Ich tereny były doprawdy cudowne o tej porze roku. Śniegi topniały i Gołębie Serce cieszył się widokiem młodych kwiatów delikatnie przebijających się przez zimną powłokę i rosnących na nowo. Sprawiały, że świat nabierał kolorów. Wojownik uznał, że to idealny moment na spacer. Prznajmniej planował, aby tym właśnie było wyjście z obozu. Jak tylko oddalił się od domu, to czuł, jak łapy świerzbią go i chcą ruszyć w pogoń za jakąś zwierzyną. Jednakże nie dziś, nie teraz. Teraz czas był na zwykłą, cichą samotność. W końcu kiedy tak zostawał sam na sam z myślami, mógł w pełni skupić się na badaniu części siebie, których nie sposób zauważyć. Był przekonany, że każdy powinien mieć okazję do takiej introspekcji. Warto też zawuażyć, że miał całkiem dużo rzeczy do przemyślenia. Kiedy ostatnio miał okazję do takiego myślenia i rozważania? Zmienił się w najmniejszym (ale czy też nie najważniejszym?) stopniu i zamierzał o tym rozmyślać, ponieważ mógł.
Zatopiony we własnej głowie szedł przez tereny, aż nie doszedł do samego ich skraju. Wcale by się tam nie zatrzymał, gdyby nie coś, co zwróciło jego uwagę. Z równowagi wybił go widok pewnego osobnika niedaleko granicy. Nagły powrót do rzeczywistości trochę go zdezorientował. Zaskoczony nastroszył się lekko.
- Hej! - wykrzyknął ostrym tonem, gotowy bronić granicy... Ganicy, której nieznajomy nie przekroczył. Zawstydzony i niepewny w tej nowej sytuacji, którą sam wytworzył, nie był pewien co zrobić. Nie chciał jednak wyglądać na zagubionego. Co jeśli nieznajomy ma złe intencje? Musi wyglądać na silnego! Reprezentować Klan Wichru. Nawet jeśli pewniej czułby się w walce z kotem, niż w rozmowie. Cóż, teraz będzie niezręcznie.

Przygryzł delikatnie własny język zastanawiając się, co ma powiedzieć. Ah, że też musiał się w ogóle odezwać. Nie mógł teraz tak po prostu pozostawić tego nieznajomego bez żadnej informacji. Miał ochotę zapaść się pod ziemię. Naprawdę chciał wyjśc z tego z twarzą.
- Jesteś samotnikiem, prawda? - zapytał, mimo iż znał odpowiedź. Musi tylko kupić sobie kilka dodatkowych sekund na zmyślenie jakiejś bzdury.
- Wybacz, że tak zawracam ci uwagę - nie żeby samotnicy mieli coś do roboty, z tego co Gołąb wiedział, to banda, która wcale tak dużo nie robi - Miałem nadzieję rozpocząć błachą konwersację. Widzisz, niezmiernie interesuje mnie życie... samotników - no, coś z siebie wydukał. Mimo iż wcale nie uśmiechała mu się wizja rozmowy w tym konkretnym momencie, to przynajmniej jakoś się wyratował. A kto wie, może się czegoś przy okazji dowie. W każdym razie może nie spali się ze wstydu, a to już sukces. Ostatnie, czego chciał, to ośmieszyć Klan Wichru. Po prostu przedstawi ich jako ciekawskich. A następnym razem nie odezwie się bez myślenia. Teraz tylko chwilę pociągnie to kłamstewko i pozbędzie się rozmówcy, wyśle go gdzieś z dala od ich terenów.

Zdziwiony uniósł brew. Interesuje się życiem klanów? Przez myśl przeszło mu, że to trochę niepokojące. Ale z drugiej storny kim on jest, aby oceniać? Sam jest niezwykle ciekawski. Powinien się po prostu cieszyć, że kocur uwierzył w jego wymówkę. Rozluźnił się delikatnie.
- To może zaczniemy od rzeczy prostych? Cóż porabiasz w chwilach wolnych? Chociaż, pewnie wszystkie twoje chwile są... wolne - spytał luźnym tonem - U nas każdy ma obowiązki, ale tobie przecież nikt żadnych nie narzuca? - powiedział, chociaż trochę niepewnie. Kto wie, może i samotnicy mają jakąś chierarchię? Nie, to chyba idzie wbrew całej idei samotnika... Zaraz się dowie. Mimo początkowej niepewności i zażenowania, teraz z ciekawością wyczekiwał odpowiedzi. Jego ciekawość jak zwykle przezwyciężyła resztę negatywnych emocji. Oby tylko nie było to jego błędem. W razie czego jednak, był gotów się bronić.

Znowu miał ochotę zapaść się pod ziemię. Ah, jego ciekawośc wyprzedziła jego maniery! Co on robi? Cała ta sytuacja wymknęła mu się spod kontroli. Musi się ogarnąć. Włączyć myślenie i przestać panikować. Nie chciał wyjść na gbura, chociaż chyba już za późno na to.
- Ah wybacz mi ten brak manier - powiedział prostując się i chyląc delikatnie łeb w geście skruchy - Jestem Gołębie Serce, wojownik Klanu Wichru - przedstawił się dumnie - A jak ciebie zwą? - miał nadzieję, że uda mu się naprawić tą nietaktowną gafę. Kto to słyszał, żeby zadawać pytania przed poznaniem chociaż imienia rozmówcy! Jego duma tylko cierpi cios za ciosem. Ale obecnie sam jest sobie winny. Nieznajomy domagał się, jakby nie patrzeć, naprawdę podstawowego szacunku.

Żyto? Tylko tyle? Ten dorosły kocur nosił imię kociaka. Cóż, przynajmniej łatwo je zapamiętać. Szybko jego uwaga została odwrócona od tego, tak naprawdę nieostotnego, tematu imienia samotnika, przez kontynuację wypowiedzi kocura. Delikatnie przekrzywił łeb w zamyśleniu, słuchając co też takiego on porabia całymi dniami. Ah jakie proste, ale i pozbawione sensu życie. Powienien się był domyślić, że samotnik nie będzie miał wiele do zaoferowania. Dlatego przeganiają ich z terenów klanów. Ile pożytku może być z kota, który tylko dla siebie poluje i wiedzie życie absolutnie odrębne od wszystkich naokoło? Jaki cel może mieć taka jednostka, która dobrowolnie postanawia nie pracować, aby społeczeństwo wokół niej rozwijało się wraz z nią? Uchylił pysczek, ale Żyto nie dał mu szansy na skomentowanie.
- Przede wszystkim wszystkie nasze zadania są skoordynowane z resztą klanu. Każdego dnia wysyłane są patrole graniczne, oraz grupy wojowników na polowania - zaczał, starając się ostrożnie dobierać słowa. Nie chciał zdradzić nic, co mogłoby klanom zaszkodzić.
- Dbamy więc o nasze tereny i o to, aby każda osoba w klanie miała co jeść. A w wolnych chwilach, cóż, możemy robić co nam się podoba. Na przykład chodzić na spacery - miauknął, odnosząc się do tego, co on robił wcale nie tak dawno temu. Spojrzał w oczy samotnika, nagle z poważniejszym wyrazem pyska.
- Nie boisz się śmierci, Żyto? Skoro na samotników nic po niej nie czeka - spytał, tonem jakby pytał o pogodę. Czy samotnicy mieli własne wierzenia i ułudy na temat tego, co dzieje się po śmierci. To takie... smutne. I żałosne. Ich życie doprawdy... nie miało celu. A po śmierci znikną, jak śnieg kiedy przychodzą ciepłe dni. Wsiąkną w ziemię i zostaną zapomnieni. Smutna ta ich przyszłość. Zżerała go więc ciekawość: co takiego sobie wmawiają, aby poradzić sobie ze świadomością ich losu?

- Oh nie - miauknął. Zdał sobie sprawę, że najwidoczniej źle wytłumaczył ich kulturę, skoro takie wnioski pojawiły się w umyśle Żyta. Po jego następnym pytaniu kocur na chwilę zamilkł. Gołębie Serce nic sobie z ciszy nie robił, zamiast tego postanowił ją wykorzystać, aby wytłumacyzć się poprawnie.
- Widzisz w klanie panuje ustalona chierarchia. Mamy kdoeks, którego przestrzegamy, dbamy o słabszych i to właśnie między innymi te fakty odróżniają nas od samotników - wyjaśnił na prędce. Przede wszystkim dzieliła ich wiara. Gołębie Serce po śmierci trafi do Gwiezdnego Klanu i to dzięki nim jest lojalnym wojownikiem. Pytanie samotnika zbiło go z tropu.
- Personalne? - powtórzył i lekko pokręcił łbem - Ty musisz mi powiedzieć. O ile mi wiadomo, samotnicy nie dzielą jednej, wspólnej wiary w życie pośmiertne. Co więcej, powszechna jest wiedza, że po śmierci nie dostajecie drugiego życia, w przeciwieństwie do nas - wytłumaczył spokojnie.

Hmm tak jak się domyślał. Samotnicy nie mieli i nie wierzyli w życie po śmierci. Jakie smutne stworzenia. Co więcej wyglądało na to, że Żyto kojarzył religię z pewnego rodzaju powinnością, zmuszeniem do wierzenia. Poza tym klanowicze wiedzieli o istnieniu drugiej strony. Nie były to opowiastki dla kociaków, a rzeczywistośc i naturalna część życia (i śmierci) członka klanu. Na spokojnie poczekał, aż kocur odpowie na jego pytania, nim otworzył pysk, aby wyjaśnić ich kulturę.
- Każdy klan ma przywódcę, który jest najważniejszą osobą w klanie. To on zazwyczaj podejmuje wszystkie ważne decyzje, nadaje imiona i przeprowadza wszelkiego rodaju ceremonie. Nasz kodeks... - na chwilkę zawiesił głos. Nie będzie teraz recytować go samotnikowi. Ani to ciekawe, ani pożyteczne.
- Ma dużo zasad, ale w dużej mierze sprowadza się do lojalności co do swojego klanu, obrony terytoriów i pomocy słabszym członkom klanu. Mówi też o zasadach dotyczących przyjmowania rang i w skrócie mówiąc, na pdostawie kodeksu opiera się całe życie klanu - powiedział z entuzjazmem. Nie ma co ukrywać, był oddany kodeksowi w całości. Szczerze wierzył, że jego zasady niosą ze sobą pokój i bezpieczeństwo. Co do religii...
- Tak posiadamy... religię. Nasi przodkowie prowadzą nasze klany po śmierci i dalej nad nami czuwają. Niektóre osoby w klanach porozumiewają się z nimi i dbają o to, żeby żyło nam się jak najlepiej. A po śmierci każdy członek klanu do nich dołączy - wytłumaczył. Szczerze mówiąc zaczynał tracić zainteresowanie samotnikiem. W przeciwieństwie do chociażby plemienia żyjącego w górach, samotnicy nie reprezentowali sobą żadnych wartości. Czego więcej może się od niego dowiedzieć? Jaką zwierzynę lubi najbardziej? Te koty przez naturę ich stylu życia były nudne i bezużyteczne. Im więcej tłumaczył własne życie, tym mniej obchodziło go życie Żyta.
- Dlatego pytałem czy nie boisz się śmierci. Ponieważ nie masz zapewnienia szczęścia pośmiertnego, jak my. W każdym razie - miauknął i przeciągnął się - Prawdopodobnie powinienem wracać do obowiązków - nie chciał być nieuprzejmy. Zaraz się wyrwie z tej konwersacji wróci do siebie. Dowiedział się już wszystkiego, czego chciał się dowiedzieć.

Postanowiłam, że nie mogę siedzieć bezczynnie w obozie. Udałam się więc na spacer, nie wiem ile już szłam, dalej czułam jednak zapach mojego klanu, słaby, ale był. Tym razem się już nie zgubię, nie ma nawet takich szans. Mój mistrz kolejny raz się na mnie nie zawiedzie, choć kto wie? Może już zawiedzony jest moją osobą, i żałuje, że to mnie wybrał na swoją terminatorkę a nie Konwalię. Nigdy nie będę tak dobra jak mój brat, nie ma co się oszukiwać.

Ja również spacerowałem. Chodziłem po terenach swojego Klanu, może dalej z delikatną, złudną nadzieją, że znajdę Sójkę. Ah, jednak... Już tyle minęło od jej zaginięcia. Wątpiłem, że pewnego dnia wróci do Klanu. Miałem nadzieję, że może ją znajdę w Gwiezdnym Klanie.
Zbliżając się do jednej z granic poczułem jednak szybkie uderzenia serca zauważając smukłą sylwetkę. Skierowałem w jej stronę łapy, już w głowie kreując jak miałbym się zwrócić do kotki, którą kochałem, która mnie zostawiła... I jak się okazało to na próżno. Bo to nawet nie była ona. Przeklnąłem cicho pod nosem, jednak dalej się kierowałem w jej stronę.
— Czego tu szukasz?

Wzdrygnęłam się gdy usłyszałam obcy głos skierowany w moją stronę. Rozejrzałam się zdezorientowana i zlokalizowałam kota, który do mnie przemówił. Postawiłam uszy i machnęłam ogonem, zrobiłam jednak krok w tył. On pachnie Klanem Wichru..? Oh nie.
- Spacerowałam, trochę się zamyśliłam i przekroczyłam granicę... niechcący? - powiedziałam cicho, spoglądając swoimi ślepiami na kocura. Co teraz zrobi wojownik klanu, którego terytorium naruszyłam? Zresztą, chyba jest sam, nie czuję zapachu innych kotów stosunkowo blisko nas.

Położyłem uszy po sobie, zauważając reakcję kotki.
— Wyjdź z tego terytorium — syknąłem na kotkę bez chwili zawahania. Wbiłem pazury w ziemię, będąc gotowy na to, aby ją zaatakować, jeśli się nie posłucha i jeśli nagle zdecyduje, że nie będzie się słuchać. Miałem trochę siły, nawet po chorobie. Nie bałbym się zaatakować, a jeśli by było trzeba, zabić kogoś kto naruszyłby terytorium mojego Klanu.

Położyłam uszy gdy ten na mnie syknął. Co jak co, ale nie tylko on jest tutaj potężnej budowy.
- A Ciebie kleszcz ugryzł w tyłek czy co? Spokojnie, nie śpieszy mi się robić nic złego, związanego z waszym Klanem, nic mnie on nie obchodzi - burknęłam, i takie agresywne coś jest wojownikiem a ja dalej terminatorką.
- Z tej strony to nawet zwierzyny nie czuję, dlatego nie ma co się denerwować już idę - przewróciłam oczami lecz nie skierowałam się w stronę mojego Klanu, chciałam chwilę jeszcze poczekać, podrażnić się.

Przykleiłem uszy do swojej czaszki, a z mojego gardła wyszedł ciężki pomruk. Kotka sama się o to prosiła zostając na terenach Klanu Wichru po tym jak czysto jej powiedziałem, aby go opuściła. Dlatego nawet nie zastanawiałem się dłużej, a od razu spiąłem mięśnie, aby zaraz z pazurami rzucić się na bark Lwiej Łapy. Chciałem mocno przeorać jej skórę pazurami, aby wiedziała, gdzie ma swoje miejsce.