciągle będzie trzymał przy swoim albo, że potulnie wszystko mu opowie. Zamiast tego rzucił... Dziwnymi i niezbyt miłymi słowami. Nie strasz, nie strasz, bo się zesrasz. Taneczny sam nie był w stanie stwierdzić co właśnie poczuł. Złość? Smutek? Zażenowanie? A może i radość? To nieistotne. Wlepił w kremowego spojrzenie swoich niebieskich oczu. Jedna z brwi wojownika uniosła się do góry. Jego wąsy zadrżały z rozbawienia. Ironicznego i złośliwego.
- Możesz być spokojny. Nie mam żadnych złych zamiarów. - Zapewnił go, spokojnym i powolnym głosem. Czy mówił prawdę? Hm... Można powiedzieć, że tak. Nie uważał, że powiedzenie przywódcy o plemieniu będzie złe. Zrobi tylko to, co do niego należy. Jak Niedźwiedzia Gwiazda wykorzysta tą informację to już nie jego sprawa. No chyba, że przywódca będzie kazał mu dowiedzieć się czegoś więcej. W najgorszym przypadku klan wyruszy na tereny plemienia, by wyeliminować zagrożenie. Chociaż jak bardzo jest to możliwe? Point był zdania, że dopóki dziwna grupa kotów nie narusza granic klanu to... Niech sobie żyją, tam za przełęczą. Nikomu nie przeszkadzają.
- Klan działa podobnie - skomentował krótko. A więc Klan Wichru ma sąsiadów i to całkiem podobnych do siebie. To powód do smutku czy radości? Nie był w stanie tego stwierdzić. - Dzięki - dodał na końcu, przerywając milczenie. No, wypadało podziękować... Huk przekazał mu naprawdę dużo informacji, które będzie mógł zanieść dalej. Zrobi to, gdy tylko klan wróci ze zgromadzenia.

No... Dobrze. Może i Huk ma rację. Taneczny Krok nie miał zamiaru mieszać się w sprawy plemienia, które... Aktualnie nie było zagrożeniem. To Klan Wichru będzie miał takie zamiary. Chyba. Wydawało mu się, że Niedźwiedzia Gwiazda na pewno przejmie się tą sprawą i chociażby wyśle patrol, który mógłby sprawdzić o co chodzi i czy informacje są prawdziwe. Gdyby wtedy doszło do walki między plemieniem, a patrolem to byłaby to też wina Tanecznego Kroku. No bo gdyby się nie wygadał to do niczego by nie doszło. Ale nie ma co gdybać. Będzie co będzie. Prędzej czy później klan się dowie. Takie point miał zdanie.
- Uspokój się. Klan nie jest głupi i nie będzie robić sobie niepotrzebnych kłopotów - mruknął, podnosząc obie brwi do góry. Jeszcze raz spojrzał na kocura. No... Miał trochę blizn i zapewne był doświadczony w walce, jednak... Wojownik sądził, że z łatwością mógłby go pokonać. Na pewno! Gdyby przegrał, nie wybaczyłby sobie tego. On, dobrze wyszkolony kocur z predyspozycjami do walki pokonany przez chudego, starego samotnika. Wstyd.
Zatrzymał się w tym samym momencie, gdy zrobił to kremowy. Oh. Zmęczył się. No dobrze, w takim razie pora na przerwę. Chociaż... Przeszli już kawał drogi. Czy to nie moment, w którym powinien zostawić go tu i wrócić do obozu? Mógłby. Wlepił wzrok w śnieg i mogłoby się wydawać, że zaczął się nad czymś zastanawiać, kompletnie ignorując przy tym towarzysza. Na szczęście szybko wyrwał się z tego stanu zamyślenia. To głównie przez pytanie, które usłyszał.
- Co. Nie mam. - odpowiedział zdecydowanie cichszym głosem. Jego wzrok znowu powędrował na śnieżne zaspy. Co to za pytanie! Jak w ogóle na nie wpadł? - Nie potrzebuje żadnej takiej Orzełki. Wolę skupić się na byciu dobrym wojownikiem - Dodał, sam nie wiedząc dlaczego o tym mówi. Powinien był nie kontynuować tematu...

Owszem. Huk miał rację. Taneczny Krok jednak nie wiedział, co jeszcze kryło się za słowami kocura. Mógł się spodziewać praktycznie wszystko. Najbardziej na myśl przychodziło mu to, że klan przyszedł i od tak zajął sobie tereny, które wcześniej należały do samotników. Pozbawili ich domów, kryjówek, miejsc do polowań. Jak widać nie każdy samotnik był z tego powodu zadowolony. Point spotkał już takiego, który nie krył urazy. Jak się nazywał? Tak właściwie to nie pamiętał. Nie był nawet pewien czy się sobie przedstawili. Chyba nie. Ale mniejsza z tym. Na słowa Huka nie zareagował. Spłynęło to po nim jak po kaczce. Nie chciał się niepotrzebnie przejmować i domyślać o co chodziło. Najwidoczniej jest na to zbyt głupi.
Przyjaciele w jego życiu zawsze byli i zawsze będą... Zagadką, można powiedzieć. Do tej pory point miał tylko jednego przyjaciela, który był dla niego niemalże jak brat. Chociaż... Czasami zastanawiał się, czy ta relacja nie była zupełnie czymś innym. Czy on i Ostry Cierń nie byli w sobie potajemnie zauroczeni. Nie potrafił sobie odpowiedzieć na to pytanie. Albo raczej... Nie chciał. Przecież jest kocurem. Ostry Cierń też nim był. To... Dziwne i chyba nie powinno mieć miejsca. Co by powiedział klan? Co by powiedziały inne koty, gdyby się dowiedziały? Głównie z tego powodu nie chciał przekonywać się, że czuł coś do Ostrego Ciernia. Po jego śmierci nie potrafił zaprzyjaźnić się z żadnym innym kotem. Nie wychodziło mu i tyle. Być może nie miał do tego odpowiednich kandydatów. Mało kto chciał rozmawiać z dziwakiem, nawet Zwinięty Płatek, który sam nim jest.
- Doskonale daje sobie bez nich radę - odparł spokojnie, ale czy szczerze? No, nie do końca. Czasami fajnie byłoby z kimś dłużej porozmawiać. Fajnie byłoby powierzyć drugiego kotu soje sekrety albo zmartwienia. Fajnie byłoby mieć towarzysza podczas polowań albo chociażby najzwyklejszych spacerów. Takim przyjacielem Tanecznego Kroku może być co najwyżej jego cień, który z resztą nie zawsze jest obok niego. No, i chyba nie trzeba dodawać, że cień się nie odzywa.
- Robić wszystko to, co wojownik powinien robić. Przestrzegać kodeksu, być lojalnym i jak najlepszym. Dawać z siebie wszystko, zawsze i wszędzie. Wypełniać przysięgę, którą złożyło się na ceremonii - chyba. Sam nie był pewien. Zawsze sobie myślał, że chce być dobrym wojownikiem, jednak nigdy nie potrafił uzasadnić co to tak właściwie znaczy. Każdy mówi inaczej.

A może Huk rzeczywiście miał rację? Może Tanecznemu Krokowi byłby potrzebny jakiś przyjaciel? Chociaż jeden, ale taki prawdziwy. Taki, który mógłby go wysłuchać, wspierać i towarzyszyć. Robić wszystko, by point choć raz poczuł się szczęśliwy, nie na swój dziwny sposób, a tak jak inne koty. Oczywiście Taneczny również potrafiłby być takim wsparciem dla swojego przyjaciela. Doskonale o tym wiedział. Relacja z Ostrym Cierniem idealnie to pokazywała.
- Nie. Wiele wojowników ma dużo przyjaciół. Ja wolę samotność. - I wcale nie kłamał. Jeszcze na początku, chwilę po śmierci swojego towarzysza był przytłoczony samotnością. Teraz doszedł do tego etapu, że... Brak towarzystwa jest dla niego codziennością, czymś normalnym do czego się przyzwyczaił. Czy zamieniłby to na życie szalonego ekstrawertyka, który otoczony jest kotami? Nie. Jasno byłby w stanie stwierdzić, że nie. Już wolałby wylądować samotnie w Ciemnym Lesie i już do końca swojego istnienia być sam, jak palec.
- Nie mam takiego zamiaru - powiedział wprost. Huk wydawał mu się być kimś naprawdę dziwnym, więc zapewne Orzełka będzie taka sama. Chociaż... Czy przyjaciele zawsze są podobni? Czy zawsze mają takie same zainteresowania i charakter? Nie był pewien. W końcu on i Ostry Cierń byli całkiem inni, a dogadywali się lepiej niż ktokolwiek inny...