Udało się! Naprawdę udało jej się dogonić zająca. Nieźle. Mogła być z siebie dumna, a przynajmniej tak jej się wydawało. Chociaż tyle dobrego. Zadowolona, odetchnęła ciężko po pogoni, zakopała zająca kawałek dalej pod jakimś drzewem, po czym oczyściła się szybko z krwi, żeby nie przyciągać drapieżników i nie płoszyć zwierzyny tą wonią. Następnie wyruszyła dalej pod wiatr w poszukiwaniu zwierząt, a także, rzecz jasna, roślinek.

Owłosiona, wzniesiona łodyga… szerokie liście… śliczne kwiatki!... i połamane łodygi, od których unosił się ciekawy zapach. No, co tu dużo mówić – nie miała pojęcia, czy to coś przydatnego. Na pewno nie był to mak, ani bluszcz, a więc te dwie rośliny, których nie powinna zbierać. Takich pewnie było więcej, ale w sumie to nie dowie się, jeśli nie spróbuje, a poza tym – Lodowy Potok i tak kazał jej wykopywać roślinki, a nie zrywać ich liście czy kwiaty, co mogłoby dla niej być niebezpieczne. Dokładnie do tej czynności przystąpiła więc wojowniczka.

Cóż, Trzask nie wiedziała, jaką spektakularną porażkę właśnie odniosła… to znaczy zauważyła, że trochę tego, co wykopała, się zniszczyło, ale nie mogła wiedzieć, jak mało da się uratować z tego, co wykopała. Przeniosła więc rośliny tam, gdzie schowała zająca, i jakoś to zabezpieczyła, po czym ruszyła dalej.

Kotka ledwo zauważalnie zadrżała, kiedy usłyszała szczekanie, świadczące tylko o jednym – obecności psa w pobliżu. Po cichu wycofała się tak, by ukryć się za jakimś krzewem. Nie chciała konfrontować się z psem, niezależnie od jego wielkości, i narażać swojego zdrowia i życia na, cóż, trochę na marne. Z tego co miała wrażenie, to psy raczej bywały tu „przelotnie”, na przykład kiedy raz na jakiś czas wychodziły z dwunogami, albo się wymykały; tereny Gromu nie były tak częstymi obiektami wycieczek psów i dwunogów, jak stare. Dlatego zachowywała się po prostu cicho i… czekała, aż pies sobie pójdzie.

Przełknęła nerwowo ślinę, ale, starając się nawet cicho oddychać, trwała w bezruchu, czekając, aż pies przejdzie dalej. Ostry, wysoki dźwięk, który kojarzyła jeszcze ze starych terenów, przyniósł wybawienie i poczucie ulgi – psisko zaczęło się oddalać, ale Trzask czekała jeszcze chwilę. Dopiero kiedy głosy zarówno psa, jak i dwunoga, ucichły, wojowniczka wyszła ze swojej kryjówki i, w lekkim stresie oglądając się za siebie, ostatecznie wyruszyła dalej, w poszukiwaniu zwierzyny, no i ziółek.

Zając. Kolejny uszak tego dnia, hm. No nie zamierzała nim pogardzać, tym bardziej że nie miała jakiegoś wybitnego szczęścia tego dnia i miała ochotę się już powoli zbierać do obozu – więc na ugiętych łapach zaczęła iść pod wiatr, kierując się w stronę zwierzaka. Zachowywała wszelkie środki ostrożności, czyli oddychała najciszej, jak potrafiła, kroki stawiała uważnie i wymijając wszystko, co mogłoby hałasować, a do tego jeszcze ogon miała zrównany z grzbietem, oczywiście. W ten sposób chciała podejść jak najbliżej i wybić się z tylnych łap, żeby przybić zająca do ziemi, przytrzymać mocno łapami i pozbawić go życia.

O, i znowu się jej udało. Była zaskoczona, kiedy pochwyciła zająca, ale nie pozwoliła na to, by to zaskoczenie wpłynęło na jej kolejne kroki, w związku z czym uszak padł martwy w jej łapach. To było idealne zwieńczenie dzisiejszego polowania. Może i nie przyniesie niczego, co mogłoby zasilić składzik, no ale tym zajmowała się, powiedzmy, dorywczo, bardziej jej tak czy siak zależało na stosie zwierzyny. W każdym razie wróciła po drugiego zająca i z upolowanymi futrzakami powróciła do obozu.

zt

Zbliżała się Pora Nagich Drzew. To był moment, aby pozbierać trochę ziół, nawet jeśli nie miałem jednego, wyznaczonego celu. Chciałem po prostu uzupełnić składzik tym, co znajdę, i tak będzie najlepiej. Dlatego też zacząłem iść w stronę Skrzypiącego Grądu, rozglądając się za ziołami. Nie miałem czasu do stracenia.
Nie budziłem dzisiaj mojej terminatorki, nawet jeśli to jej obiecywałem na treningu. Ledwo świtało, dopiero co natura budziła się do życia, a Owieczka musiała się wyspać na trening z Korzennym Językiem. Dlatego samotna wyprawa na ziółka? Nic lepszego, tym bardziej z samego rana.

Jak duże było moje zaskoczenie, gdy zauważyłem nic innego, jak mysz. Zastrzygłem uchem zaciekawiony, a jako medyk, widziałem w owym gryzoniu nic innego, jak mysią żółć. Czy jej potrzebowałem? Raczej nie, ale dodatkowe zioła to zawsze coś. Dlatego ugiąłem delikatnie łapy, a głowę i ogon zrównałem do jednej, grzbietowej pozycji. Ciężar ciała przeniosłem na tylne łapy i zacząłem iść w stronę myszy, pod wiatr oraz uważając, aby na nic nie nadepnąć, co mogłoby przestraszyć gryzonia.
Gdy byłem już wystarczająco blisko, napiąłem mięśnie w nogach i skoczyłem na brązową zwierzynę, aby szybko ubić ją ugryzieniem w kark.

Mysz padła martwa, a ja delikatnie odsunąłem się, aby zaraz oblizać pyszczek z krwi. Przeszedłem się, aby znaleźć mech w pobliżu, po czym przysiadłem obok gryzonia. Rozprułem jamę brzuszną myszy, ówczesnej podstawiając mech, aby właśnie tam wypływała i osadzała mysia żółć. Medykamentu tego nie było nigdy za dużo. Tak samo jak każdego innego.

No i proszę, utworzony zapas mysiej żółci będzie, na kolejne ciepłe pory w przyszłości, gdzie te małe gnidy nazwane kleszczami będą się przyklejać do pobratymców. Zawinąłem uncje mysiej żółci w większy liść i zostawiłem pod charakterystycznym krzaczkiem. Będąc pewnym, że mysia żółć jest bezpieczna udałem się na poszukiwanie innych roślinek i medykamentów.