Gdyby była to inna pora roku to na pewno przysiadłbym i się zrelaksował... Jednak aura do tego nie przystrajała - dlatego szedłem dalej pod wiatr nie wydając żadnego dźwięku.

O! Ptak, który na dodatek nie jest na drzewie. Ugiąłem łapy i poruszałem się po łuku zwracając uwagę na to czy sójka spojrzała w moją stronę. Ominąłem nieprzyjemne kałuże i hałaśliwe gałązki kryjąc się co jakiś czas za drzewem. Oczywiście cały czas uważając na to żeby iść pod wiatr i żeby mój ogon był zrownany z linią grzbietu, aby będąc już dostatecznie blisko zatopić kły w biednym ptaku.

Wydmuchałem powietrze nosem nie kryjąc swojej irytacji. No dobra to idziemy dalej uważając na swoje kroki i pod wiatr. Może sojka nie wystraszyła wszystkiego wokół?

ALE BYDLAK. W sensie widziałem już te ptaki wcześniej, ale zapamiętałem je jako mniejsze... no ale może moja pamięć mnie zawodzi! Zacząłem skradac się po łuku pod wiatr starając się nie narobić hałasu (czy to jakas gałązka nie wkradla mi sie pod łapę, lub inne badziewie.) Ogon zrównany z linią grzbietu, łapy ugięte. Gdy byłem dostatecznie blisko - hop! Zabijańsko?

Najprostrza sprawa za mną... teraz tylko przemarsz z tym ogromnym stworzeniem do obozu. A, no i zgarnięcie tej wiewiórki...trzeba być wdzięcznym za każdy posiłek.

[zt]
Dziekiiiii!!!!

Gołębie Serce miotał się między przeszukiwaniem ich terenów i powrotem do obozu. Nie chciał przestawać, ale musiał wykonywać swoje obowiązki. Zamiast tego latał cały dzień po lasach i łąkach w poszukiwaniu śladów i oznak, że Skowronek wrócił. Musiał. Sam nie wiedział, czy wierzy w taką możliwość. Może powinien wrócić do obozu i zająć się prawdziwą pracą, przydać się innym jakoś, ale nie mógł się do tego zmusić. Ostatnim, na co miał ochotę, było przebywanie w dużej grupie kotów. Zawsze dbał o to, jak się go postrzega. Teraz miał wrażenie, jakby wszyscy świdrowali go wzrokiem, nawet jeśli było to uczucie złudne. Jakby oceniali go za wszystko, co poszło w jego życiu nie tak. Jakby to on był powodem tych nieszczęść, a taka myśl była ciężka do zniesienia. Nie, nie wysiedzi w obozie. Niepokój jednak rozpraszał go na tyle, że nie mógł się zupełnie skupić na polowaniu, ani żadnym przydatnym zadaniu poza obozem.
Nie mogąc dojść do porozumienia ze swoimi potrzebami i obowiązkami miał ochotę zwinąć się w kulkę i rozpłakać. Rzecz jasna, jak na dorosłego kocura przystało, nie zrobił tego. Nawet jeśli czuł się zagubiony na własnej ziemi niczym terminator z innego klanu. Ze Skowronkiem zawsze czuł się młodszy, ale teraz czuł się jak kocię.
Szlajał się, bo trudno to nazwać szukaniem. Wewnętrzne rozbicie po raz pierwszy przeszkadzało mu w pracy i może powinien się był tego spodziewać. Jego ukochany zawsze miał na nim taki efekt. Zazwyczaj jednak w pozytywny sposób. Zagryzł zęby nie mogąc przestać o tym myśleć. Trochę marzył o tym, aby zapomniał. Byłoby łatwiej. I może nie nienawidziłby teraz go tak bardzo.

//Słodka