Oh, ta głupiutka Golec! W ogóle nie wpadła na to, że mogłaby spłoszyć ptaka już w momencie, gdy próbowała się podkraść do drzewa. Tak się właśnie stało. Orzechówka zareagowała jeszcze nim kocica zdążyła wspiąć się na drzewo. Na szczęście wylądowała obok, a więc nic straconego! Tym razem nie mogła zrobić niczego źle. Ustawiła się w pozycji łowieckiej. Ogon zrównała z linią kręgosłupa, tak samo jak głowę. Ugięła łapy, uważając, by brzuchem nie szurać po ziemi. W taki sposób ruszyła przed siebie, w stronę drzewa, patrząc co chwila pod łapy. Jak na razie wiatr był jej sprzymierzeńcem i jedynym jej zmartwieniem mógł być fakt, że nagle zmieni kierunek. Na szczęście nic takiego na razie nie miało miejsca. Skradała się przed siebie, ukryta za liśćmi i krzakami. Będąc tuż przy drzewie zaczęła się wspinać. Poszło sprawnie i szybko znalazła się na wysokości orzechówki. Upewniła się, że ptaszyna jest do niej tyłem, a następnie spięła mięśnie, odczepiła je od kory i skoczyła na gałęź, wprost na orzechówkę, mając nadzieję, że nie zaliczy upadku z pustą buzią. Bo jeżeli spadnie w momencie, gdy żwirze będzie martwe zwisać z jej ust, to nic! Będzie liczyć się tylko to, że udało jej się zapolować. Jeżeli się uda, od tego zacznijmy.

Udało się. Doskoczyła do orzechówki i pomyślnie pozbawiła ją życia. Właśnie miała podskoczyć z radości, lecz już przed tym łapa poślizgnęła jej się i... JEBUT! Uderzyła o ziemię, nie glową, a bokiem (na szczęście). Przez krótką chwilę leżała w bezruchu, z zamkniętymi oczami. Czy umarła? Nieee, spokojnie, to jeszcze nie teraz. Po prostu musiała się... Uspokoić. Musiało do niej dotrzeć co się właściwie stało. Wzięła głębszy wdech, aby następnie gwałtownie wstać, niemalże podskokiem w górę. W rezultacie lekko zakręciło jej się w głowie, a obraz poszarzał. Szybko przeszło. Ukryła orzechówkę i nie tracąc czasu ruszyła przed siebie, pod wiatr, pilnując ciszy. Była trochę obolała, ale... To nic. Starała się tym nie przejmować, nie przeszkodzi jej to w polowaniu. Z resztą pewnie tylko się obiła i nie ma żadnych poważniejszych ran. Oby.

Starała sie stłumić ból, w ogóle o nim nie myśleć. Na początku miała z tym lekkie problemy, ale w końcu udało się. Z resztą powoli zaczynało przechodzić, więc jeszcze chwilka, a poczuje się znacznie lepiej. Taką przynajmniej miała nadzieję. Szła przed siebie, lecz po zwierzynie ani śladu, znowu! No trudno, zapewne trochę się namęczy nim znowu coś znajdzie. Tak właściwie to... Natrafiła na coś, tak dokładniej to na pszczołę. Owad przeleciał w pobliżu, zapewne w stronę swojego ula. A gdyby tak... Za nim pójść? Może udałoby jej się znaleźć ul i miód, który mogłaby później przynieść do obozu. Pliszkowy Dziób na pewno byłaby dumna! Ale... Tak właściwie to jak przenosi się miód? W ustach? Wtedy chyba... Nikt inny nie chciałby go używać. Może w liściu? To prawdopodobne. Mogłaby też nazbierać go na jakąś korę drzewa, czy coś. Każdy pomysł lepszy od poprzedniego! No, ale nim będzie zastanawiała się jak zanieść miód do obozu, musi najpierw znaleźć ul, bo bez tego ani rusz! Ruszyła za pszczołą po cichu, jakby owad mógł ją usłyszeć. Czy rzeczywiście słyszał lub wyczuwał? Sama nie wiedziała.

Niech będzie. Nie minęła chwila, a Golec szła przed siebie, nie za pszczołą, która w pewnym momencie straciła z oczu. Mogła być bardziej spostrzegawcza uh! Chociaż... Taką małą pszczółkę bardzo łatwo przeoczyć. No trudno, najwidoczniej nie pomoże Pliszce. No, ale może jeszcze znajdzie się okazja, by zerwać jakieś ziółko, o ile jakiekolwiek znajdzie. W dodatku musiałoby to być coś, co zna. Żadne tymianki, wrotycze czy inne rośliny, które mogłaby okrzyknąć po prostu... Rośliną. Nie zna się zbytnio. W każdym razie. Szła przed siebie, ponownie pod wiatr, kompletnie zapominając o pszczole, której już na pewno nie uda jej się znaleźć.

oKEJ, NO. Ewidentnie nie miała dzisiaj szczęścia, mimo że na początku miała takie wrażenie. No trudno. Ważne, że udało jej się cokolwiek złowić. Wrona, dwie orzechówki, to już coś. Jeszcze chwilę szła przed siebie, lecz gdy doszło do niej, że już raczej nic nie znajdzie, zatrzymała się i rozejrzała. Koniec. Pora wrócić do obozu. Wystarczająco dużo czasu zmarnowała na tym dziwnym polowaniu. Zawróciła i szybkim krokiem udała się w stronę miejsc na których ukryła upolowaną zwierzynę. Weźmie wszystkie, a później wróci do obozu. Tam zje coś i pójdzie na dłuuuugie spanko. Trzeba przecież odpocząć po takim udanym polowaniu!

/zt, dzięki za rzucanie!

Niedźwiedzia Gwiazda nie wybrał go na zgromadzenie. Czy Taneczny Krok był z tego powodu iście niezadowolony? Nie. Jasne, że nie. Nie miał ochoty na takie wielkie zebrania, a szczególnie na spotkanie się z Klanem Gromu. W końcu nie czuł się dobrze w towarzystwie znajomych kotów z Klanu Wichru, a więc gdyby miał się skonfrontować z obcymi, byłoby jeszcze gorzej.
Tej nocy, gdy koty wyruszyły do Gadzich Łusek, wojownik postanowił wybrać się na małe polowanie. Zazwyczaj robił to właśnie nocami, gdy księżyc świecił jasno na ciemnym niebie. Wtedy czuł się najlepiej. Tym razem wybrał się na Skraj Lasu. Kręcił się w okolicy już przez dłuższy czas i jedyne co do tej pory znalazł to popielnica. Chuda, niezbyt duża. Nie był z tego faktu zadowolony, bo... Po prostu liczył na coś większego. Coś, czym będzie mógł rzeczywiście wykarmić klan. Niósł swą zdobycz w pysku, przechadzając się po graniach. Przez cały czas był uważany i ostrożny, jak gdyby spodziewał się zagrożenia. Być może to dzięki temu udało mu się dostrzec nieznajomego kota, który jak gdyby nic przekroczył granicę i... Nie wyglądało na to, że zamierza się zatrzymać.
- Cofnij sie - Powiedział Taneczny Krok, starając się by brzmieć jak najgłośniej i jak najbardziej wyraźnie. Szybkimi krokami zaczął zbliżać się do nieznajomego kota. W oczy rzuciło mu się, że intruz nie wygląda najlepiej. Wychudzony, z licznymi bliznami. Gdyby nie te... Niedoskonałości na pewno mógłby być dość przystojnym, kremowym kocurem. - Przekroczyłeś granicę. Nie czujesz? - spytał wojownik, przyglądając mu się że śmiertelną powagą.

Taneczny Krok, jak można by się spodziewać, z tego niecodziennego spotkania nie był zadowolony. Oj, nie, w żadnym stopniu. Spotkanie samotnika na terenach klanu to same kłopoty, z którymi... Będzie musiał się teraz zmierzyć. A mógł zostać w obozie. Mógł siedzieć na dupie i narzekać, że nie został na zgromadzenie wybrany. Co z tego, że wcale nie chciał na nie iść? Ponarzekać zawsze warto. Leżałby w swoim ciepłym legowisku, a teraz... Teraz, zamiast tego rozmawia z intruzem, którego jak najszybciej powinien przegonić. Jak widać samotnik nie ma zamiaru odejść pierwszy. Tak się przynajmniej wojownikowi wydawało, gdy tylko usłyszał jego słowa.
- Ale teraz są i byłoby dobrze, gdybyś na nie uważał. - Rzekł sucho swoim niskim głosem. Obserwował kremowego spod przymrużonych powiek. Uszy kocura przylgnęły do czaszki, jednak poza tą drobnostką nie zdecydował się na żaden inny ruch. - To teraz tereny Klanu Wichru, znajdź sobie inne miejsce na nocne spacerki - dodał że spokojem. Nie chciał krzyczeć i w miarę możliwości, wolałby to spotkanie zakończyć pokojowo, a nie walką. Chociaż... Gdyby zaszła potrzeba, mógłby bronić granic dzielnie, niczym lew. Albo raczej... Nie granic, a siebie. Poddanie się nie byłoby czymś z czego mógłby być dumny. Nie tak postępuje dobry wojownik, którym uparcie starał się być.

Okej... Wojownik spodziewał się naprawdę wiele. Przygotował się na najróżniejsze reakcje. Na pokojowe opuszczenie terenów klanu, na ostrą dyskusję, na bunt, na ignorancję, na... Cokolwiek. No, cokolwiek, ale nie... Słów, które właśnie usłyszał. Nie miał pojęcia jak ma je odebrać. Czy była to obraza, czy może komplement, czy zwykłe porównanie do kogoś albo... Czegoś. Czym tak właściwie jest Wiechlina? Nie miał pojęcia. Nie potrafił tego słowa skojarzyć z żadną rośliną, żadnym zwierzęciem, ani niczym, no. Spojrzał więc na samotnika jak na totalnego idiotę.
- co - zdołał z siebie wydusić tylko to. Oczekiwał wyjaśnień, to oczywiste. Spodziewał się, że ta cała Wiechlina może być jakimś znajomym samotnikowi kotem albo ewentualnie dziwnym przedmiotem dwunożnych, z którymi leśne koty zazwyczaj nie mają do czynienia. Na szczęście. - A z resztą, mało mnie to interesuje. Skoro moje prośby masz głęboko pod ogonem to powiedz chociaż po co tu przylazłeś... - Spytał ciszej, starając się, by w jego głosie nie było słychać ani grama zaciekawienia. Przecież wcale nie interesują go takie rzeczy, prawda? Tak właściwie to czemu się jeszcze na niego nie rzucił? Powinien zrobić to od razu, skoro jest takim oddanym i lojalnym wojownikiem. Co to powstrzymało? Wygląd włóczęgi? Blizny? Fakt, że jest środek nocy i naprawdę nie ma w takich momentach ochoty na walkę? Zapewne. Jednak jeżeli tak dalej pójdzie to chyba nie będzie miał wyboru. Mógłby równie dobrze puścić samotnika wolno i udawać, że to spotkanie nigdy się nie wydarzyło, ale... Nieee, to nie w jego stylu. Zapewne miałby później poczucie winy, że nie zrobił tego, co zrobić powinien już na początku.

A więc wychodzi na to, że Wiechlina to rzeczywiście jakiś kot. No, ewentualnie jakiś pies albo inne zwierzę, które ma futro. Taneczny Krok wywnioskował to po kolejnych słowach samotnika. Sam już nie wiedział co ma sobie o tym wszystkim myśleć. Z jednej strony był ciekawy powodu, dla którego kremowy kocur zjawił się na terenach Klanu Wichru. Z drugiej strony chciał się go jak najszybciej pozbyć, by już mieć spokój. By móc odejść na dalsze polowanie albo chociażby wrócić do obozu i położyć się spać. Zapewne właśnie to zrobi, gdy już zakończy rozmowę. Wiedział, że prędzej czy później ona wystarczająco go zmęczy.
- Taneczny Krok - powiedział krótko, powstrzymując się od ciężkiego i głośnego westchnięcia. No dobrze. Jeżeli przedstawienie się sprawi, że kremowy zacznie mówić, to w porządku... - Na co czekasz. Na kogo...? - zapytał niemalże od razu. Być może kocur przyszedł tu, by się z kimś spotkać? Niewykluczone. Ale... Który wichrzak byłby w stanie trzymać kontakt z takim... Dziwakiem? Cebulowy Nos? Dudkowy Czubek? Zwinięty Płatek? Może ktoś jeszcze inny? No dobra, może jednak w klanie jest kilku takich dziwaków... Czy on sam mógł się za takiego uznać? Wolał na to pytanie nie odpowiadać.

Czyli dobrze mu się wydawało. Po przedstawieniu się przez wojownika, samotnik wyglądał na bardziej chętnego do rozmowy. Również podzielił się swym imieniem, które... Zdaniem Tanecznego Kroku pasowało do niego idealnie i to nie tylko z wyglądu, a również z charakteru. Huk. Kocur rozsiadł się na śniegu, widocznie nastawiony na dłuższą rozmowę. No cóż. Taneczny Krok nie zareagował. Stał, ciągle wpatrzony w kremowego, jakby oczekując na dalsze słowa i wyjaśnienia. Kocur czeka, a tak właściwie szuka pewnej kocicy, Orzełki. Czy to ktoś z Klanu Wichru? Wychodzi na to, że nie. Taneczny Krok nie przypominał sobie, by w Wichrze miała być jakaś Orzełka. No chyba, że któraś klanowa kocica przedstawiła się fałszywym imieniem, licząc na to że nikt się nie dowie. Takie przekręty czasami mają miejsce.
- Nie znam żadnej Orzełki - skomentował krótko, nawet nie przejęty biadoleniem samotnika. Dlaczego miałaby mu współczuć? Ledwo co się znają. Nie potrafił poczuć tego uczucia, nawet gdyby chciał. - Jeżeli jej szukasz to nie rób tego tutaj. Gwarantuje ci, że tu jej nie będzie. Rozejrzyj się poza granicami - dodał po chwili. A gdzie tak właściwie mogła być tą cała Orzełka? Noo... Wszędzie, jakby nie patrząc. A przeszukiwanie całego lasu nie ma sensu, lepiej nie próbować. No chyba, że Huku bardzo na tym zależy... W każdym razie, Taneczny Krok nie miał zamiaru mu pomagać. Nie dlatego, że siedzący przed nim kot jest samotnikiem (chociaż to pewnie też ma jakiś wpływ), a dlatego, że po prostu pomagać nie lubi i tyle.