Sowi Zmierzch tymczasem odpoczywał w jednym z ulubionych miejsc w obozie, wygrzewając się w słońcu. Tak się składało, że podobnie jak Burzowa Łapa miał męczący dzień, więc taka chwila na poleżenie była jak zbawienie. Niestety, nie dane mu było długo się nią cieszyć. Nie wiedział jak długo leżał z zamkniętymi oczami, zanim podeszła do niego jedna z jego przybranego rodzeństwa, ale na pewno nie długo.
- Teraz? - zapytał, otwierając delikatnie złote oczy. Nie czekał jednak na odpowiedź kotki. Nie chciało mu się za bardzo nigdzie iść ale nie chciał wyjść przed terminatorką na lenia albo gbura. Poza tym spacer też był formą odpoczynku a dymny lubił spędzać czas z kociętami Czarnostopego. Podniósł się powoli, rozciągając się, po czym ruszył w stronę wyjścia z obozu. - No to chodźmy.

//zmiana tematu, i think?

Minęło parę dni od jego pierwszej ceremonii jako przywódca. Mógł już śmiało powiedzieć, że się przyzwyczaił do nowej roli. Miał też parę spraw do załatwienia, a jedną z nich była rozmowa z Trzcinowym Brzegiem. Dlatego jak tylko zauważył znajome, rude futerko wojownika w obozie, ucieszył się i oczywiście od razu skierował do niego swoje kroki.
– Hej, Trzcinowy Brzegu – odezwał się, podchodząc do kocura. Uniósł ogon, żeby zwrócić na siebie uwagę. – Mógłbym zająć ci chwilkę?

Szczerze miał nadzieję, że ta rozmowa nigdy nie nadejdzie, ale niestety tak się stało; gdy tylko zobaczył nowego przywódcę idącego w jego kierunku lekko nastroszył sierść ze strachu, że rozmowa dotycząca prawdopodobnie jego bycia mistrzem w przyszłości właśnie zmierza do skutku. I naprawdę, choćby nie wiadomo jak chciał powiedzieć, że nie, jest zajęty, że nie może teraz rozmawiać i w ogóle, to wiedział, że nie może w kółko uciekać. Dlatego też cicho westchnął pod nosem, a potem postarał się, by na jego pysku zagościł uśmiech.
- Jasne, Mknąca Gwiazdo, o co chodzi? - spytał.

Z zadowoleniem odnotował uśmiech rudego kocura. Nie miał wątpliwości, że wojownik podejrzewał, z jaką sprawą mógł do niego przyjść przywódca, dlatego banan na jego pyszczku to był dobry prognostyk. Niebiesko-biały odwzajemnił uśmiech, nim się odezwał:
– Powiedz mi, czy czujesz się gotowy do bycia mistrzem? – Spojrzał na niego pytająco. – Ceremonia twojego młodszego rodzeństwa coraz bliżej i pomyślałem, że może chciałbyś spróbować swoich sił jako mistrz któregoś z nich? Twoje siostry wydają się spokojne i wyrozumiałe, i jestem pewien, że któraś z nich ucieszyłaby się z możliwości treningu ze starszym bratem – dodał ciepło. Oczywiście nie zamierzał go ostatecznie do niczego zmuszać, ale nie pokazywał tego po sobie, żeby kocur nie odmówił od razu. Po ostatniej ceremonii widać też było jak niska frekwencja była wśród wojownik i Nurt zwyczajnie obawiał się, że będzie krucho z rozdaniem.

Wiedział, oczywiście że wiedział. W jakiej innej sprawie przywódca pofatygowałby się do niego osobiście? Nic nie zrobił w ostatnim czasie, mieszał się w tłum, poprawnie wykonywał obowiązki, więc... to była jedyna sprawa, której mógł od niego chcieć. A mimo to, gdy usłyszał słowa Mknącej Gwiazdy, poczuł jak przechodzi go zimny dreszcz. I to wcale nie od chłodu. Spodziewał się, że prędzej czy później nie będzie mógł już unikać treningów i w końcu się na jakiś zgodzić. Nie mógł wiecznie pasożytować w tym klanie i nie wytrenować ani jednego kota, a jednak... miał taką mikro nadzieję, że będzie mógł. Ale sam zauważył, że wojowników w klanie Rzeki nie ma nie wiadomo ilu, wiele już miało po paru terminatorów i wypadałoby ich odciążyć, ale mimo to...
- Ja... nie wiem, czy kiedykolwiek będę - zaczął powoli. - Ale... mogę spróbować... myślę, że... wizja trenowania kogoś w miarę bliskiego... nie brzmi tak źle - odpowiedział, kuląc się trochę od własnych słów, bo zabrzmiały wybitnie żałośnie. - Mogę... mogę spróbować z którąś z moich sióstr... myślę że to będzie dobry start - dodał, przełykając ślinę. Bał się, bał jak cholera, ale z drugiej strony bał się też tego, że przywódca straci do niego cierpliwość, odprowadzi za granicę i wykopie go z klanu.

Cóż, przede wszystkim musiał nieco bardziej zintegrować się z klanem, żeby jego obecność nie była odbierana jedynie jako jakaś sprawa do ogarnięcia. Chciał normalnie rozmawiać z innymi i miał nadzieję, że wkrótce Trzcinowy Brzeg nie będzie się go bał, myśląc, że przywódca czegoś od niego chce, tylko po prostu wiedział, że mogą też normalnie porozmawiać. Choć w tej sytuacji, nie ma co ukrywać, przede wszystkim chodziło o sprawę treningów. Która, o dziwo, poszła zaskakująco prosto. Nurt już wymyślał w głowie, jakby tu przekonać wojownika i dodać mu pewności siebie, a tu proszę – rudy się zgodził. Trenowanie młodszego rodzeństwa to zdecydowanie dobry start. Oczywiście nie umknęła mu lekka niepewność w głosie wojownika i skulenie się, ale naprawdę miał nadzieję, że trening z młodszą siostrą nieco go ośmieli.
– Och, świetnie! Czy złapałeś z którąś z nich lepszy kontakt? – spytał zaraz. Swoją drogą, jego pierwszą terminatorką również była jego młodsza siostra i wspominał ten trening bardzo dobrze. No, a właściwie całą Zroszoną Łąkę wspominał bardzo dobrze i choć już pogodził się z jej stratą, to nie tracił nadziei, że jeszcze się spotkają. Szczególnie, że wśród Gwiezdnych jej nie wypatrzył.

Nie chciał, by doszło do tego, że przywódca się na niego zirytuje - to właśnie przemawiało przez niego do tego stopnia, że zgodził się na trening, ale już czuł, że trochę kręci mu się w głowie. Miał nadzieję, że przez wzgląd na to, że następna ceremonia będzie jego rodzeństwa przeżyje to jakoś lepiej. Czy gdyby był to jakikolwiek inny miot, to zdecydowałby się na trening tak szybko? Wątpił. Ale i teraz czuł wątpliwości. Bo nie chodziło tylko o to, jaki charakter będzie mieć jego terminator, czy się dogadają, ale też o to, jaka odpowiedzialność miała na nim ciążyć, gdy tylko dostanie swojego terminatora. Pilnowanie go, by nic nie odwalił, tłumaczenie rzeczy tak, by były oczywiste, praktyka, brrr.
- Właściwie to... niewiele jeszcze z nimi rozmawiałem - miauknął niepewnie, cofając lekko uszy. - Jedynie... chwilę z Mgiełką... - dodał. Aż wstyd było przyznać, jak nijaki miał kontakt z młodszym rodzeństwem! Chociaż nie żeby z kotami ze swojego miotu miał jakiś lepszy, czy coś.

Przywódca podświadomie czuł, że to będzie dla Trzcinowego Brzegu ciężkie, nawet jeśli zgodził się tak szybko i prosto, ale naprawdę miał nadzieję, że trening z którąś z młodszych sióstr pozwoli mu nabrać pewności siebie i nieco go podbuduje. Może jeszcze skończy się tak, że wojownik to polubi i będzie bardziej chętny do bycia mistrzem? Kto wie! Nurt z całego serca mu tego życzył. W końcu niektóre rzeczy wydają się nie do przejścia przed spróbowaniem, a później co? Nawet idzie je polubić. Sam tak miał czasem!
– Jasne, rozumiem – odpowiedział kocurowi łagodnie. Gdyby już z którąś złapał lepszy kontakt Mknąca Gwiazda miałby prostszą sprawę z przydziałem, ale to nic takiego. Nic z czym by sobie nie poradził, chyba.
– A powiedz w ogóle, jak tam u ciebie? – zagadnął. Niby miał mu zająć chwilkę, ale chyba wojownik nie robił akurat nic ważnego?

Zdecydowanie nie widział tego na pewno od razu w ciepłych barwach. Właściwie to już zaczął się stresować, a jeszcze o żadnym treningu nie było w najbliższym czasie mowy. Wszak jego młodsze rodzeństwo od mianowania dzieliło ile... półtorej księżyca? Dwa? Nawet już się zgubił! Ale nie miało się to zdarzyć tu i teraz, mógł sobie to jeszcze przemyśleć dobrze, przygotować się mentalnie... a nuż się okaże że to faktycznie nie jest takie straszne! Miał tylko nadzieję, że jako starszemu bratu, jego przyszły terminator da mu lekkie fory. Zapewne wiedzą, że nikogo wcześniej nie trenował, bo nie uważał tego za tajemnicę i wręcz wiedział, że rodzice gdzieś tam o tym napomknęli. Naprawdę miał ogromne nadzieje co do tego treningu, bo cóż, od tego zależało jak mu się dalej bycie mistrzem potoczy w zasadzie...
- U mnie...? - zapytał, lekko zdziwiony, że w ogóle przywódca chce zacząć taki przyziemny temat. Jasne, że wiedział, że ci nie są jakimiś nadkotami i czasami rozmawiają z normalnymi wojownikami i w ogóle, ale jakoś nie pomyślał, że z takiego poważnego tematu może wyjść jakaś miła, spokojna pogawędka... w zasadzie spodziewał się tylko przekonania go do wzięcia sobie terminatora. - Uch... nic nowego... naprawdę - mruknął cichutko.

Ostatnio mama spędzała z nami znacznie mniej czasu, niż przez pierwsze dni naszego życia, wymykając się gdzieś z obozu Klanu Rzeki, w którym zawsze pachniało świeżą rybką. To był jeden z pierwszych zapachów, które poznałem w swoim życiu i odtąd kojarzy mi się on głównie z domem oraz bezpieczeństwem, bo to właśnie tu - w bazie Rzeczniaków - przyszedłem na świat, choć płynęła we mnie również krew innego klanu. Mój ojciec, Oliwkowa Gałązka, urodził się wśród Gromiaków i domyślałem się, że Powracające Zimno opuszcza nas jedynie po to, aby się z nim spotkać. Byłem na nią zły, że jeszcze nas ze sobą nie poznała. Co z tego, że według niej byliśmy na to za młodzi? Mieliśmy pełne prawo znać swoją przeszłość, aby móc samodzielnie kształtować swą przyszłość. Wysuwając takie wnioski, postanowiłem sam udać się jej tropem na poszukiwanie tego drugiego kota, który przekazał nam swoje geny. Korzystając z tego, że reszta mego rodzeństwa smacznie spała na naszym wspólnym, rodzinnym posłaniu, wstałem i wyszedłem ze żłobka na rozświetloną słonecznymi promieniami obozową polankę, węsząc jakikolwiek ślad zapachowy swojej matki. Trudno jednak było cokolwiek wyczuć, gdy otaczało mnie tyle różnych woni! Może i miałem ten czuły węch, lecz wciąż jeszcze nie potrafiłem dobrze się nim posługiwać...

Hmm, tu jej nie ma... ~ stwierdziłem, nie dostrzegając w tłumie ani sylwetki matki, ani nie wyczuwając wyraźnego śladu jej zapachu. Powracająco Zimno już jakiś czas temu opuściła obóz Klanu Rzeki i jej woń zdążyła się stąd wywietrzyć albo zostać przykryta aromatami innych kotów, pozostałych na miejscu. Jedyną opcją, jaka mi pozostała, było zapytanie któregoś z kręcących się tu Rzeczniaków, w którą to stronę udała się moja matula na schadzkę z ojcem. Na swą "ofiarę" upatrzyłem sobie ładną, nieco starszą od siebie kotkę, która miała się właśnie zabierać do swojego posiłku. Cóż, jeszcze będzie mieć czas, aby się najeść, lecz niech wpierw odpowie mi na pytanie. Pokuśtykałem do niej niepewnie przez śnieg, chwiejąc się na własnych czterech, wciąż jeszcze chudych jak patyki łapy, po czym pewnie stanąłem tuż pod jej nosem, spoglądając na nią z dołu.
- Dżem dobri, wje mosze panji, gździe pociała sie moja mamusia? - spytałem się uprzejmie. Teraz, gdy już byłem znacznie bliżej koteczki, wyczuwałem na niej trochę już zestarzały i słaby, ale jednak ślad woni należącej do Zimna. Czyżby to była jakaś jej krewna?

Ze strony kotki wyczuwałem lekką nutkę niechęci czy może raczej obrzydzenia, które ewidentnie były wymierzone w mą osobę, ale postanowiłem się tym nie przejmować. Może po prostu nie lubi dzieci i stąd ta jej reakcja na sytuację, w której zagaduje do niej małe, nieporadne kocie? Trudno, musisz jakoś znieść moją obecność, bo na razie jesteś jedynym kotem, które może mi pomóc trafić na jakikolwiek trop matki.
- Aha... - odparłem, spoglądając na swoje przednie łapki, niezbyt pocieszony jej słowami, aby po chwili unieść na nią swój zasmucony wzrok i spytać: - Ale śnaś jom, prafta? Pofracajomce Zimno? - musiałem się dowiedzieć, dlaczego ta pani nosiła na sobie tą słabą, ale jednak woń mojej rodzicielki.

Hmm, a więc moje przypuszczenia się potwierdziły... Miałem właśnie okazję i tą (nie)przyjemność poznać swoją starszą siostrę, co totalnie zdruzgotało moje dotychczasowe pojęcie o swoim życiu. Do tej pory byłem święcie przekonany, że to ja jestem najstarszym potomkiem swej matki, jej pierworodnym synem. A tu proszę - okazało się, że mam jeszcze starszą siostrę i musiałem jej oddać tą palmę pierwszeństwa, którą wcześniej samotnie dzierżyłem.
- Och, tio...fiele fijasnia. - odparłem tylko, nadal będąc w lekkim szoku po jej wyznaniu, choć musiałem przyznać, że trochę podejrzewałem, że coś nas jednak łączy. Tym "czymś" okazała się krew naszej matki, która tworzyła pomiędzy nami nierozerwalne więzy rodzinne.

Nawet nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak długo wgapiałem się w postać Skaczącej Łapy...mojej starszej, przyrodniej siostry. To nadal był dla mnie niemały wręcz szok, w końcu wieść ta zrujnowała cały mój światopogląd, który już do tej pory zdążyłem sobie tak skrupulatnie stworzyć. Dopiero głos ponownie odzywającej się do mnie kotki przywrócił mnie do rzeczywistości.
- Tiak...to znaćy nje. Pszeplaszam, jusz cji nje psześkadziam. - odparłem smutno, po czym odwróciłem się na pięcie i ze zbolałą miną powróciłem w czeluści ciemnego, ciepłego i przede wszystkim bezpiecznego żłobka, oczekując z niecierpliwością upragnionego powrotu swej matki.

[zt?]