I nadal nic. Ugh! Mruknąłem zirytowany pod nosem i przystanąłem na moment. Może gdy zwolnię tempa to w końcu na coś trafię? Przysiadłem, odsapnąłem chwilę i ponownie rozpocząłem swoje poszukiwania. No dalej, przecież jakiś drapieżnik musiał chcieć się pobić!

Lis, albo... lisy? Skrzywiłem się czując ich smród. Po chwili jednak uważnie rozejrzałem się po otoczeniu, żeby sprawdzić czy nie było jego/ich w mojej okolicy. Ale żadnen skrawek rudego futra nie mignął mi między trawami. Huh. Zawęszyłem w powietrzu i postanowiłem podążyć za tropem, żeby to sprawdzić. Jeżeli znowu te rudzielce zasiedliły się na naszych terenach to po pierwsze kolejna sprawa do zgłoszenia Krzywemu, a dwa że zamierzałem się do patrolu, który miałby je wytępić zgłosić jako pierwszy ochotnik. Nie wiedziałem co zastanę jeżeli podążę za ich zapachem, nawet nie wiedziałem czy uda mi się je wytropić, ale jeżeli tak... sytuacja wyklaruje mi jak powinienem dalej postąpić. Na razie jednak zachowywałem szczególną ostrożność.

Idąc za zapachem, tereny wokół mnie przyjęły bardziej suchy i piaskowy krajobraz, oddalając mnie od łąki, z której rozpoczynałem poszukiwania. Szedłem przed siebie czując jak z każdym mym kolejnym krokiem intensywność woni drapieżników wzrasta, aż w końcu mym oczom ukazała się nora. Lisia nora. Skrzywiłem się, mrużąc ślepia zdegustowany i rozejrzałem się po okolicy, lecz żadnego lisa nie mogłem przyuważyć. Mimo tego, ich zapach był bardzo mocno wyczuwalny i świeży, więc byłem przekonany, że na pewno przynajmniej jeden musi zamieszkiwać norę. Przynajmniej, bowiem nie mogłem być z kolei pewny czy był tylko jeden osobnik, czy cała wesoła rodzinka.
Poświeciłem chwilę, by zastanowić się nad mymi kolejnymi poczynaniami. Z jednej strony byłem ciekaw i chciałem podejść bliżej, a z drugiej zdawałem sobie sprawę z lekkomyślności takiego działania. Nie mogłem przecież pozwolić, by przez głupotę klan stracił kolejnego rzeczniaka, tym bardziej iż były już takie przypadki i to w niedalekiej przeszłości. A ja też sam z siebie niekoniecznie chciałem stać się ich posiłkiem. Gdybym podszedł bliżej, a tam okazałoby się, że jest ich cała gromadka, z wielką przyjemnością rozszarpałyby mnie na strzępy. Ale ciekawość...kusiła mnie. Po powrocie do obozu rzecz jasna zamierzałem poinformować o tym Krzywego. Było to wielkie zagrożenie dla, chociażby mistrzów i uczniów, którzy w te rejony zapuszczali się, by trenować. Gdyby natrafili na lisy...cóż, mogło się to skończyć naprawdę źle. Ale też nie chciałem na darmo robić wielkiej afery, gdyby mieszkańcem tej nory okazał się tylko jeden lis, którego mógłbym ubić z pewnością sam. I co tu zrobić! Rozsądek podpowiadał - idź jak najdalej stąd!, a chęć przygody i poczucie tego dreszczyku emocji wołało, abym chociaż podszedł kilka kroków bliżej, poczekał i zobaczył co z tego wyniknie. I...koniec końców tak uczyniłem. Zbliżyłem się o pół długości drzewa, aby i zachować dystans i może dostrzec coś więcej. Chciałem odczekać dłuższą chwilę licząc, że przez ten czas wynurzy się choć jeden osobnik z nory. Najlepiej byłoby, gdyby wyszły wszystkie, ale nie miałem tyle czasu, by spłaszczony przy ziemi czekać nie wiadomo ile, aż coś wyściubi nosa!

Umierałem z nudy. Z niecierpliwością spoglądałem w kierunku nory licząc, że w każdej chwili może pokazać mi się jakiś rudzielec. Lecz ta chwila...trwała długo, zdecydowanie zbyt długo i nawet chciałem już zrezygnować, odpuścić, ale w tym samym momencie dostrzegłem charakterystycznego drapieżnika niosącego w pysku zająca. Jeden. Jeden na pewno tu żył, bowiem zanurzył się w norze i tyle po nim było. Pytanie tylko, czy był sam i teraz zapewne zajadał się posiłkiem, czy miał może rodzinkę do wykarmienia? Zbliżyłem się jeszcze trochę ostrożnie i cicho wierząc, że długość drzewa nie jest jeszcze wystarczająca, by zostać znalezionym. Może jeszcze uda mi się coś wypatrzyć? Może zaraz jego szczyle wybiegną się pobawić przed norą? Może a może był tu tylko on i tracę aby niepotrzebnie czas na doszukiwaniu się kolejnych osobników zamiast po prostu pójść i wybić to zagrożenie.

Czekałem w napięciu i niecierpliwości, aż lisisko postanowi wynurzyć się ze swej jamy. I w końcu po długim czasie wreszcie się pokazał i to nawet chyba...ten sam? Cóż, ciężko powiedzieć, gdy każdy z nich jest kupą rudego futra, ale tak. Zdawało mi się, że był to ten sam i o k*rwa. Mimo że byłem spłaszczony na ziemi, nagle mój wzrok napotkał się z tym łajnem. Futro momentalnie uniosło mi się na grzbiecie, gdy dostrzegłem obnażone w moją stronę zębiska i warkot wydobywający się z jego gardzieli. Widział mnie, więc wycofanie się po prostu nie wchodziło w grę. Musiałem albo zwiewać, albo stawić mu czoła. Nie tak to sobie wyobrażałem, tak szczerze. Nie sądziłem, że moje podchody i obserwowanie z ubocza lisa skończy się właśnie w taki sposób. Że mnie dostrzeże i najprawdopodobniej, jeżeli zaraz się stąd nie zawinę to rzuci się na mnie ze swą paszczą. W pierwszej chwili pomyślałem o ucieczce, lecz w tej samej chwili zdałem sobie sprawę, że równie dobrze moja ucieczka mogła się nie powieść i zarobiłbym darmową ranę, albo mogłaby się ciągnąć w nieskończoność, aż w końcu zabrakłoby mi sił. Więc czy nie lepiej po prostu było poczekać na atak z jego strony i odpowiedzieć mu tym samym? A może jeszcze okazałby się takim samym tchórzem jak tamten krogulec.
Uniosłem się z ziemi i napiąłem mięśnie. Wysunąłem pazury, ryjąc nimi w piasku, by zgarnąć jego garść. Zakołysałem ogonem i czekałem. Może było to nierozsądne, może było to głupie, a moje lekkoduszne podejście do sprawy odpłaci mi się, lecz...już po prostu nie mogłem tak dłużej! Czekać aż coś wydarzy się w mym życiu. Potrzebowałem zastrzyku adrenaliny, może nawet trochę nutki tego strachu o swój los? Pies był za silnym przeciwnikiem, krogulec...odleciał jak tchórz! A lis, lis chciał walczyć. Miałem zresztą sprawy do załatwienia z tym czy innym. Odpłacić się za śmierć mej siostry.
Zmarszczyłem grzbiet nosa czekając na jego ruch. Gdyby się zbliżył z chęcią zaatakowania mnie - na początku rzuciłbym garścią piachu w jego oczy, a następnie spróbowałbym wycelować w jedno z nich, by je wydrapać lub porządnie uszkodzić. W najgorszym wypadku, po prostu chciałem trafić gdziekolwiek w pysk.

Cały czas bacznie obserwowałem lisisko, śledząc każdy jego najmniejszy dryg. I choć nie pokazywałem tego po sobie, ciary przeszły wzdłuż mego kręgosłupa, gdy do mych uszu dobiegł jego szczekot taki...dziwny. Futro na karku zjeżyło mi się, a ja zabiłem ogonem o ziemię, czekając na dalszy rozwój sytuacji. I nagle zaczął biec. Przygotowany z garścią piachu i wysuniętymi pazurami czekałem aż podbiegnie na tyle blisko, że chcąc atakować otrzyma rykoszetem. Spiąłem mięśnie, gdy krew zaczęła buzować mi w żyłach, gotowy, by przyjąć na klatę cios. Ale zamiast tego jedna z mych łap cofnęła się, gdy ta strawa dla wron zatrzymała się jedynie na długość zająca przede mną. Zmierzyłem ją wzrokiem i cicho syknąłem. Liczył, że mnie spłoszy? Oh, to się mylił. Nie zamierzałem zaatakować pierwszy, ale z drugiej strony nie chciałem również uciekać. Nie mogłem być przecież pewny, czy gdy odwrócę się grzbietem w jego stronę, ten nie pobiegnie za mną, by mnie dopaść! Zmarszczyłem grzbiet nosa i cały czas obserwując go cofnąłem się o krok, czy dwa czując jak serce dudni mi w klatce. Mimo tego nie chowałem pazurów, gotów w każdej chwili, gdyby zrobił o jeden krok za dużo, by mnie zaatakować; rzucić mu piachem w oczy i wyprowadzić (miejmy nadzieje) celny cios w jego szkaradny pysk, wprost celując w oczy.

Wzrok cały czas utkwiony miałem na rudzielcu. Z pewną złością odnotowałem, że gdy ja postąpiłem krok do tyłu, on zmniejszył o tyle samo dzielącą nas odległość, zachowując ją w tej samej niezmiennej formie. Syknąłem cicho pod nosem i postąpiłem jeszcze jeden krok do tyłu, lustrując przeciwnika wzrokiem. Nie zamierzałem się wycofywać ani biec, co już tłumaczyłem parokrotnie, ale też przypuszczając, z jaką siłą dysponuje ta strawa dla wron - nie chciałem zaatakować pierwszy.
— Tak bronisz swojej kryjówki? Nawet nie umiesz zaatakować intruza? — rzuciłem zaczepnie, chociaż i tak wiedziałem, że z moich słów nic nie zrozumie. Może tym go trochę sprowokuje? A może widząc, że postąpiłem kolejny krok do tyłu odpuści mi i wycofa się uznając, że nie stanowię już zagrożenia? Nie musiałem się z nim bić, chociaż też poniekąd chciałem, ale wtedy zamierzałem powrócić tu z przynajmniej dodatkowym silnym rzeczniakiem, aby to cholerstwo wybić. Tak więc co lisku, atakujesz czy dalej będziesz tu stał jak kołek robiąc za niby tarcze do obrony niby swoich ziem? Jeżeliby ruszył, to tak jak zresztą od początku - zamierzałem rzucić mu piachem w ślepia, a potem przy szczęściu wycelować wprost w jego oko, by je poważnie uszkodzić.

Burzowa Łapa nie musiała do niczego zmuszać Sowy. Kocur zawsze był chętny do spędzenia trochę czasu z bliskimi mu kotami. Choć nie narzekałby również w tej chwili, gdyby mógł trochę pospać. No ale skoro Burza poprosiła o towarzystwo akurat jego. Poza tym, lepiej, żeby nie wchodziła sama z obozu.
Idąc kocur wystawił nieco język, chcąc się trochę schłodzić. Uhh, ta pora roku zdecydowanie nie była jego ulubioną. Rozbudził się jednak, słysząc pytanie czarnej.
- Oh! Nie było źle. Udało mi się spotkać znajomą z Klanu Wichru, pogadaliśmy chwilę - odparł z uśmiechem na pysku. - Ale lepiej powiedz, jak twoje wrażenia. Poznałaś kogoś?
Sam nadal pamiętał swoje pierwsze zgromadzenie. Jak razem ze Śpiewającym Raniuszkiem poznał Wierzbowy Puch i Deszczowy Plusk, po raz pierwszy zobaczył innych przywódców. Był ciekaw, jak przeżyła to Burzowa Łapa, zwłaszcza, że poszła na zgromadzenie zaraz po mianowaniu na terminatorkę.

Zbliżał się czas Pory Młodych Liści, a przynajmniej powinien. Niby było już słychać ptaki i tak dalej, ale śnieg wyraźnie nie śpieszył się do roztopów. Szukanie zwierzyny nadal nie należało więc do najłatwiejszych, a w takim razie klan tym bardziej jej potrzebował. Właśnie dlatego, tego zimnego poranka, Sowia Gwiazda postanowił udać się na polowanie w okolice Króliczych Brzuchów. Gdy więc dotarł w okolice terenów treningowych, zaczął węszyć i rozglądać się za królikami.

//mg

Kocur pociągnął kilka razy nosem, węsząc przy norze. Nie zwlekał długo, zanim ruszył śladami łap, na wszelki wypadek zgiął łapy, zrównał ogon z grzbietem, wyciszył oddech i w miarę możliwości starał się iść pod wiatr, spoglądając przy tym pod łapy by uniknąć trzeszczenia śniegu. Był gotów, by w każdej chwili rzucić się na potencjalnego długouchego i go zabić, gdyby ten był tuż za pagórkiem.