Szok i zaskoczenie, znowu jej się udało! No kto by pomyślał, prawda? Wróbelek padł martwy, a kotka mogła zająć się standardową procedurą po złapaniu zwierzyny, czyli znowu cofnęła się w okolice drzewa, przy którym zostawiła roślinę i sikorkę; tam zakopała truchło i przysypała je ziemią i śniegiem, by następnie oczyścić się troszkę z krwi ptaka. Po tych wszystkich zabiegach Trzask mogła ruszyć dalej, wciąż kierując się na ugiętych łapach pod wiatr i wypatrując… cóż, wszystkiego, ale głównie jednak ziół.

Smutek i przykrość, ale tak to czasami bywa, że się nie da nic znaleźć, prawda? Nawet wcześniej się o tym przekonała, a potem miała dość sporo szczęścia! Pozostawało zachowywać cierpliwość i czujność, głównie na rośliny, bo może jeszcze coś znajdzie, i iść dalej, i dalej, i szukać, i może coś się znajdzie, o proszę, jaki ładny płatek śniegu… znaczy, yyy, szukała dalej!

Pióro. Buro-rude. No ładne, ale… ale nie po to tu była, mimo wszystko… Pociągnęła lekko nosem i rozejrzała się, próbując się zorientować, czy do pióra był, hm, dołączony jakiś zapach, trop, ślady, no właściwie to cokolwiek, serio. Jednak… nic takiego nie czuła i nie widziała, przynajmniej się jej nie wydawało. Kusiło ją wzięcie pióra i ozdobienie nim legowiska, ale szybko stwierdziła, że w sumie to nie chce jej się tylko po to wracać do reszty zbiorów i znowu z tamtego miejsca iść, więc zostawiła swoje znalezisko i ruszyła dalej pod wiatr, węsząc i rozglądając się uważnie, żeby znaleźć może jednak jakiegoś kwiatka w tym śniegu.

Kotka zmrużyła oczy, patrząc na łodygę z jakimiś plamkami, niby zieloną, ale wyżej fioletową… i zwykłe, szarozielone liście. Umm. Hm. No nie było to zbyt ekscytujące, tak szczerze. Podeszła bliżej i niuchnęła roślinę, całkiem jakby miało to jej, niewykształconej medycznie wojowniczce, jakkolwiek pomóc, i przez chwilę stała nad nią, zastanawiając się, co teraz. No, Lodowy Potok o tym na pewno nie wspomniał, i właściwie równie dobrze mógłby być to jakiś chwast. Ale co jeśli jednak nie i była to wysoce przydatna roślina, która mogła pomóc klanowi przetrwać Porę Nagich Drzew, bo, kto wie, może pomagała w leczeniu tych wszystkich kaszelków? UGH. W końcu stwierdziła, że ją wykopie, mimo iż wyglądała, cóż, nijak. Zabrała się więc za to od razu po dojściu do takiej konkluzji.

Nie miała pojęcia, czy to cokolwiek przydatnego, czy nie naniesie przypadkiem medykowi jakichś bezużytecznych chwastów, ale… hej, przynajmniej próbowała, prawda? Gdyby Lodowy Potok musiał koniecznie coś zebrać i nie mógł tego sam znaleźć, to pewnie by jej o tym powiedział i jakoś opisał, za czym ma się rozglądać, a tak była skazana na własną intuicję, która w przypadku medykamentów mogła mocno zawodzić. No, w każdym razie jak już zaniesie tę roślinkę do lecznicy, to do dymnego będzie należało ogarnięcie tego, i najwyżej jej powie, żeby nigdy więcej tego nie zbierała, o! W każdym razie kotka zatargała wykopaną przez siebie roślinę do miejsca, gdzie pozostawiła resztę swoich łupów, i ponownie ruszyła pod wiatr na lekko ugiętych łapach, skupiając się na… wszystkim, w sumie, bo oprócz przeczesywania okolicy wzrokiem w poszukiwaniu roślin starała się pozostać czujna także na zwierzynę i inne rzeczy.

Zmarszczyła nos, obserwując przedmiot z odległości kilku kroków… ale ten się nie ruszał, ani nic takiego, i właściwie nie wyglądał groźnie. Podeszła bliżej i pociągnęła nosem, starając się rozpoznać jakiekolwiek charakterystyczne zapachy w woni tego czegoś, ale koniec końców uznała przedmiot za nieciekawy i ruszyła dalej. Przecież nie będzie tego targała do obozu, no bo niby po co? Pochwalić się znajomym? Wątpliwy powód do chwalenia się, serio. W każdym razie szła dalej i szukała czegoś, no, przydatnego, tak dla odmiany, a najlepiej roślinek. Albo pajęczyny, o, też by było fajnie.

Aha, to chyba znowu to samo, co wcześniej. Kocica zmrużyła lekko ślepia, przyglądając się znalezionej przez siebie roślinie, po czym doszła do wniosku, że to… zbierze. Nawet jeśli Lodowy Potok o tym nie wspominał, to może się okazać, że przyniosła wysoce potrzebną roślinę! A jeśli nie była wcale taka potrzebna, no to trudno, najwyżej medyk to wywali, ale oby wtedy, jak Trzask już będzie poza lecznicą, heh. Powzięła więc te same kroki, co wcześniej – zaczęła wykopywać roślinę, licząc na to, że to się uda mimo zimna. Gdy już to zrobiła, zamierzała znowu powrócić do miejsca, gdzie zostawiła, um, wszystko inne, i tam bezpiecznie ukryć zebranego chwasta.

Oczywiście Trzask nie za bardzo wiedziała, czy cokolwiek z tego, co zebrała, się nada, i ile uda się z tego uratować medykowi, no ale i tak była z siebie całkiem zadowolona, tak szczerze. Było to w sumie… ciekawe zajęcie. Oczywiście nigdy w życiu nie chciałaby się podjąć leczenia kotów – tyle rzeczy mogła w trakcie prób leczenia zepsuć, pomylić, że to było zbyt ryzykowne dla potencjalnych pacjentów, ale… mogła częściej zbierać ziółka, czemu by nie. Z taką myślą zatargała wyciągniętą roślinę do reszty zbiorów i uznała, że warto by było już zanieść do obozu, więc wszystko wyciągnęła i wróciła do domu.

***

Dzień jak co dzień, a polowanie było potrzebne. Nie było jej ostatnimi czasy zbyt łatwo, ale… miała dużo zajęć, którymi mogła zająć głowę, a do takich należało również polowanie i nieśmiałe próby zbierania medykamentów dla Lodowego Potoka, który teraz tym bardziej potrzebował pomocy, bo porzucił nadzieję, że Morelowa Łapa jakkolwiek mu ułatwi zadanie z uzupełnianiem składziku. Na szczęście przyroda zaczynała budzić się do życia i Trzask stwierdziła, że może będzie łatwiej znaleźć jakieś ciekawe rzeczy. Z taką myślą zaczęła poszukiwania zwierzyny czy medykamentów w okolicach Skrzypiącego Grądu.

Zając. Zając fajny. Zając dobry… i to bardzo, biorąc pod uwagę, że był to dopiero początek jej polowania. Niezbyt łatwy do upolowania, ale… mogła spróbować, bo i tak była szansa na to, że go złapie, nawet jeśli rzuci się do ucieczki. Z taką myślą więc ustawiła się pod wiatr na ugiętych łapach i zaczęła powolutku, ostrożnie, patrząc pod łapy i omijając wszystko, co mogło hałasować, skradać się do zwierzyny. Pamiętała o tym, żeby ogon zrównać z grzbietem, i oczywiście o tym, żeby jej oddech był jak najcichszy, żeby zmaksymalizować swoje szanse na upolowanie zająca. W ten sposób szła, aż nie udałoby się jej znaleźć na tyle blisko, by być w stanie wybić się z tylnych łap i przybić zwierzę do ziemi, po czym, trzymając je mocno łapami, pozbawić je życia.

Kotka nie zdążyła nawet westchnąć w rozczarowaniu na nagłe nieszczęście; zamiast tego ruszyła od razu w pogoń za zającem. Wyciągała łapy najszybciej, jak tylko mogła, licząc na to, że go dogoni – gdyby znalazła się wystarczająco blisko, susem by wyskoczyła w jego stronę, przybiła do ziemi i szybko pozbawiła życia.