Czekała w milczeniu, uważnie przy tym lustrując czekoladowo-białego. Gdy jednak doczekała się jego odpowiedzi przez moment było widać dryg kącika jej ust. Lecz był to ułamek sekundy, gdyż po chwili cicho prychnęła, a może bardziej...zaśmiała się?
— Poważnie? Sądzisz, że jesteś najniebezpieczniejszym i najsilniejszym kocurem w dolinie? Znaczy się, wiesz widzę, że masz blizny, pewnie nie jednemu dołożyłeś i nie z jednym kotem stoczyłeś ból, ale...coś mi się nie wydaje byś mógł przypisać sobie akurat to. — i chociaż wiedziała, że kocur powiedział to by rozluźnić atmosferę i może również wyratować się z nieświadomych opresji, bowiem tym zdaniem wywiał u Wróbelek chęci do przyłożenia mu odpowiednio mocno by pozostawić po sobie ślad; to szczerze rozbawiło ją to. Nie wyglądał na takiego, ale może się myliła?  — W takim razie mam nadzieję, że była zadowalająca. — odpowiedziała z lekkim uśmiechem i zmrużonymi morskimi oczętami postępując przy tym krok do przodu. Od początku nie miała złych intencji. To on spowodował, że atmosfera się zepsuła, a ona niepotrzebnie musiała się zirytować. Dlatego też nie trudno było jej powrócić do milszej wersji siebie.
— W takim razie co zaprowadziło cię aż nad tą granicę? — zapytała przekrzywiając lekko z zaintrygowaniem głowę. Skoro widocznie nie był z tych okolic to po co zapuszczał się aż tak daleko? Terenów łowieckich powinien mieć w bród...chyba że szukał jakichś przygód? Cóż, może za chwilkę się dowie.

Przysłuchiwała się opowieściom kocura, bo choć nie były wielce satysfakcjonujące to Wróbelek widziała kilka miejsc do pociągnięcia luźnej gadki dalej. I zapewne...zrobiłaby to, tylko że przypomnijmy z początku - na polowanie wybrała się wraz z rodzicielką. W pierwszej chwili miała wrażenie jakby przypadkiem przesłyszała się, że z głębi rzecznych terenów dobiegł ją głos matki wzywającej ją po imieniu. Ale nim zdołała mu odpowiedzieć, usłyszała go ponownie, a w tle zaczęła wyłaniać jej się srebrzysto-biała sylwetka Powracającego Zimna. Czyli...nici z dalszej rozmowy. Uśmiechnęła się na wdechu i zakotwiczyła na kilka uderzeń serca swoje morskie oczy w jego zielonych tęczówkach.
— Musisz więc mieć wiele ciekawych historii do opowiedzenia. Chętnie ich kiedyś posłucham jak spotkamy się jeszcze raz. Może nawet niekoniecznie odbędzie się to na granicy, bo jak to określiłeś "warto od czasu do czasu pójść dalej i poszerzyć swoje horyzonty", a ja lubię odkrywać nowe miejsca. — odmruknęła i odwracając się na pięcie dodała jeszcze. — i...tak, to był królik. Do zobaczenia Żyto. — albo i nie do zobaczenia. Terenów było wiele, a szansa że spotka ponownie tego samotnika była stosunkowo niska, chyba że faktycznie miałaby ogromne szczęście! Na razie cóż, nie zamierzała zapuszczać się dalej niż do poznanych jej lokalizacji lub pod granice, na które udawała się przy okazji wspólnych polowań z matką. A co do niej... to spodziewała się, że zapewne zapragnie poznać przyczynę jej zwłoki i powód, dla którego nie miała żadnej upolowanej zwierzyny w pysku. Oby nie musiała się tłumaczyć! A już w szczególności z tego, że rozmawiała z nieznajomym na granicy. Nie zdzierżyłaby chyba w tym momencie jej kazania. Bo jak bardzo by nie kochała swojej rodzicielki, tak bardzo nie chciała słuchać jej prawienia morałów.

[zt]

Oh, ledwo zaczęli rozmowę, a już się żegnała. Żyto uniósł na chwilę jedno z brwi w wyrazie zaskoczenia, ale rozumiał ją. Szkoda, bo zapowiadało się na ciekawą pogawędkę. Tym bardziej, że Skacząca Łapa wyrażała zainteresowanie jego historią. Żyto chętnie by się z nią podzielił swoimi doświadczeniami, ale wygląda na to, że będzie musiał to zrobić kiedy indziej, o ile, oczywiście, uda mu się jeszcze spotkać tę kotkę.
– Oh, tak szybko? No cóż, w takim razie życzę ci miłego dnia. Do zobaczenia, Skacząca Łapo. – odparł. Obserwował przez chwilę oddalającą się terminatorkę, zanim sam sobie poszedł. Miło było z nią rozmawiać. Choć szanse ich ponownego spotkania były dosyć niskie, to jednak nie pogardzi wykorzystania kolejnej takiej okazji. Chyba będzie częściej zaglądać do Klanu Rzeki. Oczywiście, nie powinno się sądzić całego klanu po jednym kocie, ale na razie zapowiadało się na w miarę uprzejmą grupę. Kto wie, może jeśli będzie wystarczająco często kręcić się przy ich granicach, to ponownie spotka Skrzącą Łapę?

//zt

Tego popołudnia Sowi Zmierzch prowadził akurat patrol łowiecki. Wyczuwając w pobliżu zapach zwierzyny ruszył za nim, nieco oddalając się od reszty pobratymców. Jak się okazało, na końcu śladu zapachowego w okolicy brzegu Oka Gór człapała sobie drobna kaczka, która zapewne dopiero co powróciła na Porę Nowych Liści. Dymny kocur szybko się nią zajął i już po chwili obiad na przynajmniej dwa koty był gotowy. Rozluźnił zacisk szczęki na wąskiej szyi i puścił kaczkę. Zanim jednak postanowił wrócić do reszty patrolu zaczął rozglądać się po okolicy. Po cichu liczył, że może zobaczy tu gdzieś mordkę Pyła.

//Żyto

Złote oczy zastępcy szybko wyłapały łaciatego kocura blisko granicy w pobliżu jeziora. Nigdy wcześniej ów kocura nie widział, choć w zasadzie w ogóle nie widział wielu samotników w swoim życiu. Nieco zaintrygował go jego widok. Miał nadzieję, że samotnik nie znalazł się tu by przekroczyć granicę. Może i Klan Rzeki często przyjmował samotników, ale dymny wolał zachować ostrożność. Między innymi dlatego postanowił podejść nieco bliżej granicy, a tym samym samego kocura. Chciał upewnić się co do jego zamiarów. Nawet jeśli póki co nie brzmiał zbyt groźnie.
- Dzień dobry. I nie, nie przeszkadzasz. Przynajmniej tak długo jak nie przekraczasz granicy zapachowej - odparł tonem uprzejmym, lecz za razem widać było, że mówi poważnie o granicy. - Mogę w czymś pomóc? - zapytał, ciekaw czy kocur przed nim ma jakąś konkretną sprawę do klanowych kotów, czy może zapragnął pogawędki.

A więc łaciaty chciał po prostu zbić nudę. W sumie Sowi Zmierzch jakoś to nie dziwiło. Życie samotnika musiało być trochę nudne pod względem interakcji z innymi kotami. On sam nie wyobrażał sobie życia w odosobnieniu od innych kotów, nawet jeśli sam urodził się jako samotnik. Tak więc póki kocur nie wtargnie na ich granicę, mogli sobie porozmawiać.
- Sowi Zmierzch. Miło poznać - odparł nieco oficjalnym tonem. - Powiedz, Żyto, często odwiedzasz te okolice? - zapytał, decydując się zakończyć grzeczności. Miał cichą nadzieję, że samotnik nie odbierze jego pytania jako jakiś sposób na przesłuchanie. Zapytał o to głownie z ciekawości. Był ciekaw, czy Żyto jest typem wędrowcy czy może miał gdzieś niedaleko tereny. Nigdy wcześniej go w końcu nie widział.

Na odpowiedź kocura zareagował cichym pomrukiem. Ni to aprobującym, ni to jakimś innym. Po prostu na potwierdzenie, że rozumie. Ciekawiło go jednak, jakim cudem nigdy wcześniej kocura nie dostrzegł. W końcu sam był na granicach niemalże codziennie. No ale różnie się to zdarzało. Być może kiedyś się wyminęli? Z resztą mało istotne.
Nieco zdziwiło go pytanie o Klan Rzeki. Głównie dlatego, że nigdy nie brał pod uwagę, że samotnicy mogą w ogóle znać nazwy klanów. Szybko jednak dotarło do niego, że było to dość oczywiste, skoro Żyto najpewniej miał w pobliżu własne tereny.
- A nie można narzekać - odparł niezbyt wylewnie. Klan Rzeki nie był może jakoś specjalnie silny, ale jakoś dawali sobie radę. Sam uważał, że nawet dobrze sprawował się jako zastępca i klan dobrze sobie radził. Miał nadzieję, że nic tego nie zepsuje w najbliższym czasie.
- Mieszkasz w na stałe w dolinie? - zapytał po krótkiej chwili, nie chcąc by zawisła między nimi niezręczna cisza.

Normalnie Sowi Zmierzch może byłby bardziej wylewny, ale wolał przy tej rozmowie zachować ostrożność. Nie wiedział, ile może powiedzieć Żytu, a nie chciał powiedzieć za dużo. Może i ich klan przyjmował wiele samotników, ale jeśli łaciaty nie wyrażał żadnego zainteresowania dołączeniem do nich, to nie było potrzeby by wiedział co dzieje się w ich klanie.
- Oh, naprawdę? - na słowa o terenach samotnika zareagował wyraźnym zdziwieniem. Nie sądził, że Żyto przybył tu z tak dalekich okolic. Że też chciało mu się tyle chodzić. Zastępca był już zmęczony po jednej rundce po granicy Rzeki, a co dopiero jakby miał iść aż do Międzyrzecza tylko z nudów. - To dość daleko. Byłem kiedyś w tamtych okolicach ale nie widziałem zbyt wiele. To ciekawe tereny? - zapytał z już nieco większym ożywieniem. Był tam tylko raz, idąc razem z Mknącą Gwiazdą na spotkanie z Gwiezdnymi i niestety byt wiele nie zobaczył i zapewne nie zobaczy tamtych terenów do czasu aż sam nie pójdzie odebrać 9 żyć. O ile w ogóle dostąpi tego zaszczytu, oczywiście.

Kocur skinął zapewniająco łbem na słowa zaskoczonego wojownika. Osobiście nie widział w tym nic zaskakującego, ale to tylko dlatego, że mieszkał na terenach w miarę bliskich do klanów i wioski. Pojęcie Międzyrzecza było bardzo szerokie i możliwe, że Sowi Zmierzch pomyślał o terenach znacznie dalszych od tych, na których Żyto faktycznie rezydował. Samotnik uniósł lekko jedno ze swoich łuków brwiowych, gdy okazało się, że kocur również kiedyś zwiedził te tereny. No proszę, zapowiadała się interesująca rozmowa.
– Na pewno warte zwiedzenia. Jest tam parę ciekawych miejsc, ale najpiękniejszym nazwałbym ten duży wodospad, co dzieli się na kilka mniejszych a potem skały rozdzielają wodę na dwie rzeki. Nigdzie nie widziałem podobnego widoku. Może też miałeś okazję go widzieć? Co prawda, lepiej za bardzo się do niego nie zbliżać, bo ślisko tam jest i strasznie głośno. Jest jeszcze rozpadlina, o której krążą różne legendy... Ogólnie ładna okolica, tylko brak tam jeziora. – odpowiedział po chwili zastanowienia, dzieląc się skrótowo najciekawszymi jego zdaniem miejscami. Poza tym jednak było tam niewiele nadzwyczajnego, a przynajmniej ciężko mu było to ująć słownie. Lasy, łąki, plaże, trochę gór... Uważał, że lepiej jest po prostu te tereny zobaczyć, zamiast próbować opisać je słowami. – A tak o rzekach mówiąc, dla mnie to zaiście ciekawe, że Klan Rzeki nosi taką nazwę, ale coś nie widzę, by po waszych terenach płynęła choćby jedna. – dodał, dzieląc się swoim spostrzeżeniem. Ilekroć by nie zwiedził tej doliny, jakoś ani razu nie widział tu żadnej rzeki, poza tą na terenach Klanu Gromu. Przynajmniej z tych miejsc, do których miał dostęp.

Zastępca nastawił uszu, gdy tylko Żyto zaczął mówić o wodospadzie. Nie ciężko było się domyśleć, że była mowa właśnie o Spienionych Wodogrzmotach. W końcu w całej dolinie nie było chyba żadnego innego wodospadu. A przynajmniej on przez całe swoje życie się o nim nie dowiedział. Tak czy inaczej, opis jaki usłyszał, prawie na pewno był opisem miejsca połączenia z przodkami.
- Tak się składa, że właśnie w okolicy tego wodospadu byłem - powiedział z lekkim uśmiechem na pysku. - O jakich legendach właściwie mowa? - zapytał zaciekawiony, gdyż ten temat też go zainteresował. Czyżby wśród samotnikach krążyły jakieś plotki o mistycznym przeznaczeniu groty za wodospadem?
- Aaa z tym jest taka sprawa, że nie zawsze tu mieszaliśmy - odparł na pytanie kocura. Przez chwilę wahał się czy powiedzieć mu o przeszłości Rzeki, ale dotarło do niego, że jeśli by go to ciekawiło, to mógłby równie dobrze dowiedzieć się tego od samotników, którzy pamiętali przybycie klanów do Oka Gór. Z resztą nigdy nie była to żadna tajemnica. - Kiedyś nasz klan żył na innych terenach. I tam mieliśmy rzekę z tego co wiem.

Złote oczy zastępcy zaświeciły z zaintrygowania, gdy Żyto mówił o legendzie dotyczącej Spienionych Wodogrzmotów, znanych wśród samotników. Huh, krwawe wojny między grupami samotników? O tym jeszcze nie słyszał. To był dla niego nietypowy koncept, najpewniej dlatego, że jemu, jako klanowemu kotu, Wodogrzmoty kojarzyły się ze spokojem, mądrością i przodkami, a nie śmiercią i wojną. Ale może to nawet lepiej? Może dzięki temu mniej samotników zbliżało się do miejsca połączenia z przodkami?
- Pożar - odparł na jego pytanie o poprzednie tereny klanów, temat wodospadu zostawiając już w spokoju. - Być może dwunodzy go wzniecili. Zniszczenia były zbyt duże, więc trzeba było się wynieść.