Zorientowałam się, że chyba przegięłam, ten zamiast powiedzieć cokolwiek więcej położył swe uszy jeszcze bardziej i wysunął pazury.
- Ej Spokojnie! - miauknęłam jednak nie było już chyba odwrotu. Nie zdążę uciec nie ważne jak bardzo bym próbowała. Nie mogę dać się teraz mocno pobić, przekroczyłam tylko delikatnie granicę!! O co chodzi temu agresorowi.
Wysunęłam pazury aczkolwiek nie rzuciłam się na niego, z wszystkich swych sił spróbowałam uniknąć jego ataku. Wybiłam się z tylnich łap i skoczyłam w stronę granicy mojego klanu, chcąc zbliżyć się tam jak najbliżej

Parsknąłem. Cudownie, chociaż ten zapchlony intruz wiedział jak unikać łap innych. Jednak to mnie nie powstrzymywało przed tym, aby doskoczyć do kotki, chcąc jej pazurami trafić w pierś. Chciałem ją nauczyć czegokolwiek, może dotrze do jej łba.

- Na Klan Gwiazdy zostaw mnie! Ide, już idę! - warknęłam gdy tylko sukcesywnie uniknęłam jego ataku. Kocur jednak nie odpuścił i po raz kolejny rzucił się w moją stronę. Tym razem wprost na mnie! NA MÓJ PYSK, SZYJĘ?! Znów wybiłam się z całej siły w stronę granicy klanu do którego należę, już jestem tak blisko... może nie aż tak, ale jestem już coraz bliżej. Nie spuściłam jednak wzroku z atakującego mnie osobnika.

Nie była to duża rana, ale była to rana, z której leciała krew. I z tego byłem zadowolony, ale nie nasyciłem swojego głodu powstałego z tej walki. Chciałem więcej. Byłem świadomy tego, że kotka jest ode mnie o wiele gorsza w walce, jedyne co, to dobrze skakała na boki. Byłem świadomy, że gdyby nie uciekała mógłbym ją bez problemu zabić. Ale nie chciałem, aby Klan Gromu miał problem z Klanem Wichru. Chciałem tylko nauczyć czegoś tej szczeniary.
Warknąłem gardłowo na słowa kotki. Sama mnie sprowokowała. Rzuciłem się na jej gardło z pazurami.

W interesie zastępcy jest nie tylko wyznaczanie kotów, które sprawdzą granice, ale też robienie tego samemu; niczym dziwnym wszak więc było, że w biały dzień złota zastępczyni nie spędzała dnia na leżakowaniu w ścianach obozu, a patrolowała, polowała; byleby przydać się Klanowi Gromu, i, cóż, wiadomo - wiedzieć, co dzieje się na jej własnych terenach.
Co dzieje się na jej własnych terenach… no właśnie. Zapach Lwiej Łapy przy granicy, do tego idący W STRONĘ Klanu Wichru nie zwiastował niczego dobrego, szczególnie połączony potem - gdy zbliżyła się już na właściwą granicę - z lekką wonią wichrowego kocura, a zaraz potem; krwi, przez którą lampka w głowie Zaćmienia odpaliła się już kompletnie. Szybkim krokiem, a zaraz: biegiem zaczęła zbliżać się do miejsca, z którego pochodziły wszystkie te zapachy, by być świadkiem, jak dorosły, wichrowy kocur atakuje z pazurami terminatorkę jej klanu, w dodatku - ranną. Nie miała wątpliwości, skąd ta rana się tam wzięła, i zanim zdążyła mieć jakiekolwiek głębsze przemyślenia na temat głupoty samej Lwiej Łapy, czy absolutnym braku opanowania i dojrzałości zapewne wojownika, jej ciało ruszyło do akcji.
Zdecydowała się mieć więcej komórek mózgowych niż czarnobiały i nie wyciągała pazurów. Zamiast tego chciała rzucić się z impetem na kocura i powalić go na ziemię, zanim ten dotknie, chociażby rąbkiem pazura, Lwiej Łapy.

Statystyki stąd: https://starlight.forumpolish.com/t110p120-malinowe-chaszcze-zachod#41093

Szybszy i bardziej doświadczony kocur tym razem wcelował wprost w mą pierś. Syknęłam, gdy poczułam przeszywający ból, spojrzałam się w dół i dostrzegłam zadrapanie, wokół którego moje futro zaczęło brudzić się mą krwią. Zrobiłam krok w tył i podkuliłam swoje uszy.
Wszystkie emocje, adrenalina, ból jak i myśli sprawiły, że jedyne co zrobiłam to spróbowałam wykonać kolejny unik, wybiłam się więc znów z tylnych łap mając nadzieję, że nie trafię na żadną gałąź i nie upadnę. Ten wojownik może mnie zabić! Już miałam uciekać gdzie tylko łapy mnie poniosą aż dostrzegłam znane mi, i niezbyt lubiane futro. Sama zastępczyni mojego klanu przybyła moim śladem, wzrok jej skupiony był na kocurze a ja znów przyjęłam pozycję bojową. Widziałam, iż ta usiłuje go obalić, błyskawicznie jednak schowałam swoje pazury, gdy i ona nie miała ich wyciągniętych. Nie wiem co mam zrobić w tym momencie. Rzucić się również na kocura, uciec? Przecież to ja przekroczyłam ich terytorium, ale on się od razu na mnie rzucił! Oh na Klan Gwiazdy co ja mam zrobić? Brakuje jeszcze, żeby Rozżarzona Gwiazda tu przyszedł i osobiście widział jaką sytuację wywołałam.  Co, jeżeli zaraz wpadnie tu patrol Klanu Wichru? To ja zaczęłam, już boję się jakie konsekwencje tylko poniosę. Może i Zaćmione Słońce nie była sama, i zaraz zza krzaków wypadnie ktoś z klanu do którego należę? W aktualniej chwili każdy, z wyjątkiem mojego mistrza był tu mile widziany. Oby nie przerodziło się to w wielką walkę, bo będę terminatorem do końca swego życia, a nawet i dłużej!

Ten gnój miał wielkie szczęście do uników. Syknąłem z irytacją na mój nieudany atak na Lwią Łapę, zaraz poczułem ból w prawym boku. Zostałem powalony na ziemię przez innego kota. Jak się okazało, przez Zaćmione Słońce. Huh, ciekawe, nie kojarzyłem sobie, abym czuł jej zapach w pobliżu. Najwyraźniej cud zesłany od Gwiezndego Klanu.
Patrzyłem się na kocicę, zirytowany tę sprawą. Przecież nie zabiłbym terminatorki, dałbym jej tylko nauczkę i bliznę, aby pamiętała dzisiejsze spotkanie do końca życia.
— Zjedzże ze mnie, jeśli łaska — poprosiłem spokojnym tonem głosu zastępczynię, schowałem pazury, czując, jak całe moje futro się jednak dalej jeży. Patrzyłem się jednak prosto w, cóż, jedno oko.

Zastępczyni skutecznie powaliła kocura, poczułam się jakby cały ten ciężar walki właśnie mnie przygniótł, mimo, że uniknęłam znów ataku starszego kocura, wroga? Szybko jednak wydała mi rozkaz który sprawił, że przykleiłam swoje uszy do głowy.
- Będę u medyka - rzuciłam krótko i ruszyłam truchtem w stronę klanu do którego należę. Nie oglądałam się za siebie, przerażona byłam tym, jakie konsekwencje mnie teraz spotkają. Obym po drodze spotkała Rozżarzoną Gwiazdę, opowiem mu co się stało i może mnie uratuje? Teraz jednak trzeba zadbać o to głupie, i jakże żałosne zadrapanie.

/ zt

Lwią Łapa odeszła. Odprowadziłem ją wzrokiem, marszcząc brwi. Miała szczęście. Miała potężne szczęście w tej walce. Jednak prędko to szczęście się kończy. Kiedy zastępczyni ze mnie zeszła prędko wstałem, otrzepując futro. Wbiłem pazury w ziemię, zaraz je chowając. Dobrze. Wysłuchałem tego, co powiedziała Zaćmione Słońce.
— Dobrze wiedzieć, że Klan Gromu najwyraźniej nie uczy swoich terminatorów tego, żeby nie wchodzić na tereny innych Klanów. I tego, że jeśli ktoś cię przyłapie, to trzeba liczyć się z konsekwencjami, tym bardziej, jeśli danego kota się prowokuje — to nie tak, że rzuciłem się na Lwią Łapę od razu. Nie byłem takim tłokiem, aby rzucać się do walki z każdym kotem na granicy. Jednak dałem terminatorce czas, aby się wycofała, uświadomiłem jej, że zaszła za daleko, a ta spowodowała walkę prowokując mnie, stając ciężko na terenach mojego Klanu.
— Przynajmniej Owcze Runo będzie miała robotę — mruknąłem. Tak samo Motyli Blask będzie musiał mi opatrzyć to cholerne obicie. Otrzepałem futro na kryzie.
— Proponuję, aby przypilnować swoich terminatorów. A kiedyś chętnie się umówię z zastępczynią na sparing. Pewnie wielu rzeczy będę mógł się nauczyć — tak jak pojawiania się z cienkiego powietrza, akurat kiedy jest "potrzebna", przy granicy Klanu Wichru. Nic nie miałem więcej do powiedzenia. Ruszyłem w głąb swojego terytorium.

Zt

Będę u medyka. Przez chwilę miała ochotę ją zatrzymać, bo najchętniej to wytrzepałaby jej dupsko od góry do dołu za takie wycieczki na miejscu, ale w porę odzyskała rozum - faktycznie, w obecnej sytuacji pójście do medyka było najmądrzejszym wyjściem. Nie mogła zrozumieć głupoty Lwiej Łapy; już raz się zgubiła, stąd reakcja Zaćmienia na jej zapach kierujący się poza tereny Klanu Gromu, kiedy nie wysyłała jej na żaden patrol.
Ma ochotę zagryźć kocura przed sobą, czysto dlatego, że się z nią… nie zgadza, jest z innego klanu, stoi naprzeciwko niej w dyskusji, ale rozum podpowiada jej, że Lwia Łapa faktycznie mogła zachowywać się… nieodpowiednio, w końcu ma z nią doświadczenie z pierwszej łapy. Delikatnie gryzie się w wargę i bierze głęboki wdech.
— Samodzielnie dopilnuje, by Lwia Łapa powtórzyła punkty kodeksu dogłębnie… i pszprszm za jej zachowanie — słowa cedziła, mówiła z trudem i niechęcią; — Niemniej jednak na przyszłość radzę więcej opanowania, skoro byłeś taki chętny do atakowania rannego, wyraźnie uciekającego już kota. Żegnam — komentarz o sparingu skomentowała tylko cichym tsk wypowiedzianym pod nosem, przypominając sobie, jak tą samą rzecz proponował jej Koźlorogi. Chciała powiedzieć o wiele więcej słów, chciała wyskoczyć z pretensją, że może to Klan Wichru za słabo znaczy swoje granice, a potem na pretensje, że koty je przekraczają, ale powstrzymywała się, wiedząc, że tytuł zastępczyni więzi jej język i niekiedy łapy, wiedząc, że Lwia Łapa nie dość, że sama z siebie była głupia, to miała za mistrza kota, za którym Zaćmienie szczerze nie przepadała. I który przy okazji był przywódcą…
Wróciła śladem Lwiej Łapy na tereny Klanu Gromu.

zt

Było źle.
Było tragicznie, absolutnie katastrofalnie. Bolał mnie każdy skrawek ciała = i gardło, i głowa, i wszystkie mięśnie, każdy jeden. Obudziłam się nad ranem, zasmarkana i osłabiona. Nie minęła chwila, bym doszła do wniosku, że to chyba musiała być jakaś klątwa; dopiero co przybyłam na nowo na ziemie klanów i już los zsyłał na mnie chorobę. Zupełnie tak, jakby ktoś mnie tu wcale nie chciał. Miałam ochotę wyć, krzyczeć, ale ostatecznie jedynie wtuliłam nos w mech. Ledwo zapamiętałam moment, w którym wreszcie zwlekłam się z prowizorycznego legowiska i wygramoliłam się z nory. A już na pewno nie zarejestrowałam całej wędrówki na granicę Wichru.
W głowie dudniły mi słowa Szałwiowego Życzenia. Nie lubiłam płaszczyć się przed innymi i błagać o ich pomoc, ale czułam, że sama nie poradzę sobie z tą chorobą. Była silniejsza, niż zwykłe przeziębienie czy biały kaszel; Brzoskwinia pewnie wiedziałaby, co mi dolega, ale ja nie byłam dobra w rozpoznawaniu chorób. Wiedziałam tylko, że było beznadziejnie i z tą właśnie myślą usadowiłam się na granicy (w duchu błagając los, bym jej nie przekroczyła - z cieknącym nosem ciężko było mi wyłapać zapachy). Zachwiałam się, ale nie upadłam, chociaż ciągnęło mnie do ziemi jak nigdy. Zamiast tego opatuliłam się własnym ogonem i czekałam na zbawienie. Albo pogonienie.

/szałwia

Łasica miała takie szczęście, że właśnie byłam na polowaniu w tych okolicach, wraz z Gęsią Lotką. Wybrałyśmy się na wspólne polowanie... ot tak. Bo Gęś lubiłam i była moją byłą terminatorką, więc jej po prostu to zaproponowałam.
Węsząc jednak za kolejnym piszczkiem do mojego nosa dotarł zapach samotnika. Ale nie byle jakiego i losowego, bo znajomy był to zapach. Zaalarmowana podniosłam łeb, aby zacząć się rozglądać dookoła, dopóki nie dostrzegłam szaro-czarnej sierści na granicy. Nie spodziewałam się, że kotka tak szybko wróci.
— Oh, Łasicza Mordko! — zamruczałam. Zamrugałam kilka razy ale finalnie skierowałam się w jej stronę. Z delikatnym uśmiechem na pyszczku się z nią przywitałam. Zaraz jednak dostrzegłam, że wygląda źle, na co na mój pyszczek wpłynął wyraz zmartwienia, a oczy pociemniały. — Szukasz medyka?

Patrzyłam się zmartwiona na Łasiczą Mordkę. Z jednej strony dlatego, że była poważnie chora. Ugh, pora nagich drzew dawała się we znaki. Z drugiej strony martwiło mnie to, że nawet jeśli Łasicza Mordka wyzdrowieje... to potrzebowała ciepła legowiska, aby wyzdrowieć w każdym procencie, aby wyzdrowieć cała z choroby. Po prostu martwiłam się o kotkę.
I być może martwiłam się o to, że po prostu skorzystała ze swoich kontaktów, i przyszła po prostu do medyka, nie myśląc o spotkaniu ze mną. Na jej słowa pokręciłam delikatnie łbem.
— Nic więcej nie mów. Pójdę po mojego wojownika, aby pobiegł po medyka — powiedziałam kotce ze spokojnym uśmiechem, patrząc się prosto w ślepia samotniczki. Próbowałam zapamiętać objawy kotki, po czym wstałam i szybko odnalazłam Gęsią Lotkę. Przekazałam jej jakie są objawy Łasiczej Mordki, że kaszle, ma problemy z mową, że cieknie jej z nosa, i żeby przyszedł Motyli Blask, bo może być to poważne. Oczywiście też przekazałam fakt tego, że to... jest samotniczka. Gdy odprowadziłam rudą kotkę wzrokiem wróciłam do Łasiczej Mordki.
— Odpocznij i się nie przejmuj. Poczekam tu z tobą na Motyli Blask — miauknęłam miękko, tak samo patrząc się na srebrną kotkę. Miękko i delikatnie, jakby mój wzrok miał ją skrzywdzić. I po prostu oczekiwałam. Ogonem słabo dotknęłam łapy Łasiczej Mordki, aby tak ją jakoś... zaasekurować, że medyk zaraz przyjdzie i jej pomoże. Przynajmniej miałam taką nadzieję.